postanowienie sądu apelacyjnego w białymstoku

POSTANOWIENIE SĄDU APELACYJNEGO W BIAŁYMSTOKU
z dnia 8 stycznia 2007 r. Sygn. akt I A Cz 1038/06
2
Rygor określony w art. 130 § 3 kpc w brzmieniu ustalonym przez ustawę z 28 lipca 2005 r. o kosztach
sądowych w sprawach cywilnych nie ma zastosowania w sytuacji, gdy apelację wnosi osobiście strona
reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika.
Przewodniczący
Sędziowie
- SSA Elżbieta Kuczyńska (spr.)
- SSA Hanna Rosiak - Dąbrowska
- SSA Bogusław Dobrowolski
Sąd Apelacyjny w Białymstoku Wydział I Cywilny po rozpoznaniu w dniu 8 stycznia 2007 r. na posiedzeniu
niejawnym sprawy z powództwa Anatola F. przeciwko Skarbowi Państwa - Wojewodzie P. i Województwu P. Wojewódzkiemu Zarządowi Melioracji i Urządzeń Wodnych w B. o zapłatę na skutek zażalenia powoda od
postanowienia Sądu Okręgowego w B. z dnia 11 października 2006 r., sygn. akt I C 416/04 postanawia uchylić
zaskarżone postanowienie.
UZASADNIENIE
Zaskarżonym postanowieniem Sąd Okręgowy w B. odrzucił apelację wniesioną przez powoda od wyroku
tego Sądu, jako nieopłaconą powołując się na przepis art. 1302 § 3 kpc. Wyraził pogląd, iż wynikające z tego
przepisu skutki dotyczą także sytuacji, gdy strona reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika
zdecydowała się samodzielnie wnieść pismo procesowe zawierające środek odwoławczy. W jego ocenie,
uzasadniony on jest koniecznością interpretacji tego przepisu w połączeniu z wprowadzającą go do Kodeksu
postępowania cywilnego ustawą z dnia 28.07.2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U.Nr 167,
poz. 1398 ze zm.), której celem jest przyspieszenie postępowania sądowego, uproszczenie systemu pobierania
kosztów sądowych a także przeciwdziałanie przedłużaniu postępowania sądowego.
W zażaleniu na to postanowienie powód domagał się jego uchylenia zarzucając naruszenie art. 1302 § 3
kpc przez jego niewłaściwe zastosowanie polegające na mylnej subsumcji i zastosowaniu do apelacji wniesionej
samodzielnie przez powoda, podczas, gdy zastosowanie winien mieć przepis art. 130 § 1 kpc, oraz jego błędną
wykładnię, polegającą na przyjęciu, że reguluje on skutki prawne wniesienia apelacji zawierającej braki formalne,
przez stronę reprezentowaną przez profesjonalnego pełnomocnika, podczas gdy właściwa wykładnia prowadzi do
wniosku, że rygor odrzucenia środka odwoławczego, posiadającego braki formalne, dotyczy jedynie pisma
wnoszonego przez adwokata, radcę prawnego lub rzecznika patentowego.
Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:
Zażalenie jest uzasadnione.
2
Przepis art. 130 § 3 kpc, został dodany do Kodeksu postępowania cywilnego przez art. 126 pkt 12 ustawy
z dnia 28 lipca 2005 r. z dniem 2 marca 2006 r. i jest uszczegółowieniem m.in. normy zawartej w przepisie art.
130 § 1 kpc (znowelizowanego także wspomnianą ustawą) w zakresie uiszczania opłat od pism procesowych.
Jako przepis szczególny nie może podlegać interpretacji rozszerzającej, przy czym jego literalne brzmienie, jeżeli
chodzi o podmioty, który podlegają jego regulacji, jest jednoznaczne. Stan faktyczny, jaki w sprawie zaistniał (
wniesienie pisma procesowego - apelacji samodzielnie przez stronę reprezentowaną przez profesjonalnego
pełnomocnika) podlega natomiast regulacji ogólnej zawartej w przepisie art. 130 § 1 kpc, przy czym skutki
nieuiszczenia w zakreślonym terminie opłaty od apelacji (a tym samym rygor pod jakim należy wezwać do jej
uiszczenia) wynikają z przepisu art. 370 kpc. Nie było zatem potrzeby, ani możliwości zastosowania do tego
stanu faktycznego przepisu art. 1302 § 3 kpc. Dodać należy, że tam gdzie ustawodawca zamierzał usprawnić i
przyspieszyć przebieg postępowania poprzez uregulowanie w szczególny sposób skutków niespełnienia
wymagań formalnych lub nieuiszczenia należnej opłaty od pisma wnoszonego osobiście przez stronę
reprezentowaną przez profesjonalnego pełnomocnika uczynił to w sposób wyraźny i jednoznaczny (por. redakcję
2
przepisu art. 130 § 4 kpc, czy art. 102 ust. 4 cytowanej ustawy o kosztach sądowych).
W tym stanie rzeczy należało podzielić zarzuty zażalenia oraz ich szczegółową motywację zawartą w
uzasadnieniu. Uzasadniało to uwzględnienie wniosku zażalenia na mocy art. 386 § 1 kpc w zw. z art. 397 § 2 kpc.