Piłsudski i Ukraina

Tygodnik Polski, nr 19, 25.05.2011
Melbourne, Australia
Piłsudski i Ukraina
Krzysztof Bulzacki
Towarzystwo Przyjaciół Grodna i Wilna Oddział w Lublinie przy współpracy Instytutów
Historii obu Uniwersytetów Lubelskich zorganizowało w dniach 20 - 21 marca 2004 roku w
Lublinie sesję okolicznościową "Międzynarodowe aspekty życia i działalności Józefa
Piłsudskiego". Materiały z tej sesji pod redakcją Lecha Maliszewskiego wydało Norbertinum,
nadając tytuł "Żar Niepodległości" . Niestety dopiero teraz (2010) dostałem to opracowanie.
Znajdujemy tu referat Artema Papakina pod tytułem "Józef Piłsudski a konflikt Polaków z
Ukraińską Republiką Ludową 1918 - 1919" pozostawiony bez komentarza.
Już pierwsze zdanie nie jest prawdziwe. Po pierwszej wojnie światowej "powstało z niebytu
państwo ukraińskie”.. Tak można powiedzieć o państwie polskim. A mimo to Artem Papakin
dopatruje się cechy wspólnej, jakoby oba sąsiednie kraje zostały podbite i przez długi okres
były podzielone przez inne państwa, z tego względu Polska i Ukraina prowadziły walkę o
wyznaczenie granic na "ziemiach leżących na wspólnym pograniczu".
O ile Polska została podbita w trzech rozbiorach i straciła swoją państwowość, o tyle Ukraina
nigdy nie miała swojej państwowości, nigdy nie została podbita, a jedynie połowę ziem
ukrainnych (leżących na kraju Rzeczpospolitej) Bohdan Chmielnicki w Perejasławiu
podarował carowi Rosji.
Prawdą jest, że politycy polscy z otoczenia Józefa Piłsudskiego uznawali prawo Ukraińców
do posiadania swojego państwa. Były też myśli o utworzeniu federacji polsko-ukraińskiej,
bowiem na terenie Rosji znajdowały się polskie okręgi przyczyniające się do trudności
ustalenia granic między Polską i Ukrainą. Taką trudność stanowił między innymi Żytomierz,
wielka polska enklawa.
Artem Papakin obciążył Romana Dmowskiego winą "za propagowanie orientacji nie
uznającej, z tytułu narodów historycznych, prawa ludności ukraińskiej i białoruskiej do
własnej państwowości", ale też sami Ukraińcy z zaboru austriackiego obawiali się, że
połączenie z Ukrainą Naddnieprzańską uzależni ich od Rosji.
Dalej Artem Papakin przedstawił dążenia polityków ukraińskich do objęcia wszystkich ziem
terenów mieszanych, jednak Traktat Brzeski ograniczył wyłącznie do konfliktu lokalnego na
obszarze Wołynia Zachodniego. Traktat Brzeski był fikcją zorganizowaną 9 lutego 1918 roku
przez Niemców, którzy w tym czasie zajmowali Ukrainę, w Kijowie powołali na atamana
Ukrainy carskiego generała Pawło Skoropadskiego. Ta Ukraina - Ukraińska Republika
Ludowa nie posiadała granic państwowych, rządu, armii, wosławionym traktacie była
reprezentowana przez dwu młodych ludzi: 27 letniego byłego studenta Aleksandra Sewruka i
nieco młodszego Mikołaja Lewickiego. Niemcy w Traktacie Brzeskim "ofiarowali" Ukrainie
Ziemię Chełmską i Podlasie w zamian za dostawy zboża dla armii niemieckiej. Przemilczano
tylko, że właścicielami ziemskimi jeszcze byli Rosjanie i Polacy, jeszcze nie pozbawieni
własności przez rewolucję bolszewicką.
Pozostaje pytanie, 'dlaczego Niemcy zawarli nic nie znaczący Traktat Brzeski? W tym czasie
Niemcy prowadzili rozmowy z bolszewikami i w ten sposób dali poznać bolszewikom swoją
siłę, robiąc im na złość odrębnym traktatem z Ukraińcami. Traktat ten wywołał liczne
protesty polskie oraz przejście wojska gen. Józefa Hallera pod Rarańczą na wschód.
W tym czasie w 1918 roku w Rosji ogarniętej rewolucją bolszewicką w Kijowie
okupowanym przez wojska niemieckie były niemal jednocześnie trzy Ukrainy, a może nawet
cztery. Pierwszą sowiecką Ukrainę twórzyli bolszewicy, drugą Ukraińską Republikę Ludową
tworzyli Niemcy, powołując na hetmana Ukrainy carskiego generała Pawło Skoropadskiego,
jednocześnie w podziemiu działał Szymon Petlura, twórca niezależnej Ukrainy, a nawet
watahy kozackie Machny pretendowały do nazwy "państwa ukraińskiego" na naddnieprzu.
Piąte "Państwo Ukraińskie" usiłowali powołać Austriacy we Lwowie.
Czy tego Artem Papakin nie zauważył? Rozpatruje bowiem tylko problem stosunków Polski
z Ukrainą Naddnieprzańską i Zachodnio Ukraińską Republiką Ludową. Ukraińska Republika
Ludowa (z Kijowa) nie musiała uzbrajać "Armii Zachodnio-Ukraińskiej Republiki Ludowej"
uzbrojonej po zęby przez Austrię. Historycy sowieccy nie dostrzegli istnienia Ukraińskiej
Republiki Ludowej (Praca zbiorowa Instytutu Nauk Społecznych, Ukraińskiej Akademii
Nauk pt.: Historia Lwowa - Kijów 1984). Artem Papakin powołuje się na matactwa z
"Zeszytów Historycznych" Jerzego Giedroycia, oskarżając Józefa Piłsudskiego o nielojalność
wobec ewentualnego przyszłego partnera (tłumacząc to słusznie niestabilną sytuacją
polityczną na Ukrainie i bolszewickim zagrożeniem). Faktycznie niewypałem było
porozumienie Piłsudskiego z Petlurą, który nie miał poparcia nawet wśród Ukraińców. Na
drodze porozumienia polsko-ukraińskiego według Artema Papakina stało proklamowanie we
Lwowie w listopadzie 1918 roku odrębnej zachodnioukraińskiej państwowości, jakoby
wynikłej z deklaracji prezydentaWilsona.
Artem Papakin powiela informacje propagandowe. Uniknął fałszywej informacji powielanej
przez Michała Klimeckiego o ustanowieniu we Lwowie w połowie października 1918 roku
Zachodnio Ukraińskiej Republiki Ludowej. Takie ustanowienie zrobiła grupa polityków
ukraińskich w wielkiej tajemnicy w prywatnym mieszkaniu, a to nie może być uznane jako
faktyczne ustanowienie o znaczeniu międzynarodowym. Stanisław S. Nicieja napisał, że “18
października 1918 roku wykorzystując zapowiedzi wynikające z manifestu cesarskiego
wszyscy parlamentarzyści narodowości ukraińskiej zebrali się w Narodnym Domu we
Lwowie i wspólnie z episkopatem grekokatolickim: któremu przewodził metropolita Andrej
Szeptyćkij (Andrzej Szeptycki) i biskup Hryhoryj Chomyszyn (Grzegorz Chomyszyn),
utworzyli Ukraińską Radę Narodową". Nie było żadnego ustanowienia Zachodnio
Ukraińskiej Republiki Ludowej, jedynie zapowiadano chęć utworzenia w składzie Monarchii
Austriackiej państwa ukraińskiego zespolonych ziem Galicji Wschodniej, Łemkowszczyzny
po Nowy Sącz, Północnej Bukowiny i Rusi Zakarpackiej. Nigdy to nie zostało zrealizowane.
We Lwowie 1 listopada 1918 roku proklamowano Państwo Ukraińskie niezależne od Austrii.
Świadczą o tym afisze rozklejone na murach miasta. Ten fakt Artem Papakin pominął.
Zachodnio Ukraińska Republika Ludowa zaistniała jako taka później już w Stanisławowie,
jako sprzeciw przeciwko zjednoczeniu Zachodniej Ukrainy z Ukrainą Naddnieprzańską ze
względu na rozmowy prowadzone przez Ukraińską Republikę Ludową z Polakami w
Kijowie.
Nie znana jest umowa zjednoczeniowa z Ukraińską Republiką Ludową, ani pomoc militarna
dla “Armii Halickiej", nie ma potwierdzenia tego nawet w dawnych źródłach ukraińskich
(Zbiór dokumentów - Published with Asystents Memorial Fund of Wasyl- Sofia Dmytrenko,
Copy 1983 by Szewczenko Scientific Society, Kotz, 1215 Summit Avenue, Jersey City, New
York). Wymyślono to dopiero w propagandzie ukraińskiej w 1966 roku (Nowy Jork) i w
1995 roku (Lwiw).
Artem Papakin nie zauważył obrony Lwowa przez jego mieszkańców przeciwko agresji
ukraińskiej, napisał jedynie o "zajęciu Lwowa" przez Polaków 22 listopada 1918 roku.
Jednocześnie oddziały zorganizowane w Lublinie przez płka Rydza-Śmigłego zajęły
Włodzimierz Wołyński. Znajdujemy w referacie Artema Papakina różne rewelacje: - "o
konflikcie wojskowym z Litwą w 1918 roku" (W tym czasie była tam okupacja niemiecka i
nie było żadnego konfliktu, następnie utworzona zostala Litwa Sowiecka, wkrótce KP Litwy
połączyła się z KP Białorusi z siedzibą w Wilnie. Przejściowo Wilno było w rękach polskich
od 19 kwietnia 1919 roku, następnie zostało zajęte przez bolszewików; aż do zajęcia Wilna 9
października 1920 roku przez gen. Żeligowskiego. Jeśli można mówić o jakimś konflikcie, to
tylko z bolszewikami i ich Armią Czerwoną), - "o rzekomej walce Ukraińców z
bolszewikami", podczas której nie było żadnej bitwy, - oraz fakt, że "Ukraińska Republika
Ludowa nie posiadała wystarczających sił do walki z bolszewikami". Powiedział jednak, że
był negatywny wynik połączenia ZURL z Ukrainą Naddnieprzańską. Nie mogło być
negatywnego wyniku, bowiem nigdy nie doszło do takiego połączenia. Pisząc po polsku,
uparcie nazywa "Armię Halicką" w połowie po ukraińsku “Armia Hałyćka".
Maciej Kozłowski w wydanej przez Znak książce (nie trzeba dodawać, że książka napisana
jest w duchu ukraińskim) pod tytułem "Między Sanem a Zbruczem" - Kraków 1990 (312
stron) napisał: (s. 193) "Odwrót wojsk ukraińskich ze Lwowa dokonał się, jak z goryczą
stwierdził Michał Łoziński, po austriacku, to znaczy chaotycznie i bez wcześniejszego planu.
Ukraińcy zostawili we Lwowie ogromne zasoby materialne ... Nie zawiadomiono na czas
polityków ukraińskich" ... (niektórzy pozostali we Lwowie, między innymi Łoziński i byli
zagrożeni aresztowaniem) ... “Wojsko ewakuowało się do Brzeżan, władze cywilne ... do
Tarnopola ... ustąpił Kost Lewicki, a jego miejsce zajął Sydor Hołubowicz" ... Od stycznia do
26 maja 1919 Stanisławów pełnił funkcję stolicy ZURL.
Dyrektoriat (rząd Szymona Petlury) Ukraińskiej Republiki Ludowej (Ukrainy
Naddnieprzańskiej) rezydował w grudniu 1918 roku i w styczniu 1919 roku w wagonach
kolejowych na stacji w Fastowie. W Kijowie okupowanym przez wojska niemieckie, jeszcze
rządził powołany przez Niemców na hetmana Ukrainy gen. Paweł Skoropadski i
jednocześnie w "podziemiu" ataman Szymon Petlura. Do Fastowa udała się misja galicyjska
z Longinem Cehelskim na czele. Wszelkie rozmowy przedstawicieli ZURL z Ukrainą
Naddnieprzańską nie doprowadziły do uzyskania jakiejkolwiek pomocy militarnej. Były
jeszcze inne bezskuteczne próby uzyskania pomocy. Do Kijowa przyjechali Ukraińcy ze
Lwowa: dr Osyp Nazaruk i inżynier Włodzimierz Szuchewycz. Skoropadski wyraził zgodę,
aby Jewhen Konowalec zorganizował w Białej Cerkwi pomoc z jeńców wojennych Strzelców Siczowych z armii austriackiej, jednak Konowalec odmówił uważając, że Kijów
jest ważniejszy od Lwowa. Ukraina Naddnieprzańska sama potrzebowała pomocy. Jedynie
udało się załatwić za zgodą Petlury pozyskanie na stanowisko naczelnego dowódcy wojsk
ZURL w randze generała, byłego carskiego pułkownika Michaiła Omelianowicza –
Pawlenki. Żył jeszcze ataman Witowski, który niebawem zginął w katastrofie lotniczej.
Artem Papakin pominął milczeniem umowę ukraińsko francuską, która zakazywała użycia
wojsk gen. Józefa Hallera przeciw Ukraińcom. W wyniku tej umowy zostały one wycofane
na front zachodni. Nadzieje skierowane przez polityków ukraińskich w stronę państw Ententy
zakończyły się ostrzelaniem przez Ukraińców pociągu z powracającymi misjami angielską i
francuską. Misja angielska przybyła z proukraińską sympatią ("Między Sanem a Zbruczem"
s. 229). Ostrzelanie pociągu tę sympatię wybiło Anglikom z głowy. Ponieważ w wojsku
ukraińskim ZURL było wielu Njemców oficerów austriackich, komendy wydawano po
niemiecku. Znane są również tajne rozmowy dowództwa niemieckiego z władzami
sowieckimi ("Między Sanem a Zbruczem" s.224).
Artem Papakin napisał, że "Armia Czynna URL działała na Froncie Bolszewickim", ale
takiego frontu nie było, nie było terenów rozgraniczających obie strony. ... “Wpływowe
ukraińskie koła polityczne (w Kijowie) zdawały sobie coraz bardziej sprawę o konieczności
porozumienia z Polską ... było to warunkiem zwycięstwa z Rosją Sowiecką oraz
międzynarodowego uznania Ukrainy jako suwerennego państwa, i mogło to doprowadzić do
uzyskania pomocy Zachodu." W tym zdaniu Artem Papakin pominął fakt, że zarówno
wpływowe ukraińskie koła polityczne, jak również "Czynna Armia" URL były bardzo słabe,
a Zachód prowadził bezskutecznie walki z bolszewikami, niosąc pomoc "białej" Rosji.
Przyznał jednak, że Ukraina nie miała międzynarodowego uznania, ale miała nawet ministra
spraw zagranicznych (Kostia Macijewycza) w Dyrektoriacie URL.
Piłsudski nie doceniał słabości Szymona Petlury i niepotrzebnie dał się wciągnąć w
"awanturę ukraińską" i marsz na Kijów za cenę (wg A. Papakina) pozostawienia Polsce
"Ukrainy Zachodniej". Nigdy dotąd nie było takiego państwa, "Ukrainy Zachodniej" mającej
uznanie międzynarodowe, choćby tylko przez Austrię, która wywołała wojnę ukraińsko
polską. Przywódcy ukraińscy - jak napisał Artem Papakin - nie kierowali się uczciwością w
umowach z Polską, nie uważali Polski za "sojusznika naturalnego, tylko niezbędnego w
walce z bolszewikami oraz w staraniach o międzynarodowe uznanie Ukrainy". Zapomniał
tylko, że Ukraina uzyskała uznanie międzynarodowe dopiero dzięki Stalinowi. To Stalin jest
faktycznym architektem państwa ukraińskiego. I tak jest do dziś. Państwo ukraińskie
prowadzi antypolską politykę, gloryfikując zbrodniarzy winnych ludobójstwa dokonanego na
ludności polskiej.
Dalej Artem Papakin napisał ponownie o rzekomym zjednoczeniu Ukrainy
Naddnieprzańskiej z Zachodnio Ukraińską Republiką Ludową. Historia nie zna skutków tego
rzekomego zjednoczenia.
27 lutego 1919 roku francuski generał Joseph Berthelemy rozmawiał w Chodorowie z
Atamanem (dlaczego generał małą literą a ataman dużą?) Głównym (jak się nazywał?). Na
scenie politycznej Ukrainy pojawił się "bankrut" ataman Oskiłko? Jeśli to był bankrut, to po
co o nim wspomniał Artem Papakin?
24 maja 1919 roku zostala podpisana w Warszawie umowa między reprezentowaną przez
Borysa Kurdynowskiego URL i władzami polskimi. Sejm jednak tej umowy nie ratyfikował,
również poseł Kurdynowski został zdezawuowany za "przekroczenie danych mu
pełnomocnictw". Umowa ta jednak; świadczy, że nie było żadnego zjednoczenia URL z
ZURL, wbrew temu o czym napisał Artem Papakin. Dalej: "Polska nie chciała uznać państwa
ukraińskiego jako pierwsza, ponieważ nie było ono uznane przez państwa Ententy". Zupełnie
inaczej postąpiła Polska w końcu XX wieku, bezsensownie uznając jako pierwsza państwo
ukraińskie, które dało się poznać, jako szczególnie wrogie Polakom.
“7 czerwca 1919 roku we Lwowie rozpoczęto rozmowy między władzami wojskowymi
Polski i Ukrainy w celu zawarcia zawieszenia broni. Kierownik misji ukraińskiej, Serhij
Delwig, otrzymał 31 maja od Petlury rozkaz podpisania z Polakami umowy zapewniającej
wojskom URL możliwość niezakłóconego prowadzenia dalszej walki z bolszewikami
rosyjskimi. ... 7 czerwca gen. Omelanowicz-Pawlenko (pisownia nazwiska odmienna niż u
Kozłowskiego) licząc na rozproszenie sił polskich, wydał rozkaz rozpoczęcia ofensywy
przeciwko Polakom. Następnego dnia 3 korpusy UHA (Ukraińskiej Halickiej Armii)
zaatakowały Polaków na Froncie Galicyjskim. Nad lwowskimi rozmowami zaistniała groźba
ich zerwania." Rzekome rozmowy polsko-ukraińskie nie dały żadnych rezultatów, 16 lipca
1919 roku potężne siły 3 korpusów UHA zostały rozbite i wyparte za Zbrucz.
16 czerwca 1919 roku zakończył się "konflikt między Polską i Ukraińską Republiką Ludową,
bezpośrednim sąsiadem Polski, zajmującym w polityce wschodniej Józefa Piłsudskiego
miejsce głównego sojusznika Rzeczypospolitej w walce z rosyjskim zagrożeniem". Konflikt
polsko-ukraiński wynikał z "zacietrzewienia lokalnych społeczności polskiej i ukraińskiej na
ziemiach, do których objęcia pretendowały zarówno Polska, jak i Ukraina". Gdy Józef
Piłsudski opanował polityczną sytuację, "udało się sformułować klarowną wizję stosunków
polsko-ukraińskich". Podpisany sojusz w 1920 roku nie zmienił sytuacji w Kijowie. Wygrali
bolszewicy ukraińscy przy poparciu rosyjskich bolszewików. Ukraińcy zapłacili za to
milionowymi ofiarami głodu, który im zgotował Stalin. Jedynie Polska wyszła obronną ręką
w "Bitwie Warszawskiej" w 1920 roku. .
Niezbitym faktem jest powołanie przez Stalina pierwszego państwa ukraińskiego:
Ukraińskiej Socjalistycznej Republiki Sowieckiej.
Polish Weekly, No. 19, 25.05.2011
Melbourne, Australia
Pilsudski and Ukraine
Christopher Bulzacki
Friends of Grodno and Vilna Branch in Lublin in cooperation with the Institutes of History of
both Universities of Lublin was organized on 20 - 21 March 2004 in Lublin, a
commemorative session of the "International aspects of the life and work of Jozef Pilsudski."
Materials from this session, edited by Lech Maliszewski Norbertinum issued, giving the title
"The heat of Independence." Unfortunately, until now (2010) got it worked out.
We have here Artem Papakin’s paper titled "Jozef Pilsudski and the Polish conflict with the
Ukrainian People's Republic 1918 - 1919" left without comment.
Already the first sentence is not true. After the First World War "was created from
nothingness the Ukrainian State" .. So you can say about the Polish state. And yet Artem
Papakin sees common traits, that the two neighboring countries have been conquered, and for
a long period were divided by other countries, therefore, Poland and Ukraine led to
demarcation of the struggle for "the lands lying on the common border."
While Poland was conquered in three partitions and lost its statehood, in so far Ukraine has
never had its statehood, was never conquered, but only half of the Ukrainian territories (lying
on the Republic of Poland), Bohdan Khmelnytsky in Pereyaslav gave Czar of Russia.
It is true that Polish politicians from the environment of Jozef Pilsudski recognized the right
of Ukrainians to have their state. There were also thinking of creating a Polish-Ukrainian
federation, because in Russia there were Polish regions contributing to difficulties
establishing boundaries between Poland and the Ukraine. This difficulty was, inter alia,
Zhytomyr, the great Polish enclave.
Artem Papakin ordered the Roman Dmowski's fault "for not declaring a promotion
orientation, due to historical nations, the rights of Ukrainian and Belarusian people to
statehood," but also the Ukrainians themselves from the Austrian partition feared that the
connection with Ukraine “on the Dniepr” would make them dependent on Russia.
Next Artem Papakin presented Ukrainian politicians seek to cover all areas of mixed land,
but Treaty of Brest limited solely to local conflicts in the Western Volyn. Treaty of Brest was
a sham organized February 9, 1918 year by the Germans, who at that time occupied the
Ukraine, in Kiev, Ukraine relied on Ataman Pavlo Skoropadskiego tsarist general. The
Ukraine - Ukraine's Republic of China had no national borders, government, army,
wosławionym treaty was represented by two young men: 27 year old former student of
Alexander Sewruka and slightly younger Nicholas Lewicki. Germany in the Treaty of Brest
"sacrificed" Ukraine Chełmska Earth and Podlasie in exchange for supplies of grain for the
German army. Silent is that landowners were still the Russians and Poles, have not yet
deprived of their property by the Bolshevik Revolution.
The question remains, 'why Germany entered into a meaningless Treaty Brest? At that time,
Germany held talks with the Bolsheviks and thus gave the Bolsheviks know their strength,
making them angry separate treaty with the Ukrainians. This treaty sparked numerous
protests and the move Polish troops under General Jozef Haller Rarańczą east.
At this time in 1918 in Russia the Bolshevik revolution engulfed in Kiev occupied by
German troops were almost simultaneously three of Ukraine, and maybe even four. The first
Soviet Ukraine, the Bolsheviks formed, the second Ukrainian People's Republic formed the
Germans, referring to the Ukrainian Hetman Pavlo Skoropadskiego tsarist general, while the
underground work Petlyura Simon, creator of an independent Ukraine, and even the hordes of
Cossack Makhno compete for the name "Ukrainian State" on naddnieprzu. Fifth, "Ukrainian
State" sought to invoke the Austrians in Lwow.
Is this Artem Papakin not noticed? In fact only consider the problem of relations with
Ukraine “on the Dniepr” Polish and Ukrainian People's Republic Western. Ukrainian People's
Republic of (Kiev) had no arm, "Army of the West-Ukrainian People's Republic," armed to
the teeth by Austria. Soviet historians have not recognized the existence of the Ukrainian
People's Republic of (collective work of the Institute of Social Sciences, Ukrainian Academy
of Sciences Fri: History of Lwow - Kiev 1984). Artem Papakin refers to the collusion of the
"Historical Notebooks" Jerzy Giedroyc, accusing Pilsudski of disloyalty to a possible future
partner (rightly explaining the unstable political situation in Ukraine and the Bolshevik
threat.) Indeed, disappointment was the agreement with Petlura Pilsudski, who had no
support even among Ukrainians. A barrier to a Polish-Ukrainian agreement according to
Artem Papakin was that in Lwow was proclaimed in November 1918 a separate Western
Ukrainian state, allegedly resulting from the declaration of President Wilson.
Artem Papakin duplicates the information and propaganda. He avoids the false information
spread by Michael Klimecki that in Lwow was established in mid-October 1918 the Western
Ukrainian People's Republic (WUPR). This establishment was made by a group of Ukrainian
politicians in great secrecy in a private apartment, and it can not be considered as an actual
establishment of international standing. Stanislav S. Nicieja wrote that "18 October 1918
using the announcement under the imperial manifesto of Ukrainian parliamentarians, all
gathered in Lwow’s National House and together with Greek Catholic Episcopate: head
Archbishop Andrej Szeptyćkij (Andrew Sheptytsky) and Bishop Hryhoryj Khomyshyn
(Gregory Khomyshyn), formed the Ukrainian National Council. "There was no establishment
of the Western Ukrainian People's Republic, only announced the desire to create in the
composition of the Austrian Monarchy units of the Ukrainian state lands in eastern Galicia,
Lemkivshchyna at Nowy Sacz, Northern Bukovina, and Carpathian Ruthenia. I never realized
it was not. In Lviv, November 1, 1918 was proclaimed an independent Ukrainian State of
Austria, evidenced by the posters stuck on the walls of the city. This fact Papakin Artem
omitted. West Ukrainian People's Republic existed as early as later this Stanislawow, as a
protest against the unification of Western Ukraine with Ukraine “on the Dniepr” because of
the talks conducted between the Ukrainian People's Republic and the Poles in Kiev.
Not known is the unification agreement with the Ukrainian People's Republic (UPR), or
military aid for "Army Halych," there is no confirmation that even in ancient sources
Ukrainian (collection of documents - Published with Asystents Memorial Fund of WasylSofia Dmytrenko, Copy 1983 by Szewczenko Scientific Society, Kotz, 1215 Summit
Avenue, Jersey City, New York) invented only by the propaganda of Ukraine in 1966 (New
York) and 1995 (Lviv).
Papakin Artem did not note Lwow’s defense against the aggression of the Ukrainian
population, he wrote only about the "occupation of Lwow" by the Poles, 22 November 1918
year. At the same time troops organized in Lublin by Colonel Rydz-Smigly took Vladimir
Volhynia. We have in the paper by Artem Papakin various revelations: - "a military conflict
with Lithuania in 1918" (At that time there was the German occupation, and there was no
conflict, then Soviet Lithuania was formed and soon Lithuanian KP merged with Belarus,
based in Wilno. Wilno was transitionally in Polish hands since 19 April 1919, then was
occupied by the Soviets, until the Polish seizure of Wilno 9 October 1920 year by General
Zeligowski. If one can speak of a conflict, it is only with the Bolsheviks and their Red Army),
- "about an alleged fight with the Bolsheviks Ukrainians", during which there was no battle and the fact that "Ukrainian People's Republic did not have sufficient forces to fight the
Bolsheviks." He said, however, that there was a negative connection between Ukraine “on the
Dniepr” and the Western Ukrainian People’s Republic (WUPR). There it could not negative,
because there was never such a connection. Writing in Polish, stubbornly called "Army
Halicka" in the middle of the Ukrainian "Army Hałyćka."
Maciej Kozlowski in a book published by Mark (no need to add that the book is written in the
spirit of Ukraine) under the title "Between the San and Zbrucz" - Krakow 1990 (312 pages)
wrote (p. 193) "The retreat of Ukrainian troops from Lwow has been made how bitterly said
Michael Lozinski, after austriacku, that is chaotic and without a plan. Ukrainians in Lwow
left huge material resources ... not notified at the time of the Ukrainian politicians' ... (Some
remained in Lwow, among other Lozinski and were threatened arrest) ... "The army
evacuated to Brzeżany, civil authorities ... to Ternopil ... Lewicki Kost resigned, and his place
was taken by Sydor Hołubowicz "... From January to May 26, 1919 Stanisławów served as
the capital of the WUPR.
The Directorate (Government of Simon Petlura) of the Ukrainian National Republic (Ukraine
“on the Dniepr”) resided in December 1918 and January 1919 in railway carriages at the
station in Fastow. In Kiev, occupied by German troops, still ruled by the Germans called the
Hetman of Ukraine, General Paul Skoropadski while in the "underground" Simon Petlura
ataman. Fastow went to the mission of Longin Cehelskim Galician headed. Any talks with
representatives of Ukraine “on the Dniepr” and WUPR failed to achieve any military aid.
There were other unsuccessful attempts to get help. Ukrainians came to Kiev from Lwow: Dr.
Ossip Nazaruk and engineer Vladimir Szuchewycz. Skoropadski agreed to Yevhen
Konowalec White Church was organized in support of prisoners of war - Sich Riflemen of
the Austrian army, but Konowalec refused claiming that Kiev was more important than
Lwow. Ukraine “on the Dniepr” herself needed help. Only managed to arrange for obtaining
the consent for Petlura the post of chief commander of the army with the rank of General
WUPR, a former tsarist colonel Mikhail Omelianowicza - Pavlenko. Ataman lived Witowski,
who soon died in a plane crash. Artem Papakin Ukrainian agreement failed to silence the
French, which prohibited the use of troops of General Jozef Haller against the Ukrainians. As
a result of this agreement they were withdrawn on the western front. The hopes of the
Ukrainian politicians targeted to the Allies ended with the firing by Ukrainians on the train
with returning British and French missions. The British mission arrived with pro-Ukrainian
sympathy ("Between the San and Zbrucz" p. 229). Shelling the train beat this sympathy out
of the British heads. Since in the Ukrainian WUPR army many officers were German and
Austrian, German commands were issued. They are also known secret talks with the German
Command, the Soviet authorities ("Between the San and Zbrucz" s.224).
Artem Papakin wrote that "the UPR Active Army acted Bolshevik Front," but this was not
the front, there was no demarcation of sites both parties. ... "The big Ukrainian political
circles (in Kiev) seemed more and more a case of having an agreement with Polish ... This
was the condition of victory with Soviet Russia and the international recognition of Ukraine
as a sovereign state, and this could lead to the aid of the West. "In this sentence, Artem
Papakin ignored the fact that both influential Ukrainian political circles, as well as "the UPR
Active Army" were very weak, and the West led the unsuccessful fight against the
Bolsheviks, bringing help to the "white" Russia. He admitted, however, that Ukraine had no
international recognition, but even had the Minister of Foreign Affairs (Kostya Macijewycza)
Directorate at the UPR.
Pilsudski had underestimated the weakness of Simon Petlura and unnecessarily allowed
himself to be caught up in "Ukrainian adventure," and march on Kiev for the price (by A.
Papakina) of leaving Poland "Western Ukraine". Never before has there been such a state,
"Western Ukraine" having international recognition, except only by Austria, which sparked a
Ukrainian-Polish war. Ukrainian leaders - wrote Artem Papakin – were not guided by honesty
in contracts with the Polish, Poland was not considered a "natural ally, but necessary in the
fight against the Bolsheviks, and in seeking international recognition of Ukraine". He just
forgot that Ukraine received international recognition only by Stalin. This Stalin is the actual
architect of the Ukrainian state. And so it is today. The Ukrainian state conducts anti-Polish
policies, glorifying criminals guilty of genocide against the Polish population.
Next Artem Papakin wrote again about the supposed unification of Western Ukraine with the
Ukrainian People's Republic “on the Dniepr”. There is no known history of the results of this
alleged unity.
27 February 1919 the French General Joseph Berthel Chodorow talked with ataman (why
General lowercase and ataman big?) Master (his name?). Ukraine's political scene, the
"bankrupt" Ataman Oskiłko? If it was a bankrupt, then what about him Artem Papakin
mentioned?
May 24, 1919 was signed in Warsaw an agreement between Boris Kurdynowski representing
the UPR and the Polish authorities. But Poland’s parliament did not ratify this agreement, the
deputy Kurdynowski was decommisioned for "exceeding the powers given to him." This
agreement, however, shows that there was no unification of the UPR with WUPR, contrary to
what Artem Papakin wrote. Next: "Poland did not want to recognize the Ukrainian state as
the first because it was not recognized by the Entente countries." Poland acted quite
differently at the end of the twentieth century, recognizing senselessly as the first Ukrainian
state, which could be known as a particularly hostile to the Poles.
"7 June 1919 in Lwow, discussions between military authorities and the Polish Ukraine in
order to conclude a ceasefire. Head of Mission of Ukraine, Serhiy Delwig, received May 31
from Petlura order signed an agreement with Polish troops UPR ensures smooth operation of
the possibility of further fighting with the Russian Bolsheviks. ... June 7, General
Omelanowicz-Pavlenko (spelling names different than Kozlowski), hoping to spread the
Polish forces, ordered the start of the offensive against the Poles. The next day, 3 bodies
UHA (Halych Ukrainian Army) attacked the Poles on the Galician Front. Lwow
conversations occurred over the threat of rupture. "Alleged Polish-Ukrainian talks did not
yield any results, 16 July 1919 three powerful forces UHA bodies were smashed and pushed
for Zbrucz.
June 16, 1919 finished the "conflict between the Polish and Ukrainian People's Republic, the
immediate neighbor of the Polish, Eastern politics occupying the place of Jozef Pilsudski
main ally of the Republic in the fight against the Russian threat." Polish-Ukrainian conflict
resulted from the "obduracy of local Polish and Ukrainian communities in the territories,
which include pretendowały both Poland and Ukraine." When Joseph Pilsudski has mastered
the political situation, "managed to formulate a clear vision of the Polish-Ukrainian
relations." Alliance signed in 1920 did not change the situation in Kiev. Ukrainian Bolsheviks
won with the support of the Russian Bolsheviks. Ukrainians paid a million-victims of hunger,
which they prepared for Stalin. Only Poland emerged unscathed in the "Battle of Warsaw" in
1920.
.
Irrefutable fact is the establishment of Stalin's first State of the Ukraine: the Ukrainian Soviet
Socialist Republic.