F2-2014/2015-Seminarium Charyzmatyczne K5. Duch

F2-2014/2015-Seminarium Charyzmatyczne
K5. Duch Święty Stworzyciel i nowe stworzenie
Każde rozważania zacznij od modlitwy
Sekwencja o Duchu Świętym
Przybądź, Duchu Święty,
Spuść z niebiosów wzięty
Światła Twego strumień.
Przyjdź, Ojcze ubogich,
Dawco darów mnogich,
Przyjdź Światłości sumień!
O najmilszy z Gości,
Słodka serc radości,
Słodkie orzeźwienie.
W pracy Tyś ochłodą,
W skwarze żywą wodą,
W płaczu utuleniem.
Światłości najświętsza!
Serc wierzących wnętrza
Poddaj swej potędze!
Bez Twojego tchnienia
Cóż jest wśród stworzenia?
Jeno cierń i nędze!
Obmyj, co nieświęte,
Oschłym wlej zachętę,
Ulecz serca ranę!
Nagnij, co jest harde,
Rozgrzej serca twarde,
Prowadź zabłąkane.
Daj Twoim wierzącym,
W Tobie ufającym,
Siedmiorakie dary!
Daj zasługę męstwa,
Daj wieniec zwycięstwa,
Daj szczęście bez miary!
1. Tchnienie Boga (Rdz 1, 1-2)
W Starym Testamencie Duch jest określany słowem ruah czyli jako tchnienie, wiatr. Od samego
początku Duch jawi nam się jako nieuchwytny, trudny do opisania. Podobnie jak wiatru nie sposób
go zamknąć w pomieszczeniu (wiatru się nie da nazbierać), nie da się Go również odpowiednio
pokierować, to On decyduje w którym kierunku się porusza. Tchnienie natomiast jest dla nas
synonimem nadawania życia. Duch obecny przy stwarzaniu świata jest tym, który budzi do życia
(Rdz 2, 7).
Rozważania na modlitwę: zastanów się czy nie ma w Twoim życiu momentów, w których próbujesz
ograniczać Ducha Świętego, warunkować Go czy decydować w jaki sposób ma działać.
2. Obietnica Ojca (Ez 36, 26-28)
W tym fragmencie otrzymaliśmy obietnicę Ducha, którego Bóg tchnie do naszego wnętrza abyśmy
pozostawali w łasce. Mowa tu (ale i także w J 14, 16, J 16, 7) o swego rodzaju relacji pomiędzy nami
a Bogiem. Pośle Parakleta, czyli tłumacząc dokładnie „Tego, którego się wzywa”, nazywany często
Pocieszycielem czy Adwokatem. Tak czy inaczej jest to ktoś (czyli osoba, bo ma wszelkie przymioty
osoby – rozum, wolną wolę i zdolność do nawiązywania relacji), kto ma stać u naszego boku, bronić
nas. To także przewodnik, który prowadzi nas do poznania „całej prawdy” (J 16, 12-13).
Rozważania na modlitwę: jak często pamiętasz o tym, że masz Pocieszyciela, Adwokata, Przyjaciela do
którego możesz „przychodzić” z każdą sprawą. Pamiętaj jednak, że gdy prosisz Go o rozwiązanie
w danej sprawie, to jednocześnie powinieneś się godzić na Jego rozwiązanie.
3. Mieszka w nas, czy musimy o Niego prosić?
W dniu twojego chrztu otrzymałeś Ducha Świętego, co oznaczałoby że w tobie jest obecny. Z drugiej
strony Kościół nas zachęca abyśmy wzywali Ducha Świętego i zapraszali go do naszego życia.
Ta pozorna sprzeczność daje się wyjaśnić następująco: Duch Świętego, którego otrzymaliśmy w czasie
chrztu cały czas w nas pozostaje (choć często Go zasmucamy), natomiast nasze wołanie „przyjdź” jest
uaktualnieniem tej rzeczywistości Bożej obecności w konkrecie danego dnia czy sytuacji. W naszej
świadomości Duch Święty w swoim działaniu staje się obecny. Czy to oznacza, że gdy Go nie
wzywamy to nie działa? Nie – działa również, lecz często umyka to naszej uwadze, w związku z czym
nie buduje się nasza wiara w jego działanie. Słowo Boże uczy nas, że jesteśmy świątynią Ducha
Świętego (1 Kor 6, 17) co oznacza, że w nas przebywa i pragnie aby to miejsce było przestrzenią
uwielbienia Boga. On sprawia, że możemy być podobni do naszego Zbawiciela i stajemy się nowym
stworzeniem.
Rozważania na modlitwę: Czy zapraszasz Ducha Świętego do swojego dnia, do sytuacji które cię
spotykają? Jak często dziękujesz Mu za pomoc? Czy pragniesz być nowym stworzeniem?
Materiały Wspólnoty Effatha przy Parafii Wieczerzy Pańskiej w Lublinie
4. Duch Święty mieszka w Kościele
Chodzi tu o namaszczenie, światło oraz życie którego Duch Święty udziela Kościołowi. Metropolita
Ignatios IV Hazim z Laodycei w czasie ekumenicznego zjazdu w Uppsali w 1968 r. wypowiedział
znamienne i często cytowane słowa:
Bez Ducha Świętego Bóg jest daleko, Chrystus pozostaje w przeszłości, Ewangelia pozostaje martwą
literą, Kościół jest tylko organizacją, władza – dominacją, misja – propagandą, liturgia – niczym
więcej, jak tylko wspomnieniem, życie chrześcijańskie – moralnością niewolnika. Ale w Duchu Świętym:
kosmos jest zmartwychwstały i wzdycha w bólach rodzenia Królestwa, Zmartwychwstały Chrystus jest
tutaj, Ewangelia jest mocą życia, Kościół ukazuje życie Trójcy, władza jest posługą wyzwalania, misja
jest Pięćdziesiątnicą, liturgia – pamiątką i zapowiedzią, ludzkie działanie jest przebóstwione.
Rozważanie na modlitwę: módl się o odnalezienie swojego miejsca w Kościele lokalnym, odkrycie
charyzmatów, które posiadasz w celu budowania wspólnoty.
5. Jak Go posmakować?
Słowo Boże uczy nas, że wystarczy pragnąć, przyjść i zaczerpnąć (J 7, 37-39). Inaczej się nie da, wiemy
już jak trudno opisać Ducha Świętego, to tak jakby próbować opisać smak ryby. Nie ma lepszego
sposobu jak jej zasmakować. Jeśli chce się być czcicielem Ducha Świętego, nie ma innego wyjścia, jak
polubić takie powiedzenia: wiem, że nic nie wiem; rozumiem, że nie rozumiem; widzę, że nie widzę;
czuję, że nie czuję, i tak dalej... Postmodernizm? Niekoniecznie. A może pokora? Czyli wiara,
świadomość, że Duch Boży jest jak wiatr, ogień i woda jednocześnie. Burzy, co należy zburzyć,
i buduje, ożywia, co ma zaistnieć i żyć.i
Rozważania na modlitwę: proś w pokorze o Ducha Świętego, aby Cię uświęcał, błogosławił i strzegł!
i
Niektóre fragmenty zostały zapożyczone z portalu stacja7.pl oraz bloga ojca Wacława Oszajcy
Materiały Wspólnoty Effatha przy Parafii Wieczerzy Pańskiej w Lublinie