Archeologia dzieciństwa – zabawka ceramiczna jako ewokacja

Archeologia dzieciństwa – zabawka ceramiczna jako ewokacja.
Resume
Sentyment żywiony do zabawki skłonił mnie, by swoją twórczość osnuć wokół tego wątku.
Traktując zabawkę jako ewokację, metaforę dzieciństwa, z każdą kolejną pracą wyruszam na
spotkanie zarówno swojej przeszłości jak i uniwersalnego Początku. Swoją pracę doktorską —
zarówno instalację artystyczną Stanowisko jak i towarzyszący jej tekst — oparłam na tym motywie. W
kolejnych rozdziałach omówiłam zakres swoich inspiracji rozbijając je na wątki: archeologii,
dzieciństwa, zabawki ceramicznej i ewokacji. Ostatnia część jest w zamyśle podsumowaniem, ale
również komentarzem realizacji doktorskiej. Przywołując opis tematu przedstawiony na otwarciu
przewodu starałam się zaprezentować zabawkę jako ewokację — postrzeganą z perspektywy dorosłego — jej
aspekty psychologiczne, ontologiczne i emocjonalne.
Dużo uwagi poświęciłam omówieniu dwóch cykli rzeźb Pocztówki i Archeologia dzieciństwa, gdyż
praca doktorska stanowi sumę doświadczeń zebranych podczas realizacji tych zestawów i niejako jest
ich kwintesencją.
Archeologia to tęsknota za tym co było, melancholia. A tęsknota za tym co przeminęło, za tymi,
którzy byli, jest siłą sprawczą mojej sztuki. Archeologia jest stanem duszy. Wciąż zwracając się
wstecz i stamtąd czerpiąc siłę mogę powiedzieć, że jestem twórcą-archeologiem. Te słowa stanowią
motto dla Stanowiska — mojej realizacji doktorskiej.
Stanowisko — jest wizualizacją moich poszukiwań. Nie tyle konkretnych wspomnień, a
samego procesu odnajdywania, rozpoznawania i porządkowania. Jest obrazem ewokacji.
Osią
kompozycyjną
instalacji
jest
obramowanie
stanowiące
symboliczne
stanowisko
archeologiczne. Kształt zewnętrzny ramy jest powtórzeniem planu mieszkania, w którym spędziłam
większość dzieciństwa i młodość. Poszczególne odkrywki symbolizują pokoje mieszkania. Zależnie od
znaczenia pomieszczeń otwory są większe bądź mniejsze, bardziej lub mniej wypełnione
wspomnieniami. Głównym elementem instalacji jest 170 ceramicznych koników — stanowiących
metaforyczne przedstawienie wspomnienia.
Dopełnienie stanowi 5 ceramicznych pudełek,
umożliwiających przechowywanie, przenoszenie i gromadzenie wspomnień.
Stanowisko jest ewokacją dzieciństwa, symbolem jego odkrywania, ale także zapisem stanu badań
nad własną przeszłością i obecną tożsamością. Już pierwsze spojrzenie, pozwala zorientować się, że
odkrycia są niepełne — pamięć poszarpana i fragmentaryczna. W wielu miejscach niekompletna.
Niektóre z koni mają formę pełną, są niemal jak nowe, część uległa erozji, a kilka bez mała całkowitej
destrukcji. Gdzie niegdzie stoją uporządkowane, w innych miejscach tworzą chaotyczną plątaninę.
Stan w jakim znajduje się odkrywka w najlepszy sposób ukazuje moją refleksję na temat własnego
dzieciństwa.