Kobiety w polityce międzynarodowej

21.12.2006
PL
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej
C 314 E/347
Czwartek, 16 listopada 2006 r.
Zalecenie nr 10 (dotyczące exequatur)
Parlament Europejski sugeruje Komisji, aby akt prawny, który ma zostać przyjęty – w odniesieniu do uznawania i wykonywania orzeczeń – przejął system ustanowiony w rozporządzeniu (WE) nr 44/2001, który
przewiduje postępowanie exequatur jedynie w przypadku, gdy orzeczenie sądu państwa członkowskiego musi
zostać wykonane na podstawie procedury egzekucyjnej innego państwa członkowskiego.
Jeżeli jednak orzeczenie ma zostać wpisane do rejestru publicznego, należy, uwzględniając krańcowo różne
przepisy państw członkowskich, przewidzieć załączenie do orzeczenia „dokumentu poświadczającego zgodność” z porządkiem publicznym i bezwzględnie obowiązującymi przepisami państwa członkowskiego wykonania, wystawionego według standardowego formularza przez lokalny organ wymiaru sprawiedliwości.
Zalecenie nr 11 (dotyczące dokumentów urzędowych)
Parlament Europejski wyraża przekonanie, że należy wprowadzić uregulowania gwarantujące, aby dokumenty urzędowe dotyczące dziedziczenia miały podobne skutki, a w szczególności aby były uznawane we
wszystkich państwach członkowskich, w zakresie mocy dowodowej zaświadczeń dotyczących stanu faktycznego, który został udowodniony oraz oświadczeń, które zostały złożone, przed organem wystawiającym
dokument, w sytuacji, gdy takie dowody są dopuszczalne zgodnie z prawem państwa członkowskiego
pochodzenia.
Zgodnie z art. 57 rozporządzenia (WE) 44/2001 dokument urzędowy musi spełniać warunki wymagane do
uznania go za posiadający moc dowodową w państwie członkowskim pochodzenia i nie będzie uznany,
jeżeli jego uznanie miałoby mieć skutki oczywiście sprzeczne z porządkiem publicznym państwa członkowskiego wykonania.
W innych przypadkach, jeżeli dokument urzędowy ma zostać wpisany do rejestru publicznego wskutek
wykonania orzeczenia sądu, należy zapewnić, aby do dokumentu załączyć „dokument poświadczający zgodność” z porządkiem publicznym i bezwzględnie obowiązującymi przepisami państwa członkowskiego wykonania, wystawiony zgodnie ze standardowym formularzem przez organ odpowiedzialny w państwie członkowskim wykonania za wystawienie tego dokumentu.
Zalecenie nr 12 (dotyczące europejskiego systemu rejestracji testamentów)
Parlament Europejski opowiada się za stworzeniem europejskiej sieci krajowych rejestrów testamentów
poprzez utworzenie sieci łączącej istniejące rejestry krajowe w celu ustalenia istnienia i treści ostatniej woli
zmarłego.
P6_TA(2006)0497
Kobiety w polityce międzynarodowej
Rezolucja Parlamentu Europejskiego w sprawie kobiet w polityce międzynarodowej (2006/2057
(INI))
Parlament Europejski,
— uwzględniając dla wartości określonych w art. 2, art. 3 ust. 2, art. 13, art. 137 ust. 1 lit. i) oraz art. 141
Traktatu WE,
— uwzględniając Kartę praw podstawowych Unii Europejskiej ogłoszoną w roku 2000 (1), a w szczególności jej art. 23, w którym stwierdzono, że „należy zapewnić równość mężczyzn i kobiet we wszystkich dziedzinach, w tym w sprawach zatrudnienia, pracy i wynagrodzenia. Zasada równości nie stanowi
przeszkody w utrzymywaniu lub przyjmowaniu środków zapewniających specyficzne korzyści dla osób
płci niedostatecznie reprezentowanej”,
— uwzględniając Europejską konwencję o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności z 1950 r.,
(1) Dz.U. C 364 z 18.12.2000 r., str. 1.
C 314 E/348
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej
PL
Czwartek, 16 listopada 2006 r.
— uwzględniając zalecenia Rady Europy, a w szczególności jej rezolucję i plan działania przyjęte podczas
6. Europejskiej konferencji ministerialnej w sprawie równouprawnienia kobiet i mężczyzn
w Sztokholmie w dniach 8-9 czerwca 2006 r., w szczególności część I pkt F załącznika, dotyczącą
wyrównanego udziału kobiet i mężczyzn w podejmowaniu decyzji,
— uwzględniając deklarację ministrów ogłoszoną w Atenach w 1992 r. podczas Europejskiej konferencji
w sprawie kobiet sprawujących władzę, zgodnie z którą „kobiety reprezentują połowę potencjału talentów i umiejętności ludzkości i ich niewystarczająca liczba na szczeblu decyzyjnym pozostaje ze szkodą
dla całego społeczeństwa”,
— uwzględniając deklarację ministrów ogłoszoną w Paryżu w 1999 r. podczas Europejskiej konferencji
w sprawie kobiet i mężczyzn sprawujących władzę – społeczeństwo opiekuńcze, dynamiczna gospodarka i wizja dla Europy,
— uwzględniając deklarację końcową z Dorocznej konferencji w sprawie sieci komisji parlamentarnych ds.
równych szans kobiet i mężczyzn (NCEO) przyjętą w Rzymie dnia 21 listopada 2003 r.,
— uwzględniając strategię lizbońską na rzecz wzrostu i zatrudnienia z marca 2000 r., a w szczególności
położony w niej nacisk na fakt, iż polityka gospodarcza uwzględniająca problematykę płci będzie mieć
pozytywny wpływ na ogólną strategię na rzecz wzrostu i konkurencyjności w UE,
— uwzględniając rezolucję Rady z dnia 27 marca 1995 r. (1) i zalecenie Rady 96/694/WE z dnia 2 grudnia
1996 r. (2) w sprawie wyrównanego udziału kobiet i mężczyzn w procesie podejmowania decyzji,
— uwzględniając rezolucje: z dnia 18 stycznia 2001 r. (3) w sprawie sprawozdania Komisji dotyczącego
wykonania wyżej wymienionego zalecenia Rady 96/694/WE oraz z dnia 2 marca 2000 r. w sprawie
udziału kobiet w podejmowaniu decyzji (4),
— uwzględniając deklarację ministrów ogłoszoną podczas Konferencji ministrów ds. równouprawnienia
płci, która odbyła się w Luksemburgu dnia 4 lutego 2005 r.,
— uwzględniając przygotowany przez Komisję plan działań na rzecz równouprawnienia kobiet i mężczyzn
(2006-2010)(COM(2006)0092), w szczególności zawarty w nim wniosek o wspieranie sieci kontaktów
kobiet piastujących stanowiska decyzyjne,
— uwzględniając Powszechną Deklarację Praw Człowieka Narodów Zjednoczonych (ONZ) z 1948 r.,
— uwzględniając Konwencję ONZ w sprawie likwidacji wszelkich form dyskryminacji kobiet (CEDAW)
z 1979 r., w której stwierdzono między innymi, że państwa-sygnatariusze podejmą wszelkie stosowne
środki zmierzające do likwidacji dyskryminacji kobiet w swoim życiu politycznym i publicznym,
— uwzględniając protokół fakultatywny do konwencji CEDAW przyjęty w 1999 r., zgodnie z którym
poszczególne osoby lub grupy osób twierdzące, że stały się ofiarą naruszeń któregokolwiek z praw
określonych w konwencji mogą składać zawiadomienia odpowiednim organom państwa-sygnatariusza,
— przypominając, że zgodnie z Konwencją o prawach politycznych kobiet z 1952 r. kobiety mają być
traktowane na równi z mężczyznami i są uprawnione, bez jakiejkolwiek dyskryminacji, do głosowania
i do kandydowania w wyborach do wszelkich publicznie obieralnych organów ustanowionych na mocy
prawa krajowego oraz są uprawnione do piastowania urzędów publicznych i pełnienia wszelkich funkcji
publicznych ustanowionych na mocy prawa krajowego,
— przypominając, że zgodnie z art. 25 Międzynarodowego paktu praw obywatelskich i politycznych
z 1966 r. każdy obywatel ma prawo i możliwość uczestnictwa w kierowaniu sprawami publicznymi
bezpośrednio lub za pośrednictwem dowolnie wybranych przedstawicieli oraz korzystania z czynnego
i biernego prawa wyborczego w rzetelnie przeprowadzanych, okresowych wyborach,
(1)
(2)
(3)
(4)
Dz.U.
Dz.U.
Dz.U.
Dz.U.
C 168 z 4.7.1995 r., str. 3.
L 319 z 10.12.1996 r., str. 11.
C 262 z 18.9.2001 r., str. 248.
C 346 z 4.12.2000 r., str. 82.
21.12.2006
21.12.2006
PL
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej
C 314 E/349
Czwartek, 16 listopada 2006 r.
— uwzględniając IV Światową konferencję w sprawie kobiet, która odbyła się w Pekinie we wrześniu
1995 r., przyjęte w Pekinie: deklarację i platformę działania oraz kolejne wynikające z nich dokumenty
przyjęte podczas kolejnych specjalnych sesji ONZ – Pekin +5 oraz Pekin +10 – w sprawie dalszych
działań i inicjatyw mających na celu wdrożenie deklaracji pekińskiej i platformy działania, przyjętych
odpowiednio dnia 9 czerwca 2000 r. oraz 11 marca 2005 r.,
— uwzględniając milenijne cele rozwoju (MDG), w szczególności MDG3 w sprawie wspierania równouprawnienia płci i awansu kobiet jako podstawowego warunku likwidacji głodu, ubóstwa i chorób, osiągnięcia równości na wszystkich szczeblach edukacji i we wszystkich dziedzinach pracy, sprawiedliwej
kontroli zasobów oraz równej reprezentacji w życiu publicznym i politycznym,
— uwzględniając rezolucję Rady Bezpieczeństwa ONZ nr 1325, przyjętą dnia 31 października 2000 r. (RB
ONZ nr. 1325(2000), w szczególności ust. 1 tej rezolucji, w którym wzywa się państwa członkowskie
do zapewnienia większej reprezentacji kobiet na wszystkich szczeblach podejmowania decyzji
w instytucjach krajowych, regionalnych i międzynarodowych oraz w mechanizmach zapobiegania konfliktom, zarządzania nimi i ich rozstrzygania, jak również oświadczenie przewodniczącego
z października 2005 r. wygłoszone z okazji 5. rocznicy przyjęcia rezolucji RB ONZ nr 1325(2000),
— uwzględniając rezolucję Parlamentu Europejskiego z dnia 30 listopada 2000 r. w sprawie udziału kobiet
w pokojowym rozstrzyganiu konfliktów (1),
— uwzględniając rezolucję Parlamentu Europejskiego z dnia 1 czerwca 2006 r. w sprawie sytuacji kobiet
w konfliktach zbrojnych oraz ich udziału w odbudowie i procesach demokratycznych w krajach po
wygaśnięciu konfliktu (2),
— uwzględniając wnioski z posiedzenia Rady ds. Ogólnych i Stosunków Zewnętrznych w dniach 23-24
maja 2005 r. w sprawie europejskiej polityki bezpieczeństwa i obrony oraz projekt wytycznych
w sprawie wdrażania rezolucji RB ONZ nr 1325(2000) w kontekście europejskiej polityki bezpieczeństwa i obrony (EPBiO), zatwierdzony przez Radę Europejską dnia 16 grudnia 2005 r.,
— mając na uwadze decyzję rządu norweskiego o wprowadzeniu ustawą parytetu dotyczącego reprezentacji kobiet w organach zarządzających spółek kapitałowych wynoszącego 40 %,
— uwzględniając art. 45 Regulaminu,
— uwzględniając sprawozdanie Komisji Praw Kobiet i Równouprawnienia (A6-0362/2006),
A. mając na uwadze duży postęp w realizacji programu w dziedzinie równouprawnienia płci, w tym
w kwestii reprezentacji kobiet w polityce, osiągnięty na konferencji w Pekinie w 1995 r.,
B.
mając na uwadze, że zrównoważony udział kobiet i mężczyzn w procesie politycznym i podejmowaniu
decyzji w dokładniejszy sposób odzwierciedli skład społeczeństwa oraz że jest niezbędny dla przyszłych
pokoleń, a także dla prawidłowego funkcjonowania społeczeństw demokratycznych,
C. mając na uwadze, że dobre rządy to również poszanowanie dla podstawowych wolności i traktowanie
praw kobiet jak elementarnych praw podstawowych,
D. mając na uwadze, że sytuacja kobiet w polityce międzynarodowej zależy głównie od sytuacji kobiet
w poszczególnych krajach oraz od wdrażanych na szczeblu krajowym strategii wspierających udział
kobiet,
E.
mając na uwadze ważną rolę, jaką poprzez politykę kadrową ONZ odgrywa Sekretarz Generalny Organizacji Narodów Zjednoczonych, dając przykład bardziej zrównoważonej pod względem reprezentacji
płci sceny politycznej dla całego świata,
F.
mając na uwadze, że spośród 191 państw będących obecnie członkami Organizacji Narodów Zjednoczonych, jedynie 47 jest sygnatariuszami, a 115 stronami Konwencji o prawach politycznych kobiet
z dnia 20 grudnia 1952 r., a także mając na uwadze, że w związku z tym kobiety nie mogą w pełni
korzystać z praw politycznych i w wielu krajach nie wolno im uczestniczyć w wyborach ani sprawować
urzędów publicznych,
(1) Dz.U. C 228 z 13.8.2001 r., str. 186.
(2) Teksty przyjęte, P6_TA(2006)0245.
C 314 E/350
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej
PL
Czwartek, 16 listopada 2006 r.
G. mając na uwadze, że według Unii Międzyparlamentarnej, spośród 43 961 parlamentarzystów na świecie
(izb niższych i wyższych) jedynie 16,4 % to kobiety (tj. 7195); mając na uwadze, że w krajach skandynawskich odsetek kobiet w parlamencie jest najwyższy (40 %), zaś na kolejnych miejscach znajdują się
obie Ameryki (19,6 %) i Europa (kraje OBWE, oprócz Skandynawii), gdzie średnia wysokość tego
udziału to 16,9 %; dalej plasują się kraje Afryki Subsaharyjskiej (16,4 %), Azji (16,3 %), Pacyfiku (12 %)
i państwa arabskie (8,3 %),
H. mając na uwadze, że te wskaźniki procentowe świadczą o deficycie demokratycznym, zarówno na
szczeblu europejskim, jak i w szerszym kontekście międzynarodowym,
I.
mając na uwadze, że pomimo istnienia równości de jure w większości krajów europejskich oraz na
świecie, nierówności między kobietami i mężczyznami de facto trwają nadal w kwestii podziału władzy,
obowiązków oraz dostępu do zasobów ekonomicznych, socjalnych i kulturalnych z powodu utrzymywania się dominującego podziału ról i jego wpływu na nierówny podział obowiązków rodzinnych oraz
godzenie życia rodzinnego i zawodowego dla większości kobiet,
J.
mając na uwadze, że pomimo wprowadzonego w ciągu ostatnich 30 lat prawodawstwa wspólnotowego
i krajowego, obecna różnica w zarobkach mężczyzn i kobiet w UE za pracę jednakowej wartości
wynosi średnio 15 %,
K. mając na uwadze, że obecnie więcej kobiet niż mężczyzn ma dyplom ukończenia studiów wyższych,
L.
mając na uwadze, że wymóg wprowadzenia zrównoważonych pod względem reprezentacji płci list
kandydatów nie będzie skuteczny, jeżeli kobiety będą umieszczane na końcu takich list, a także mając
na uwadze, że nawet najlepiej zrównoważone listy mogą nie przynieść oczekiwanych rezultatów, jeżeli
w kraju stosuje się system głosowania z listami otwartymi, w którym głosujący mogą zmieniać kolejność kandydatów na listach,
M. mając na uwadze istotną rolę partii politycznych w zapobieganiu zwiększaniu reprezentacji kobiet
w polityce lub też w jej zwiększaniu poprzez zastosowanie różnych środków; odnotowując, że choć
coraz więcej partii politycznych deklaruje, że w ich szeregach panuje równy podział pomiędzy kobiety
i mężczyzn, rzadko można to zaobserwować na wysokich stanowiskach partyjnych, gdyż jedynie 11 %
przywódców partii to kobiety,
N. odnotowując z ogromnym zainteresowaniem, że dostępny jest szereg innych narzędzi umożliwiających
zwiększenie udziału kobiet w polityce, takich jak środki pozytywnej dyskryminacji, mające na celu
zapewnienie obecności i aktywności kobiet w parlamentach oraz na innych stanowiskach pochodzących
z wyboru,
O. podkreślając, że w krajach, w których miały miejsce konflikty i których systemy wyborcze zostały
zaprojektowane, a wybory zorganizowane przez ONZ, zazwyczaj więcej kobiet zajmuje demokratyczne
urzędy ze względu na nacisk ONZ na bardziej zrównoważoną pod względem płci reprezentację,
P.
uwzględniając znaczenie zmiany akceptacji kulturowej dla zrównoważonego procesu podejmowania
decyzji poprzez kampanie informacyjne, a także mając na uwadze, że osiągnięcie równowagi pod
względem liczby przedstawicieli obu płci w polityce często wymaga zmian w postawach społeczeństwa,
Q. mając na uwadze fakt, że dzielenie obowiązków rodzinnych pomiędzy kobietami i mężczyznami
wpływa na to, czy kobiety w pełni uczestniczą w życiu politycznym,
R. uwzględniając istotną rolę stowarzyszeń pozarządowych i wolontariackich w próbach wywierania
wpływu na szeroko pojęte społeczeństwo, aby akceptowało ono bardziej sprawiedliwy
i zrównoważony udział przedstawicieli obu płci w polityce,
S.
mając na uwadze, że kobiety, poprzez swe zaangażowanie obywatelskie, mogą wnieść i wnoszą pozytywny wkład w tworzenie kultury zmian, jeśli chodzi o kwestie płci oraz ogólnie podstawowe kwestie
społeczne i polityczne,
T.
mając na uwadze znaczenie wczesnego nauczania i szkolenia dla zagwarantowania, że kobiety będą
nabywać wiedzę, umiejętności i pewność potrzebne do pełnego uczestnictwa w życiu społecznym
i politycznym,
21.12.2006
21.12.2006
PL
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej
C 314 E/351
Czwartek, 16 listopada 2006 r.
U. uwzględniając wkład kobiet w uwidacznianie ich szczególnych potrzeb, tak aby przyszła polityka zawierała perspektywę płci i lepiej służyła demokracji jako całości,
V.
podkreślając, że uznanie dla kobiet ze strony ich kolegów za pozytywny wkład w politykę międzynarodową jest niezbędnym elementem przyczyniającym się do bardziej zrównoważonej pod względem
reprezentacji płci kultury politycznej, a także zauważając, że spośród 92 laureatów Pokojowej Nagrody
Nobla jedynie 12 to kobiety,
1.
przypomina, że na szczeblu europejskim – w wyżej wymienionej rezolucji z dnia 2 marca 2000 r. –
uznano już, że zrównoważony udział obu płci w podejmowaniu decyzji jest niezbędnym warunkiem
demokracji;
2.
zauważa, że w wyniku niedawnych wyborów kobiety znalazły się na najwyższych stanowiskach jako
szefowie państw i rządów w niektórych państwach członkowskich i krajach trzecich;
3.
składa wyrazy uznania szefom rządów, którzy użyli obiektywnych i niedyskryminujących kryteriów
przy wyborze członków gabinetów;
4.
wyraża głębokie ubolewanie, że pomimo wielu oświadczeń i zaleceń politycznych, przyjmowanych na
całym świecie programów działania i poświęconego tej kwestii ustawodawstwa krajowego w Europie i na
całym świecie wciąż utrzymuje się nierówność i dyskryminacja płci oraz zjawisko niewystarczającej reprezentacji kobiet w polityce; zauważa w szczególności, że udział kobiet wybieranych do Parlamentu Europejskiego wynosi od 58 do 0 % w różnych państwach członkowskich (średnia nieznacznie przekracza 30 %)
oraz że udział kobiet w parlamentach krajowych państw członkowskich waha się od 45 do 9 %;
5.
zwraca uwagę na fakt, że nieznaczny udział kobiet w ośrodkach podejmowania decyzji i rządzenia jest
często związany z trudnościami w godzeniu życia prywatnego i zawodowego, z nierównym podziałem
obowiązków rodzinnych, a także z dyskryminacją w zatrudnieniu i kształceniu zawodowym;
6.
podkreśla potrzebę wyjścia poza dane liczbowe i skupienia się na tym, w jaki sposób kobiety działające aktywnie w polityce mają wpływ na kształtowanie systemu administracyjnego i rozstrzyganie konfliktów oraz w jaki sposób przyczyniają się one do zapewnienia poczesnego miejsca kwestii reform systemu
administracyjnego, odpowiedzialności osób sprawujących władzę i zasady państwa prawnego w kalendarzu
politycznym na szczeblu krajowym i międzynarodowym;
7.
podkreśla, że niewystarczająca obecność kobiet w polityce pozbawia państwa cennego potencjału
ludzkiego;
8.
wyraża poparcie dla prac prowadzonych przez Unię Międzyparlamentarną na rzecz bardziej zrównoważonej pod względem reprezentacji płci sceny politycznej;
9.
z zadowoleniem przyjmuje włączenie zagadnienia równego udziału kobiet i mężczyzn w procesach
podejmowania decyzji na wszystkich szczeblach programu pracy konwencji CEDAW na rok 2006
i oczekuje na jej wnioski i zalecenia; zwraca się do Komisji i kraju przewodniczącego Radzie, aby informowały Parlament o negocjacjach w sprawie CEDAW;
10.
wyraża głębokie ubolewanie z powodu zbyt małej reprezentacji kobiet na stanowiskach specjalnych
i osobistych wysłanników i przedstawicieli oraz osobistych i specjalnych doradców Sekretarza Generalnego
Organizacji Narodów Zjednoczonych oraz na innych wysokich stanowiskach w Organizacji Narodów Zjednoczonych;
11.
zachęca Sekretarza Generalnego ONZ do mianowania większej liczby kobiet na stanowisko specjalnych lub osobistych przedstawicieli i wysłanników oraz specjalnych i osobistych doradców Sekretarza Generalnego ONZ; podkreśla, że w przypadku, gdy Sekretarz Generalny ONZ rozpatruje kandydatury na tak
wysokie stanowiska, byłoby właściwe ze strony państw członkowskich ONZ przedstawianie nazwisk kandydujących kobiet wraz z nazwiskami kandydujących mężczyzn;
12.
zachęca delegacje Rady Bezpieczeństwa ONZ, aby włączały do swego składu kobiety, zapewniając
w ten sposób uwzględnienie perspektywy płci podczas wszystkich misji stabilizacyjnych, rozstrzygania konfliktów i misji pokojowych oraz aby podczas wizyt na terenach objętych konfliktami spotykały się one
z organizacjami kobiecymi działającymi na szczeblu lokalnym;
C 314 E/352
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej
PL
Czwartek, 16 listopada 2006 r.
13.
wyraża zadowolenie z decyzji Rady dotyczącej rozesłania do państw członkowskich ankiety z prośbą
o informacje na temat kroków, jakie zostały podjęte w celu wdrożenia rezolucji RB ONZ nr 1325(2000)
oraz apeluje do Rady o podzielenie się uzyskanymi informacjami z Parlamentem;
14.
zdecydowanie zaleca włączanie policjantek, kobiet zatrudnionych w sektorze cywilnym i służących
w wojsku do misji pokojowych UE i ONZ w celu lepszego komunikowania się z lokalnymi społecznościami
kobiecymi i społecznościami lokalnymi w ogóle;
15.
wyraża ubolewanie, że obecnie jedynie jedna kobieta jest osobistym przedstawicielem Wysokiego
Przedstawiciela UE ds. Wspólnej Polityki Zagranicznej i Bezpieczeństwa (WPZiB) wobec 14 stanowisk
przedstawicieli specjalnych/przedstawicieli osobistych/wysłanników specjalnych lub koordynatorów specjalnych (1); nalega na Wysokiego Przedstawiciela UE ds. WPZiB, aby mianował większą liczbę kobiet na stanowisko specjalnego przedstawiciela Sekretarza Generalnego, przedstawiciela lub specjalnego wysłannika;
wzywa wysokiego przedstawiciela UE ds. WPZiB do wymagania od państw członkowskich przedstawiania
mu nazwisk kandydujących kobiet wraz z nazwiskami kandydujących mężczyzn, w przypadku gdy rozpatruje on kandydatury na tak wysokie stanowiska;
16.
wzywa Wysokiego Przedstawiciela UE ds. WPZiB, Komisję i wszystkie państwa członkowskie do
zatrudniania większej liczby kobiet jako funkcjonariuszy cywilnych, wojska i policji oraz do wyznaczania
łącznika ds. płci we wszystkich misjach EPBiO, jak zostało to zapoczątkowane w misji EUFOR dla Demokratycznej Republiki Konga;
17.
gorąco zachęca do organizowania szkoleń dotyczących perspektywy płci dla całego personelu zatrudnionego w ramach misji EPBiO, apeluje także o publikację dla całego personelu biorącego udział
w operacjach EPBiO zestawu informacji na temat perspektywy płci, mówiących o tym, jakie konsekwencje
dla obu płci mają sytuacje konfliktów zbrojnych i sytuacje po zakończeniu takich konfliktów;
18.
wyraża zadowolenie z powodu większej liczby kobiet pełniących funkcję komisarzy w Komisji Europejskiej pod przewodnictwem Jose Manuela Barroso, ale ubolewa nad faktem, że nie osiągnięto jeszcze
pełnej równości płci na szczeblu komisarzy, co stanowiłoby przykład dla Europy i całego świata;
19.
z zadowoleniem przyjmuje przygotowany przez Komisję nowy plan działania dotyczący równouprawnienia płci, a w szczególności decyzję Komisji dotyczącą wspierania sieci kontaktów wśród kobiet
piastujących stanowiska decyzyjne;
20.
z zadowoleniem przyjmuje decyzję utworzenia Europejskiego Instytutu ds. Równości Mężczyzn
i Kobiet, który powinien przejąć inicjatywę wspierania większej reprezentacji kobiet w polityce międzynarodowej;
21.
wzywa Komisję do regularnego informowania Parlamentu o postępach prac grupy komisarzy ds.
praw podstawowych, walki z dyskryminacją oraz równych szans;
22.
wyraża ubolewanie z powodu faktu, że na 107 przedstawicielstw i biur Komisji w państwach trzecich jedynie w 7 kobiety zajmują stanowisko przewodniczącego przedstawicielstwa oraz wzywa Komisję do
powołania większej liczby kobiet na czołowe stanowiska w przedstawicielstwach zewnętrznych;
23.
apeluje do Komisji o wykorzystanie stosunków zewnętrznych UE oraz instrumentów polityki
w dziedzinie rozwoju i współpracy jako czynników promocji kobiet w polityce, w szczególności udziału
kobiet jako wyborców i kandydatów politycznych, włączania problematyki płci do programów partii politycznych w czasie kampanii wyborczych, jak również w kontaktach z innymi organizacjami regionalnymi,
zwłaszcza w związku z budowaniem potencjału;
24.
wzywa Komisję do zwiększenia poparcia dla projektów mających na celu zapewnienie udziału kobiet
w życiu politycznym w UE i poza nią, a mianowicie w krajach rozwijających się;
25.
zaleca, aby właściwa komisja ustanowiła i wspierała stałą i regularną współpracę parlamentarzystek
z całego świata; wzywa, aby zapewniono im środki umożliwiające spotkania co najmniej raz w roku oraz
prowadzenie innych wspólnych działań w ramach tej współpracy; wzywa do przyznania środków na umożliwienie powstania i podejmowania wspólnych inicjatyw kobiecego forum w ramach Wspólnego Zgromadzenia Parlamentarnego UE-AKP oraz podobnych forów w ramach innych zgromadzeń parlamentarnych,
w których uczestniczy UE;
(1) Annalisa Gianella, osobisty przedstawiciel Javiera Solany ds. nierozprzestrzeniania broni masowego rażenia.
21.12.2006
21.12.2006
PL
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej
C 314 E/353
Czwartek, 16 listopada 2006 r.
26.
wzywa państwa członkowskie oraz w stosownych wypadkach Komisję do wspierania programów
edukacyjnych uwrażliwiających obywateli – szczególnie ludzi młodych – na problem równych praw kobiet,
tak aby mogły w pełni uczestniczyć w życiu politycznym od młodego wieku;
27.
wzywa przyszły Instytut ds. Równości Mężczyzn i Kobiet do regularnego składania sprawozdań
Parlamentowi Europejskiemu na temat zbieranych przez niego danych i wpływu ustawodawstwa dotyczącego parytetu w poszczególnych krajach oraz polityki w zakresie równości płci realizowanej przez państwa
członkowskie, a także z najlepszych praktyk europejskich i krajowych partii politycznych;
28.
wzywa przyszły Instytut ds. Równości Mężczyzn i Kobiet do kontrolowania i oceny postępów
w osiąganiu zrównoważonego udziału kobiet i mężczyzn w życiu politycznym i publicznym w Europie
poprzez ustanawianie oraz stosowanie wskaźników kontroli i oceny na podstawie porównywalnych
w skali międzynarodowej danych sklasyfikowanych ze względu na płeć, a następnie do publikowania sprawozdań z podjętych środków i poczynionych postępów w zakresie zaangażowania kobiet w podejmowanie
decyzji oraz szerokiego rozpowszechniania tych sprawozdań;
29.
wzywa przyszły Instytut ds. Równości Mężczyzn i Kobiet do podjęcia współpracy z niezależnymi
organami, takimi jak obserwatorium parytetowe czy też specjalny niezależny organ mediacyjny ustanowiony
na szczeblu krajowym, w celu kontrolowania polityki rządowej w zakresie zrównoważonego udziału kobiet
i mężczyzn w życiu politycznym i publicznym;
30.
zachęca przyszły Instytut ds. Równości Mężczyzn i Kobiet do współpracy z instytucjami badawczymi
w celu prowadzenia dalszych analiz dotyczących barier w dostępie kobiet do wysokich stanowisk publicznych oraz do życia politycznego, w tym poprzez badania stereotypów dotyczących kobiet w polityce;
31.
zachęca przyszły Instytut ds. Równości Mężczyzn i Kobiet do wyjścia poza statystyki i zmierzenia,
w jakim stopniu kobiety faktycznie wpływają na programy polityczne, zarówno na szczeblu krajowym, jak
i międzynarodowym, w szczególności poprzez wspieranie dobrych rządów, odpowiedzialności i państwa
prawa;
32.
stwierdza, że państwa są głównym motorem skutecznych zmian w reprezentacji politycznej; apeluje
do wszystkich państw o realizację zobowiązań wynikających z deklaracji i platformy działania przyjętych
w Pekinie we wrześniu 1995 r. oraz podczas spotkań Pekin +5 i Pekin +10, jak również ich zobowiązań
wynikających z prawa międzynarodowego, w szczególności dotyczących wdrażania rezolucji RB ONZ nr
1325(2000) oraz strategii lizbońskiej;
33.
wzywa wszystkie państwa członkowskie, aby zachęcały kobiety do ubiegania się o wyższe stanowiska
na arenie międzynarodowej oraz apeluje do państw członkowskich o zgłaszanie kandydatur zarówno kobiet
jak i mężczyzn na wysokie stanowiska w negocjacjach międzynarodowych i kształtowaniu polityki, mianowicie w organizacjach międzynarodowych;
34.
wzywa Komisję do analizy i rozpowszechniania najlepszych praktyk w zakresie działań podejmowanych na poziomie międzynarodowym i krajowym, mających na celu zwiększanie udziału kobiet
w zajmowaniu najwyższych stanowisk w polityce międzynarodowej;
35.
wzywa państwa członkowskie do zachęcania kobiet, aby angażowały się w dyplomację, do kształcenia ich w tej dziedzinie oraz mianowania większej liczby kobiet na stanowiska dyplomatyczne, a także do
wspierania równowagi płci w swych przedstawicielstwach przy ONZ oraz podczas innych międzynarodowych spotkań i konferencji;
36.
wzywa państwa członkowskie do aktywniejszego informowania opinii publicznej w celu eliminacji
negatywnych postaw społecznych dotyczących zdolności kobiet do równego uczestnictwa w procesie politycznym na szczeblu krajowym i międzynarodowym; zachęca państwa członkowskie do realizacji celu,
jakim jest równowaga pod względem płci na wszystkich stanowiskach publicznych;
37.
wzywa państwa członkowskie do wprowadzenia środków służących godzeniu życia społecznego,
rodzinnego i zawodowego zgodnie z konkluzjami Rady Europejskiej z Barcelony z dnia 15 i 16 marca
2002 r. oraz ze strategią lizbońską, tworząc w ten sposób środowisko sprzyjające pełnemu uczestnictwu
kobiet w polityce;
C 314 E/354
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej
PL
Czwartek, 16 listopada 2006 r.
38.
wzywa państwa członkowskie do przyjęcia odpowiednich środków legislacyjnych lub administracyjnych w celu wspierania pochodzących z wyboru przedstawicieli w godzeniu ich obowiązków rodzinnych
i publicznych, a w szczególności do zachęcania parlamentów oraz lokalnych i regionalnych władz do dopilnowania, by ich harmonogram i metody pracy pozwalały demokratycznym przedstawicielom obu płci na
godzenie życia zawodowego i rodzinnego;
39.
zachęca państwa członkowskie do zapewnienia kobietom większych możliwości kształcenia w celu
zdobycia odpowiednich kompetencji, tak aby ułatwić im karierę w polityce i dostęp do wysokich stanowisk;
40.
wzywa partie polityczne w całej Europie do wspierania zrównoważonej obecności obu płci na ich
listach wyborczych (skreślenie);
41.
zachęca partie polityczne w całej Europie do usuwania wszelkich barier, które bezpośrednio lub
pośrednio dyskryminują kobiety, w celu zagwarantowania, że kobiety na równych warunkach
z mężczyznami będą miały prawo do pełnego udziału w podejmowaniu decyzji na wszystkich szczeblach
wszystkich wewnętrznych struktur politycznych, w procesie nominacji oraz w kierownictwie partii politycznych;
42.
zachęca właściwe władze do zapewnienia szkoleń politycznych, w tym szkoleń w zakresie wystąpień
publicznych kobietom i mężczyznom, którzy chcą zaangażować się w politykę;
43.
apeluje do partii politycznych o włączanie wykwalifikowanych kobiet i mężczyzn na listy partyjne
kandydatów na obieralne stanowiska;
44.
zachęca partie polityczne do nawoływania kobiet do brania udziału i głosowania w wyborach oraz
do zwiększania wiedzy na temat szczególnych potrzeb i aspiracji kobiet w swoich programach partii;
45.
zachęca swoje międzyparlamentarne delegacje oraz misje i delegacje Komisji do rozważenia
w ramach ich działalności kwestii równouprawnienia płci i dostatecznej reprezentacji kobiet we współpracy
instytucjonalnej;
46.
potwierdza swoje zaangażowanie w podejście polegające na włączaniu problematyki płci do głównego nurtu polityki, a także w zrównoważoną pod względem udziału płci reprezentację we wszystkich
delegacjach i misjach, w tym misjach obserwacji wyborów;
47.
zachęca misje obserwacji wyborów, którym przewodniczą niektórzy posłowie do PE, aby zwracały
szczególną uwagę na kwestię udziału kobiet w kampaniach politycznych, zarówno w roli kandydatek jak
i wyborców;
48.
zachęca do wspierania udziału młodych kobiet w organizacjach społeczeństwa obywatelskiego, aby
mogły zdobywać doświadczenie, umiejętności i zdolności, które można przenosić na grunt udziału politycznego;
49.
zachęca do tworzenia organizacji pozarządowych, zwłaszcza ukierunkowanych na wspieranie zdobywania przez kobiety nowych uprawnień, oferujących szkolenia z zakresu umiejętności przywódczych, podejmowania decyzji,
przemówień publicznych, wykorzystywania
technologii informatycznych
i telekomunikacyjnych, budowania pewności siebie oraz prowadzenia kampanii politycznych oraz wspierania takich organizacji pozarządowych, tam gdzier one istnieją;
50.
zachęca media do uznania wagi udziału kobiet w procesie politycznym, do sprawiedliwego
i zrównoważonego relacjonowania programów kandydatów i kandydatek, a także do zwrócenia uwagi na
wpływ programów partii na promowanie potrzeb i praw kobiet oraz reprezentacji demokratycznej;
51.
zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji oraz
innym instytucjom i organom UE, jak również rządom i parlamentom państw członkowskich i członków
ONZ oraz Sekretarzowi Generalnemu Organizacji Narodów Zjednoczonych.
21.12.2006