Layout 1

miesięcznik informacyjno-techniczny
sprzyjającymi nie tylko rozwojowi
bakterii Legionella, ale będącymi
głównymi źródłami zakażeń są prysznice lub perlatory zaworów czerpalnych, wanny z hydromasażem, systemy klimatyzacyjne, nawilżacze, wieże chłodnicze, turbiny dentystyczne,
urządzenia stosowane w balneoterapii, inhalatory, a nawet fontanny i
spryskiwacze ogrodowe [1, 3, 4, 5].
Praktyczne wnioski
W Polsce, podobnie jak w wielu innych krajach, prowadzone są badania
nad występowaniem Legionella
pneumophila, którymi objęte są
przede wszystkim instalacje ciepłej
wody użytkowej i baseny kąpielowe
[3, 4, 5]. Wynika z nich m.in. wysoka
częstotliwość występowania tego
drobnoustroju w tych instalacjach,
sięgająca wg cytowanych autorów 70%
[2], a nawet 77% badanych obiektów
[3]. Podstawowym celem działań mających na celu zmniejszenie zagrożeń
wynikających z zakażenia Legionellą
powinno być więc obniżenie liczby
nr 1 (173), styczeń 2013
pałeczek tej bakterii w sieciach wodociągowych wybranych obiektów użyteczności publicznej, takich jak hotele, sanatoria, ośrodki wypoczynkowe,
szpitale oraz w instalacjach ciepłej
wody użytkowej wielorodzinnych budynków mieszkalnych [3].
Wg rozporządzenia Ministra Zdrowia w sprawie jakości wody przeznaczonej do spożycia przez ludzi [6] od 1
stycznia 2008 r. dopuszczalna liczba
tych mikroorganizmów w ciepłej wodzie w budynkach zamieszkania zbiorowego i zakładach opieki zdrowotnej
zamkniętej powinna być niższa niż
100 jtk w 100 ml badanej wody (jtk =
jednostki tworzące kolonie - w badaniach polegających na posiewie próbek
wody na określonej pożywce). Rozporządzenie to stanowi ponadto, że „w
zakładach opieki zdrowotnej zamkniętej na oddziałach, w których przebywają pacjenci o obniżonej odporności, w
tym objęci leczeniem immunosupresyjnym, pałeczki Legionella sp. powinny być nieobecne w próbce wody o objętości 1000 ml” [6]. Pozostaje więc
problem, jak taki cel osiągnąć?
Likwidacja problemu
Jako pierwsze należy rozważyć czynniki sprzyjające namnażaniu się tej bakterii, które wynikają z rodzaju materiałów stosowanych do budowy instalacji
wodociągowych. Jak wynika z cytowanej
literatury [5], bakterie te namnażają się
intensywnie na materiałach, z których
wykonuje się uszczelki, membrany i powłoki (lateksy, gumy chlorokauczukowe, masy bitumiczne, zmiękczony
PVC, poliamidy, żywice poliestrowe),
natomiast zagrożenia takiego nie stwarzają rury wykonane z tworzyw sztucznych (PVC, cPVC, PE,PP,PB), a przede
wszystkim z miedzi, której ponadto
przypisuje się własności biostatyczne
[5]. We wszystkich przypadkach zwraca
się uwagę, że istotny wpływ na rozwój
bakterii ma tworzący się wewnątrz rur
biofilm. Z tego względu najmniejsze zagrożenie stanowią instalacje stosunkowo nowe (do 5 lat). Wynika stąd też celowość czyszczenia instalacji starszych.
Cytowane badania wykazały, że najwyższe zagrożenie stanowiły skorodowane
instalacje ze stali ocynkowanej [5].