Lata powojenne Pierwsze powojenne lata wypełnione

Lata powojenne
Pierwsze powojenne lata wypełnione były wielkim wysiłkiem mieszkańców, którzy wykazali dużą
aktywność w odbudowie ze zniszczeń wojennych i przebudowie własnego życia. Powojenny rozwój
Siedliszcza związany był bardzo mocno z osobą Aleksandra Bałasza, młodego absolwenta Akademii
Medycznej w Krakowie. Zajął się on głównie sprawą opieki zdrowotnej mieszkańców. Z chwilą
przebycia doktora istniał tu mały szpitalik przerobiony ze starej plebani. Budynek nie był odpowiedni
na tego rodzaju placówkę. Brak, wody, światła, łóżek, bielizny pościelowej, kanalizacji. Dr
Aleksander Bałasz potrafił zaktywizować mieszkańców osady do tego stopnia, że Siedliszcze stało się
głośne w całym kraju. Już w roku 1946 w siedliskich mieszkaniach zabłysło światło elektryczne. Duży
był w tym udział samych mieszkańców (wkład własnej pracy i poparcie finansowe). Wysiłkiem
mieszkańców została zbudowana izba porodowa. Materiał budowlany z walącego się, starego
spichlerza, z oddalonego o 8 km Chojeńca, chłopi zwieźli furmankami. Budynek postawili miejscowi
murarze, pomoc państwa był minimalna. Uroczyste otwarcie izby porodowej nastąpiło l maja 1951
roku.
W odległości 2 km od Siedliszcza przepływa rzeka Mogilnica. Uregulowanie koryta tej rzeki
umożliwiło skierowanie jej nurtu w stronę Siedliszcza i wybudowanie wiejskiego basenu. Do użytku
basen oddano 29 czerwca 1952 roku. Przy otwarciu obecna była ekipa filmowa. W rok później
Siedliszcze otrzymało Dom Sportowca wraz ze świetlicą bibliotekę gromadzką oraz szatnie dla
zawodników.
Do dużych osiągnięć doktora Bałasza należy urządzenie parku na miejscu gminnego wysypiska
śmieci. Na nieużytkach okalających Siedliszcze posadzono laski sosnowe, które w znacznym stopniu
podniosły walory zdrowotnie miejscowości.
Nie tylko sprawami zdrowia żyli wtedy mieszkańcy Siedliszcza. W 1948 roku powstała tu 11-letnia
szkoła ogólnokształcąca. Duże zasługi położył w jej zorganizowaniu kierownik szkoły podstawowej, a
później pierwszy dyrektor 11-łatki, Kazimierz Strą-kowski. Organizowanie szkoły średniej w
niewielkiej osadzie napotykało na duże trudności lokalowe i kadrowe. W 1950 roku rozpoczęto
budowę sali gimnastyczno-teatralnej. I znowu, jak uprzednio, mieszkańcy Siedliszcza wykazali się
dużym zaangażowaniem. Mury sali wznieśli miejscowi fachowcy. Dyrektorem szkoły była w tym
czasie Aniela Soja. Po czterech latach budowy młodzież liceum miała piękną, obszerną, z
prawdziwego zdarzenia salę gimnastyczną. Następnie w latach 1952-53 do starego dworu Węglińskich mieszczącego 11 -łatkę dobudowano nowe skrzydło, a w mm cztery izby lekcyjne. W
pierwszych latach istnienia szkoły młodzież wiejska stanowiła 96,7% wszystkich uczniów w szkole.
W 1965 roku młodzież zamiejscowa otrzymała nowy
dwupiętrowy budynek internatu. W 1973 roku oddano do
użytku 2 okazałe dwupiętrowe budynki. W jednym z nich
znalazło pomieszczenie oddzielone od szkoły podstawowej
Liceum, a Budynek w drugim dla internat dla
dziewcząt. Umożliwiło to zamianę dotychczasowego
budynku internatu na Dom Nauczyciela. W 1978 obok
internatu dla dziewcząt wzniesiono dwupiętrowy internat
dla chłopców, baza lokalowa szkoły stała się zupełnie
dobra.
W 1962 roku wybudowana została piekarnia mechaniczna, która do tej pory zaopatruje całą okolicę
w pieczywo. W 1964 roku jezdnie ulic Siedliszcza po kryte zostały asfaltem, ułożono nowe chodniki,
na rynku zamiast bruku pojawiły się kwietniki. W 1986 roku powstała kolejna instytucja służby
zdrowia Gminny Ośrodek Zdrowia.
Można powiedzieć Siedliszcze ma szczęście do ludzi zaangażowanych społecznie. Wymienić tu
można takich jego mieszkańców jak: Hieronim Zonik, ks, dziekan Janusz Krzak, Wiesław Prażnowski, Jan Rzucidło i inni.
Osada Siedliszcze jest siedzibą Urzędu Gminy, Dekanatu Siedliszcze, banku spółdzielczego,
szpitala, ośrodka zdrowia, apteki, lecznicy weterynaryjnej, poczty, posterunku rewiru dzielnicowych,
Zespołu Szkół Publicznych (szkoła podstawowa i gimnazjum) i liceum ogólnokształcącego. W
Siedliszczu znajdują się też niewielkie zakłady produkcyjno-handlowe: WINYL-POL i Roltex. W
rezultacie miejscowość spełnia nie tylko funkcje administracyjne, ale i handlowo-usługowe dla
szerokiego kręgu okolicznych wsi.