Pobierz PDF

Ściąga eksperta
Wisława Szymborska "Nic dwa razy"
Wisława Szymborska (1923)
polska poetka, tłumaczka literatury francuskiej, eseistka; urodziła się w 1923 w Bninie pod Poznaniem, związana całe życie z Krakowem,
gdzie studiowała, gdzie mieszka i pracuje. Jest laureatką Nagrody Nobla w dziedzinie literatury (1996). W uzasadnieniu swojego
werdyktu członkowie Szwedzkiej Akademii napisali, że nagrodę przyznano "za poezję, która z ironiczną precyzją odsłania prawa biologii i
działania historii we fragmentach ludzkiej rzeczywistości". W 2011 roku odebrała z rąk prezydenta Bronisława Komorowskiego Order Orła
Białego „w uznaniu znamienitych zasług dla kultury narodowej, za wybitne osiągnięcia w twórczości literackiej". Jest autorką
następujących książek poetyckich: Dlatego żyjemy" 1952, "Pytania zadawane sobie (1954), Wołanie do Yeti (1957), Sól (1962), „Sto
pociech (1967), Wszelki wypadek (1972), Wielka liczba (1976), Ludzie na moście (1986), Początek i koniec (1993), Widok z ziarnkiem
piasku (1996), Chwila (2002), Dwukropek (2005), Tutaj (2009).
Charakterystyka poezji Wisławy Szymborskiej:
Poezja Wisławy Szymborskiej koncentruje się wokół problemów egzystencjalnych człowieka - przemijania, stosunku do historii, praw
przyrody. Temat przemijania, niemożliwości dokonania korekty poprzednich wydarzeń, trudności w porozumieniu się ze sobą i ze
światem podejmowany jest w głośnym wierszu pt. „Nic dwa razy". Szymborska jest zafascynowana przyrodą, jej prawami, harmonią
("Obmyślam świat", "Rozmowa z kamieniem" (agnostycyzm). W wielu swoich wierszach snuje refleksję nad ludzką naturą, wskazuje
wady umysłowości i charakteru człowieka XX wieku („Konkurs piękności męskiej", „Dwie małpy Breughela", „Zdumienie"). W poezji
Szymborskiej odnajdujemy prawdę o sobie i świecie, który nam zagraża. Cechy formalne tej poezji
Ciekawe wypowiedzi krytyków na temat poezji Szymborskiej:
Tadeusz Nyczek pisze obrazowo, że "nie tylko przeszłość, ale i teraźniejszość jawi się Szymborskiej jako Wielki Ser, w którym dziur jest
znacznie więcej niż jadalnego miąższu; w owych dziurach zawiera się wszystko, co prześlepione, ominięte, zapomniane" (Szkic
„Nieogarnione" w tomie „Radość czytania Szymborskiej", 1996).
Według Czesława Miłosz „u Szymborskiej dzielimy się już nie na ciało i pozostawione dzieło, ale na ciało i urwany szept, poezja jest nie
więcej niż urwanym szeptem, śmiechem, który zaraz milknie" („Świadectwo poezji", 1990).
Anna Kamieńska w szkicu „Heroizm racjonalizmu" (1974) zauważyła: „Dowcip Szymborskiej nieustannie balansuje pojęciami i
wartościami, a jednak niezawodnie i mądrze wynika zeń bardzo określona skala wartości. Może chodzi jej właśnie o to, aby prawdziwe
wartości poddać próbie żartu i ironii. Szczere złoto nie boi się kwasu".
www.edudu.pl - filmy edukacyjne on-line
Powered by TCPDF (www.tcpdf.org)
Strona 1/1