STROJE LITURGICZNE UZYWANE W KOŚCIOŁACH

STROJE LITURGICZNE UZYWANE W KOŚCIOŁACH EWANGELICKICH W EUROPIE ŚRODKOWEJ I POŁUDNIOWEJ
I
Komża śląska, zwana „albą śląską”
(łac. alba silesiana).
Jest to krótka (odległość od końca
koronki do ziemi powinna wynosić 50
cm) alba bez rękawów jakiej używano
prócz innych tradycyjnych strojów liturgicznych w czasach Reformacji w Księstwie Cieszyńskim, na Słowacji i w
Czechach, a także i w innych krajach
(nieraz po
obydwu stronach ramion
z przecięciem, z którego wychodzą ręce.
Jest to tzw. rokieta). Na Śląsku Cieszyńskim koronki do komży są pięknie
wykonywane przez koronkarki z gór
Beskidu Śląskiego (głównie Istebna,
Koniaków, Jaworzynka).
(Patrz: Pragmatyka Służbowa Kościoła
Ewangelicko – Augsburskiego w RP
część VI,1, paragraf 194 „b”)
Alba – biała, kremowa, lub szara
tunika z rękawami używana przez
pierwszych chrześcijan do chrztu św.
sięgająca do kostek. Podstawowy strój
liturgiczny ochrzczonych chrześcijan.
Urząd biskupa, prezbitera i diakona
symbolizuje kolorowa stuła 2,50 m
długa i 10 cm. szeroka w kolorze liturgicznym Jest to strój Kościoła Zachodniego zachowany także od czasów Reformacji przez wielu luteran, a obecnie
podstawowy strój liturgiczny światowego luteranizmu. W odróżnieniu od alby,
stułę zakładają tylko sprawujący ordynowany urząd Kościoła.
(Patrz: Pragmatyka Służbowa Kościoła
Ewangelicko – Augsburskiego w RP
paragraf 194 ”c”, „e”, g”)
Czarna toga z befkami i stułą.
Do Kościoła Ewangelickiego czarną togę
wprowadził dekretem gabinetowym król
pruski (wyznania reformowanego) Fryderyk
Wilhelm III w dniu 20 marca 1811 r. dla duchownych reformowanych i luterańskich, a od
roku 1817 dla Kościoła Unijnego. Z początku
można było jeszcze używać na todze białą
komżę. Strój ten przyjął się też w innych krajach europejskich, za wyjątkiem krajów skandynawskich gdzie pozostano przy dawnych
strojach liturgicznych używanych przez Marcina Lutra i innych Reformatorów. Od końca
XX wieku w wielu krajach zachodniej Europy,
a także i w Polsce, niektórzy księża używają
do togi nieraz kolorowej stuły.
(Patrz: Pragmatyka Służbowa Kościoła Ewangelicko – Augsburskiego w RP, cz. VI,1,
Czarna toga z befkami.
Do Kościoła Ewangelickiego czarną togę
wprowadził dekretem gabinetowym król
pruski
(wyznania
reformowanego)
Fryderyk Wilhelm III w dniu 20 marca
1811 r. dla duchownych reformowanych
i luterańskich, a od r. 1817 dla Kościoła
Unijnego Do togi używane są białe
befki: luterańskie – szeroko rozchylone,
reformowane – zszyte razem, unijne - od
połowy rozchylone. W niektórych
rejonach Europy zamiast befki używana
jest wokół szyi biała kryza. Czarna toga
używana jest głównie w Europie,
zwłaszcza Zachodniej, Środkowej i Południowej.
(Patrz: Pragmatyka Służbowa Kościoła
Ewangelicko – Augsburskiego w RP, cz.
VI,1, paragraf 194 „b”)