D - Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego Warszawa

Sygn. akt VII U 2387/14
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 8 listopada 2016 r.
Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych
w składzie:
Przewodniczący: SSO Małgorzata Jarząbek
Protokolant: Monika Bąk-Rokicka
po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 25 października 2016 r. w Warszawie
sprawy M. B.
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W.
o wcześniejszą emeryturę
na skutek odwołania M. B.
od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W.
z dnia 20 października 2014 r. znak: (...)
- zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje M. B. prawo do emerytury od dnia 14 października 2014 roku.
UZASADNIENIE
M. B. w dniu 19 listopada 2014 r. złożył za pośrednictwem Zakładu Ubezpieczeń Społecznych odwołanie od decyzji z
dnia 20 października 2014r., znak: (...), mocą której organ rentowy odmówił odwołującemu prawa do wcześniejszej
emerytury. Odwołujący zaskarżył powyższą decyzję w całości i wniósł o jej zmianę poprzez przyznanie mu prawa do
wcześniejszej emerytury, ewentualnie o uchylenie zaskarżonej decyzji i przekazanie sprawy organowi rentowemu do
ponownego rozpoznania.
W uzasadnieniu odwołania M. B. zaznaczył, że wykonywał pracę w warunkach szczególnych od 5 września 1973 r. do 31
maja 1976 r. w Przedsiębiorstwie (...) Zakład (...) w W. oraz od 2 lipca 1979 r. do 1 września 1979 r. w Przedsiębiorstwie
(...), a także od 6 września 1979 do 31 maja 1993 r. w Zakładach (...) w W.. Organ rentowy nie uwzględnił wykonywania
pracy w warunkach szczególnych, mimo, że była ona wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy w warunkach
szczególnych, a z uwagi na zmiany w strukturze właścicielskiej albo likwidację zakładów pracy całość dokumentacji
pracowniczej dotyczącej odwołującego się nie zachowała. (odwołanie k. 2- 10 a.s.)
W odpowiedzi na odwołanie Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. wniósł o oddalenie
odwołania na podstawie art. 47714 § 1 k.p.c.
Uzasadniając swoje stanowisko organ rentowy powołał się na przepisy ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w
sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze
wskazując, że ubezpieczony nie udokumentował wymaganego 15-letniego okresu pracy w warunkach szczególnych.
Równocześnie organ rentowy zwrócił uwagę, iż zatrudnienie odwołującego w Przedsiębiorstwie (...) Zakładzie (...) w
W. od 5 września 1973 r. do 31 maja 1976 r. w Zakładzie (...) przy Przedsiębiorstwie (...) w W. od 2 lipca 1979 r. do 1
września 1979 r. oraz w Zakładach (...) w W. w okresie od 6 września 1979 r. do 31 maja 1993 r. było bezsporne, jednakże
na podstawie przedłożonych przez ubezpieczonego dokumentów nie można było stwierdzić w sposób jednoznaczny,
że praca wykonywana przez skarżącego w tym okresie miała wyłącznie charakter wynikający z zapisów zawartych
w wykazie A stanowiącym załącznik do rozporządzenia w sprawie pracy w warunkach szczególnych (odpowiedź na
odwołanie k. 10-11 a.s.).
Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:
Ubezpieczony M. B. urodzony (...), w dniu 30 września 2014 r. złożył do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II
Oddział w W. wniosek o emeryturę. Do wniosku ubezpieczony dołączył informację dotyczącą okresów składkowych
i nieskładkowych, świadectwa pracy z dnia 31 maja 1976 r. z których wynika, że ubezpieczony zatrudniony był na
stanowisku montera samochodowego w (...) Zakładzie (...) w W. w okresie 5 września 1973 r. do 31 maja 1976 r.,
świadectwo z dnia 3 września 1979 r. potwierdzające zatrudnienie odwołującego z (...) przy Przedsiębiorstwie (...)
w okresie od 2 lipca 1979 r. do 1 września 1979 r. na stanowisku montera samochodowego, świadectwo pracy z dnia
14 maja 1993 r., z którego wynika że odwołujący w okresie od 6 września 1979 r. do 31 maja 1993 r. w Zakładach
(...) na pełny etat wykonywał obowiązki mechanika pojazdów i urządzeń transportowych. Dodatkowo wnioskodawca
przedłożył rozliczenie końcowe pracy na budowie (...) Elektrowni (...)w N. – ZSRR, kartotekę zarobkową pracownika
fizycznego na stanowisku montera, mechanika silników spalinowych. (wniosek o emeryturę wraz z załącznikami t.
I i II a.r.).
Organ rentowy po przeprowadzeniu postępowania wyjaśniającego uznał, że ubezpieczony nie udowodnił faktycznego
zatrudnienia w warunkach szczególnych przez okres 15 lat. Zakład Ubezpieczeń Społecznych nie uwzględnił jako
pracy w szczególnych warunkach okresu zatrudnienia od dnia 5 września 1973 r. do dnia 31 maja 1976 r., od
2 lipca 1979 r. do 1 września 1979 r., od 6 września 1979 r. do 31 maja 1993 r. oraz od 1 czerwca 1993 r.
do 31 grudnia 1998 r. z uwagi na brak świadectw pracy potwierdzających wykonywanie pracy w warunkach
szczególnych lub w szczególnym charakterze wystawianego przez pracodawcę, bowiem dokumenty przedstawione
przez ubezpieczonego nie zawierały stosownej adnotacji o rodzaju wykonywanych prac. Nadto przedstawione przez
odwołującego dokumenty jednoznacznie nie wskazywały, że wykonywana przez odwołującego praca była świadczona
stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Organ rentowy wskazał także, że łączny staż pracy odwołującego – okresów
składkowych i nieskładkowych wynosi 27 lat, 9 miesięcy i 25 dni, lecz z uwagi na niespełnienie warunku 15 letniego
okresu pracy w szczególnych warunkach odmówił ubezpieczonemu prawa do wcześniejszej emerytury. (decyzja z dnia
20 października 2014r., znak: (...) k. 21, tom I a.r.).
W dniu 19 listopada 2014 roku ubezpieczony M. B. odwołał się od decyzji organu rentowego z dnia 20 października
2014 roku znak: (...) do Sądu Okręgowego Warszawa – Praga w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń
Społecznych inicjując tym samym niniejsze postępowanie sądowe (odwołanie z dnia 19 listopada 2014 r., k. 2-10. a.s).
Ubezpieczony M. B. w okresie od 5 września 1973r. do 31 maja 1976r. był zatrudniony w Przedsiębiorstwie (...)
Zakład (...) w W. na stanowisku mechanika pojazdów ciężarowych. Praca odwołującego polegała na naprawianiu
wszelkich usterek, które powstały w wyniku eksploatacji maszyn budowlanych na terenie budowy. Zakres napraw był
szeroki, począwszy od naprawy silników, aż po naprawy podwozi. Ubezpieczony wykonywał prace związane z wymianą
oleju, smarowaniem samochodu, czyli miejsc eksploatacyjnych, wymieniał sprzęgła i resory, szczęki hamulcowe,
końcówki drążków sterowniczych, naprawiał układy wtryskowe, wydechowe, kierownicze. Poza tym naprawiał takie
elementy jak: podwozia samochodowe, wykonywał regulacje zapłonów lub zaworów (zeznania świadka E. O. k.
87-88v, przesłuchanie M. B. w charakterze strony k. 97-98 a.s).
Od 2 lipca 1979r. do 1 września 1979r. w Zakładzie (...) przy Przedsiębiorstwie (...) w W. na stanowisku mechanik
pojazdów samochodowych i naprawiał silniki, podzespoły i wszystko, co zepsuło się w samochodzie, przy czym pracę
wykonywał w kanałach remontowych. Z kanału remontowego wychodził wówczas, gdy wymagała tego dana czynność,
np. żeby coś dokręcić (przesłuchanie M. B. w charakterze strony k. 97-98 a.s).
Od dnia 6 września 1979r. do dnia 31 maja 1993r. w Zakładach (...) w W. na stanowisku mechanika
samochodowego, montera silników spalinowych. Naprawiał samochody osobowe, ciężarowe, ciągnik U. i autobus. W
ramach napraw regulował gaźniki, robił smarowanie podzespołów, naprawiał skrzynie biegów i remontował silniki.
Pracował w kanałach remontowych i poza nimi, dostawał dodatek za pracę w warunkach szkodliwych oraz posiłki
regeneracyjne i mleko. Na stałe pracował przy naprawie samochodów, także w zimie. W tym czasie nie był delegowany
do innych prac i nie pracował jako kierowca (zeznania świadków: R. M. k. 57-58, H. C. k. 95-96 a.s., W. K. k. 96).
Na podstawie opinii J. P. - biegłego z zakresu bezpieczeństwa i higieny pracy z dnia 28 lipca 2016 r. Sąd ustalił,
że prace wykonywane przez odwołującego w okresie:
- od 5 września 1973 r. do 31 maja 1979 r. w Przedsiębiorstwie (...) Zakład (...) w W.;
- od 2 lipca 1979 r. do 1 września 1979 r. w Zakładzie (...) przy Przedsiębiorstwie (...) w W.;
- od 6 września 1979 r. do 10 września 1984 r. i od 1 kwietnia 1986 r. do 31 maja
1993 r. w Zakładach (...) w W.
spełniają przesłanki uznania pracy odwołującego jako wykonywanej w warunkach szczególnych, jedynie okres pracy
na stanowisku mechanika maszyn w (...) na budowie (...) Elektrowni (...) w ZSRR w okresie od 11 września 1984 r. do
31 marca 1986 r. związane z naprawą silników, siłowników, podzespołów napędowych ciężkich maszyn budowlanych
nie spełnia przesłanek uznania tej pracy jako wykonywanej w warunkach szczególnych. (k. 213 – 219 a.s.)
Powyższy stan faktyczny Sąd Okręgowy ustalił na podstawie dowodów z dokumentów zawartych w aktach sprawy, w
tym w aktach rentowych, a także na podstawie przesłuchania odwołującego w charakterze strony i zeznań świadków:
R. M. k. 57-58 , H. C. k. 95-96 a.s., W. K. k. 96, E. O. k. 87-88v. Wymienione dowody są wiarygodne, wzajemnie
się uzupełniają i tworzą spójny stan faktyczny. Jednocześnie Sąd Okręgowy uznał dowód w postaci uzupełniającej
opinii biegłego sądowego ds. BHP J. P. za stanowiący podstawę do wydania orzeczenia w niniejszej sprawie. Sąd
Okręgowy doszedł do przekonania, że przedstawione w opinii argumenty i wnioski są spójne, jednoznaczne oraz
odnoszą się w sposób wnikliwy do spornych kwestii niniejszego postępowania. Dlatego też, przedstawioną przez
biegłego argumentację, w zakresie dotyczącym ustalenia czy wnioskodawca faktycznie wykonywał pracę w warunkach
szczególnych, Sąd uznał za własną. Sąd uznał zebrany w sprawie materiał dowodowy za kompletny, wiarygodny, nie
budzący żadnych wątpliwości i pozwalający na wydanie orzeczenia kończącego postępowanie w sprawie.
Sąd miał na uwadze, że w sporządzonych wcześniej opiniach sądowych, pochodzących od biegłego J. P. oraz od
biegłej M. M. oceniono, że praca odwołującego nie była wykonywana w warunkach szczególnych lub w szczególnych
charakterze. Jednocześnie, należy wskazać, że biegły J. P. w opinii z dnia 10 listopada 2015 r. stwierdził, że ze
względu na duży poziom ogólności zeznań odwołującego i powołanych świadków napotyka trudności w odpowiedzi na
postawione przez Sąd pytanie. Podobnych trudności nie sygnalizowała biegła M. M., jednak Sąd przeprowadził dowód
z uzupełniającego przesłuchania ubezpieczonego, po czym zlecił biegłemu J. P. sporządzenie opinii uzupełniającej.
W tej opinii biegły już bez żadnych trudności dokonał oceny pracy ubezpieczonego i jednoznacznie stwierdził, że
prace wykonywane przez odwołującego w spornych okresach, poza okresem urlopu bezpłatnego i pracy na stanowisku
mechanika maszyn w (...) na budowie (...) Elektrowni (...) w ZSRR w okresie od 11 września 1984 r. do 31 marca
1986 r. spełniają przesłanki uznania pracy odwołującego jako wykonywanej w warunkach szczególnych. Zdaniem
biegłego, ubezpieczony jako podstawowe wykonywał prace związane z usprawnianiem, wymianą bądź remontem
podwozi samochodowych, to jest zespołów elementów pojazdów: zawieszenia (resory, amortyzatory, sprężyny
zawieszenia), układów hamulcowych, kierowniczych, przeniesienia napędu. Ze względu na technologię, wymieniony
zakres prac wymagał, by prace były wykonywane z poziomu kanałów remontowych. Ubezpieczony nie wykonywał prac
blacharskich, elektrycznych, lakierniczych, gdyż takie prace wykonywali specjaliści elektrycy, blacharze, lakiernicy.
Nie zajmował się również ubezpieczony regeneracją skrzyń biegów, elementów zwieszenia, ponieważ te prace
zlecano wyspecjalizowanym zakładom. Zasadniczym celem pracy mechanika pojazdów samochodowych jest troska o
prawidłowość i odpowiedni stan techniczny eksploatowanych pojazdów samochodowych. W warsztatach obsługowonaprawczych mechanik samochodowy kontroluje stan techniczny pojazdów, zespołów, podzespołów, układów, w
których konstrukcyjnie wymagane są takie zabiegi, a miarę potrzeby wykonuje operacje demontażowo-montażowe
pojazdu i jego zespołów lub podzespołów, wykonuje prace regulacyjne i naprawcze, a także dokonuje wymiany
lub uzupełnienia płynów eksploatacyjnych. Wykonując takie obowiązki, mechanik jest narażony na oddziaływanie:
pyłów, gazów spalinowych, substancji (drażniących i toksycznych), hałasu, drgań wibracji. Osoby wykonujące
pracę w kanałach remontowych są ponadto narażone na uciążliwości związane z ograniczeniem swobody ruchów.
Uznanie prac za wykonywane w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze albo za zaliczone do
pierwszej kategorii zatrudnienia jest możliwe, gdy stanowisko lub rodzaj pracy wykonywanej przez pracownik
aściśle odpowiada stosownemu zapisowi zawartemu w wykazie A lub B stanowiącym załącznik do rozporządzenia w
sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze.
Przeprowadzona przez biegłego analiza Wykazu A- Prace w szczególnych warunkach, których wykonywanie uprawnia
do niższego wieku emerytalnego, stanowiącego załącznik do wymienionego rozporządzenia wykazała, że prace
wykonywane w kanałach remontowych przy naprawie pojazdów są wymienione w Dziale XIV- Prace różne, w pozycji
16- Prace wykonywane w kanałach remontowych przy naprawie pojazdów mechanicznych lub szynowych.
Przedstawione rozważania prowadzą do ustalenia, że spełniają przesłanki uznania za wykonywane w szczególnych
warunkach prace ubezpieczonego M. B. w okresach od 5 września 1973r. do 31 maja 1979r., od 2 lipca 1979r. do dnia
1 września 1979r., od 6 września 1979r. do 10 września 1984r., od 1 kwietnia 1986r. do dnia 31 maja 1993r.
Sąd Okręgowy uznał dowód w postaci uzupełniającej opinii biegłego sądowego ds. BHP J. P. za stanowiący
podstawę do wydania orzeczenia w niniejszej sprawie. Sąd Okręgowy doszedł do przekonania, że przedstawione
w opinii argumenty i wnioski są spójne, jednoznaczne oraz odnoszą się w sposób wnikliwy do spornych kwestii
niniejszego postępowania. Dlatego też, przedstawioną przez biegłego argumentację, w zakresie dotyczącym ustalenia
czy wnioskodawca faktycznie wykonywał pracę w warunkach szczególnych, Sąd uznał za własną. Zsumowanie
przedstawionych okresów zatrudnienia w szczególnych warunkach prowadzi do ustalenia, że ubezpieczony
wykonywał taką pracę w okresie 17 lat, 11 miesięcy i 18 dni (wykaz k. 233 a.s).
Przy ustalaniu w postepowaniu sądowym okresów wykonywania pracy w warunkach szczególnych, Sąd uwzględnił
opinię uzupełniającą biegłego J. P.. Sąd miał na uwadze, że we wcześniej sporządzonych opiniach biegły J. P. oraz
biegła M. M. stwierdzili, że praca odwołującego nie była wykonywana w warunkach szczególnych lub w szczególnych
charakterze. Jednak te opinie były sporządzone przed uzupełnieniem postępowania o dodatkowe przesłuchanie
ubezpieczonego.
Zatem przy sporządzaniu wcześniejszych opinii biegli sądowi dysponowali niepełnym materiałem dowodowym, a w
każdym razie biegły J. P. posługiwał się obszerniejszym materiałem i nie sygnalizował żadnych trudności w udzieleniu
odpowiedzi na postawione przez Sąd pytanie.
Sąd uznał zebrany w sprawie materiał dowodowy za kompletny, wiarygodny, nie budzący żadnych wątpliwości i
pozwalający na wydanie orzeczenia kończącego postępowanie w sprawie.
Sąd Okręgowy zważył co następuje:
Odwołanie M. B. od decyzji organu rentowego z dnia 20 października 2014r., znak: (...) jest zasadne i zasługuje na
uwzględnienie.
Na wstępie rozważań prawych Sąd podkreśla, że kwestią sporną niniejszego postępowania było ustalenie, czy praca
wykonywana przez wnioskodawcę na rzecz:
- Przedsiębiorstwa (...) Zakład (...) w W. od 5 września 1973 r. do 31 maja 1976 r.
- Zakładu (...) w W. od 5 września 1973 r. do 31 maja 1979 r.,
- Zakładu (...) przy Przedsiębiorstwie (...) w W. od 2 lipca 1979 r. do 1 września 1979 r.;
- Zakładów (...) w W. od 6 września 1979 r. do 31 maja 1993 r. wykonywana była w warunkach szczególnych.
W tym względzie Sąd Okręgowy podkreśla, iż wcześniejsza emerytura jest dla powszechnego systemu świadczeń
emerytalnych „instytucją” wyjątkową, określającą szczególne uprawnienia pracownicze. Zawarcie przez ustawodawcę
w zamkniętym katalogu wykazu pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym
charakterze wyłącza możliwość jego rozszerzenia w procesie stosowania prawa. Możliwość odstępstwa od zasady
powszechnej, zwłaszcza ze względu na przesłankę szczególnego charakteru zatrudnienia, pozostaje atrybutem władzy
ustawodawczej. Dlatego też nie ma żadnej swobody przy określaniu prac w szczególnych warunkach lub w szczególnym
charakterze. Są one ściśle i jasno określone w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie
wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze (Dz. U. z
1983 r. Nr 8 poz. 43) (dalej rozporządzenie z 1983 r.). Rozporządzenie wskazane powyżej stanowi podstawę prawną
rozpoznania niniejszej sprawy.
Na wykazach prac zawartych we wskazanym rozporządzeniu, nie kończą się ograniczenia dotyczące uprawnień z
tytułu wykonywania prac w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Po to, by daną pracę uznać za
wykonywaną w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, pracownik musi ją wykonywać stale i w
pełnym wymiarze czasu pracy, obowiązującym na danym stanowisku pracy.
O tym, czy praca wnioskodawcy może być zakwalifikowana jako zatrudnienie w szczególnych warunkach lub
szczególnym charakterze w rozumieniu rozporządzenia Rady Ministrów z 1983 r. muszą decydować przesłanki
prawne, a dokładniej ich spełnienie, nie zaś samo przekonanie ubezpieczonego, że takową pracę wykonywał.
Należy dokonać szczegółowej wykładni przepisów ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu
Ubezpieczeń Społecznych. Zauważyć należy, iż zgodnie z art. 184 ust.1 ustawy - ubezpieczonym urodzonym po dniu
31 grudnia 1948r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu
wejścia w życie ustawy osiągnęli:
1. okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach
dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat - dla kobiet i 65 lat - dla mężczyzn oraz
2. okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.
Emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do Otwartego Funduszu
Emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w Otwartym Funduszu
Emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa oraz rozwiązania stosunku pracy - w
przypadku ubezpieczonego będącego pracownikiem. Zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 7 lutego
1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym
charakterze („rozporządzenie w sprawie wieku emerytalnego”), aby mężczyzna mógł nabyć prawo do emerytury
powinien:
1. posiadać 25-letni okres zatrudnienia, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczanymi do okresów
zatrudnienia (§ 3 )
2. wykonywać pracę wymienioną w wykazie A (Prace w szczególnych warunkach, których wykonywanie uprawnia do
niższego wieku emerytalnego), będącym załącznikiem do rozporządzenia w sprawie wieku emerytalnego z 1983 r.
3. osiągnąć wiek emerytalny wynoszący 60 lat (§ 4 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia w sprawie wieku emerytalnego z 1983
r); oraz
4. być zatrudnionym przez co najmniej 15 lat w szczególnych warunkach (§ 4 ust. 1 pkt 3 rozporządzenia w sprawie
wieku emerytalnego z 1983r.).
W myśl stanowiska wyrażonego w orzecznictwie, w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych, warunki nabycia
prawa do wcześniejszej emerytury muszą być spełnione łącznie w chwili wydania decyzji przez organ rentowy.
W postępowaniu odwoławczym od decyzji odmawiającej prawa do tego świadczenia sąd ubezpieczeń społecznych
ocenia legalność decyzji według stanu rzeczy istniejącego w chwili jej wydania (wyrok SN z dnia 7 lutego 2006r.,
I UK 154/05). Natomiast wykonywanie pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze powinno
być stwierdzone przez pracodawcę w świadectwie wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub szczególnym
charakterze lub w świadectwie pracy (wyrok SN z dnia 15 grudnia 1997 roku, II UKN 417/97 oraz wyrok Sądu
Najwyższego z dnia 21 listopada 2001 roku, II UKN 598/00). Niezależnie od powyższego, w razie wszczęcia
postępowania sądowego, toczącego się wskutek odwołania ubezpieczonego od odmownej decyzji organu rentowego
w sprawie przyznania uprawnień do emerytury w wieku obniżonym dopuszczalne jest przeprowadzanie wszelkich
dowodów dla wykazania okoliczności, mających wpływ na prawo do świadczenia. W postępowaniu przed sądami
pracy i ubezpieczeń społecznych okoliczności mające wpływ na prawo do świadczeń lub ich wysokości mogą być
udowadniane wszelkimi środkami dowodowymi, przewidzianym w kodeksie postępowania cywilnego.
Oceniając spełnienie przesłanki zatrudnienia w warunkach szczególnych w okresie 15 lat, uprawniającej do
wcześniejszej emerytury, w niniejszej sprawie, Sąd stwierdził, że ubezpieczony w okresach od 5 września 1973 r. do
31 maja 1979 r. w Przedsiębiorstwie (...) Zakład (...) w W.; od 2 lipca 1979 r. do 1 września 1979 r. w Zakładzie (...)
przy Przedsiębiorstwie (...) w W.; od 6 września 1979 r. do 10 września 1984 r. i od 1 kwietnia 1986 r. do 31 maja
1993 r. w Zakładach (...) w W. był zatrudniony na stanowiskach monter samochodowy, mechanik napraw pojazdów
samochodowych, monter samochodowy, monter mechanik silników spalinowych, mechanik pojazdów i urządzeń
transportowych, wykonywał pracę w warunkach szczególnych.
Sąd zważył, iż stanowisko pracy odwołującego w spornych okresach zatrudnienia znajduje się w wykazie prac
szkodliwych stanowiących załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego
pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze z wyłączeniem okresu pracy
na budowie (...) Elektrowni (...) od 11 września 1984 r. do 31 marca 1986 r., kiedy to ubezpieczony korzystał z urlopu
bezpłatnego, udzielonego przez polskiego pracodawcę.
Praca jaką wykonywał odwołujący w uwzględnionych przez Sąd okresach, została ujęta w załączniku do rozporządzenia
Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych
warunkach lub szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r. Nr 8 poz. 43) w dziale XIV – prace różne, w poz. 16 – praca
wykonywana w kanałach remontowych przy naprawie pojazdów mechanicznych lub szynowych.
W oparciu o zebrany w sprawie materiał dowodowy, a przede wszystkim opinię biegłego sądowego specjalisty z
zakresu bezpieczeństwa i higieny pracy J. P. z dnia 28 lipca 2016 r., a także w oparciu o dowody osobowe w postaci
przesłuchania odwołującego w charakterze strony oraz zeznań świadków R. M., W. K., K. C., E. O., Sąd uznał, iż
odwołujący w okresie od 5 września 1973 r. do 31 maja 1979 r., od 2 lipca 1979 r. do 1 września 1979 r., od 6 września
1979 r. do 10 września 1984 r., od 1 kwietnia 1986 r. do 31 maja 1993 r. świadczył pracę w warunkach szczególnych
wykonując ją stale i w pełnym wymiarze czasu pracy.
Sąd Okręgowy mając na uwadze całokształt materiału dowodowego, dokonał zliczenia uwzględnionych okresów
pracy w warunkach szczególnych odwołującego i uznał za udowodniony ponad 15 – letni staż pracy M. B. w takich
warunkach.
Odnośnie ustalenia terminu, od jakiego Sąd Okręgowy uznał za zasadne przyznanie odwołującemu prawa do
emerytury to zastosowanie znajduje w tym zakresie art. 129 pkt 1. ustawy o emeryturach i rentach z FUS, w oparciu
o który świadczenia wypłaca się poczynając od dnia powstania prawa do tych świadczeń, nie wcześniej jednak niż
od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek lub wydano decyzję z urzędu. Ogólną zasadą prawa emerytalno-rentowego
jest, że świadczenia wypłaca się na wniosek zainteresowanego, poczynając od dnia powstania prawa do emerytury (tj.
spełnienia ustawowych warunków), lecz nie wcześniej niż od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek o świadczenie.
Ubezpieczony wystąpił o przyznanie prawa do świadczenia w dniu 30 września 2014 r., jednak dopiero z dniem (...)
ukończył 60 lat życia, co zgodnie z powołanym art. 129 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. uprawnia do przyznania
świadczenia od tego dnia.
Z tych względów Sąd Okręgowy na podstawie art. 47714 § 2 k.p.c. orzekł jak w sentencji orzeczenia.
ZARZĄDZENIE
(...)
(...)