ROLA ŻYCIA Opadła kurtyna, zamilkły brawa. Spektakl skończony

ROLA ŻYCIA
Opadła kurtyna, zamilkły brawa.
Spektakl skończony, opustoszała sala.
To moje miejsce, inny świat!
Ciągłych doznań i wrażeń,
Śmiechu, łez, tragedii i marzeń.
Dziś mogę być klownem, grajkiem, wariatem,
Jutro pisarzem, niewiernym mężem, bezlitosnym katem.
I kiedy siadam w garderobie,
Wśród strojów i masek, rozmyślam…
Ludzie marnują życie na walkę z czasem,
A wystarczy pokochać sztukę
I walczyć o marzenia,
Bo wszystkie, jak na scenie, są do spełnienia!
SANTIAGO
KONIEC. ENTER
Jestem bezsilny!
Ogarnął mnie strach!
Realizm z utopią się zjednał:
Kłamstwa, pragnienia i miłość niejedna
Życie wystawi rachunek
Były wzloty –
Nadejdzie krach
Jestem samotny i wyczerpany
Za słaby, by wygrać z kłopotów lawiną
A pod lawiną… słabi ludzie GINĄ!
SANTIAGO
ROZTERKA
W głowie jak w oceanie
Burzą się fale tysiąca myśli,
Jak dojść do celu, wśród ścieżek wielu,
Jak znaleźć tę właściwą drogę.
Wkraczam w dorosłość,
Drzwi świata przede mną otwarte,
Wśród setek szlaków – te znane, przetarte.
I wiele nieznanych, krętych, dalekich,
Których nie odkrył nikt, przez wszystkie wieki.
Co rozum mi powie, a serce podpowie?
Jeszcze nie wiem, co z życiem zrobię…
SANTIAGO