oduł nr 7. Odpowiedzialność odszkodowawcza w prawie UE 2004 r

 Projekt „Odpowiedź na wyzwania gospodarki opartej na wiedzy: nowy program nauczania na WSHiP”. Projekt współfinansowany ze środków Unii Europejskiej w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego. Moduł nr 7. Odpowiedzialność odszkodowawcza w prawie UE
Dr Dominika Kiedrowska
Stan faktyczny:
Dnia 20 kwietnia 2004 r. przedstawicielstwo Komisji Europejskiej w Bukareszcie
opublikowało informację o konkursie na stanowisko “doradcy do spraw rozszerzenia”, które
miało zostać obsadzone przez urzędnika do spraw wsparcia techniczno – administracyjnego.
Informacja o konkursie określała datę składania dokumentów (8 maja 2004 r.) oraz
precyzowała, że o stanowisko mogą ubiegać się tylko obywatele UE.
Kandydat – pan X., posiadający podwójne obywatelstwo – rumuńsko- francuskie złożył swoją
aplikację w dniu 8 maja 2004. Tydzień później zwrócił się do przedstawicielstwa KE o
udzielenie informacji na temat przebiegu rekrutacji. Następnie 26 maja 2004. w toku
rozmowy telefonicznej, dowiedział się że jego kandydatura została odrzucona w pierwszym
etapie selekcji. Tego samego dnia ponownie zwrócił się pisemnie do przedstawicielstwa KE o
poinformowanie go o przebiegu rekrutacji, a w szczególności o powodach odrzucenia jego
kandydatury. Dnia 27 maja 2004 r. przedstawicielstwo poinformowało, że kandydatura
została odrzucona z powodu posiadania przez pana X. obywatelstwa rumuńskiego. 3 czerwca
2004 r. Dyrekcja Generalna KE do spraw zewnętrznych potwierdziła podane przez
przedstawicielstwo powody. W pismach z 3 i 26 czerwca 2004 r., adresowanych do Dyrekcji
Generalnej ds zewnętrznych, pan X zakwestionował odrzucenie jego kandydatury i wniósł o
ponowne rozpatrzenie decyzji. Dnia 24 lipca 2004 r., pan X o sprawie poinformował
Rzecznika Praw Obywatelskich UE. Rzecznik w decyzji z 18 listopada 2005 r., stwierdził, że
KE popełniła szereg naruszeń prawa wspólnotowego. Jednak stanowisko zostało już
obsadzone. Rzecznik zasugerował, by pan X wniósł do KE wniosek o zadośćuczynienie za
poniesione szkody.
4 grudnia 2005 r., pan X wniósł do KE o obsadzenie go na stanowisku analogicznym do
wnioskowanego pierwotnie lub o zrekompensowanie szkody w inny sposób. KE dnia 11
stycznia 2006 odrzuciła ten wniosek.
Dnia 7 maja 2006 pan X wniósł przeciwko KE skargę odszkodowawczą do Sądu Pierwszej
Instancji. Komisja natomiast 9 czerwca 2006 r., podniosła zarzut niedopuszczalności skargi
na podstawie art. 144 regulaminu procedury postępowania przed Sądem Pierwszej Instancji.
Projekt „Odpowiedź na wyzwania gospodarki opartej na wiedzy: nowy program nauczania na WSHiP”. Projekt współfinansowany ze środków Unii Europejskiej w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego. W konsekwecji pan X w dniu 17 sierpnia 2006 r., wniósł o odrzucenie zarzutu KE. Ponadto
wniósł o wypłacenie mu przez KE odszkodowania w wysokości 100 000 euro z tytułu
wynagrodzenia, które otrzymałby gdyby był zatrudniony oraz 10000 euro z tytułu strat
moralnych jakich doznał w toku postępowania.
Pytanie:
Czy skarga odszkodowawcza pana X jest dopuszczalna w sytuacji, gdy dopuścił się on do
upływu określonego w art. 263 akapit 6 TFUE (dawny art. 230 akapit 5 TWE) terminu
prekluzyjnego? Innymi słowy, czy prekluzja wniosku o stwierdzenie nieważności (art. 263
TFUE) pociąga za sobą brak możliwości złożenia skargi odszkodowawczej (art. 268 TFUE)
ściśle związanej z wnioskiem o stwierdzenie nieważności?