G³os Weterana i Rezerwisty
Transkrypt
G³os Weterana i Rezerwisty
G³os Weterana i Rezerwisty rodziny i osób najbliższych oraz licznego grona przyjaciół i znajomych, na Cmentarzu Komunalnym w Koszalinie. Józef Kozłowski. Sierż. szt. Edmund Dąbrowski (14.11.1948-22.05.2009). Urodził się w m. Szepielaki w powiecie wysokomazowieckiem. W okresie od 26.10.1966 do 27.10.1971 roku odbywał ochotniczo długoterminową zasadniczą służbę wojskową, najpierw w 6 Szkolnym Pułku Samochodowym, a później w 1 Brygadzie Artylerii Armat. Od 2 maja 1975 do 19 listopada 1990 roku pełnił zawodową służbę wojskową w 10 Pułku Samochodowym. W 1978 roku był jedną zmianę w PWJS DSZ ONZ na Bliskim Wschodzie. Należał do grona najlepszych kierowców. Woził m.in. (w czasie pobytów w Polsce) dowódcę Układu Warszawskiego marszałka Kulikowa. Do ostatnich chwil pracował w MZA. Był dobrym ojcem i wspaniałym kolegą. Udzielał się w pracach społecznych (m.in. prezes ogródków działkowych „Warszawianka” oraz członek Koła nr 6 im. Żołnierzy 2 Armii WP ZBŻZiORWP). Przy asyście honorowej Batalionu Reprezentacyjnego Stołecznego Garnizonu spoczął na Cmentarzu Bródnowskim w Warszawie. W imieniu kolegów pożegnał go płk Józef Turlejski. Jan Dźwigała Mjr Bolesław SKOWRON (23.11.1923-23.04.2009). Służbę wojskową w Wojsku Polskim pełnił w latach 1945-1965. Był uczestnikiem walk z Ukraińską Powstańczą Armią. Absolwent Centrum Wyszkolenia Wojskowego w Legnicy. Na emeryturę odszedł ze stanowiska oficerainstruktora wychowania fizycznego z jednostki wojskowej w Prudniku w 1965 roku. Koło Miejsko-Gminne Związku Byłych Żołnierzy Zawodowych i Oficerów Rezerwy Wojska Polskiego w Prudniku pożegnało zmarłego 23 kwietnia 2009. Pochowany został na Cmentarzu Komunalnym. W uroczystości pogrzebowej udział wzięli: bliscy, znajomi, członkowie i poczet sztandarowy Koła. Był członkiem Ligi Obrony Kraju w Prudniku od 1968 roku, a Klubu Oficerów Rezerwy przy Lidze Obrony Kraju od 1970 roku, pracował przez wiele lat z młodzieżą prudnickich szkół średnich, na stanowisku instruktora strzelectwa sportowego. Był jednym z założycieli Koła Miejsko-Gminnego Związku Byłych Żołnierzy Zawodowych i Oficerów Rezerwy Wojska Polskiego w Prudniku. Odznaczony Brązowym i Srebrnym Krzyżem Zasługi, złotym medalem „Zasłużonym na Polu Chwały”, medalami: brązowym i srebrnym „Za Zasługi dla Obronności Kraju”, brązowym i srebrnym, medalem „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”, brązowym, srebrnym, medalem: 26 ~ Grudzień 2009 ~ „Za Warszawę”, „Za Odrę, Nysę i Bałtyk”, „ Zwycięstwa i Wolności” oraz medale 40-lecia PRL-u. Faber Płk Czesław KURASZKIEWICZ (27.11.1923-14.09. 2007). Urodził się w m. Balino pod Inowrocławiem. II wojna światowa w 1939 roku przerwała jego naukę w 10 klasie gimnazjum. Podczas okupacji przesiedlony z rodziną pracował jako robotnik w tartaku w Generalnym Gubernatorstwie. Wraz wkroczeniem w 1944 roku Wojska Polskiego na prawy brzeg Wisły, został powołany przez WKR Chełmn Lubelski. Swoją ponad 30–letnią służbę w Wojsku Polskim rozpoczął w 1944 roku, jako elew Szkoły Podoficerskiej przy 2 Brygadzie Pancernej 1 Korpusu Pancernego WP. Jako dowódca walczył na szlaku bojowym 1 Korpusu Pancernego WP, forsował Nysę Łużycką pod Zgorzelcem, pod Budziszynem został ranny, wojnę zakończył pod Mielnikiem w maju 1945 roku. Po zakończeniu wojny związał się z wojskami pancernymi i ukochanymi czołgami. Służbę pełnił na różnych stanowiskach dowódczych i sztabowych w oddziałach 10 DZ i 19 DPanc, a skończywszy na stanowisku dowódcy Batalionu w 5 Saskiej DPanc. Służbę pełnił w garnizonach: Gubin oraz Krosno Odrzańskie. W Gubinie poznał swoją żonę Krystynę, z którą zawarł związek małżeński. Służbę wojskową zakończył 23 stycznia 1974 roku w Krośnie Odrzańskim. Nie tracił kontaktu z wojskiem, przeszedł do pracy w TOAW, najpierw w WKU Krosno-Odrzańskie, a następnie w Poznaniu w WKU Poznań 1. Odznaczał się wielką kulturą osobistą. Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Walecznych, Złotym, Srebrnym i Brązowym Krzyżem Zasługi oraz medalami „Zasłużonym na Polu Chwały”, „Za Zasługi dla Obronności Kraju” oraz wieloma innymi. Po zwolnieniu z wojska pełnił wiele funkcji społecznych, był współzałożycielem Związku Byłych Żołnierzy Zawodowych w Poznaniu w 1981 roku. W pracy aktywny i zaangażowany działacz związkowy, przez szereg lat pełnił funkcję prezesa Zarządu Koła przy WSzW w Poznaniu oraz wchodził w skład Prezydium ZW ZBŻZiORWP. Wyróżniony odznaką honorową „Za Zasługi dla ZBŻZiORWP”. Pochowany na Cmentarzu Junikowskim w Poznaniu z udziałem Rodziny, przyjaciół 20 września 2007 roku z honorami wojskowymi w obecności pocztu sztandarowego Związku. Pożegnał Go wiceprezes Zarządu Wojewódzkiego w Poznaniu Grzegorz Karolczyk Ppłk mgr Ludwik SIERPOWSKI (8.05.1926–10.09.2009) urodził www.gwir.pl się w m. Balin pow. Chrzanów. Służbę zasadniczą odbył w latach 1947–1949 w 10 Brygadzie WOP w Krośnie n/Odrą. W latach 1950–1952 pracował na stanowisku dyżurnego ruchu na stacji kolejowej Trzebinia. W 1952 roku został powołany do zawodowej służby wojskowej i skierowany na kurs oficerów rezerwy do Darłowa, który ukończył w 1953 roku. Dalszą służbę pełnił w organach komunikacji wojskowej na różnych stanowiskach w Szefostwie Przewozów Wojskowych w Warszawie i w Wojskowej Komendzie Odcinka Kolejowego w Lublinie. W 1977 roku przeszedł na emeryturę i podjął pracę w szkolnictwie, jako wykładowca przysposobienia obronnego w szkołach średnich w Lublinie i Świdniku. Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Srebrnym i Złotym Krzyżem Zasługi oraz wieloma odznaczeniami resortowymi i stowarzyszeniowymi. Był członkiem Koła nr 14 ZBŻZiORWP w Lublinie od czasu jego założenia (18.04.1981 roku). W Kole pełnił funkcje skarbnika i przewodniczącego Komisji Rewizyjnej. Związek uhonorował Go odznaką honorową „Za Zasługi dla ZBŻZiORWP”. Pochowany na cmentarzu w m. Mełgiew koło Lublina. Eugeniusz Pasierb Ppłk dypl. Mirosław PRZESMYCKI (15.11.192823.08.2009) w Orli nad Niemnem, tam przebywał z Rodzicami do 1945 roku, a po repatriacji zamieszkał w Białymstoku. W 1949 roku po ukończeniu gimnazjum powołany został do odbycia służby wojskowej w 1 Praskim Pułku Piechoty - trafił do artylerii. Po przeszkoleniu w Oficerskiej Szkole Artylerii-2 w 1952 roku w stopniu podporucznika skierowany do Siedlec na stanowisko dowódcy plutonu artylerii. Większa część Jego oficerskiej drogi to służba na różnych stanowiskach w artylerii pułkowej w 1 i 3 DP czyniąc Go wysokim specjalistą w szkoleniu wojsk na tych szczeblach dowodzenia. W 1967 roku ukończył ASG WP i w stopniu majora skierowany na stanowisko szefa Sztabu 80 Dywizjonu Artylerii Przeciwpancernej w Suwałkach, następnie na stanowisko szefa artylerii 45 Pułku Zmechanizowanego w Siedlcach. W 1973 roku został wyznaczony na stanowisko w pionie szkolenia wojsk w Szefostwie WRiArt WP. W 1981 roku po 33 latach zakończył służbę. Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi oraz Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. Miał opinię oficera systematycznego, dokładnego i sumiennego podczas wykonywania obowiązków służbowych oraz uczynnego i koleżeńskiego w środowisku wojskowym. Należał do Koła nr 8 ZBŻZiORWP, od 1982 roku członek Zarządu Koła, pełnił obowiązki przewodniczącego Komisji Socjalno-Bytowej w latach 1982-1988, Wyróżniony odznaką honorową „Za Zasługi dla ZBŻZ”. Pogrążył w smutku kolegów artylerzystów. Sławomir OLESZCZAK Płk Józef WRÓBLEWSKI (12.02.191922.09.2009). Kombatant, 25 października 2009 roku uroczyście z honorami wojskowymi na Cmentarzu Komunalnym w Koszalinie został pożegnany długoletni, zasłużony żołnierz Wojsk Ochrony Pogranicza. Urodził się 12.02.1919 roku w Grodnie nad Niemnem. Kiedy wiosną 1943 roku rozeszła się wieść o tworzeniu 1 Dywizji Piechoty im. Tadeusza Kościuszki powędrował nad Okę. Po intensywnym okresie szkolenia w szkole podoficerskiej został awansowany do stopnia kaprala i naznaczony na dowódcę drużyny w 4 Kompanii 2Batalionii 2 Pułku piechoty. 12 października 1943 roku wziął udział w bitwie pod Lenino, gdzie został ranny. Kiedy 1 Armia Wojska Polskiego przekroczyła Bug, plutonowy Wróblewski został włączony w skład grupy specjalnej, której zadaniem było tworzenie administracji polskiej na wyzwolonych ziemiach. W czasie organizowania 2 Armii WP wraz; z grupą kolegów został skierowany do 25 Pułku Piechoty. W stopniu chorążego został zastępcą dowódcy batalionu ds. wychowawczych i wziął udział w walce nad Nysą Łużycką-Schonlinden i dalej na kierunku Hendor-Truper i rejon Budziszyna, w Czechosłowacji Rasowice (1945) Kiedy dowódca batalionu por. Hrywniak został ranny, przejął dowodzenie batalionem. Po zakończeniu działań wojennych w składzie 10 Dywizji Piechoty uczestniczył w obsadzaniu południowozachodniej granicy i w ten sposób w 1945 roku stał się żołnierzem WOP. Pełnił służbę na stanowisku zastępcy dowódcy batalionu odwodowego, później batalionu granicznego w Wałbrzychu. W 1950 roku w stopniu kapitana został zastępcą dowódcy Bałtyckiej Brygady WOP, w której służył aż do odejścia na emeryturę w 1974 roku. Jako szef Wydziału Politycznego był wrażliwy na ludzkie sprawy. Ceniono go za kulturę, skromność i życzliwość w stosunku do podwładnych. Odznaczony Krzyżami Oficerskim i Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym i Srebrnym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Walecznych, Krzyżem Bitwy pod Lenino, srebrnym medalem „Zasłużonym na Polu Chwały”, medalem „Zwycięstwa i Wolności” oraz wieloma innymi. Do końca aktywnie udzielał się w pracy Koła ZBŻZiORWP. Osierocił żonę Józefę i dwóch synów Piotra i Edmunda. Józef HANCZEWSKI