D - Sąd Okręgowy w Bielsku

Sygn. akt II Ca 789/13
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 30 stycznia 2014 r.
Sąd Okręgowy w Bielsku-Białej II Wydział Cywilny Odwoławczy
w składzie:
Przewodniczący:
SSO Leszek Filapek
Protokolant:
stażysta Katarzyna Pająk
po rozpoznaniu w dniu 30 stycznia 2014 r. w Bielsku-Białej
na posiedzeniu niejawnym sprawy
z powództwa W. S.
przeciwko (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w B.
o zapłatę
na skutek apelacji powoda
od wyroku Sądu Rejonowego w Bielsku-Białej
z dnia 9 lipca 2013 r. sygn. akt X C 1271/12 upr
oddala apelację.
Sędzia
UZASADNIENIE
Powód W. S. domagał się zasądzenia od strony pozwanej kwoty 6490 zł z ustawowymi odsetkami od 15.04.2011
r. do dnia zapłaty za zwrotem kosztów procesu. Na uzasadnienie żądania wskazał, że zawarł z pozwaną umowę na
zakup i montaż parkietu. Montaż ten został wykonany nienależycie. Wbrew postanowieniom umowy montaż nie został
poprzedzony dwukrotnymi oględzinami miejsca jego położenia, użyto też niewłaściwych klejów
w wyniku czego podłoga z parkietu podniosła się. W celu wyrównania różnicy poziomów użyto listwy maskującej,
kosztami montażu tej listwy obciążono powoda. W okresie późniejszym na parkiecie pojawiły się matowe smugi
szpecące podłogę, a w niektórych miejscach także nieestetyczne ślady po użytym kleju. Powód zareklamował
pozwanemu wykonaną usługę, a pozwany uznał pismem z 14.01.2011 r. swoją odpowiedzialność co do zasady za
nienależycie wykonaną umowę. Następnie powód pismem z 07.04.2011 r. wezwał pozwanego bezskutecznie do zapłaty
dochodzonego roszczenia stanowiącego odszkodowanie za szkodę wynikłą z nienależytego wykonania umowy, na
którą składa się koszt niezbędny do usunięcia wad parkietu w wysokości 3490 zł (koszt ponownego cyklinowania i
malowania parkietu) oraz wartość ubytku parkietu w wyniku jego ponownego szlifowania w wysokości 3000 zł.
Pozwana (...) Sp. z o.o. w B. wniosła o oddalenie powództwa w całości. Zarzuciła, iż przedmiotem umowy był
zakup parkietu, który został powodowi dostarczony i odebrany przez powoda bez zastrzeżeń. Montaż parkietu
wykonywały profesjonalne podmioty na podstawie odrębnie zawartych umów. Pozwana nie ponosi odpowiedzialności
za ewentualne wadliwe ułożenie, cyklinowanie i malowanie podłogi albowiem do tych czynności zawarła umowy z
profesjonalistami trudniącymi się tego rodzaju działalnością. Ponadto pozwana podniosła, że powód nie wykazał
wartości szkody zarzucając, iż ponowne przeszlifowanie i pomalowanie parkietu nie powoduje utraty jego wartości,
podana przez powoda wartość tej usługi jest zawyżona, a koszt jej nie powinien przekroczyć kwoty 1300 zł, wreszcie
na wysokość ewentualnej szkody wpływ ma okoliczność, że powód zakupił u pozwanej parkiet w II gatunku.
Wyrokiem z dnia 09.07.2013 r. w sprawie X C 1271/12 upr. Sąd Rejonowy w Bielsku-Białej zasądził od pozwanej na
rzecz powoda kwotę 1951,20 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 15.04.2011 r. do dnia zapłaty, oddalił powództwo w
pozostałym zakresie i orzekł o kosztach procesu.
Sąd ten ustalił okoliczności zawarcia i wykonania umowy stron, której przedmiotem był zakup i montaż parkietu
drewnianego z listwowaniem. Ustalił przy tym Sąd m.in. rodzaj i charakter wadliwego ułożenia parkietu oraz,
że przedstawiciel pozwanego w protokole odbioru wykonania parkietu udzielił gwarancji na położenie parkietu
zobowiązując się, że pozwana usunie na własny koszt ewentualnie występujące usterki. Powód reklamował w dniu
07.01.2011 r. wady ułożenia parkietu wskazując na ślady kleju pozostawione na parkiecie i widoczne matowe smugi na
powierzchni podłogi. Następnie powód nie przyjął propozycji pozwanego usunięcia wad montażu poprzez polerowanie
podłoży i zapłaty rekompensaty pieniężnej w kwocie ostatecznie 2000 zł. Następnie powód wezwał stronę pozwaną
do zapłaty kwoty dochodzonej pozwem z tytułu utraty wartości parkietu i kosztów usunięcia wad.
W oparciu o dokonane ustalenia Sąd Rejonowy doszedł do przekonania o częściowej zasadności powództwa. W
sprawie bezspornym było, iż w wyniku wadliwego wykonania umowy przez pozwaną (wadliwego ułożenia parkietu)
powstała konieczność usunięcia wady poprzez ponowne cyklinowanie parkietu i jego pomalowanie. Wskazał sąd,
że skoro powierzchnia wykonania tej czynności jest bezsporna (45 m 2), a sądowi znana jest z urzędu występująca
w usługach cena usługi cyklinowania parkietu z lakierowaniem na lokalnym rynku wynosząca 45 zł/m2 zbędne
jest przeprowadzanie na okoliczność jej ustalenia, a zatem wyliczenia wartości szkody przeprowadzenie dowodu z
opinii biegłego. Oddalił zatem Sąd wniosek dowodowy powoda w tym zakresie. Ostatecznie powództwo okazało się
zasadne w zakresie żądania zapłaty kwoty 1951,20 zł stanowiącej odszkodowanie za szkodę w postaci konieczności
zapłaty odpowiedniej sumy koniecznej do przywrócenia podłogi do odpowiedniego stanu. Żądanie zapłaty z tego
tytułu kwoty 3490 zł było wygórowane, wyliczono je bowiem według ceny 80 zł za metr kwadratowy usługi
cyklinowania z lakierowaniem, zawyżonej w stosunku do ceny rynkowej. Niezasadne jest natomiast żądanie zapłaty
kwoty 3000 zł tytułem odszkodowania za utratę wartości parkietu wskutek ponownego szlifowania i lakierowania.
Jest powszechnie wiadomym, że parkiet nadaje się do ponownego szlifowania i lakierownia, takie czynności dokonuje
się standardowo co jakiś czas. Wskutek ponownego szlifowania i malowania parkiet nie traci swej wartości. Sąd
przypomniał też, że umowa zawarta przez strony będąca umową o dzieło podpada pod reżim ustawy z 27.07.2002 r. o
szczególnych warunkach sprzedaży konsumenckiej oraz o zmianie kodeksu cywilnego. W świetle regulacji tej ustawy
wystąpiła w umowie stron niezgodność towaru z umową w zakresie tej części umowy, która obejmowała montaż
parkietu. W wypadku takim ustawa precyzyjnie wskazuje uprawienia konsumenta. Zasadniczo uprawnienia te są tak
skonstruowane by doprowadzić do stanu zgodności towaru z umową, konsument w pierwszej kolejności może żądać
nieodpłatnej naprawy towaru (przedmiotu dzieła) i dopiero jeśli naprawa lub wymiana na nowy nie została dokonana
służy mu uprawnienie do żądania obniżenia ceny lub do odstąpienia od umowy. Powód skutecznie zgłosił reklamację
lecz od umowy nie odstąpił. Może zatem skutecznie żądać (skoro pozwana nie usunęła wad) zwrotu kosztów usunięcia
wady czyli zapłaty odpowiedniej sumy koniecznej do przywrócenia stanu zgodności z umową wykonanego dzieła,
nie może zaś domagać się obniżenia ceny dzieła, czy też odszkodowania obejmującego koszty wymiany parkietu.
Ponadto skoro wartość umowy wyniosła 6000 zł, żądanie zapłaty kwoty 3000 zł tytułem utraty wartości parkietu
jest nieadekwatne do rodzaju niezgodności dzieła z umową i jego uwzględnienie uchybiałoby zasadzie równowagi
świadczeń umownych stron umowy.
W apelacji od powyższego wyroku powód W. S. domagał się zmiany zaskarżonego wyroku i uwzględnienia
powództwa w całości za przyznaniem zwrotu kosztów procesu względnie jego uchylenia i przekazania sprawy
Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania. Podniósł on przeciwko zaskarżonemu wyrokowi zarzut naruszenia
przepisów postępowania mającego wpływ na treść orzeczenia, a to przepisów:
1. art. 233 § 1 k.p.c. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie polegające na przyjęciu wysokości szkody spowodowanej
nienależytym wykonaniem zobowiązania na kwotę 1951,20 zł oraz oddaleniu powództwa ponad kwotę 1951,20 zł, w
sytuacji gdy zebrany w sprawie materiał dowodowy uzasadnił uwzględnienie powództwa w całości;
2. art. 278 § 1 k.p.c. w zw. z art. 217 w zw. z art. 227 k.p.c. w zw. z art. 5057 k.p.c. poprzez ich niezastosowanie
polegające na oddaleniu wniosku o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego z zakresu budownictwa na okoliczności
wskazane w pozwie w sytuacji gdy rozstrzygnięcie sprawy wymagało wiadomości specjalnych umożliwiających
określenie rozmiarów szkody spowodowanej nienależytym wykonaniem zobowiązania przez pozwanego a wniosek o
przeprowadzenie tego dowodu zgłoszony został w pozwie;
3. art. 231 k.p.c. poprzez jego nie zastosowanie wobec odstąpienia od ustalenia wysokości szkody poniesionej przez
powoda na podstawie oświadczenia pozwanego zawartego w piśmie z dnia 10.06.2011 roku;
4. art. 322 k.p.c. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie wobec ustalenia wysokości szkody bez uprzedniego
przeprowadzenia dowodu z opinii biegłego.
Ponadto powód wniósł w trybie art. 162 k.p.c. o wpisanie do protokołu rozprawy z 09.07.2013 r. zastrzeżenia, o którym
mowa w tym przepisie co do postanowienia sądu oddalającego wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego z
zakresu budownictwa lądowego na okoliczności wskazane w pozwie poprzez wpisanie, iż postanowienie to narusza
przepis art. 278 § 1 k.p.c. w zw. z art. 217 k.p.c., art. 227 k.p.c. i art. 5057 k.p.c. albowiem rozstrzygnięcie sprawy
wymagało wiadomości specjalnych umożliwiających określenie rozmiarów szkody spowodowanej nienależytym
wykonaniem zobowiązania przez pozwanego, a wniosek o przeprowadzenie tego dowodu został w sprawie zgłoszony.
Uzasadniając zarzuty powód wskazał, że zebrany w sprawie materiał dowodowy dawał podstawy do uwzględnienia
powództwa w całości, wskazują na to zeznania powoda i św. J. S. dotyczące także wartości szkody wyrządzonej
wadliwym montażem parkietu. Brak było podstaw do uznania tych dowodów za niewiarygodne. Ponadto nie
uwzględnił Sąd pisma pozwanej z 10.06.2011 r., w którym pozwana uznała powództwo do kwoty 4000 zł. W tej
sytuacji Sąd winien był w drodze domniemania faktycznego ustalić, że wysokość szkody w ocenie pozwanej wynosi
4000 zł. W przypadku braku skorzystania z domniemania faktycznego oraz uznania zeznań powoda i świadka za
niewiarygodne koniecznym było dopuszczenie dowodu z opinii biegłego dla ustalenia wysokości szkody, tymczasem
Sąd meriti wniosek powoda w tej materii w sposób nieuprawniony oddalił powołując się na okoliczność, iż proces toczy
się w postępowaniu uproszczonym. Oddalenie tego wniosku pozbawiło powoda procesowej możliwości udowodnienia
wysokości szkody. Tymczasem Sąd ustalił ją w oparciu o przepis art. 322 k.p.c., co w świetle tego przepisu byłoby
możliwe dopiero wówczas, gdy ścisłe udowodnienie żądania byłoby niemożliwe lub nader utrudnione. Tymczasem
wykazanie tej okoliczności było możliwe bez trudności dowodem z opinii biegłego. Sąd winien był zatem taki dowód
dopuścić odstępując od prowadzenia sprawy w postępowaniu uproszczonym, a nie uczyniwszy tego naruszył przepis
art. 5057 k.p.c.
Rozpoznając apelację powoda Sąd Okręgowy zważył, co następuje:
Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.
W pierwszej kolejności rozważenia wymaga zasadność złożonego w apelacji wniosku o wpisanie do protokołu
rozprawy Sądu Rejonowego z 09.07.2013 zastrzeżenia o treści wskazanej w apelacji złożonego w trybie art. 162
k.p.c. Wskazać należy, że Sąd odwoławczy nie posiada takich kompetencji. W istocie jednak wniosek taki należy
potraktować nie tyle jako żądanie uzupełnienia protokołu rozprawy Sądu I instancji ile jako złożenie w apelacji
samego zastrzeżenia, o którym mowa w art. 162 k.p.c. W świetle art. 162 k.p.c. zastrzeżenie takie powinno być
złożone w toku posiedzenia, na którym dokonał Sąd kwestionowanej czynności procesowej, a jeżeli strona nie była
obecna na tym posiedzeniu – na najbliższym posiedzeniu, na którym mogła się stawić. Przyjmuje się, że jeżeli strona
bez swojej winy nie zgłosiła zastrzeżenia w terminie, może zgłosić je także później wraz z uprawdopodobnieniem
braku winy i może to uczynić do chwili zamknięcia rozprawy przed sądem, którego uchybień zastrzeżenie dotyczy,
a jeżeli przeszkody do zgłoszenia zastrzeżenia trwały dłużej, nawet w środku odwoławczym od orzeczenia sądu
(vide: „Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz” pod. Red. H. Doleckiego i T. Wiśniewskiego Tom I, wyd. „Lex”
2013, teza 4 do art. 162 i powołana tam literatura). Skuteczne zatem byłoby zastrzeżenie zgłoszone w apelacji,
jeśli w postępowaniu pierwszoinstancyjnym nie zgłoszono zastrzeżenia, o którym mowa w art. 162 k.p.c. bez winy
powoda. Tymczasem zgłoszenie dopiero w apelacji zastrzeżenia z uwagi na nieobecność strony (pełnomocnika strony)
na rozprawie, o której została prawidłowo powiadomiona i w której mogła wziąć udział nie może być uznane za
usprawiedliwione jako zgłoszone z opóźnieniem bez winy strony (vide: wyrok SA w Lublinie z 14.05.2013 – I A
Ca 86/13 – niepubl.). Składając w apelacji zastrzeżenie skarżący nie uprawdopodobnił okoliczności niemożności z
przyczyn obiektywnych stawiennictwa na rozprawie Sądu I instancji i złożenia zastrzeżenia Sądowi Rejonowemu.
W takiej sytuacji zgłoszone zastrzeżenie należy uznać za spóźnione ze skutkiem przewidzianym w przepisie art. 162
k.p.c. Skoro Sąd Odwoławczy naruszenia reguł postępowania dowodowego w zakresie prowadzenia dowodów, które
w świetle prawa nie są obowiązkowe do przeprowadzenia w danym postępowaniu nie bierze pod uwagę z urzędu,
Sąd Okręgowy nie badał trafności zarzutu naruszenia art. 278 § 1 k.p.c. w zw. z art. 217 k.p.c., art. 227 k.p.c. i art.
5057 k.p.c., gdyż strona powodowa utraciła uprawnienie do podniesienia tego zarzutu (vide: wyrok SA w Katowicach
z 19.06.2013 – I A Ca 206/13 – niepubl.)
Kolejne zarzuty dotyczą trafności ustaleń faktycznych sprawy lub braku ustaleń w zakresie wartości szkody powoda
doznanej wskutek bezspornie wykonania umowy o dzieło stron przez stronę pozwaną nienależycie w zakresie
świadczenia montażu zakupionego parkietu. Jest oczywistym, że powód może dochodzić naprawienia szkody
powstałej wskutek wadliwego montażu, zakres szkody powoda był w sprawie bezsporny, spór ogniskował się wokół
ustalenia sposobu likwidacji uszkodzeń i wartości szkody w rozumieniu art. 363 § 1 i 2 k.c. Z porównania oświadczeń
stron zawartych w pozwie i odpowiedzi na pozew wynika, iż bezspornym jest między stronami, iż dla doprowadzenia
położonego parkietu do stanu zgodnego z umową stron niezbędne jest ponowne przeszlifowanie i pomalowanie
parkietu. Ewidentnie zatem szkodą powoda jest koszt takiej czynności, skoro strona pozwana nie wykonała tej
czynności w ramach przyjętej reklamacji. Na powodzie – z mocy art. 6 k.c. – ciążył obowiązek wykazania dowodowego
wartości szkody w postaci kosztów poniesionych lub niezbędnych do poniesienia w celu przywrócenia dzieła do
stanu zgodnego z umową. Powód nie twierdził, iż takie koszty poniósł, a zatem przedmiotem ustaleń faktycznych
winno być ustalenie kosztów (obejmujących materiały i robociznę) ponownego cyklinowania i malowania parkietu.
Na okoliczności wartości takiej określonej szkody Sąd przeprowadził zaoferowane dowody z zeznań powoda i św. J.
S., które to dowody wbrew poglądowi apelacji nie uznał za niewiarygodne (vide: k.88-89). Z zeznań powoda (k.54)
nie wynika okoliczność jaki jest koszt przywrócenia podłogi do stanu zgodnego z umową. Z zeznań św. J. S. wynika
natomiast (k. 53), że powód kontaktował się z firmą zajmującą się sprzedażą i montażem tego rodzaju towarów,
gdzie poinformowano go, że cyklinowanie i lakierowanie nałożonej u powoda podłogi kosztowałoby ok. 3400 zł.
Okoliczność, iż koszt cyklinowania i lakierowania podłogi z parkietu wynosi przeciętnie 45 zł/m2 Sąd Rejonowy
ustalił przy zastosowaniu dyspozycji art. 228 § 2 k.p.c. Ustalenie to dało Sądowi meriti asumpt do ustalenia, że przy
bezspornej powierzchni ułożonego u powoda parkietu przeciętny koszt jej wycyklinownia i polakierowania wynosi
1951,20 zł. Ustalenie takie należy uznać za dopuszczalne. Fakty znane sądowi urzędowo nie wymagają dowodu z tym,
że sąd musi na nie zwrócić uwagę stronom, po to by mogły się co do nich wypowiedzieć, samo ich przywołanie w
uzasadnieniu wyroku narusza dyspozycję art. 228 § 2 k.p.c. (vide: np. wyrok SN z 09.06.1975 – II CR 284/75 –
niepubl.). Nie można jednak w niniejszej sprawie uznać, że sąd zaniedbał zwrócenie stronom na rozprawie uwagi na
fakt znany mu urzędowo ceny rynkowej usługi lakierowania i szlifowania parkietu skoro strony i ich pełnomocnicy
na rozprawie nie byli obecni. Do faktów znanych sądowi urzędowo judykatura zalicza fakty, które sąd (sędzia)
poznał bezpośrednio przy dokonywaniu czynności urzędowych np. rozpoznawaniu innej sprawy (vide: wyroki SN
z 08.03.1974 – II CRI/74 i z 27.11.1978 – III CRN 238/78 – niepubl.). Jak wskazał Sąd meriti w uzasadnieniu
zaskarżonego wyroku przeciętna cena cyklinowania i lakierowania podłogi parkietowej jest mu znana z wyników
postępowań szeregu innych spraw, w których była ona ustalana (vide: k. 89-90).
Ustalenie to nie jest sprzeczne z dowodem z zeznań św. J. S., z którego wynika jedynie, że inny wykonawca
zaproponował powodowi i jego żonie wykonanie tej usługi po znacznie wyższej cenie, z czego jednak powód nie
skorzystał. Niezasadny zatem okazał się zarzut wadliwej oceny dowodów i w konsekwencji naruszenia art. 233 §
1 k.p.c. w wyniku dokonania takiej oceny i ustalenia, że wartość szkody polegającej na konieczności zapłacenia
odpowiedniej sumy w celu przywrócenia parkietu do stanu zgodnego z umową wynosi 1951,20 zł. Nie doszło też do
naruszenia art. 322 k.p.c. w wyniku wadliwego jego zastosowania. Sąd bowiem nie ustalił wartości tak określonej
szkody z zastosowaniem tego przepisu (czy też właściwie przepisu art. 5056 § 3 k.p.c., jako że proces toczył się
w postępowaniu uproszczonym) lecz w oparciu o dokonane ustalenia co do wartości szkody na podstawie faktu
ustalonego na podstawie art. 228 § 2 k.p.c. W postępowaniu uproszczonym przepis art. 5056 § 3 k.p.c. rozszerza
hipotezę normy art. 322 k.p.c. umożliwiając sądowi stosowanie szczególnej zasady wyrokowania tzw. ius moderandi.
Ideą bowiem postępowania uproszczonego jest szybkie i bez zbędnych kosztów orzekanie w drobnych sprawach, Sąd
winien zatem ustalić istotne okoliczności np. wartość szkody ex contracto ściśle przy pomocy dowodów kosztownych i
wydłużających postępowanie – np. dowodu z opinii biegłych – tylko jeśli uzna, że sprawa jest szczególnie zawiła lub jej
rozstrzygnięcie wymaga wiadomości specjalnych (art. 5057 k.p.c.). Wydaje się, że oceniając, że w sprawie niniejszej nie
jest wymagana widza specjalistyczna w kwestii ustalenia tak określonej wartości szkody czyli wiedza specjalistyczna z
zakresu ceny przeciętnej szlifowania i lakierowania podłóg drewnianych i wystarcza wiedza Sądu wynikająca z ustaleń
podobnych spraw (art. 228 § 2 k.p.c.) Sąd I instancji nie naruszył dyspozycji powyżej naprowadzonych przepisów.
Przeciwko natomiast oddaleniu powództwa o zapłatę kwoty 3000 zł tytułem szkody wynikającej z ubytku wartości
parkietu wskutek konieczności jego ponownego przeszlifowania i polakierowania powód podniósł zarzuty naruszenia
art. 233 § 1 k.p.c. oraz art. 231 k.p.c. (zarzut naruszenia art. 278 k.p.c. w zw. z art. 217 k.p.c. oraz art. 227 k.p.c. i
art. 505 7 k.p.c. jak wskazano wyżej został pominięty z przyczyn wskazanych w art. 162 k.p.c.). Okoliczność czy skoda
powoda polegająca na poniesieniu kosztów ponownego przeszlifowania i lakierowania parkietu generuje szkodę w
postaci ubytku wartości tego parkietu była sporna, pozwana twierdziła wręcz, że czynność ta podniesie wartość podłogi
(vide k. 27). Na okoliczność utraty wartości parkietu powód zaoferował dowód z własnych zeznań i świadka J. S..
Z dowodów tych wynika jedynie, że anonimowy pracownik firmy zajmującej się tego samego rodzaju działalnością
co pozwana poinformował powoda i jego żonę, że ponowne przeszlifowanie parkietu i jego pomalowanie spowoduje
utratę wartości podłogi o około 3000 zł (vide: k. 53-54). Okoliczność czy ponowne szlifowanie podłogi i jej lakierowanie
powoduje utratę wartości parkietu, a zwłaszcza jaka jest ewentualna wartość parkietu, a zwłaszcza jaka jest ewentualna
wartość takiego uszczerbku wymaga wiadomości specjalnych, moc dowodowa zatem dowodu z przesłuchania stron czy
świadków na tę okoliczność jest znikoma. Nie naruszył zatem Sąd Rejonowy dyspozycji art. 233 § 1 k.p.c. uznając, iż nie
tyle wiarygodność tych dowodów ile właśnie moc dowodowa tych dowodów nie daje podstaw do ustalenia powyższego
spornego faktu.
Do ustalenia istnienia tej postaci szkody, a zwłaszcza jej wartości nie jest też przydatny dowód z pisma pozwanej do
powoda z 10.06.2011 r. (k.19). Wbrew twierdzeniu apelacji pismo to nie stanowi uznania powództwa ani przyznania
faktu istnienia szkody powoda w wysokości 4000 zł. Przede wszystkim pismo to nie zawiera podpisu, nie stanowi
zatem złożonego oświadczenia na piśmie (art. 60 k.c.), nie wiadomo kto je sporządził nie może stanowić podstawy do
ustalenia, że zostało złożone przez pozwaną. Trafnie zatem na podstawie tego dokumentu sąd meriti nie dokonywał
żadnych ustaleń faktycznych. Nie można taż czynić skutecznie zarzutu Sądowi naruszenia art. 231 k.p.c. w wyniku
jego niezastosowania. Zastosowanie tego przepisu i czynienie ustaleń faktycznych w drodze domniemania faktycznego
jest uprawnieniem a nie obowiązkiem sądu, nie można zatem skutecznie zarzucić, iż sąd nie skorzystał ze swego
uprawnienia (vide: wyrok SN z 22.07.2008 – II PK 360/07 – niepubl.). Ostatecznie zatem zgodzić należy się z
Sądem Rejonowym, iż powód nie wykazał zaistnienia oraz rozmiaru szkody polegającej na utracie wartości podłogi
wskutek konieczności doprowadzenia parkietu do stanu zgodnego z umową. Jeszcze raz podkreślić należy, że ta postać
szkody w okolicznościach sprawy mogłaby być wykazana dowodem z opinii biegłego i powód złożył stosowny wniosek
dowodowy w tym zakresie, a sąd go oddalił. Trafność jednak tej decyzji procesowej w ramach podniesionego zarzutu
naruszenia art. 278 k.p.c. w zw. z art. 217 k.p.c., art. 227 k.p.c. i art. 505 7 k.p.c. Sąd odwoławczy nie badał w związku
z treścią art. 162 k.p.c.
Kierując się powyższymi wywodami Sąd Okręgowy – po myśli art. 385 k.p.c. – orzekł jak w sentencji.
O kosztach instancji odwoławczej nie orzeczono wobec braku konieczności ich likwidacji.
Sędzia
Ref. I instancji SSR Artur Węgrzyn
JŚ