KOMENTARZ - Mt 4,12-23

A – 13. Niedz. zw. Mt 10,37-42
KONTEKST – Mowa misyjna
Mt 10
1-4
wybór/prezentacja Dwunastu
5-15
zadania i sposób zachowania w czasie misji
6-31
przestroga przed niebezpieczeństwami zw. z byciem misjonarzem
32
nagroda dla wiernych
33
odrzucenie dla zapierających się JX
34-36
prawda o misji w imię JX: nie stan świętego spokoju lecz wojna
i bolesne podziały (nawet wśród rodziny)
→ jasne zadeklarowanie się wobec nauki JX
37-42
radykalizm wymagań oraz nagroda dla misjonarzy
11,1
– świadectwo/przykład – nauczyciel nie tylko daje wskazówki ale sam
pierwszy czyni to, czego naucza
w. 37 – osobista relacja ucznia względem Jezusa
* kochać φιλέω
1.
2.
ludzkie przywiązanie do osoby
upodobanie w czymś (obłudnicy kochają modlitwę na pokaz 6,6;
faryzeusze kochają pierwsze miejsca 23,6)
Chodzi tu o sytuację konfliktu w rodzinie → dobre dla rodziny jest to, że jej członek =
chrześcijanin, wskaże to, co ważniejsze
→ w ten sposób naśladujemy JX (Łk 2,41-50; Mt 12,46-50), więź z Ojcem ponad ludzkie więzi
w. 38 → pójść za Jezusem oznacza:
* wziąć krzyż swój λαμβάνει τὸν σταυρὸν αὐτοῦ
– tylko 5 razy u synoptyków (Mt 10,38;16,24; Łk 9,23; 14,27; Mk 8,34)
→ bardzo ważny logion dla rozumienia istoty pójścia za Jezusem
1.
2.
3.
później
→
gotowość
na
* idzie za Mną ἀκολουθέω – towarzyszyć komuś
u Mt znaczy stać się uczniem JX (4,20; 19,28) → towarzyszyć JX aby Go:
2.
doświadczyć uzdrowienia (9,27; 12,15; 19,2)
→ przyjęcie krzyża
1.
słuchać i
→ stanięcie się uczniem
→ doświadczenie Jego uzdrawiającej miłości
w. 39
* życie ψυχή
1.
2.
3.
4.
5.
* stracić – zyskać → perspektywa przyszłości eschatologicznej
sprawa JX jest ponad każdą inną sprawę
w. 40 – sytuacja wędrownych misjonarzy
– ukazanie rangi chrześcijańskich sług, sukcesji [successio - następstwo]
wg judaistycznego prawa: wysłannik jest tym samym, co posyłający
→ Jezus → Bóg → uczniowie
* przyjmuje δέχομαι → jest to spotkanie rzeczywiste → wysłannicy przekazują słowa JX,
przez które urzeczywistnia się zbawienie i sąd
→ za misjonarzem stoi Jezus oraz Bóg Ojciec. Misjonarze niosą autorytet uwielbionego JX
i Jego obecność (28,16-20)
→ misjonarze przekonani są, że kto ich przyjmuje, przyjmuje JX
→ gotowi są do
najwyższego cierpienia i ofiary (Dz 5,41)
w. 41 uwaga skierowana ku tym, którzy przyjmują misjonarza
→ mogą być pewni nagrody → w eschatonie
* prorocy προφήτης – prawdopodobnie nauczyciele 23,34
→ ich autentyczność płynie z cierpienia i gorliwości
ST – postawa względem proroków:
- 1 Sm 8,7 - kto ich przyjmuje, przyjmuje wolę Bożą
- 1 Krl 17,9-24 - ci, którzy się o nich troszczyli mieli otrzymać podobna nagrodę
* sprawiedliwi δίκαιος – prawd. to ci, którzy pełnią wolę Boga (pośród prób okazali się wierni)
rzymski zwyczaj → skazaniec sam niesie krzyż na miejsce stracenia = gotowość
przyjęcia śmierci
w czasach JX krzyż był symbolem agonii i cierpienia (bo jeszcze JX na nim nie umarł)
Ez 9,4-6 → krzyż jest rodzajem pieczęci → wziąć krzyż zn. przynależeć do JX
(uważać siebie za naznaczonego Bożą pieczęcią)
rozumienie po Passze:
→ jednoznaczne skojarzenie najpierw z Krzyżem Jezusa
męczeństwo na drodze za Jezusem
→ w przyjęciu krzyża wypełnia się misja chrześcijanina
- szukanie życia na ziemi zwłaszcza przez pieniądze i sławę (Ps 49,17-21; Łk 12,19)
- takie życie proponował szatan JX w kuszeniu (wygoda, popularność, władza, bogactwo)
JX broni się: ufa Bogu → Jego pokarm to pełnienie woli Bożej
tchnienie życia, dech, życie
dusza – źródło wewnętrznego życia (pragnienia, uczucia)
źródło życia ciała
dusza w odróżnieniu od ducha πνεῦμα
o tym, co posiada dech życia
tu: konkretna niepodzielna egzystencja człowieka (wskazuje na to sformułowanie:
znaleźć życie – stracić je)
* nagroda μισθός zapłata - przyjęcie orędzia owocuje nagrodą: pokojem, uzdrowieniem,
egzorcyzmami ale i błogosławieństwami Mt 5,3-10)
* przyjmuje δέχομαι – to nie jednorazowy akt ale postawa przyjęcia Ew. jako zasady życia
w. 42
* najmniejszy μικρός – Mt 18,6-14 najniżej w hierarchii społecznej, to także dzieci
- w pierwotnym chrześcijaństwie byli to niczym nie wyróżniający się chrześcijanie,
zwyczajni (Mk 9,42)
* którzy wierzą we Mnie → uściślenie → idzie o uczniów JX „słabych”, wymagających
szczególnej troski
→ są równie ważni co prorocy i sprawiedliwi
* kubek wody dosł. kielich zimnego → to dar, którego mogli użyczyć nawet najubożsi ale
jest to dar wystarczający → idzie o gotowość
kim są ci udzielający? – prawdopodobnie słowa skierowane do osiadłych chrześcijan
zachęcanych do ofiarności na rzecz misjonarzy
* dlatego ze jest uczniem – życzliwość i akceptacja głoszonego orędzia
ze względu na ucznia – tzn. tak jakby podawał Jezusowi
Orygenes, Homilie do Księgi Liczb 24,2
Złożyć Bogu w ofierze syna, córkę, zwierzęta, bogactwa roli - wszystko to są rzeczy zupełnie zewnętrzne. Złożyć Bogu
siebie w ofierze i podobać się Mu nie przez zasługi dla jakiegoś innego bytu, ale przez własne - to przekracza w swej
wielkości i wyniosłości wszelkie inne ślubowanie i kto tak postępuje, jest naśladowcą Chrystusa. Bo Bóg dał człowiekowi
ziemię, morze i co ono zawiera, aby mu służyły. Bóg dał człowiekowi na służbę niebo, słońce, księżyc wraz
z gwiazdami. Udziela On ludziom deszczu, zsyła wiatr i to, co wszechświat zawiera. A po tym wszystkim dał w końcu
samego siebie. „Bóg bowiem tak umiłował świat, że dał swego Jednorodzonego Syna” (J 3,16) za życie świata. Co więc
wielkiego czyni człowiek, gdy złożył siebie samego w ofierze Bogu, który pierwszy siebie samego złożył w ofierze? Jeśli
więc ty bierzesz swój krzyż i idziesz za Chrystusem (Mt 10,38), jeżeli możesz Mu powiedzieć: „Nie żyję już więcej ja,
ale żyje we mnie Chrystus” (Ga 2,20), jeśli dusza nasza żywi pożądanie i pragnienie osiągnięcia Chrystusa i pozostania
w Nim (Flp 1,23), według słów Apostoła, jeśli nie cieszy się z niegodziwości tego świata i wypełnia prawo nazireatu
w sposób duchowy, wtedy dopiero będziesz mógł powiedzieć, że ofiarujesz siebie samego, to jest swoją duszę Bogu.