D - Sąd Rejonowy dla Wrocławia

Sygn. akt XV GC upr 1457/13
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 13 grudnia 2013 roku
Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Fabrycznej, Wydział XV Gospodarczy
w składzie:
Przewodniczący: SSR Filip Wesołowski
Protokolant: Danuta Jerzycka
po rozpoznaniu w dniu 29 listopada 2013 roku we Wrocławiu
na rozprawie
sprawy z powództwa (...) spółki z o.o. we W.
przeciwko (...) spółce z o.o. w Ł.
o zapłatę
I. oddala powództwo;
II. zasądza od strony powodowej na rzecz strony pozwanej kwotę 600 zł kosztów procesu.
Sygn. akt XV GC upr 1457/13
UZASADNIENIE
Pozwem z dnia 28 maja 2013 roku strona powodowa (...) spółka z o.o. we W. domagała się zasądzenia od strony
pozwanej (...) spółki z o.o. w Ł. kwoty 1689,66 zł wraz z ustawowymi odsetkami i kosztami procesu. W uzasadnieniu
wskazała, że wykonała na zlecenie strony pozwanej 5000 sztuk naklejek HR i wystawiła z tego tytułu fakturę
VAT, która została zapłacona przez stronę pozwaną jedynie częściowo. Pozostała część faktury (1500 zł) wraz ze
skapitalizowanymi odsetkami (189,66 zł) nie została zapłacona, mimo wezwania do zapłaty.
W dniu 6 czerwca 2013 roku został wydany nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, którym zasądzono kwotę
dochodzoną pozwem oraz 647 zł kosztów procesu.
W sprzeciwie od nakazu zapłaty strona pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie kosztów
procesu. Zarzuciła, że kwota 1500 zł została przez nią zapłacona jeszcze przed wytoczeniem powództwa (w dniu 24
maja 2013 roku), a pozostała część należności (odsetki ustawowe w prawidłowo wyliczonej kwocie 188,05 zł) została
uregulowana w dniu 24 czerwca 2013 roku.
W odpowiedzi na sprzeciw strona powodowa nie zareagowała.
Sąd ustalił następujący stan faktyczny:
W dniu 2 kwietnia 2012 roku (...) spółka z o.o. w Ł. (zamawiający) złożyła zamówienie w (...) spółce z o.o. we W.
(wykonawcy) na wykonanie 5000 sztuk naklejek HR samoprzylepnych, srebrno-czarnych, 42x28 mm.
(dowód: bezsporne;
zamówienie – k. 21)
Z tytułu wykonania powyższej umowy w dniu 7 maja 2012 roku wykonawca wystawił fakturę VAT nr (...), w której
obciążył zamawiającego kwotą 3259,50 zł. Termin płatności oznaczono na dzień 6 czerwca 2012 roku.
(dowód: bezsporne;
faktura VAT – k. 22)
W dniu 20 grudnia 2012 roku zamawiający uregulował na rzecz wykonawcy kwotę 1759,50 zł z tytułu częściowej
zapłaty za fakturę VAT nr (...).
(dowód: bezsporne;
polecenie przelewu – k. 23)
Pismem z dnia 17 maja 2013 roku, doręczonym w dniu 20 maja 2013 roku, pełnomocnik wykonawcy wezwał
zamawiającego do zapłaty kwoty dochodzonej pozwem.
(dowód: bezsporne;
wezwanie z dnia 17.05.2013 roku z dowodem nadania – k. 24-25;
dowód doręczenia – k. 40)
W dniu 24 maja 2013 roku zamawiający zapłacił wykonawcy kwotę 1500 zł za fakturę VAT nr (...).
(dowód: bezsporne;
polecenie przelewu – k. 35)
W dniu 24 czerwca 2013 roku zamawiający zapłacił wykonawcy kwotę 192 zł z tytułu odsetek z nakazu zapłaty o sygn.
akt XV GNc 2840/13 (dotyczącego faktury VAT nr (...)).
(dowód: bezsporne;
polecenie przelewu – k. 36)
Sąd zważył, co następuje:
Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.
Bezsporne w niniejszej sprawie były właściwie wszystkie okoliczności faktyczne, a więc fakt zawarcia przez strony
umowy, jej wykonanie przez stronę powodową, a także całkowite spełnienie świadczenia (zapłata faktury VAT) przez
stronę pozwaną (w przeważającej części jeszcze przed wytoczeniem powództwa).
Strona powodowa domagała się zapłaty za wykonanie naklejek samoprzylepnych. Strona pozwana nie kwestionowała
tego roszczenia. Zarzuciła jedynie, że w dniu 24 maja 2013 roku (przed wytoczeniem powództwa) zapłaciła stronie
powodowej należność główną w kwocie 1500 zł, a w dniu 24 czerwca 2013 roku zapłaciła odsetki ustawowe w wysokości
192 zł. Jednocześnie domagała się zwrotu kosztów procesu.
Bezsporny był przy tym fakt, że strona powodowa, mimo spełnienia przez stronę pozwaną świadczenia w całości
(zapłaty kwoty dochodzonej pozwem) nie złożyła oświadczenia o cofnięciu pozwu.
Strony łączyła umowa o dzieło. Zgodnie z art. 627 k.c. przez umowę o dzieło przyjmujący zamówienie zobowiązuje się
do wykonania oznaczonego dzieła, a zamawiający do zapłaty wynagrodzenia.
Powództwo zasługiwało na oddalenie, ponieważ strona pozwana wykazała (potwierdzeniami przelewu z dnia 24 maja
i 24 czerwca 2013 roku), że spełniła świadczenie dochodzone pozwem w całości (w przeważającej części jeszcze przed
wniesieniem pozwu). Strona powodowa zresztą w żaden sposób nie ustosunkowała się do treści sprzeciwu od nakazu
zapłaty, przez co w ocenie Sądu w istocie przyznała okoliczności wskazane w sprzeciwie (art. 230 k.p.c.).
Nie ulega przy tym wątpliwości, że w przeważającej części (1500 zł) strona pozwana spełniła świadczenie jeszcze przed
wniesieniem pozwu, a tym samym nie dała powodu do wytoczenia powództwa. W pozostałej części (ustawowych
odsetek od tej kwoty od dnia 7 czerwca 2012 roku do dnia 27 maja 2013 roku w prawidłowo wyliczonej przez stronę
powodową wysokości 189,66 zł) świadczenie strony pozwanej zostało spełnione już po wniesieniu pozwu.
Zgodnie z art. 481 §1 k.c. jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może
żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem
okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Termin wymagalności dochodzonego świadczenia
pieniężnego wynikał w niniejszej sprawie z niekwestionowanej przez stronę pozwaną faktury VAT, w której ustalono,
że zapłata wynagrodzenia nastąpi przelewem na rachunek bankowy strony powodowej w terminie do dnia 6 czerwca
2012 roku. Tym samym odsetki ustawowe należały się stronie powodowej od następnego dnia po wyznaczonym
terminie płatności faktury, a więc od dnia 7 czerwca 2012 roku, do dnia poprzedzającego wniesienie pozwu, czyli
27 maja 2013 roku (w łącznej skapitalizowanej kwocie 189,66 zł wraz z dalszymi odsetkami ustawowymi od dnia
wniesienia pozwu do dnia zapłaty w wysokości 1,89 zł), którą to kwotę strona pozwana zapłaciła w dniu 24 czerwca
2013 roku (łącznie 192 zł).
W związku z powyższym na podstawie art. 627 k.c., art. 481 k.c., art. 482 k.c. oraz łączącej strony umowy powództwo
zasługiwało na oddalenie (wobec spełnienia świadczenia w całości), jak w punkcie I wyroku.
O kosztach orzeczono na podstawie art. 100 zdanie drugie k.p.c. Mając na uwadze, że strona pozwana przegrała
jedynie w niewielkim zakresie (odsetek ustawowych w kwocie 189,66 zł [wraz z dalszymi odsetkami od odsetek], które
zostały zapłacone już po wytoczeniu powództwa, choć strona powodowa nie cofnęła pozwu w tej części [w pozostałym
zakresie strona pozwana nie dała powodu do wytoczenia powództwa spełniając świadczenie przed wniesieniem
pozwu]), należał się jej zwrot całości kosztów procesu, na które złożyły się koszty zastępstwa procesowego w wysokości
600 zł, ustalone zgodnie z §2 i §6 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w
sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej
udzielonej z urzędu (Dz.U. nr 163, poz. 1348).
Niezależnie od powyższego trzeba w tym miejscu podkreślić, że bezspornie w niniejszej sprawie strona pozwana
spełniła większość dochodzonego pozwem roszczenia jeszcze przed wytoczeniem powództwa. Tym samym zwrot
kosztów co do zasady należał się stronie pozwanej. W zakresie niewielkiej części świadczenia (odsetek ustawowych)
zapłaconej już po wytoczeniu powództwa kluczowe znaczenie miała natomiast ocena, czy strona powodowa nie
dopuściła się zaniechania, a przez to nie doprowadziła do zbędnego przedłużenia procesu. W zakresie rozstrzygania o
kosztach postępowania ustawodawca wprowadził bowiem zasadę lojalności wobec kontrahenta stosunku cywilnego,
pozwalając w art. 101 k.p.c. obciążyć kosztami tę stronę, która dała powód do wytoczenia sprawy. Tym samym w
przypadku niecofnięcia pozwu przez stronę powodową (gdy została ona zaspokojona w trakcie procesu), należy ją
obciążyć kosztami postępowania z uwagi na zbędne przedłużenie postępowania. Dlatego też do kosztów niezbędnych,
należnych od strony przegrywającej, nie wlicza się tych kosztów, które mogły być zaoszczędzone wskutek terminowego
cofnięcia (ograniczenia) powództwa (tak na przykład Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 18 listopada 1987 roku, IV CR
309/87, LEX nr 8848 czy w postanowieniu z dnia 15 września 1977 roku, II CZ 81/77, OSNC 1978, nr 5-6, poz. 101, a
także Sąd Apelacyjny w Katowicach w wyroku z dnia 17 stycznia 1992 roku, I ACr 2/92, OSA 1993, nr 9, poz. 68).
Należy zatem zauważyć, że w niniejszej sprawie strona powodowa w ogóle nie ograniczyła (cofnęła) powództwa (ani
w części zapłaconej przed wniesieniem pozwu, ani po wytoczeniu powództwa). Nie ulega przy tym wątpliwości, że
strona pozwana w dacie wniesienia pozwu w istocie była zobowiązana do zapłaty odsetek ustawowych od kwoty 1500
zł (uregulowanej przed wytoczeniem powództwa). Należność ta została jednak zapłacona w dniu 24 czerwca 2013
roku, a więc w terminie dwutygodniowym od dnia doręczenia nakazu zapłaty (zapłata kwoty 1500 zł zaś jeszcze przed
wytoczeniem powództwa). W ocenie Sądu zapłata należności głównej (1500 zł) nastąpiła na tyle wcześnie, że strona
powodowa mogła o tę kwotę ograniczyć powództwo, a tym samym nie naraziłaby strony pozwanej na ponoszenie
zbędnych w takiej sytuacji kosztów wniesienia sprzeciwu od nakazu zapłaty. Nakaz zapłaty obejmowałby bowiem
wtedy jedynie kwotę odsetek ustawowych w wysokości 189,66 zł (w zakresie której strona pozwana w istocie uznała
powództwo).