Bankowość - zestaw pytań testowych

Zestaw zdań testowych z przedmiotu „Bankowość”
1.
2.
3.
4.
5.
6.
7.
8.
9.
10.
11.
12.
13.
14.
15.
16.
17.
18.
19.
20.
21.
22.
23.
24.
Elementami systemu finansowego są m.in. system polityczny oraz system
ekonomiczny
System finansowy państwa jest jednym z elementów systemu ekonomicznego
Sfera finansowa i sfera realna są częściami systemu ekonomicznego.
Na system finansowy państwa składają się m.in. związki zawodowe w bankach
komercyjnych oraz w Narodowym Banku Polskim.
Instrumenty finansowe, rynki finansowe oraz przepisy prawa stanowią elementy
systemu finansowego państwa.
System finansowy państwa potrzebny jest wyłącznie władzom publicznym.
Pieniądz powstaje w systemie finansowym wskutek decyzji podmiotów sfery realnej.
W ramach swej funkcji monetarnej system finansowy dostarcza podmiotom
niefinansowym pieniądz i umoŜliwia jego krąŜenie.
Jedną z funkcji systemu finansowego jest umoŜliwianie dobrowolnego przepływu
środków pienięŜnych od podmiotów nadwyŜkowych do deficytowych.
W ramach funkcji kapitałowo-redystrybucyjnej następuje wyłącznie dobrowolny
przepływ środków od podmiotów nadwyŜkowych do deficytowych.
Wymuszony przepływ środków w systemie finansowym to ten, który wiąŜe się z
napadami i rabunkami.
Wymuszony przepływ środków w systemie finansowym wiąŜe się z podatkami i
innymi daninami publicznymi.
Zewnętrzne finansowanie pośrednie odbywa się za pośrednictwem rynku
finansowego.
Rynki finansowe słuŜą m.in do ułatwiania bezpośredniego przepływu środków od
podmiotów nadwyŜkowych do deficytowych.
Kontrola wykorzystania funduszy publicznych moŜe być sprawowana tylko przez
wyspecjalizowane słuŜby publiczne.
W dobrze zorganizowanym systemie finansowym nie są potrzebni Ŝadni pośrednicy
finansowi.
Na rynku finansowym przeprowadza się wyłącznie transakcje papierami
wartościowymi.
Papiery wartościowe są jednym z instrumentów finansowych będących przedmiotem
obrotu na rynku finansowym.
Pierwotni kredytodawcy to inaczej podmioty deficytowe, a ostateczni kredytobiorcy
to podmioty nadwyŜkowe.
Do grupy prywatnych instytucji finansowych zalicza się m.in. banki, fundusze
inwestycyjne i zakłady ubezpieczeń.
Do publicznych instytucji finansowych zalicza się m.in. banki komercyjne, domy
maklerskie, brokerów i dilerów.
Krajowa Izba Rozliczeniowa oraz Bankowy Fundusz Gwarancyjny zaliczane są do
niedepozytowych pośredników finansowych.
Jednym ze źródeł instrumentów finansowych są transakcje kredytowe podmiotów
gospodarczych.
KaŜde roszczenie jednego podmiotu gospodarczego do majątku innego podmiotu jest
instrumentem finansowym.
25.
26.
27.
28.
29.
30.
31.
32.
33.
34.
35.
36.
37.
38.
39.
40.
41.
42.
43.
44.
45.
46.
47.
48.
49.
50.
51.
52.
53.
54.
55.
56.
Do instrumentów finansowych zalicza się wyłącznie takie roszczenia, które są zgodne
z obowiązującym prawem.
Instrumenty finansowe powstają m.in wtedy, gdy banki świadczą usługi
rozliczeniowe.
Prywatne podmioty gospodarcze nie mogą emitować Ŝadnych instrumentów
finansowych.
JeŜeli jedno przedsiębiorstwo dostarcza innemu towar na zasadzie kredytu
kupieckiego, to odbiorca tego towaru staje się emitentem instrumentu finansowego.
KaŜda transakcja o charakterze kredytowym powoduje powstanie instrumentu
dłuŜnego.
Instrumenty finansowe powstają tylko wtedy, gdy jakiś podmiot gospodarczy zadłuŜa
się u innego.
Tzw. podstawowe instrumenty finansowe mają za zadanie przenosić czasowo lub na
stałe własność środków pienięŜnych.
Obligacje skarbowe zaliczane są do tzw. pochodnych instrumentów finansowych.
Zmiana cen pochodnych instrumentów finansowych następuje pod wpływem zmiany
cen instrumentów bazowych (podstawowych).
Cena tzw. bazowych instrumentów finansowych jest pochodną cen instrumentów
pochodnych.
Pochodne instrumenty finansowe nie mogą być zbywane bez instrumentów
podstawowych.
Emitentem dłuŜnego instrumentu finansowego moŜe być tylko spółka akcyjna, gmina
lub skarb państwa.
Emitentem dłuŜnego instrumentu finansowego jest zawsze ten podmiot, który
potrzebuje pieniędzy.
Akcje i udziały w spółkach naleŜą do dłuŜnych instrumentów finansowych.
Jednostki udziałowe w otwartych funduszach inwestycyjnych są zaliczane do
dłuŜnych instrumentów finansowych.
Prawa poboru akcji oraz udziały w spółkach kapitałowych zaliczane są do
instrumentów finansowych reprezentujących prawa korporacyjne.
Dewizy nie są zaliczane do instrumentów finansowych.
Środki pienięŜne na rachunkach w bankach zagranicznych zalicza się do
podstawowych instrumentów finansowych.
Akcje i udziały w spółkach kapitałowych za granicą zalicza się do tzw. wartości
dewizowych.
Polecenie wypłaty oraz czek naleŜą do warunkowych instrumentów rozliczeń.
Akredytywa dokumentowa jest typowym bezwarunkowym instrumentem rozliczeń.
Pieniądz współczesny powstaje poza systemem finansowym.
System bankowy ułatwia jedynie przepływ istniejącego pieniądza w gospodarce.
System bankowy jest jednym z podsystemów systemu finansowego.
Współczesny pieniądz powstaje w systemie bankowym.
Rozliczenia bez uŜycia pieniądza nie są moŜliwe.
Podstawowa masa oszczędności gromadzi się w Polsce w systemie bankowym.
Banki są jedynymi pośrednikami finansowymi, którzy gromadzą oszczędności
powstające w sektorze gospodarstw domowych.
Wszelkie rozliczenia pienięŜne muszą odbywać się za pośrednictwem banków.
Podmioty gospodarcze mają obowiązek przeprowadzania rozliczeń za pośrednictwem
banków jeŜeli jednostkowa kwota rozliczenia przekracza 3 tys. euro.
Polski system bankowy jest oparty na modelu dwuszczeblowym.
W polskim systemie bankowym dominują banki specjalistyczne.
57.
58.
59.
60.
61.
62.
63.
64.
65.
66.
67.
68.
69.
70.
71.
72.
73.
74.
75.
76.
77.
78.
79.
80.
81.
82.
83.
84.
85.
Polski system finansowy naleŜy do tzw. systemów bankowo zorientowanych.
W systemie finansowym bankowo zorientowanym nie ma miejsca na rynek
finansowy.
Jednym z zadań banku centralnego jest obsługa emisyjna skarbu państwa.
Do podstawowych zadań Narodowego Banku Polskiego naleŜy organizacja rozliczeń
pienięŜnych.
Podstawowym zadaniem NBP jest wspieranie polityki gospodarczej rządu.
Zapewnienie stabilności pieniądza jest ustawowym obowiązkiem Narodowego Banku
Polskiego.
Podstawowym zadaniem banku komercyjnego jest kasowa obsługa placówek
handlowych.
KaŜdy bank uniwersalny naleŜy do kategorii banków komercyjnych.
Bankiem specjalistycznym jest taki bank, który przeprowadza wyłącznie operacje
zastrzeŜone dla banków.
Depozyty zgromadzone we wszystkich bankach w Polsce objęte są gwarancjami
Skarbu państwa.
KaŜdy bank w Polsce jest obligatoryjnie uczestnikiem systemu gwarantowania
depozytów przez Bankowy Fundusz Gwarancyjny.
Oprócz pełnienia roli gwaranta depozytów, Bankowy Fundusz Gwarancyjny prowadzi
działalność polegającą na udzielaniu bankom kredytów na zasadach komercyjnych.
Rozliczenie i rozrachunek to synonimy.
Rozrachunek dokonywany jest przez Narodowy Bank Polski na zlecenie Krajowej
Izby Rozliczeniowej.
Rozliczenie to transfer funduszy z banku do banku na zlecenie Krajowej Izby
Rozliczeniowej.
Oprócz usług rozliczeniowych, Krajowa Izba Rozliczeniowa prowadzi działalność
kredytową w ramach transakcji na rynku międzybankowym.
Czynności bankowe zastrzeŜone dla banków mogą wykonywać – za zgodą Komisji
Nadzoru Bankowego – takŜe podmioty niebankowe.
Podstawowym narzędziem pozyskiwania środków na działalność banków
hipotecznych są listy zastawne.
Kredytów hipotecznych mogą udzielać wyłącznie banki hipoteczne.
Do podstawowych sfer działania banków inwestycyjnych naleŜy finansowanie fuzji i
przejęć oraz emisja i handel papierami wartościowymi.
Banki inwestycyjne zajmują się przede wszystkim finansowaniem inwestycji
rzeczowych, w tym zwłaszcza inwestycji infrastrukturalnych.
Operacje pasywne banków polegają na udzielaniu kredytów i poŜyczek.
Operacje aktywne banków polegają na przyjmowaniu róŜnego rodzaju depozytów.
Istotą działania banku jest pośrednictwo w przepływie nadwyŜek pienięŜnych między
oszczędzającymi a kredytobiorcami.
Podstawowym źródłem, z którego banki udzielają kredytów, są ich fundusze własne.
Nie ma Ŝadnego związku między poziomem oprocentowania depozytów bankowych a
poziomem oprocentowania udzielanych przez nie kredytów.
Gdyby nie pośrednictwo banków, deponenci mogliby więcej zarabiać na
zgromadzonych oszczędnościach przy tym samym poziomie ryzyka.
Gdyby nie pośrednictwo banków, kredytobiorcy mogliby bez problemów taniej
zaciągać kredyty.
Dzięki pośrednictwu banków oszczędności mogą przynosić ich posiadaczom
dodatkowe dochody bez wielkiego ryzyka.
86.
87.
88.
89.
90.
91.
92.
93.
94.
95.
96.
97.
98.
99.
100.
101.
102.
103.
104.
105.
106.
107.
108.
109.
110.
111.
112.
Dzięki pośrednictwu banków kredytobiorcy mogą poŜyczać pieniądze, oszczędzając
na kosztach informacji.
Dzięki pośrednictwu banków deponenci nie ponoszą ryzyka kredytowego związanego
z podmiotami korzystającymi z ich oszczędności.
Jako pośrednik kredytowy bank nigdy nie angaŜuje się majątkowo w przeprowadzane
transakcje.
KaŜda z transakcji w sferze pośrednictwa kredytowego powoduje majątkowe
zaangaŜowanie banku, który je przeprowadza.
Bilans banku pokazuje rozmiary zaangaŜowania majątkowego banku w transakcje
pośrednictwa kredytowego.
Na podstawie rachunku zysków i strat moŜna określić skalę zaangaŜowania banku w
transakcje pośrednictwa kredytowego.
Analizując rachunek zysków i strat moŜna stwierdzić, jaka jest efektywność działania
banku.
Bank nie angaŜuje się majątkowo w operacje rozliczeniowe jego klientów.
KaŜda z usług świadczonych przez bank wiąŜe się z jego zaangaŜowaniem
majątkowym.
Zarówno w operacjach pasywnych, jak i w operacjach aktywnych bank jest stroną
transakcji.
Dzięki temu, Ŝe bank jest stroną transakcji w operacjach aktywnych i pasywnych,
moŜliwa jest transformacja ryzyka dla deponentów.
Transformacja terminów przez bank oznacza dla kredytobiorców moŜliwość
prolongowania terminów spłat kredytów.
Dzięki transformacji nominałów dokonywanej przez banki przybywa na rynku
pieniędzy.
Podstawowym źródłem dochodów banku w sferze pośrednictwa kredytowego są
prowizje i opłaty.
Tzw. bierne stopy procentowe to stopy uŜywane do naliczania naleŜnych bankowi
odsetek.
Stopy procentowe czynne (aktywne) wyznaczają cenę kredytów bankowych.
Skutki transakcji banku w sferze pośrednictwa kredytowego są widoczne tylko w jego
rachunku zysków i strat.
W ramach usług pośrednictwa w rozliczeniach banki komercyjne przyjmują lokaty
klientów.
Chcąc korzystać z usług rozliczeniowych banków, trzeba koniecznie mieć w banku
rachunek rozliczeniowy.
ZaangaŜowanie majątkowe banku w usługi pośrednictwa w rozliczeniach widoczne
jest w jego bilansie.
Bank nie angaŜuje się majątkowo w operacje rozliczeniowe swoich klientów.
Jedyny ślad świadczonych usług rozliczeniowych widoczny jest w rachunku zysków i
strat banku.
Emisja papierów wartościowych na zlecenie klienta oraz udzielanie kredytów naleŜą
do tej samej sfery działania banku.
Usługi w sferze pośrednictwa w obrocie papierami wartościowymi nie powodują
majątkowego zaangaŜowania banku.
Podstawowym instrumentem wiąŜącym klienta z bankiem jest rachunek bankowy.
Środki zgromadzone na kaŜdym rodzaju rachunku bankowego mogą zostać
wykorzystane bezpośrednio do zapłaty za dobra i usługi.
Mając środki na rachunku lokat, nie moŜna nimi zapłacić za dobra bądź usługi, dopóki
nie zostaną przekazane na rachunek bieŜacy.
113. Jednym ze źródeł finansowania kredytów i lokat bankowych są poŜyczki z rynku
międzybankowego.
114. Środki kupione w ramach depozytów S/N, 1W i 2W wpłyną do banku w tym samym
dniu.
115. Zwrot depozytów na rynku międzybankowym następuje zawsze z datą waluty spot.
116. Banki nie mogą zaciągać poŜyczek na rynku finansowym.
117. Wspólną cechą wszystkich kredytów klasycznych jest to, Ŝe kaŜdy z nich jest
zawierany na podstawie indywidualnie zawieranej umowy.
118. Banków nic nie ogranicza w sprawie zbywania wierzytelności z tytułu udzielonych
kredytów.
119. Jedną z istotnych cech poŜyczki jest przeznaczenie jej na cel uzgodniony w umowie.
120. Bank moŜe zaŜądać spłaty całej kwoty kredytu w kaŜdej chwili.
121. Klasyczne kredyty bankowe są w zasadzie niezbywalne, to znaczy bank nie moŜe
odzyskać pieniędzy przed umownym terminem spłaty.
122. Kredyt w rachunku bieŜącym moŜe otrzymać wyłącznie posiadacz rachunku
rozliczeniowego.
123. Mając w banku kredyt rachunku bieŜącym, trzeba pamiętać o terminach jego spłaty,
aby nie narazić się na karne odsetki.
124. Kredyty w rachunku bieŜącym są zazwyczaj zabezpieczone całym majątkiem
kredytobiorcy.
125. Terminarz spłat kredytu w rachunku bieŜącym bank ma obowiązek dostarczyć
kredytobiorcy w chwili zawarcia umowy.
126. Mając rachunek rozliczeniowy w jednym banku, moŜna zaciągnąć kredyt w rachunku
bieŜącym w innym.
127. Nie moŜna w danym banku zaciągnąć kredytu w rachunku kredytowym, jeŜeli nie
mamy tam rachunku rozliczeniowego.
128. Do istoty kredytu dyskontowego naleŜy to, Ŝe jest spłacany w ratach.
129. Jednym z rodzajów kredytu dyskontowego jest factoring.
130. Kto inny zaciąga kredyt dyskontowy, a kto inny go spłaca.
131. Oprocentowanie kredytu dyskontowego jest zawsze niŜsze niŜ kredytu w rachunku
bieŜącym.
132. Dyskonto weksla oznacza przeniesienie praw z weksla na bank, który go przyjmuje.
133. Osoba, która uzyskała kredyt dyskontowy, musi pamiętać o terminowym wykupie
zdyskontowanego weksla.
134. Factoring zupełny i niezupełny to dwie odmiany tego instrumentu kredytowego.
135. Factoring niejawny stosuje się wtedy, gdy dłuŜnik zastrzegł moŜliwość odstąpienia
jego zobowiązania.
136. Factoring niewłaściwy stosują banki, które nie chcą brać na siebie ryzyka
nieotrzymania w terminie przyjętej od klienta naleŜności.
137. Transakcja kupna przez bank wierzytelności w ramach factoringu właściwego ma dla
faktoranta charakter ostateczny.
138. Lokata w papiery wartościowe jest zawsze bardziej opłacalna, niŜ lokata na rachunku
bankowym.
139. Źródłem dochodów z lokaty w papiery wartościowe mogą być odsetki, dywidendy i
róŜnice kursowe.
140. Lokaty w papiery wartościowe nie są obciąŜone ryzykiem.
141. Lokaty banku w papiery wartościowe są bardziej płynne niŜ udzielane kredyty.
142. Bank nie moŜe upłynnić posiadanych papierów wartościowych przez terminem ich
umorzenia.
143. Portfel papierów wartościowych pełni w banku wyłącznie funkcję dochodową.
144. Korespondent banku to inny bank prowadzący dla niego rachunek rozliczeniowy.
145. Narodowy Bank Polski jest dla banków krajowych ich korespondentem loro.
146. KaŜdy z banków komercyjnych, z wyjątkiem niektórych banków spółdzielczych, ma
w NBP swój rachunek nostro.
147. Posiadane u korespondentów zagranicznych rachunki loro słuŜą bankom krajowym do
rozliczeń dewizowych.
148. SWIFT to system słuŜący do rozliczeń netto stosowany w Narodowym Banku
Polskim.
149. W rozliczenia krajowe angaŜuje się zazwyczaj Narodowy Bank Polski.
150. W celu przeprowadzania rozliczeń banki komercyjne muszą posiadać w NBP swoje
rachunki rozliczeniowe.
151. Wszelkie rozliczenia pienięŜne muszą odbywać się za pośrednictwem Krajowej Izby
Rozliczeniowej i NBP.
152. Większość rozliczeń klientowskich w kraju odbywa się w systemie rozliczeń brutto.
153. Rozliczenia w czasie rzeczywistym mogą odbywać się tylko w tzw. systemie
rozliczeń netto.
154. Rozliczenia w czasie rzeczywistym są moŜliwe tylko w systemie rozliczeń brutto.
155. W systemie rozliczeń netto rozrachunek, czyli przekazanie środków z banku do
banku, musi być poprzedzony rozliczeniem, czyli kompensatą wpływów i wypłat dla
kaŜdego banku.
156. Najczęściej wykorzystywanym bankowym instrumentem rozliczeń jest polecenie
przelewu.
157. Aby otrzymać środki z polecenia przelewu, trzeba potwierdzić ich odbiór.
158. Polecenie przelewu to inaczej polecenie zapłaty.
159. Polecenie zapłaty jest instrumentem przewidzianym dla płatności cyklicznych i
niespornych.
160. Rozliczenie określonej wierzytelności w trybie polecenia zapłaty inicjuje wierzyciel.
161. Kartą kredytową moŜna płacić wyłącznie bezgotówkowo.
162. KaŜda karta płatnicza jest kartą kredytową.
163. Wydatki płacone kartą kredytową powodują niezwłoczne obciąŜenie konta jej
posiadacza.
164. Płatności dokonywane karta debetową rozliczane są raz w miesiącu.
165. Większość transakcji zagranicznych wymaga rozliczeń dewizowych.
166. Polska walutą moŜna płacić za dostawy towarów i usług z zagranicy.
167. Transakcje zagraniczne pociągają za sobą więcej rodzajów ryzyka niŜ transakcje
krajowe.
168. Importer towarów zagranicznych zawsze musi ponosić ryzyko kursowe.
169. Regulując zobowiązanie wobec zagranicznego kontrahenta za pomocą polecenia
wypłaty, trzeba liczyć się z ryzykiem opóźnień spowodowanych czynnikami
niezaleŜnymi od banku.
170. Zastosowanie do rozliczeń zagranicznych polecenia wypłaty zwalnia obie strony od
ryzyka.
171. Do bezwarunkowych instrumentów rozliczeń zaliczamy m.in. akredytywę
dokumentową oraz inkaso dokumentowe.
172. Za pomocą akredytywy dokumentowej moŜna ograniczyć wiele rodzajów ryzyka do
poziomu moŜliwego do zaakceptowania.
173. Im więcej banków pośredniczy w rozliczeniu konkretnej transakcji, tym wyŜsze są
związane z tym koszty.
174. Dla uniknięcia ryzyka w transakcjach zagranicznych wystarczy zagwarantować sobie
w kontrakcie zapłatę w stabilnej walucie.
175. Zawsze gdy otrzymujemy świadczenie od kontrahenta później niŜ wykonujemy nasze,
ponosimy ryzyko.
176. Otrzymanie czeku bankierskiego jest równoznaczne z otrzymaniem w tym momencie
zapłaty.
177. Od momentu otrzymania czeku bankierskiego do momentu otrzymania pieniędzy
moŜe upłynąć nawet kilka tygodni.
178. Euroczeki moŜna wystawiać w walucie miejsca pobytu.
179. Zapłata beneficjentowi kwoty podanej w akredytywie dokumentowej następuje
niezwłocznie po wysłaniu przez niego towaru.
180. Bank moŜe wypłacić kwotę akredytywy dopiero po stwierdzeniu zgodności
otrzymanych dokumentów z warunkami akredytywy.
181. Akredytywa dokumentowa chroni od ryzyka tylko eksportera.
182. Zarówno akredytywa dokumentowa, jak i inkaso dokumentowe, zmniejszają ryzyka
stron w sposób symetryczny.
183. Za pomocą instrumentów zabezpieczenia rozliczeń moŜna ograniczać niektóre lub
wszystkie rodzaje ryzyka.
184. Inkaso dokumentowe gwarantuje podawcy dokumentów terminowe otrzymanie
naleŜności.
185. Gwarancja bankowa jest jednym ze skuteczniejszych instrumentów ochrony przez
ryzykiem w transakcjach zagranicznych.