D - Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla miasta stołecznego

Sygn. akt VW 4672/14
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 27 kwietnia 2015 r.
Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie V Wydział Karny
w składzie:
Przewodnicząca SSR Daria Wojciechowska
Protokolant: Edyta Walaśkiewicz
po rozpoznaniu na rozprawie w dniach: 11 marca 2015 r., 22 kwietnia 2015 r., 27 kwietnia 2015 r.
sprawy I. B. s. J. i B. ur. (...) w C.
obwinionego o to, że:
w dniu 17.05.2013 r., za pośrednictwem strony internetowej (...) prowadził na terenie całego kraju reklamę gier na
automatach poprzez publiczną prezentację automatów do gier, zachęcanie do uczestnictwa w grach na automatach i
przekonywanie o ich zaletach wbrew art 29 ust. 1, 6-7 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych (Dz.
U. z 2009 r. Nr 201, poz. 1540 z późn. zm.),
tj. o wykroczenie skarbowe określone w art. 110a § 1 i 3 kks;
orzeka
I. Oskarżonego I. B. uniewinnia od popełnienia zarzucanego mu czynu.
II. Koszty postępowania ponosi Skarb Państwa.
Sygn. akt V W 4672/14
UZASADNIENIE
I. B. oskarżony został o to, że w dniu 17.05.2013 r., za pośrednictwem strony internetowej (...), prowadził na
terenie całego kraju reklamę gier na automatach poprzez publiczną prezentację automatów do gier, zachęcanie do
uczestnictwa w grach na automatach i przekonywanie o ich zaletach wbrew art 29 ust. 1, 6-7 ustawy z dnia 19 listopada
2009 r. o grach hazardowych (Dz. U. z 2009 r. Nr 201, poz. 1540 z późn. zm.), tj. o wykroczenie skarbowe określone
w art. 110a § 1 i 3 kks.
Na podstawie całokształtu materiału dowodowego zgromadzonego w niniejszej sprawie i ujawnionego na rozprawie
Sąd ustalił następujący stan faktyczny:
I. B. od 25 października 2002 roku do 2014 roku był Prezesem Zarządu (...) Spółki z Ograniczoną Odpowiedzialnością
z siedzibą w W.. Przedmiotem działalności spółki była m. in. działalność związana z grami losowymi i zakładami
wzajemnymi. Firma działała w zakresie eksploatacji automatów o niskich wygranych. Prowadziła ona stronę
internetową www.slotpoland.pl, która dostępna była na terenie całego kraju. Na w/w stronie internetowej w dniu 17
maja 2013 r. widniały wizerunki automatów do gier, symboli graficznych dotyczących wygranych, które wiążą się z
automatami do gier, informacje o automatach do gier, o stawkach za gry oraz specyfikacje automatów do gier.
Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie następujących dowodów: częściowych wyjaśnień oskarżonego I. B.
/k. 71-72, 104/, zeznań świadka P. N. /k. 15, 103-104/, a także wydruków /k. 2-6, 30/, wyciągu z KRS /k. 7-9/, karty
karnej /k. 34/ oraz postanowienia Sądu Rejonowego dla m. st. Warszawy w W. (...) Wydział Karny z dnia 30 września
2013 r. w sprawie o sygn. akt IV K 225/13 /k. 75-79/.
Oskarżony I. B. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. W złożonych wyjaśnieniach wskazał, iż
niniejsza sprawa dotyczy firmy (...) sp. z o.o., której był on prezesem od momentu powstania, tj. od 2002 roku do
2014 roku. Wskazał on jednocześnie, iż w/w firma działała w zakresie eksploatacji automatów o niskich wygranych
na podstawie udzielanych 6-letnich koncesji. Oskarżony podał również, iż ostatnia z udzielonych koncesji zakończyła
się w grudniu 2012 roku i od tego czasu działalność spółki nie była prowadzona.
W złożonych wyjaśnieniach oskarżony przyznał, iż w kwietniu 2013 roku został pismem z Urzędu Celnego wezwany
jako świadek do podania informacji na temat strony internetowej (...). Podkreślił, iż nie wiedział wówczas, jak wygląda
dalsza procedura, dlatego też wyłączył tą stronę w dniu, w którym dowiedział się o wezwaniu. Podkreślił również,
iż występując w charakterze świadka przedstawił swoje argumenty, wskazując, iż spółka nie prowadzi działalności
oraz, że ostatnia aktualizacja strony, która stworzona została przez firmę zewnętrzną, miała miejsce w 2007 roku i
była związana z udzieleniem ostatniej koncesji. Oskarżony podkreślił nadto, iż wskazał wówczas także, że nie ma on
żadnego zamiaru informowania o działalności i że było to niedopatrzenie prezesa zarządu. W złożonych wyjaśnieniach
oskarżony przyznał jednak, iż w okresie od 2010 do 2013 roku strona ta była widoczna. Wskazał on także, iż gdy po
upływie pół roku od złożenia zeznań w charakterze świadka, został on wezwany w charakterze oskarżonego, spotkał
się z zastępcą naczelnika wydziału i sprawa przycichła. Podał również, iż gdy pół roku później został on ponownie
wezwany celem przedstawienia zarzutów, przedstawił swoje racje, że nie miał zamiaru przez stronę informować o
działalności spółki. Wskazał on nadto, iż po upływie miesiąca od w/w wydarzeń otrzymał on zarzut, następnie sprawa
została skierowana do wyższej instancji i został wydany wyrok nakazowy, od którego się odwołał.
Odnosząc się do treści zawartych na stronie internetowej, oskarżony oświadczył, iż nie miał żadnego wpływu na
informacje zawarte na stronie, gdyż stroną zarządzała najpierw inna firma, a następnie wskazany pracownik firmy.
Wskazał on również, iż materiały na tej stronie zostały zgrane i została ona odłączona w taki sposób, że materiały te
nie były widoczne – widoczne były jedynie informacje, że w grupie S. działają trzy firmy, był podany numer telefonu
i adres. Oskarżony oświadczył również, iż strona została wyłączona przez jednego z jego pracowników i nie wyłączył
jej osobiście.
W złożonych wyjaśnieniach oskarżony wskazał także, że jego zdaniem informowanie o prowadzonej działalności
i pokazanie automatów, na których ta działalność była prowadzona, została zinterpretowana przez Urząd jako
reklamowanie działalności spółki i nakłanianie do nielegalnej reklamy. Odnosząc się do powołanych okoliczności,
oskarżony zaprzeczył, aby miał zamiar nakłaniania do reklamowania działalności spółki, gdyż w/w działalność dawno
już wygasła. Wskazał on jednocześnie, iż poza firmą (...), prowadził on jeszcze inną działalność, którą prowadzi do
dnia dzisiejszego, tj. firmę, która wydaje portal internetowy o tematyce hazardowej. I. B. wskazał także, iż do końca
2009 roku wydawał magazyn o hazardzie. Na powołaną okoliczność przedstawił on reklamę z czasopisma, podnosząc,
iż jest to właśnie reklama spółki. W złożonych wyjaśnieniach oskarżony wskazał także, że był również wydawcą książek
i w 2009 roku wydał książkę o historii hazardu z reklamą firmy na ostatnich stronach, która jest przez cały czas w
sprzedaży. Podkreślił on nadto, iż powyższy argument przedstawił naczelnikowi Urzędu Celnego, zwracając się do
niego z zapytaniem, w jaki sposób można karać za reklamę firmę, która nie korzysta z tej reklamy. /k. 71-72 wyjaśnienia
oskarżonego I. B./
I. B. ma 54 lata. Jest rozwiedziony, posiada dwie córki w wieku 22 i 15 lat. Z zawodu jest dziennikarzem.
Jest przedsiębiorcą, uzyskuje dochód w wysokości 7000 zł. Nie był karany sądownie, nie był również leczony
psychiatrycznie ani odwykowo. /k. 71 wyjaśnienia oskarżonego I. B., k. 34 karta karna/
Sąd zważył co następuje:
Sąd nie dał wiary jedynie tej części wyjaśnień oskarżonego, w której nie przyznał się on do popełnienia zarzucanego
mu czynu. Wyjaśnienia oskarżonego w tym zakresie są oczywiście sprzeczne z pozostałym zgromadzonym w sprawie i
uznanym za wiarygodny materiałem dowodowym. Pozostała część wyjaśnień oskarżonego, w ocenie Sądu była w pełni
wiarygodna, gdyż była ona logiczna, spójna i zgodna z doświadczeniem życiowym. Znalazła ona również potwierdzenie
w zebranym w niniejszej sprawie materiale dowodowym z dokumentów oraz zeznań świadka P. N..
Przy ustalaniu stanu faktycznego Sąd wziął również pod uwagę zeznania złożone przez funkcjonariusza Służby
Celnej P. N. /k. 15, 103-104/, które to zeznania były logiczne, rzeczowe i spójne. Zeznania świadka dotyczyły
przeprowadzonych czynności służbowych w dniu 17 maja 2013 r., w trakcie których świadek przeglądając strony
internetowe natrafił na stronę internetową (...) na której widniały wizerunki automatów do gier, symboli graficznych
dotyczących wygranych, które wiążą się z automatami do gier, informacje o automatach do gier, o stawkach za gry
oraz specyfikacje automatów do gier. Wskazać należało również, iż świadek ten jest funkcjonariuszem Służby Celnej,
a co za tym idzie osobą zaufania publicznego i nie miał żadnego zauważalnego dla Sądu powodu do składania zeznań
mogących bezpodstawnie obciążać, bądź przeciwnie chronić oskarżonego. Dodatkowym elementem wpływającym na
ocenę wiarygodności zeznań tego świadka jest fakt, że jest on osobą obcą w stosunku do oskarżonego, a zatem w żaden
sposób nie jest zainteresowany sposobem rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie. Stąd w opinii Sądu zeznania świadka
P. N. są wiarygodnym i wartościowym materiałem dowodowym.
Ustalając stan faktyczny Sąd oparł się również na zebranych w sprawie dokumentach w postaci: wydruków /k. 2-6,
30/, wyciągu z KRS /k. 7-9/, karty karnej /k. 34/ oraz postanowienia Sądu Rejonowego dla m. st. Warszawy w W.
(...)Wydział Karny z dnia 30 września 2013 r. w sprawie o sygn. akt(...)K 225/13 /k. 75-79/. Ujawnionym dowodom z
dokumentów Sąd przydał walor w pełni wiarygodnych środków dowodowych. Strony nie kwestionowały prawdziwości
ani autentyczności w/w dokumentów. Sąd z urzędu również nie dostrzegł powodów, dla których należałoby im
odmówić wiarygodności i mocy dowodowej. W związku z powyższym uczynił je podstawą dokonanych w niniejszej
sprawie ustaleń faktycznych.
I. B. zarzucono popełnienie wykroczenia skarbowego określonego w art. 110a § 1 i 3 kks, które polegało na tym, iż
w dniu 17.05.2013 r., za pośrednictwem strony internetowej www.slotpoland.pl, prowadził na terenie całego kraju
reklamę gier na automatach poprzez publiczną prezentację automatów do gier, zachęcanie do uczestnictwa w grach
na automatach i przekonywanie o ich zaletach wbrew art 29 ust. 1, 6-7 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach
hazardowych (Dz. U. z 2009 r. Nr 201, poz. 1540 z późn. zm.).
W ocenie Sądu w niniejszej sprawie nie istnieją podstawy do tego, aby I. B. odpowiadał za czyn z art. 110a § 1 i 3 kks,
który zarzucony mu został w akcie oskarżenia.
Przepis art. 110a kks reguluje w § 1 sytuację, w której odpowiedzialność karnoskarbową ponosi ten, kto, wbrew
przepisom ustawy, zleca lub prowadzi reklamę lub promocję gier cylindrycznych, gier w karty, gier w kości, zakładów
wzajemnych lub gier na automatach, umieszcza reklamę takich gier lub zakładów lub informuje o sponsorowaniu
przez podmiot prowadzący działalność w zakresie takich gier lub zakładów. Zgodnie z § 3 cytowanego artykułu w
wypadku mniejszej wagi, sprawca czynu zabronionego określonego w § 1 podlega karze grzywny za wykroczenie
skarbowe. Wykroczenie skarbowe z art. 110a § 1 i 3 kks może być popełnione wyłącznie umyślnie w obu postaciach
zamiaru – bezpośrednim i ewentualnym.
Czyny zabronione z art. 110a kks należą do kategorii deliktów karnoskarbowych służących zabezpieczeniu prawidłowej
realizacji unormowań z zakresu reklamy i promocji gier hazardowych. Przepis art. 110a § 1 i 3 kks jest przepisem
o dyspozycji blankietowej, jako że zawiera ogólne ramy zachowania zabronionego, a jego treść wypełniają zapisy
przepisu innej ustawy, a mianowicie art. 29 ustawy o grach hazardowych. Bez odczytania tego ostatniego przepisu i
bez odwołania się do niego, nie jest możliwe ustalenie czy określone zachowanie wyczerpuje dyspozycję art. 110a §
1 i 3 kks.
Zgodnie z art. 29 ust. 1 ustawy o grach hazardowych zabroniona jest reklama i promocja gier cylindrycznych, gier w
karty, gier w kości, zakładów wzajemnych oraz gier na automatach. Zaś w myśl ust. 6 i 7 powołanego artykułu przez
reklamę gier cylindrycznych, gier w karty, gier w kości, zakładów wzajemnych lub gier na automatach rozumie się
publiczne rozpowszechnianie znaków towarowych lub symboli graficznych i innych oznaczeń z nimi związanych, a
także nazw i symboli graficznych podmiotów prowadzących działalność w zakresie gier cylindrycznych, gier w karty,
gier w kości, zakładów wzajemnych lub gier na automatach oraz informacji o miejscach, w których takie gry lub
zakłady są urządzane, i możliwościach uczestnictwa. Zaś przez promocję gier cylindrycznych, gier w karty, gier w kości,
zakładów wzajemnych lub gier na automatach rozumie się publiczną prezentację tych gier lub zakładów, rozdawanie
rekwizytów z nimi związanych, wręczanie żetonów lub dowodów uczestnictwa w tych grach albo ich sprzedaż w
miejscach publicznych, a także inne formy publicznego zachęcania do uczestnictwa w nich lub przekonywania o ich
zaletach bądź zachęcania do wstępu do kasyn gry lub punktów przyjmowania zakładów wzajemnych.
W ocenie Sądu powołany przepis art. 29 ustawy o grach hazardowych ma charakter przepisu technicznego w
rozumieniu art. 1 pkt 11 dyrektywy 98/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 czerwca 1998 r.
ustanawiającej procedurę udzielania informacji w dziedzinie norm i przepisów technicznych oraz zasady dotyczące
usług społeczeństwa informacyjnego (Dz.U. L 204, s. 34), zmienionej dyrektywą Rady 2006/96/WE z dnia 20
listopada 2006 r. (Dz.U. L 363, s. 81). W myśl powołanej dyrektywy przepisami technicznymi są bowiem te przepisy,
które ogólnie rzecz biorąc mogą powodować ograniczenia w handlu wewnątrzwspólnotowym.
Do takiego stanowiska Sądu przyczyniło się m.in. orzeczenie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 19
lipca 2012 r. wydane w połączonych sprawach C-213/11, C-214/11 i C-217/11. W wydanym wyroku wskazano m.in.,
iż art. 1 pkt 11 dyrektywy 98/34 należy interpretować w ten sposób, że przepisy krajowe tego rodzaju jak przepisy
ustawy o grach hazardowych, które mogą powodować ograniczenie, a nawet stopniowe uniemożliwienie prowadzenia
gier na automatach o niskich wygranych poza kasynami i salonami gry, stanowią potencjalnie „przepisy techniczne”
w rozumieniu tego przepisu, w związku z czym ich projekt powinien zostać przekazany Komisji zgodnie z art. 8 ust. 1
akapit pierwszy wskazanej dyrektywy, w wypadku ustalenia, iż przepisy te wprowadzają warunki mogące mieć istotny
wpływ na właściwości lub sprzedaż produktów. Dokonanie tego ustalenia należy do sądu krajowego. W wydanym
wyroku Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej również uznał za „przepis techniczny” w rozumieniu art. 1 pkt 11
dyrektywy 98/34/WE, art. 14 ust. 1 ustawy o grach hazardowych, zgodnie z którym urządzanie gier na automatach
dozwolone jest jedynie w kasynach gry.
Mając na uwadze powołane argumenty, wskazać należało, iż również przepis art. 29 ustawy o grach hazardowych,
podobnie jak art. 14 ust. 1 omawianej ustawy, ma charakter przepisu technicznego w rozumieniu art. 1 pkt 11 dyrektywy
98/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z 22 czerwca 1998 r. Mimo, że wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii
Europejskiej nie dotyczy bezpośrednio art. 29 ustawy o grach hazardowych, wskazać należy, iż może on utrudniać
obrót handlowy w takim samym zakresie, w jakim czyni to przepis art. 14 ust. 1 powołanej ustawy.
Podnieść w tym miejscu należy również, iż reklama jako najbardziej popularna forma promocji, stanowi podstawowy
element działania przedsiębiorców, których celem jest dotarcie do klienta oraz skłonienie go do nabycia lub
skorzystania z określonych towarów czy usług. Od wielu lat przedsiębiorcy w celu przesłania informacji marketingowej
i pozyskania klientów wykorzystują jako medium Internet i strony (...). W chwili obecnej w niektórych sektorach
gospodarki, Internet i strony (...) niejednokrotnie umożliwiają jakikolwiek obrót i funkcjonowanie przedsiębiorstw,
a także wpływają na budowanie marki danego przedsiębiorcy. Tym samym jakiekolwiek ograniczenia w tym zakresie,
wpływają bezpośrednio na zyski przedsiębiorców, a także na rozwój niektórych branż. Z uwagi na powyższe, przepis
art. 29 ustawy o grach hazardowych, należało uznać za przepis techniczny w rozumieniu art. 1 pkt 11 dyrektywy 98/34/
WE Parlamentu Europejskiego i Rady z 22 czerwca 1998 r., gdyż zakazując reklamy i promocji może powodować
ograniczenie, a nawet wręcz uniemożliwienie prowadzenia gier na automatach.
Mając na uwadze powyższe argumenty Sąd uznał, iż I. B. nie może odpowiadać za zarzucone mu wykroczenie skarbowe
określone w art. 110a § 1 i 3 kks, gdyż przepis art. 110a § 1 i 3 kks poprzez zabieg legislacyjny w postaci użycia zwrotu
„kto, wbrew przepisom ustawy (…)”, odsyła w tym zakresie do bezskutecznego, zdaniem Sądu przepisu art. 29 ustawy
o grach hazardowych. Z uwagi na powyższe Sąd uniewinnił I. B. od zarzuconego mu aktem oskarżenia czynu z art.
110a § 1 i 3 kks orzekając jak w punkcie I wyroku.
Z uwagi na uniewinnienie oskarżonego w sprawie z oskarżenia publicznego Sąd obligowany był na podstawie art. 632
pkt 2 kpk. w zw. z art. 113 § 1 kks obciążyć kosztami procesu Skarb Państwa (orzeczenie w punkcie II wyroku).
Mając powyższe na uwadze orzeczono jak w sentencji wyroku.