Pismo Dyrektora Departamentu Podatków i Opłat Lokalnych z dnia

Pismo Dyrektora Departamentu Podatków i Opłat Lokalnych z dnia 28
stycznia 2010 r., znak PL/LS/833/5/SIA/10/1 w sprawie opodatkowania garaży.
Odpowiadając na wniosek z dnia (…) znak: (…) o wydanie interpretacji ogólnej
przepisów ustawy o podatkach i opłatach lokalnych w zakresie opodatkowania garaży,
Ministerstwo Finansów wyjaśnia.
Nieruchomości będące budynkami stanowią przedmiot opodatkowania podatkiem
od nieruchomości zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i
opłatach lokalnych (Dz. U. z 2006 r. Nr 121, poz. 844, z późn. zm.). Na podstawie tego
przepisu opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości podlegają również stanowiące
nieruchomości części budynków.
Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych przewiduje się
odrębne stawki podatku od nieruchomości dla budynków lub ich części:
a) mieszkalnych;
b) związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej oraz od budynków
mieszkalnych lub ich części zajętych na prowadzenie działalności gospodarczej;
c) zajętych na prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie obrotu
kwalifikowanym materiałem siewnym;
d) zajętych na prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie udzielania świadczeń
zdrowotnych oraz od
e) pozostałych, w tym zajętych na prowadzenie odpłatnej statutowej działalności
pożytku publicznego przez organizacje pożytku publicznego.
W celu ustalenia prawidłowej stawki podatku od nieruchomości w przypadku garaży
kluczowym zagadnieniem jest rozstrzygnięcie, czy przedmiotem opodatkowania jest
budynek, czy jego części będące nieruchomościami. W zależności bowiem od zaistniałego
w konkretnym przypadku stanu faktycznego wystąpią odmienne stany prawne,
co w konsekwencji powodować będzie opodatkowanie podatkiem od nieruchomości według
różnych stawek tego podatku, określonych w art. 5 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatkach i opłatach
lokalnych. Garaż może być bowiem stanowiącą nieruchomość częścią budynku mieszkalnego
albo elementem nieruchomości wspólnej w budynku.
Przyjmowana na potrzeby podatku od nieruchomości definicja nieruchomości zawarta
jest w art. 46 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93,
z późn. zm.), zgodnie z którym są to części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny
przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części
takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu
przedmiot własności.
Pod pojęciem części budynku stanowiących odrębne przedmioty opodatkowania
podatkiem od nieruchomości, o których mowa w art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatkach
i opłatach lokalnych, należy zatem rozumieć samodzielne lokale mieszkalne, a także lokale
o innym przeznaczeniu, określone w art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r.
o własności lokali (Dz. U. z 2000 r. Nr 80, poz. 903, z późn. zm.); zgodnie bowiem z tym
przepisem mogą one stanowić odrębne nieruchomości. Samodzielny lokal mieszkalny został
zdefiniowany w ustawie jako wydzielona trwałymi ścianami w obrębie budynku izba lub
zespół izb przeznaczonych na stały pobyt ludzi, które wraz z pomieszczeniami pomocniczymi
służą zaspokajaniu ich potrzeb mieszkaniowych (art. 2 ust. 2). Przepis ten stosuje się
odpowiednio również do samodzielnych lokali wykorzystywanych zgodnie z przeznaczeniem
na cele inne niż mieszkalne. Umowa o ustanowieniu odrębnej własności lokalu powinna być
dokonana w formie aktu notarialnego; do powstania tej własności niezbędny jest wpis
do księgi wieczystej (art. 7 ust. 2).
Biorąc powyższe pod uwagę, garaże wielostanowiskowe w budynku mieszkalnym, jak
również garaże wydzielone trwałymi ścianami w obrębie tego budynku - jako samodzielne
lokale będące odrębnymi nieruchomościami, stanowią odrębne przedmioty opodatkowania
podatkiem od nieruchomości, przy czym charakter tych nieruchomości jest bez wątpienia
niemieszkalny. W konsekwencji właściwe będzie w takim przypadku zastosowanie stawki
podatku określonej w art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. e ustawy o podatkach i opłatach lokalnych.
Powyższe stanowisko w zakresie opodatkowania lokali niemieszkalnych garaży
stanowiących odrębną nieruchomość, stawką właściwą dla budynków lub ich części
pozostałych potwierdza orzecznictwo sądowe, w tym wskazane w piśmie wyroki WSA
w Białymstoku: z dnia 16 marca 2009 sygn. akt I SA/Bk 328/09 oraz z dnia 23 listopada
2007 r. sygn. akt I SA/Bk 407/07.
Natomiast garaż wielostanowiskowy mieszczący się w bryle budynku mieszkalnego,
stanowiący element nieruchomości wspólnej z określeniem korzystania z poszczególnych
miejsc w ramach podziału quoad usum, podlega opodatkowaniu stawką właściwą dla
budynku mieszkalnego; nie jest on bowiem odrębnym przedmiotem opodatkowania.
Stosowanie takiej stawki podatku jest właściwe dla takich obiektów budowlanych, których
co najmniej połowa całkowitej powierzchni użytkowej jest wykorzystywana na cele
mieszkalne. W ten sposób został bowiem zdefiniowany budynek mieszkalny
w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Klasyfikacji Środków
Trwałych (Dz. U. Nr 112, poz. 1317, z późn. zm.). Zgodnie natomiast z art. 21 ust. 1 ustawy
z dnia 17 maja 1989 r. – Prawo geodezyjne i kartograficzne (Dz. U. z 2005 r. Nr 240,
poz. 2027, z późn. zm.) podstawą wymiaru podatków są dane zawarte w ewidencji gruntów
i budynków. W § 65 rozporządzenia Ministra Rozwoju Regionalnego i Budownictwa z dnia
29 marca 2001 r. w sprawie ewidencji gruntów i budynków (Dz. U. Nr 38, poz. 454)
określono rodzaje budynków oraz stwierdzono, że przynależność budynku do odpowiedniego
rodzaju ustala się zgodnie z zasadami Klasyfikacji Środków Trwałych.
Sumując, określenie właściwej stawki podatku od nieruchomości w przypadku garaży
w budynkach mieszkalnych jest uzależnione od tego, czy stanowią one odrębne
nieruchomości, czy też są elementami nieruchomości wspólnej.
Powyższe stanowisko nie stanowi interpretacji w rozumieniu art. 14a ustawy
z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60, z późn.
zm.), a jedynie opinię Ministerstwa Finansów w przedmiotowej sprawie i ma charakter
kierunkowy.
Ponadto należy zauważyć, że na podstawie art. 14a Ordynacji Minister Finansów
dokonuje interpretacji z urzędu. Przepis ten nie może natomiast stanowić podstawy prawnej
występowania organu podatkowego do Ministerstwa Finansów o dokonanie interpretacji
ogólnej prawa podatkowego.