ANEKS

WALORYZACJA PRZYRODNICZA DOLINY RZEKI PILICY NA ODCINKU OD S ZCZEKOCIN
DO GRANIC WOJEWÓDZTWA ŚLĄSKIEGO , Z WYŁĄCZENIEM UREGULOWANEGO
FRAGMENTU W OBRĘBIE MIEJSCOWOŚCI
ANEKS
KONIECPOL
SĘDZISZÓW 2010
Diagnoza warunków zachowania lub przywrócenia właściwego stanu
ochrony siedlisk i gatunków, dla których wyznaczono obszar natura 2000
„Suchy Młyn”
Siedlisko
Stan ochrony (wg oceny
autora waloryzacji)
5.1. Typy SIEDLISK wymienione w Załączniku I Dyrektywy Rady 92/43/EWG
Stwierdzone
zagrożenia
istniejące i
potencjalne
Proponowane sposoby eliminacji i
ograniczenia zagrożeń
Diagnoza warunków
zachowania lub
przywrócenia
właściwego stanu
ochrony
2330 Wydmy
śródlądowe z
murawami
napiaskowymi
Siedlisko nie występuje w granicy ostoi Suchy Młyn. Spotykane jest poza granicami
ostoi
3150
Starorzecza i
naturalne
eutroficzne
zbiorniki
wodne ze
zbiorowiskami
z Nympheion,
Potamion
Siedlisko nie występuje w granicy ostoi Suchy Młyn. Spotykane jest poza granicami
ostoi
*6230 górskie
i niżowe
murawy
bliźniczkowe
(siedlisko nie
wykazane w
SDF)
C
Zagrożenia
istniejące:
Osuszanie terenu;
Eutrofizacja;
Porzucenie
tradycyjnych
metod użytkowania
-łąkarskopasterskich;
Sukcesja wtórna,
zarastanie;
Zbyt mały areał
siedliska.
Zachowanie siedliska wymaga
ochrony czynnej, polegającej na
utrzymywaniu trofii siedliska na
niskim poziomie oraz nie
dopuszczaniu do sukcesji wtórnej:
Prowadzenie umiarkowanego
wypasu, w tym przez owce lub
kozy zgryzające młode odrosty
pędowe.
Coroczne wykaszanie powierzchni
połączone z wynoszeniem siana.
W przypadku „zapuszczonych”
powierzchni stosowanie wyrębu i
2
Spotykane w ostoi
powierzchnie
zbiorowiska są
niewielki i słabo
zachowane pod kątem
florystycznym.
Dlatego nie należy ich
uznawać za kluczowe
dla tej ostoi.
Zagrożenia
potencjalne:
Ze względu na
niewielkie
powierzchnie,
poszczególne płaty
przy zarzuceniu
użytkowania
ulegają szybkiej
sukcesji i zanikają;
Istniejące płaty
zmniejszają swoją
powierzchnię,
zmniejsza się
różnorodność
gatunkowa przez
wycofywanie się
gatunków
heliofilnych, w tym
typowych dla
żyznych łąk pozostają jedynie
acidofilne gatunki
borowe;
Przy braku
użytkowania
murawy
bliźniczkowe
ulegają sukcesji w
kierunku zarośli, a
następnie ubogich
zbiorowisk
borowych.
Istnieje lokalna
tendencja do
użyźniania terenu
poprzez zabiegi
wapnowania
6430
Ziołorośla
górskie
(Adenostylion
alliariae) i
ziołorośla
nadrzeczne
D
Siedliska w takim
stanie
wykształcenia nie
zaliczono do
siedlisk
naturowych
karczowania.
Metody ochrony konkretnych
płatów muraw powinny być
dostosowane do warunków
lokalnych i stopnia przekształcenia
zbiorowiska.
Nie stosowanie wapnowania
powierzchni z tym zbiorowiskiem.
Najlepszą metodą byłoby
przywrócenie tradycyjnej
gospodarki pasterskiej. Ze względu
jednak na duże rozproszenie płatów
muraw i ich niewielką
powierzchnię, działania takie
wydają się być mało realne.
Siedliska nie zaliczono do siedlisk
naturowych
Siedliska nie
zaliczono do siedlisk
naturowych
Zbiorowisko
Convolvuletalia
sepium udało się
3
potwierdzić tylko w
postaci okrajkowej.
Niewielkie populacje
kielisznika, chmielu.
W związku z tym nie
zaliczono go do
siedlisk naturowych.
(Convolvuletal
ia sepium)
6410
zmiennowilgot
ne łąki
trzęślicowe
(siedlisko nie
wykazane w
SDF)
C
W celu utrzymania pożądanego
stanu siedliska w przyrodzie
konieczne jest prowadzenie czynnej
Osuszanie terenu; ochrony. Polega ona na:
Nadmierne
Ekstensywnym koszeniu
uwilgotnienie
powierzchni, mobilizacji
terenu;
właścicieli gruntów do
Eutrofizacja;
utrzymania dotychczasowej,
Porzucenie
tradycyjnej formy
tradycyjnych
gospodarowania na użytkach
metod
łąkarskołąkowych;
pasterskich;
Zbiór siana powinien być
Sukcesja wtórna;
Zbyt mały areał przeprowadzony jesienią, po
przekwitnięciu większości roślin, a
siedliska.
wysokość koszenia nie powinna
być mniejsza niż 10 cm od
Zagrożenia
powierzchni gruntu, gdyż wiele
potencjalne:
gatunków występujących w runi tej
łąki jest wrażliwych na zbyt niskie
Jako łąki dające
koszenie (np. trzęślica modra).
paszę niskiej
Zachowanie częstotliwości
wartości od dawna
koszenia jest mniej ważne, łąki
poddawane były
mogą być koszone nieregularnie, w
zabiegom
kilkuletnich odstępach czasowych
agrotechnicznym,
(przynajmniej raz na 2 lata),
zmierzającym do
niepożądane jest natomiast zbyt
poprawy jakości
częste koszenie, np. coroczne.
siana i zwiększenia
Każdorazowo po sianokosach
jego produkcji.
należy zebrać siano;
Nawożenie,
Konkretne zalecenia muszą być
podsiewanie traw
dostosowane indywidualnie do
pastewnych,
danego płatu roślinności i
intensyfikacja
warunków lokalnych. Dotyczą
koszenia, a przede
dodatkowych elementów
wszystkim
wprowadzających, np.
melioracje
pozostawianie pasów
odwadniające,
ekologicznych, wykonywanie
przyczyniły się do
koszenia w odpowiednich
zaniku płatów
terminach i przy użyciu określonej
Zagrożenia
istniejące:
4
Powierzchnia siedliska
jest niewielka, jednak
ze względu na
rzadkość tego
zbiorowiska w ostoi
oraz jego związek
fitosocjologiczny z
torfowiskami
przejściowymi i
potencjalną
przydatność pod
potrzeby języczki
zasługuje na uwagę.
Prawdopodobnie
znaczna część łąk
ziołoroślowych w
ostoi to przekształcone
łąki zmiennowilgotne.
Przywrócenie ich
historycznego sposobu
użytkowania (spasanie
i koszenie) pozwoli na
ponowne odtworzenie
tych siedlisk.
siedliska;
Powierzchnie
giną wskutek
zarzucenia koszenia
i przemian
sukcesyjnych;
Jako półnaturalny
składnik szaty
roślinnej, po
zaprzestaniu
koszenia lub
intensyfikacji
uprawy połączonej
ze zwiększeniem
trofizmu gleby
szybko podlega
przemianom
sukcesyjnym i
degeneracyjnym,
ustępując innym
zbiorowiskom;
Zbiorowiska te są
wrażliwe na
zmiany stosunków
wodnych,
szczególnie na
osuszenie i
zwiększenie ruchu
wody w glebie,
dlatego nie jest
wskazane
odwadnianie
terenów
zabagnionych, na
których rozwijają
się omawiane łąki.
Nie wskazany jest
również stały
wysoki poziom
wód
Tworzenie
zbiorników
retencyjnych;
Zagrożenie
stanowić może
eutrofizacja
siedliska i jego
techniki (np. od środka płatu na
zewnątrz);
Łąki o zaawansowanej sukcesji
przed przywróceniem koszenia
powinny zostać wykarczowane i
przez kilka lat koszone corocznie;
Decydujące znaczenie dla
zachowania siedliska ma
utrzymanie odpowiedniego reżimu
wodnego polegające zarówno na
niedopuszczeniu do wtórnego
zabagnienia terenu, poprzez
utrzymanie istniejącego drenażu,
jak i do jego odwodnienia wskutek
nowych melioracji. Nawożenie tych
łąk nie jest wskazane, gdyż ich
siedliska są z natury ubogie w
składniki odżywcze;
Wartościowe fragmenty łąk należy
zabezpieczyć przed zalesianiem i
zamianą na grunty orne, nie wolno
poddawać ich pełnej uprawie
związanej z przeoraniem darni.
Należy wnikliwie śledzić wszelkie
plany i projekty planistyczne
związane z miejscowymi planami
zagospodarowania przestrzennego i
strategiami; reagować na zapisy
dotyczące zmiany stosunków
hydrologicznych, zalesiania
nieużytków w dolinach rzecznych i
innych.
Współdziałać z organizacjami
rolniczymi i promować programy
rolno-środowiskowe mające na celu
ochronę i zachowanie
bioróżnorodności biologicznej w
regionie.
5
6510 Niżowe i
górskie świeże
łąki
użytkowane
ekstensywnie
(Arrhenatherio
n elatioris)
B
otoczenia.
Zagrożenia
istniejące:
Zarastanie;
Podsiewanie
obcych gatunków;
Osuszanie terenu;
Nadmierne
uwilgotnienie
Porzucenie
tradycyjnych
metod łąkarskopasterskich;
Sukcesja wtórna;
Zbyt mały areał
siedliska,
pofragmentowany.
Zagrożenia
potencjalne:
Scalanie gruntów
rolnych i
powstawanie
dużych
gospodarstw
nastawionych na
intensywną
produkcję rolniczą
a zmniejszanie się
liczby gospodarstw
nastawionych na
kosztowną
produkcję
drobnotowarową;
Niebezpieczna jest
próba
uproduktywnienia
porzuconych łąk
poprzez ich
zalesianie.
Następstwem
przebiegających
procesów jest
ginięcie wysoko
wyspecjalizowanej
Ochrona tych siedlisk polega na
zachowaniu różnorodności
florystycznej łąk świeżych w
wyniku stosowania:
dotychczasowych (ekstensywnych)
form gospodarowania, odtwarzaniu
zniszczonych łąk poprzez powrót
do tradycyjnych metod
gospodarowania, konserwacji
zbiorowisk łąk świeżych
polegającej na koszeniu;
Łąki rajgrasowe należy kosić,
najlepiej ręcznie lub lekkim
sprzętem, maksymalnie dwa razy w
roku. Pierwszy pokos powinien
odbywać się nie wcześniej niż w
pierwszej połowie czerwca, drugi
we wrześniu. Nie jest wskazane
zbyt niskie koszenie i intensywne
wypasanie. Siano powinno być
usuwane z łąki;
Łąki wiechlinowo-kostrzewowe
należy kosić przynajmniej jeden raz
w roku. W drugiej połowie lata
mogą być niezbyt intensywnie
wypasane. Mogą być nawożone.
Dawki nawozów należy ustalić
indywidualnie dla każdego
chronionego obiektu w zależności
od żyzności siedliska.
6
- Łąki świeże zajmują
istotną powierzchnię w
obszarze ostoi. Jest to
najlepiej
reprezentowany typ
siedliska pod
względem areału.
Zachowanie ich
różnorodności
florystycznej wymaga
stosowania
ekstensywnych form
gospodarowania.
- Odtwarzanie
zniszczonych
(zarastających) łąk
polega na
przywróceniu
tradycyjnych metod
gospodarowania.
- Na mocniej
zarośniętych płatach
zastosowanie
zabiegów wycinania
drzew i krzewów i
ekstensywne koszenie.
Ten typ siedliska w
ostoi Suchy Młyn i
całej dolinie Pilicy jest
w zaniku. Jest to
spowodowane
zaniechania
użytkowania.
Skutecznym sposobem
powstrzymania tych
niekorzystnych zmian
mogą być programy
rolno-środowiskowe.
7140
Torfowiska
przejściowe i
trzęsawiska
grupy roślin
związanych z
ekstensywnie
użytkowanymi
łąkami świeżymi;
Roślinność jest
wrażliwa na
długotrwałe zalewy
poza tym
niekorzystnie
oddziałuje na nią
zakwaszenie gleby;
Łąki rajgrasowe
cechuje duża
wrażliwość na
zmiany żyzności,
wilgotności i pH
gleby. Wymagają
one stałych i
jednorodnych
zabiegów. Rajgras
wyniosły źle znosi
wypasanie i niskie
koszenie;
Brak opłacalności
produkcji rolniczej
w małych
gospodarstwach
powoduje
zaprzestanie
pielęgnacji
użytków zielonych.
Jej efektem jest
zaprzestanie
koszenia lub
użytkowanie bez
nawożenia. W
jednym i drugim
przypadku
prowadzi to do
zubożenia
florystycznego
zbiorowiska.
Siedlisko obecnie nie występuje w granicy ostoi Suchy Młyn. Torfowiska mogły ulec
przekształceniu w ziołorośla w wyniku długotrwałego osuszenia siedliska.
7
(przeważnie z
roślinnością z
ScheuchzerioCaricetea)
*91D0 Bory i
lasy bagienne
Vaccinio
uliginosiPinetum,
C
Zagrożenia
istniejące:
Nadmierne
prześwietlenie;
Zbyt mały areał
Osuszanie
Zagrożenia
potencjalne:
Potencjalne
zagrożenie dla
stabilności
obecnego areału
dobrze
zachowanych
płatów można
wiązać z tendencją
ocieplania się
klimatu i
generalnego
pogarszania bilansu
wodnego siedlisk
uzależnionych od
wielkości i
rozkładu opadów,
do jakich należy
m.in. bór bagienny;
Niewłaściwe
nasadzenia
drzewostanów;
Sosnowy bór
bagienny to
siedlisko bardzo
wrażliwe na
zmiany warunków
wodnych i
troficznych.
Jeżeli zachowane są naturalne
warunki wodne, dla borów i lasów
bagiennych najwłaściwsza jest
ochrona bierna;
Wodochronna funkcja tego siedliska
przyrodniczego jest niemal zawsze
znacznie ważniejsza niż produkcja
drewna – dlatego zaleca się
wyłączanie borów i lasów
bagiennych z użytkowania rębnego,
co zresztą jest obecnie powszechnie
stosowane w Lasach Państwowych;
W szczególnych przypadkach (np.
lasy prywatne) dopuścić można
użytkowanie borów bagiennych za
pomocą ciągłej rębni przerębowej
(rębnia V wg Zasad Hodowli Lasu),
polegającej na wycinaniu
pojedynczych drzew na całym
obszarze lasu. Zbliżony do tej rębni
jest tzw. plądrowniczy sposób
użytkowania lasu, tradycyjnie
stosowany w wielu lasach
prywatnych;
Jeżeli bory lub lasy bagienne są
sztucznie odwodnione to ochrona
polega na renaturalizacji stosunków
wodnych przez blokowanie
odpływu. Służą temu różnego
rodzaju zastawki i przegrody
budowane na rowach (najlepiej o
stałym, nie regulowanym
piętrzeniu), albo zasypywanie
odcinków rowów.
Należy pozwalać na zarastanie
rowów i nie oczyszczać ich
odcinków;
W miarę możliwości należy dążyć
do stabilizowania poziomu wody na
poziomie niewiele niższym od
powierzchni gruntu (nie więcej niż
kilkanaście cm pod powierzchnią
8
Areał tego siedliska w
ostoi jest niewielki.
Zbiorowisko wykazuje
wielorakie
przekształcenia w tym
w kierunku olsów.
Stan wykształcenia,
zachowania
zbiorowiska nie
upoważnia aby
siedlisko w ostoi
traktować za kluczowe
Siedlisko nie wymaga
obecnie specjalnych
działań ochronnych ze
strony RDOŚ.
Również obecne
sposoby użytkowania
w lasach zabezpieczają
to siedlisko.
Zachowywać
właściwe stosunki
wodne na powierzchni
i w okolicy, tak aby
poziom wody w płacie
zbiorowiska był na
wysokości gruntu, lub
nieznacznie poniżej.
terenu), nie obawiając się powstania
podtopień i zabagnień, ani
wypadania drzew. W praktyce
wypadanie drzew wskutek
nadmiernego uwilgotnienia siedliska
po przeprowadzeniu działań
ochronnych zdarza się rzadko – a
nawet jeśli się zdarza, to jest
zdrowym objawem renaturalizacji
całego układu leśnotorfowiskowego i wiąże się z
regeneracją mszarów w miejscach
otwartych;
Blokowanie odpływu wody
rowami z borów i lasów bagiennych
to standardowa metoda ochrony,
która może być stosowana wszędzie
tam, gdzie jest to możliwe
technicznie;
Nie należy próbować nawadniać
siedliska wodą pochodzącą spoza
niego (np. z zewnętrznych cieków),
ponieważ ma ona często
nieodpowiednią trofię. Może być
pożądane piętrzenie cieków
drenujących bory bagienne, ale
planowanie takich działań powinno
już być zarezerwowane dla
specjalisty;
Ochrona borów i lasów
bagiennych powinna być
postrzegana jako element
kompleksowej ochrony torfowisk,
na których te bory i lasy występują;
Siedlisko 91D0 może i powinno
samo w sobie być celem ochrony,
ale istnieją także sytuacje, w których
celem ochrony kompleksu
torfowiskowego będzie
zahamowanie lub cofnięcie
ekspansji lasu i zwiększenie
powierzchni otwartych mszarów
kosztem boru bagiennego.
Planowanie ochrony borów i lasów
bagiennych powinno mieć charakter
kompleksowy i być przeprowadzane
zawsze dla całego kompleksu
9
*91E0 Łęgi
wierzbowe,
topolowe,
olszowe i
jesionowe
C
Zagrożenia
istniejące:
Nadmierne
prześwietlenie;
Przesuszenie;
Zbyt małe
powierzchnie;
Caespityzacja
(zajeżynienie);
Pinetyzacja;
Zbytnie
podtopienie
niektórych
fragmentów w
wyniku czego
siedlisko
przechodzi w olsy;
Całkowite
usuwanie olszy z
nadbrzeża rzeki.
Zagrożenia
potencjalne:
Wycięcie lasów i
założenie łąk oraz
pastwisk, usuwanie
drzewostanów
utrudniających
spływ wód
powodziowych i
tworzących zatory
lodowe, a także
regulacje rzek i
odcięcie wałami od
siedlisk hydrogenicznych;
Zwłaszcza w przypadku małych
płatów siedliska, planując ich
ochronę, trzeba uwzględnić także
wpływ ich nie-torfowego otoczenia
– unikając zmian w bezpośrednim
sąsiedztwie chronionego siedliska,
np. nie prowadząc zrębów
zupełnych na odległość około
dwóch wysokości drzewostanu od
płatów boru bagiennego.
Zachowanie naturalnych warunków
wodnych, w jakich te ekosystemy
się wykształciły. Reżim zalewów
jest różny dla różnych podtypów
siedliska – ochrona powinna mieć
na celu zachowanie lub odtworzenie
takiego reżimu, w jakim
odpowiednie zbiorowisko się
wykształciło;
Pośrednio do poprawy stanu
ochrony łęgów może przyczynić się
renaturalizacja cieków, z którymi są
związane;
Przy właściwych warunkach
wodnych, w większości przypadków
najlepszą metodą ochrony łęgów
jest ochrona bierna. Jest to
najskuteczniejsza metoda
optymalizacji stanu siedliska
przyrodniczego, w tym jego
znaczenia dla ochrony
różnorodności biologicznej.
Ekosystemy łęgów mogą z
powodzeniem funkcjonować bez
pomocy człowieka i w najlepszym
stanie są wtedy, gdy nie są
użytkowane. Często też tak się
dzieje – w wielu nadleśnictwach
niewielkie płaty łęgów są
pozostawiane bez użytkowania i
zabiegów pielęgnacyjnych;
Nasadzanie olszy pasów zadrzewień
w bezpośrednim sąsiedztwie rzeki
zapewniające odpowiednią termikę
wód;
Bez większej szkody dla stanu
10
W granicach ostoi
siedlisko bardzo słabo
wykształcone i
zajmujące niewielką
powierzchnię. Jednak
ze względu na
obecność w tym
zbiorowisku
kluczowego gatunku –
języczki syberyjskiej
fitocenozy wymagają
czynnej ochrony.
Powinna ona polegać
na prześwietlaniu tych
fragmentów łęgów,
gdzie gatunek się
obecnie znajduje, lub
kiedyś występował.
- Odbudowa siedlisk i
doprowadzenie ich do
wskaźnikowego
charakteru.
- Zmniejszenie
intensywności cięć w
drzewostanach.
- Zachowanie
naturalnych warunków
wodnych, w jakich te
ekosystemy się
wykształciły.
- Utrzymanie lub
przywracanie
naturalnego reżimu
wodnego jako
wpływu powodzi;
Skażenie wywołane
zrzutami ścieków
komunalnych,
rolniczych i
przemysłowych do
rzek, które zmienia
skład gatunkowy
roślinności i
powoduje ich
zanikanie;
Poważną przyczyną
degradacji może
być budowa
zbiorników
zaporowych,
gromadzących
wody powodziowe.
W fitocenozach
rozwiniętych nad
brzegami rzeki, ma
miejsce presja
wędkarska
(wydeptywanie
ścieżek i
stanowisk,
przekopywanie
runa, palenie
ognisk,
pozostawianie
odpadów),
przejawiająca się
wnikaniem
gatunków
synantropijnych;
siedliska przyrodniczego można
dopuścić zrównoważoną i planową
gospodarkę leśną w lasach
łęgowych, pod warunkiem, że
realizowana jest z wyłączeniem cięć
zupełnych, za pomocą cięć
częściowych lub stopniowych i nie
wiąże się z wprowadzaniem obcych
ekologicznie i geograficznie
gatunków drzew, a udział starych
drzew i fragmentów drzewostanu
oraz zasoby martwego drewna nie
ulegają – nawet chwilowemu –
zmniejszeniu;
Unaturalnienie łęgów wymaga
zwykle ich „postarzenia” i
odtworzenia zasobów drzew
martwych i rozkładającego się
drewna. Elementy te mają kluczowe
znaczenie dla antropofobnych
gatunków będących istotnym
składnikiem różnorodności
biologicznej związanej z łęgami;
W przypadku, gdy lasy i zarośla
łęgowe występują tylko w
niewielkich pasach nad ciekami
wodnymi – należy bezwzględnie
ograniczyć gospodarkę leśną;
Ochrona łęgów powinna bazować
na utrzymaniu lub przywracaniu
naturalnego reżimu wodnego jako
racjonalny kompromis między
optymalną dla ekosystemu ochroną
bierną, a potrzebami użytkowania
gospodarczego. Kompromis taki
można osiągnąć przez wyłączanie z
użytkowania i „pozostawianie
przyrodzie” pewnej części lasów
łęgowych w obszarze. Sugeruje się
przyjęcie następujących zasad:
najcenniejsze i najlepiej
zachowane przykłady siedliska
przyrodniczego wyłączyć z
użytkowania i chronić jako
„powierzchnie referencyjne”,
ewentualnie objąć ochroną
rezerwatową – tak żeby docelowo w
11
racjonalny kompromis
między optymalną dla
ekosystemu ochroną
bierną, a potrzebami
użytkowania
gospodarczego.
- Najcenniejsze i
najlepiej zachowane
przykłady siedliska
przyrodniczego
wyłączyć z
użytkowania i chronić
jako „powierzchnie
referencyjne”.
każdym nadleśnictwie istniał
przykład „łęgów rozwijających się
w naturalny sposób” o powierzchni
co najmniej ok. 30–50 ha;
 wykluczyć użytkowanie rębnią
zupełną (I);
 pozostałe płaty mogą być
zagospodarowane rębniami
złożonymi, ale ze wzmożoną troską
o zachowanie i odtworzenie
zasobów rozkładającego się drewna
oraz o zachowanie nienaruszonych
fragmentów starych drzewostanów.
W każdym cięciu rębnym
pozostawiać konsekwentnie na
przyszłe pokolenie 5%
drzewostanu, lecz nie mniej niż 0,5
ha w postaci zwartego fragmentu.
Pozostawiać drzewa zamierające i
martwe, tak by osiągnąć zasoby
rozkładającego się drewna w
wysokości co najmniej 10%
dojrzałego drzewostanu. Nie
eliminować starych brzóz, osik, olsz
i grabów (gatunki
„dziuplotwórcze”);
planując cięcia rębne, dbać by w
ich wyniku nie pogorszyła się
„struktura stanu ochrony” łęgów w
skali nadleśnictwa ani nie
zmniejszył się udział drzewostanów
ponad 100-letnich;
jeżeli w drzewostanie występuje
jesion, wiąz, dąb, zachować udział
tych gatunków także w
odnowieniach;
 tolerować lokalne zabagnianie
się z naturalnych przyczyn,
tolerować działalność bobrów;
Potrzeba zachowania lasów
łęgowych musi być uwzględniana w
planach ochrony
przeciwpowodziowej .Naturalne
zaburzenia (zniszczenia
powodziowe, erozja przez rzekę,
działalność bobrów), nawet gdy
prowadzą do lokalnego zniszczenia
drzewostanu i fitocenozy, nie
12
powinny być oceniane negatywnie z
punktu widzenia stanu ochrony
łęgów i zwykle nie wymagają
przeciwdziałania.
Powyższe zalecenia powinny być
stosowane w odniesieniu do
powierzchnie, gdzie nie jest lub
nie była stwierdzana języczka
syberyjska. Na tych
powierzchniach należy prowadzić
ochronę czynną w postaci
prześwietlania drzewostanu, a
nawet prowadzenia zrębów
zupełnych.
13