EURO 2012 PL Podstawy prawne

EURO 2012 PL
Źródło: http://euro2012.policja.pl/eur/podstawy-prawne/1538,Podstawy-prawne.html
Wygenerowano: Wtorek, 7 marca 2017, 18:08
Podstawy prawne
1. Podstawy prawne zapobiegania i zwalczania narkomanii:
Ustawa o przeciwdziałaniu narkomanii (Dziennik Ustaw nr 179 z 2005 poz. 1485 z późniejszymi zmianami; tekst jednolity
Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej dnia 2 lutego 2012 r. Pozycja 124 )
Odpowiedzialność karną za czyny bezpośrednio związane ze zjawiskiem narkomanii przewiduje ustawa o przeciwdziałaniu
narkomanii (art.40-53). Zgodnie z tą ustawą karane jest:
wytwarzanie, przetwarzanie, albo przerabianie – wbrew przepisom ustawy – środków odurzających lub substancji
psychotropowych ;
wyrabianie, posiadanie, przechowywanie, zbycie, lub nabycie przyrządów mogących służyć do niedozwolonego wytwarzania,
lub przerobu substancji psychotropowych ;
przywożenie z zagranicy, wywożenie, lub tranzyt środków uznanych za odurzające lub substancji psychotropowych;
wprowadzanie do obrotu - wbrew przepisom ustawy - środków odurzających, substancji psychotropowych, mleczka
makowego lub słomy makowej albo uczestniczenie w takim obrocie;
udzielanie innej osobie - wbrew przepisom ustawy - środka odurzającego lub substancji psychotropowej albo nakłanianie do
użycia takiego środka lub substancji, lub ułatwianie takiego użycia zagrożone jest karą pozbawienia wolności do lat trzech;
wytwarzanie, przetwarzanie, przerabianie, przywożenie z zagranicy, wywożenie za granicę, przewożenie w tranzycie,
nabywanie, posiadanie lub przechowywanie prekursorów, wbrew przepisom ustawy, w celu niedozwolonego wytworzenia
środka odurzającego lub substancji psychotropowej;
posiadanie środków odurzających lub substancji psychotropowych;
2. Podstawy prawne zapobiegania i zwalczania przestępstw przeciwko wolności seksualnej: Ustawa z dnia 6
czerwca 1997 r. Kodeks Karny z późniejszymi zmianami) Rozdział XXV Przestępstwa przeciwko wolności seksualnej i
obyczajności
Bezprawność prostytucji przewidują ratyfikowane przez Polskę regulacje międzynarodowe:
- Konwencja o zwalczaniu handlu ludźmi i eksploatacji prostytucji, otwarta do podpisu w Lake Success 21 marca 1950 r.,
- Art. 6 Konwencji w sprawie likwidacji wszelkich form dyskryminacji kobiet, przyjętej przez Zgromadzenie Ogólne ONZ 18
grudnia 1979 r.,
- Konwencja Rady Europy w sprawie działań przeciwko handlowi ludźmi, podpisana w Warszawie w dniu 16 maja 2005 r.
Decyzja nr 803/2004/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 21 kwietnia 2004 r. przyjmująca program działania
Wspólnoty (2004–2008) w celu zapobiegania i zwalczania przemocy wobec dzieci, młodzieży i kobiet oraz w celu ochrony
ofiar i grup ryzyka (program Dafne II).
Prostytucja w Polsce jest legalna, nielegalne jest czerpanie korzyści majątkowych przez osoby trzecie, nakłanianie
innej osoby do uprawiania prostytucji ( stręczycielstwo) i ułatwianie prostytucji (kuplerstwo).
W dniu 8 czerwca 2010 r. weszła w życie nowelizacja ustawy kodeks karny, która w istotny sposób wpłynęła na zakres zadań
realizowanych przez Policję. Jest to ustawa z dnia 5 listopada 2009 r. o zmianie ustawy – Kodeks karny, ustawy –
Kodeks postępowania karnego, ustawy – Kodeks karny wykonawczy, ustawy – Kodeks karny skarbowy oraz
niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 206, poz. 1589). Ustawa ta wprowadziła m. in. następujące zmiany:
nowela w art. 200a k.k. wprowadza nowy typ przestępstwa polegającego na nawiązywaniu kontaktu z małoletnim poniżej
15 lat za pośrednictwem systemu teleinformacyjnego lub sieci telekomunikacyjnej i podejmowaniu czynności zmierzających
do spotkania z nim, w celu popełnienia przestępstwa określonego w art. 197 § 3 pkt 2 k.k., art. 200 k.k. lub produkowaniu
bądź utrwalaniu treści pornograficznych z jego udziałem (nagabywanie dzieci dla celów seksualnych – „grooming”).
nowela dodała nowy typ czynu zabronionego określony w art. 191a § 1 k.k. polegający na utrwalaniu wizerunku nagiej
osoby lub osoby w trakcie czynności seksualnej, używając w tym celu wobec niej przemocy, groźby bezprawnej lub
podstępu, albo rozpowszechnianiu wizerunku nagiej osoby lub osoby w trakcie czynności seksualnej bez jej zgody.
zmiana § 3 w art.197 k.k. zaostrza odpowiedzialność karną za przestępstwa przeciwko wolności seksualnej i obyczajności,
skierowane przeciwko małoletnim poniżej
15 roku życia, jak również przeciwko członkom najbliższej rodziny.
3. Podstawy prawne zapobiegania i zwalczania przestępstw dot. handlu ludźmi
Ustawa z dnia 5 listopada 2009 r. o zmianie ustawy – Kodeks karny, ustawy – Kodeks postępowania karnego,
ustawy – Kodeks karny wykonawczy, ustawy – Kodeks karny skarbowy oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr
206, poz. 1589) wprowadziła nowy przepis obejmujący kryminalizację „handlu ludźmi”, oznaczony jako art. 189a Kodeksu
karnego, a zlokalizowany w Rozdziale XXIII Kodeksu karnego (Przestępstwa przeciwko wolności). Z uwagi na wysoki stopień
społecznej szkodliwości „handlu ludźmi”, wprowadzono karalność przygotowania do popełnienia tego przestępstwa, co
przewidziano w art. 189a § 2 k.k. W art. 19 ust 1 pkt 2 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 o Policji (Dz. U. z 2007 r., Nr 43, poz.
277, z późn. zm.) znowelizowano katalog przestępstw, co do których możliwe jest prowadzenie kontroli operacyjnej o czyny
z art. art. 189a § 1 i 2 (handel ludźmi, przygotowanie do handlu ludźmi) oraz art. 211a k.k. (nielegalna adopcja).
Handel Ludźmi (artykuł 189a Kodeksu Karnego, w latach 2004 – 2009 artykuły 253§1 oraz 204§4 Kodeksu Karnego)
Zmuszanie do prostytucji (artykuł 203 Kodeksu Karnego)
Stręczycielstwo, sutenerstwo, kuplerstwo, w tym również w stosunku do osób małoletnich (artykuł 204§1-3 Kodeksu
Karnego)
Zgodnie z art. 115 § 22 „Handlem ludźmi jest werbowanie, transport, dostarczanie, przekazywanie, przechowywanie lub
przyjmowanie osoby z zastosowaniem:
1) przemocy lub groźby bezprawnej,
2) uprowadzenia,
3) podstępu,
4) wprowadzenia w błąd albo wyzyskania błędu lub niezdolności do należytego pojmowania przedsiębranego działania,
5) nadużycia stosunku zależności, wykorzystania krytycznego położenia lub stanu bezradności,
6) udzielenia albo przyjęcia korzyści majątkowej lub osobistej albo jej obietnicy osobie sprawującej opiekę lub nadzór nad
inną osobą
w celu jej wykorzystania, nawet za jej zgodą, w szczególności w prostytucji, pornografii lub innych formach seksualnego
wykorzystania, w pracy lub usługach o charakterze przymusowym, w żebractwie, w niewolnictwie lub innych formach
wykorzystania poniżających godność człowieka albo w celu pozyskania komórek, tkanek lub narządów wbrew przepisom
ustawy. Jeżeli zachowanie sprawcy dotyczy małoletniego, stanowi ono handel ludźmi, nawet gdy nie zostały użyte metody
lub środki wymienione w pkt 1-6.
§ 23. Niewolnictwo jest stanem zależności, w którym człowiek jest traktowany jak przedmiot własności”.
4. Podstawy prawne zapobiegania i zwalczania alkoholizmowi
I. Ustawa z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi (Dz. U.
2007 Nr 70, poz. 473 z późn. zm.)
Ustawa zabrania sprzedaży, podawania i spożywania napojów alkoholowych:
1. na terenie szkół oraz innych zakładów i placówek oświatowo- wychowawczych, opiekuńczych i domów studenckich;
2. na terenie zakładów pracy oraz miejsc zbiorowego żywienia pracowników;
3. w miejscach i czasie masowych zgromadzeń;
4. w środkach i obiektach komunikacji publicznej, z wyjątkiem wagonów restauracyjnych i bufetów w pociągach, w których
dopuszcza się sprzedaż, podawanie i spożywanie napojów alkoholowych do 4,5% zawartości alkoholu oraz piwa;
5. w obiektach zajmowanych przez organy wojskowe i spraw wewnętrznych, jak również w rejonie obiektów koszarowych i
zakwaterowania przejściowego jednostek wojskowych.
Ustawa zabrania spożywania napojów alkoholowych na ulicach, placach i w parkach, z wyjątkiem miejsc
przeznaczonych do ich spożycia na miejscu, w punktach sprzedaży tych napojów.
Sprzedaż, podawanie i spożywanie napojów zawierających więcej niż 4.5 % alkoholu może się odbywać na
imprezach na otwartym powietrzu tylko za zezwoleniem i tylko w miejscach do tego wyznaczonych (należy
uwzględnić rozwiązania z ustawy incydentalnej, dotyczącej Euro – obszar GSP KGP)
Ustawa zabrania sprzedaży i podawania napojów alkoholowych
- osobom, których zachowanie wskazuje, że znajdują się w stanie nietrzeźwości;
- osobom do lat 18;
- na kredyt lub pod zastaw;
Złamanie tych zakazów jest przestępstwem.
W przypadku wątpliwości, co do pełnoletności nabywcy sprzedający lub podający napoje alkoholowe uprawniony jest do
żądania dokumentu stwierdzającego wiek nabywcy.
1. Osoby w stanie nietrzeźwości, które swoim zachowaniem dają powód do zgorszenia w miejscu publicznym lub w zakładzie
pracy, znajdują się w okolicznościach zagrażających ich życiu lub zdrowiu albo zagrażają życiu lub zdrowiu innych osób,
mogą zostać doprowadzone do izby wytrzeźwień, podmiotu leczniczego lub innej właściwej placówki utworzonej lub
wskazanej przez jednostkę samorządu terytorialnego albo do miejsca zamieszkania lub pobytu.
2. W razie braku izby wytrzeźwień osoby takie mogą być doprowadzone do jednostki Policji.
3. Osoby doprowadzone do izby wytrzeźwień lub jednostki Policji pozostają tam aż do wytrzeźwienia, nie dłużej niż 24
godziny. Osoby do lat 18 umieszcza się w odrębnych pomieszczeniach, oddzielnie od osób dorosłych.
3a. Osobie doprowadzonej do izby wytrzeźwień, jednostki Policji, podmiotu leczniczego
lub innej właściwej placówki utworzonej lub wskazanej przez jednostkę samorządu terytorialnego w warunkach, o których
mowa w ust. 1, przysługuje zażalenie do sądu.
Stan po użyciu alkoholu zachodzi, gdy zawartość alkoholu w organizmie wynosi lub prowadzi do:
1) stężenia we krwi od 0,2 o/oo do 0,5 o/oo alkoholu albo
2) obecności w wydychanym powietrzu od 0,1 mg do 0,25 mg alkoholu w 1 dm3.
Stan nietrzeźwości zachodzi, gdy zawartość alkoholu w organizmie wynosi lub prowadzi do:
1) stężenia we krwi powyżej 0,5 o/oo alkoholu albo
2) obecności w wydychanym powietrzu powyżej 0,25 mg alkoholu w 1 dm3.
Jeżeli zachodzi podejrzenie, że przestępstwo lub wykroczenie zostało popełnione po spożyciu alkoholu, osoba podejrzana
może być poddana badaniu koniecznemu do ustalenia zawartości alkoholu w organizmie, w szczególności zabiegowi
pobrania krwi. Zabiegu pobrania krwi dokonuje fachowy pracownik służby zdrowia.
2. Ustawa z dnia 26 października 1982 r. o postępowaniu w sprawach nieletnich (Dz. U. 2010 Nr 33, poz. 178 z
późn. zm.)
Ustawa te reguluje m.in. zasady odpowiedzialności prawnej nieletnich. Według niej sąd rodzinny stosuje środki
wychowawcze, środek poprawczy oraz środki przewidziane w ustawie z 25 lutego 1964 r. – Kodeks rodzinny i opiekuńczy
(Dz.U. nr 9, poz. 59, z późn. zm.).
Nieletni ponosi odpowiedzialność za swoje postępowanie przed sądem rodzinnym, w zależności od okoliczności i wagi
przewinienia (demoralizacja – czyn karalny). Gdy zachodzą przesłanki przewidziane w art. 10 §2 kodeksu karnego – nieletni,
który po ukończeniu 15 lat dopuszcza się czynu zabronionego określonego w art. 134, art. 148 §1, 2 lub 3, art. 156 §1 lub 3,
art. 163 §1 lub 3, art. 166, art. 173 §1 lub 3, art. 197 §3 lub 4, art. 223 §2, art. 252 §1 lub 2 oraz w art. 280 – przy zaistnieniu
pewnych warunków może odpowiadać na zasadach określonych w kodeksie karnym.
Nieletni – termin obejmujący trzy kategorie:
1) osoba, która nie ukończyła 18 lat – w postępowaniu dotyczącym zapobieganiu demoralizacji,
2) osoba która ukończyła lat 13, a nie ukończyła 17 lat – w postępowaniu dotyczącym czynu karalnego,
3) osoba, która nie ukończyła 21 lat – w postępowaniu dotyczącym wykonywania wcześniej orzeczonych środków
wychowawczych i poprawczych.
Demoralizacja – stan lub proces polegający na przejawianiu przez nieletniego negatywnych zachowań wymienionych w art.
4§ 1 Ustawy z 26 października 1982 r. o postępowaniu w sprawach nieletnich (Dz.U. 2010 Nr 33, poz. 178 z późn. zm.) –
naruszanie zasad współżycia społecznego, popełnienie czynu zabronionego, systematyczne uchylanie się od obowiązku
szkolnego lub kształcenia zawodowego, używanie alkoholu lub innych środków w celu wprowadzenia się w stan odurzenia,
uprawianie nierządu, włóczęgostwo, udział w grupach przestępczych. Za wyjątkiem ostatniego przejawu, dla zaistnienia
demoralizacji istotna jest powtarzalność a nie incydentalność tych zachowań.
Czyn karalny – czyn zabroniony przez ustawę jako:
a) przestępstwo lub przestępstwo skarbowe albo
b) wykroczenie określone w art. 51, 69, 74, 76, 85, 87, 119, 122, 124, 133, 143 kodeksu wykroczeń.
Do wykroczeń będących czynami karalnymi należą:
- zakłócanie porządku publicznego, spoczynku nocnego,
- niszczenie znaków umieszczanych przez organ państwowy lub ostrzegających o niebezpieczeństwie,
- rzucanie kamieniami w pojazd mechaniczny będący w ruchu,
- prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie po użyciu alkoholu lub podobnie działającego środka,
- kradzież rzeczy o wartości do 250 zł,
- paserstwo (wartość do 250 zł),
- niszczenie rzeczy o wartości do 250 zł,
- nabywanie biletów na imprezy w celu odsprzedaży z zyskiem,
- złośliwe uszkadzanie urządzeń przeznaczonych do użytku publicznego (zegar, automat, telefon, oznaczenie nazwy
miejscowości itp.).
3. Ustawa z dnia 9 listopada 1995 r. o ochronie zdrowia przed następstwami używania wyrobów tytoniowych
(Dz. U. 1996 Nr 10, poz. 55 z późn. zm.)
Ustawa zabrania palenia wyrobów tytoniowych:
1) na terenie podmiotów leczniczych i w pomieszczeniach innych obiektów, w których są udzielane świadczenia zdrowotne,
2) na terenie jednostek organizacyjnych systemu oświaty oraz jednostek organizacyjnych pomocy społecznej,
3) na terenie uczelni,
4) w pomieszczeniach zakładów pracy innych niż wymienione w pkt 1 i 2,
5) w pomieszczeniach obiektów kultury i wypoczynku do użytku publicznego,
6) w lokalach gastronomiczno-rozrywkowych,
7) w środkach pasażerskiego transportu publicznego oraz w obiektach służących obsłudze podróżnych,
8) na przystankach komunikacji publicznej,
9) w pomieszczeniach obiektów sportowych,
10) w ogólnodostępnych miejscach przeznaczonych do zabaw dzieci,
11) w innych pomieszczeniach dostępnych do użytku publicznego.
Właściciel lub zarządzający może wyłączyć spod zakazu palenia indywidualne pokoje w obiektach służących
celom mieszkalnym.
Właściciel lub zarządzający może wyznaczyć palarnię:
1) w domach pomocy społecznej lub domach spokojnej starości,
2) w hotelach,
3) w obiektach służących obsłudze podróżnych,
4) na terenie uczelni,
5) w pomieszczeniach zakładów pracy,
6) w lokalach gastronomiczno-rozrywkowych.
Właściciel lub zarządzający lokalem gastronomiczno-rozrywkowym z co najmniej dwoma pomieszczeniami przeznaczonymi
do konsumpcji, może wyłączyć
spod zakazu palenia, zamknięte pomieszczenie konsumpcyjne, wyposażone w wentylację zapewniającą, aby dym tytoniowy
nie przenikał do innych pomieszczeń.
Zabrania się sprzedaży wyrobów tytoniowych osobom do lat 18.
W miejscu sprzedaży wyrobów tytoniowych umieszcza się widoczną i czytelną informację o treści: „Zakaz sprzedaży
wyrobów tytoniowych osobom do lat 18 (art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 9 listopada 1995 r. o ochronie zdrowia przed
następstwami używania tytoniu i wyrobów tytoniowych)”.
W przypadku wątpliwości co do pełnoletności kupującego wyroby tytoniowe sprzedawca może zażądać okazania dokumentu
potwierdzającego wiek kupującego.
Zabrania się sprzedaży wyrobów tytoniowych na terenie podmiotów wykonujących działalność leczniczą
Ocena: 5/5 (2)