otwórz

APELACJA – KONSPEKT
Środek odwoławczy od:
wyroków sądów pierwszej instancji (Art. 367. § 1) także
-
częściowych (art. 317),
wstępnych ( art. 318),
uzupełniających (art. 351)
zaocznych (przez powoda) pozwany - sprzeciw (art. 344).
postanowień co do istoty sprawy w Ns (art. 518)
oddalającego skargę o wznowienie postępowania ( art. 406 w zw. z art. 316 i art. 406
w zw. z art. 518) > np. II CSK 607/14 post. SN z 20.08.2015r
Dopuszczalność.
Z orzecznictwa:
Uchwała Sądu Najwyższego z dnia 23 września 1999 r., III CZP 25/99
Na postanowienie o zmianie zarządcy wydane na podstawie art. 931 § 2 w związku z
art. 615 k.p.c. przysługuje zażalenie.
OSNC 2000/3/45, Prok.i Pr.-wkł. 2000/1/35, Wokanda 1999/11/1, Wokanda 1999/12/1,
Biul.SN 1999/9/5
Uchwała Sądu Najwyższego z dnia 31 stycznia 2001 r.,III CZP 51/00
Od postanowienia w przedmiocie zatwierdzenia sprawozdania zarządcy, wydanego na
podstawie art. 937 § 2 w związku z art. 615 k.p.c., przysługuje apelacja.
OSNC 2001/6/81, Prok.i Pr.-wkł. 2001/10/29, Wokanda 2001/6/1, Biul.SN 2001/1/8,
M.Prawn. 2001/5/288, M.Prawn. 2001/11/594
44997
Postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 17 marca 1970 r. II CR 159/70
Na postanowienie sądu pierwszej instancji uwzględniające lub oddalające wniosek o
złożenie przedmiotu świadczenia do depozytu sądowego przysługuje rewizja.
OSNC 1970/11/209
Uchwała Sądu Najwyższego z dnia 10 stycznia 2000 r., III CZP 30/99
Na postanowienie sądu opiekuńczego w przedmiocie zwolnienia opiekuna osoby
całkowicie ubezwłasnowolnionej z opieki (art. 169 § 2 k.r.o. w związku z art. 175 k.r.o.)
przysługuje apelacja.
OSNC 2000/6/106, Prok.i Pr.-wkł. 2000/5/25, Wokanda 2000/3/1, Wokanda 2000/4/1,
Biul.SN 2000/1/7, M.Prawn. 2000/3/135
38854
Uchwała Sądu Najwyższego z dnia 27 lutego 2008 r., III CZP 149/07
Od postanowienia odwołującego i ustanawiającego innego zarządcę nieruchomości
przysługuje apelacja
1
Apelacja w zasadzie ma charakter apelacji pełnej (cum beneficio nuovorum - art. 382
Istotę dość dobrze oddaje SN w:
III CK 358/05
wyrok SN
2006.01.11
LEX nr 398381
1. Sąd apelacyjny ma nie tylko uprawnienie, ale wręcz obowiązek rozważenia na nowo
całego zgromadzonego w sprawie materiału oraz przeprowadzenia jego samodzielnej
oceny, przy uwzględnieniu zasad wynikających z art. 233 § 1 k.p.c.
2. Sąd odwoławczy powinien zachować szczególną ostrożność przy ocenie dowodów z
zeznań świadków i przesłuchania stron, z którymi nie zetknął się on bezpośrednio.
Gdyby ocena taka prowadziła do odmiennych ustaleń faktycznych od poczynionych
przez sąd niższej instancji, to jej ostateczne podtrzymanie poprzedzone być winno
uzupełnieniem
postępowania
dowodowego (z uwzględnieniem
ograniczeń
wynikających z art. 381 k.p.c.) lub ponowieniem przeprowadzonych już dowodów.
Potrzeby takiej nie wyłączają same tylko, nawet poważne, wątpliwości co do trafności
oceny dokonanej przez sąd pierwszej instancji, a jedynie jej oczywista błędność.
Postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 9 stycznia 2014 r. V CZ 80/13
Przed sądem drugiej instancji, w ramach zasady pełnej apelacji można uzupełnić
postępowanie dowodowe, ale nie doprowadzać do zastępowania w tym sądu
pierwszoinstancyjnego.
LEX nr 1433618
Z uzasadnienia:
Podstawowych czynności procesowych nie powinien przeprowadzać sąd odwoławczy,
który ma przede wszystkim skontrolować prawidłowość przeprowadzenia przez sąd
pierwszej instancji postępowania rozpoznawczego i zastosowanych przepisów prawa
materialnego. Przed sądem drugiej instancji, w ramach zasady pełnej apelacji można
uzupełnić postępowanie dowodowe, ale nie doprowadzać do zastępowania w tym sądu
pierwszo-instancyjnego. Czynienie tego w zakresie i w sposób prezentowany w
zażaleniu prowadziłoby do zastąpienia sądu pierwszej instancji przez sąd odwoławczy,
skutkując w rezultacie sprzecznym z Konstytucją jednoinstancyjnym rozpoznaniem
sprawy.
Gravamen, "pokrzywdzenie" strony zaskarżonym wyrokiem.> strona lub uczestnik
postępowania nieprocesowego „pokrzywdzeni” rozstrzygnięciem sądu pierwszej instancji,
mogą zwrócić się do sądu odwoławczego o kontrolę tego rozstrzygnięcia. Pokrzywdzenie
polega bądź na całkowitym, bądź na częściowym nieuwzględnieniu żądań obrony i
uwidacznia się poprzez porównanie twierdzeń strony o przysługujących jej prawach z
rozstrzygnięciem o tych prawach zawartym w orzeczeniu.
Por.
III CZP 88/13
uchwała SN 2014-05-15 7 sędziów - zasada prawna
OSNC 2014/11/108...
Pokrzywdzenie orzeczeniem (gravamen) jest przesłanką dopuszczalności środka
zaskarżenia, chyba że interes publiczny wymaga merytorycznego rozpoznania tego
środka.
także SN z dnia 5 września 1997 r., III CKN 152/97, niepubl., utożsamiające gravamen z
interesem w zaskarżeniu orzeczenia).
2
uzasadnienie orzecz. SN z dnia 8 kwietnia 1997 r., I CKN 57/97, OSN 1997, nr 11, poz.
166;> Uczestnik postępowania nie jest uprawniony do wniesienia środka odwoławczego
wyłącznie na korzyść innego uczestnika postępowania.
2006.03.23
postanow.
SN
II CZ 22/06
LEX nr 196615
Przesłanką zaskarżenia orzeczenia w postępowaniu cywilnym jest istnienie interesu
prawnego w zaskarżeniu orzeczenia. Interes prawny w zaskarżeniu orzeczenia, określany
mianem gravamen, oznacza pokrzywdzenie polegające na niekorzystnej dla strony różnicy
między zgłoszonym przez nią żądaniem a sentencją orzeczenia, wynikającej z porównania
zakresu żądania i treści rozstrzygnięcia.
Dopuszczalność badania terminowości wniesienia:
I CZ 153/12
postanowienie SN 25.10.2012r
LEX nr 1265547
1. Wniosek o doręczenie orzeczenia z uzasadnieniem złożony w dniu ogłoszenia
sentencji orzeczenia jest skuteczny także wtedy, gdy chwila jego złożenia poprzedza
chwilę ogłoszenia sentencji orzeczenia.
2. Nieuzupełnienie przez stronę w majątkowej sprawie o uchylenie, stwierdzenie
nieważności lub ustalenie nieistnienia uchwał organów spółdzielni braku formalnego apelacji
polegającego na niewskazaniu wartości przedmiotu zaskarżenia, nie uzasadnia odrzucenia
apelacji.
Postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 5 lutego 1999 r. III CKN 1211/98
1. Niedopuszczalne jest oparcie postanowienia o odrzuceniu apelacji jedynie na dacie
wpływu umieszczonej w wadliwej adnotacji (tzw. prezentacie), nie zawierającej stwierdzenia
sposobu wniesienia jej do sądu (art. 165 § 2 k.p.c.).
2. Jeżeli zachowanie terminu wniesienia apelacji budzi wątpliwości, sądy powinny
korzystać z - przewidzianej w art. 152 zd. 2 k.p.c. - możliwości odebrania na posiedzeniu
niejawnym od osoby wezwanej odpowiednich wyjaśnień.
Postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 9 grudnia 1999 r. II UKN 687/99
Ponowne doręczenie przez sąd pierwszej instancji wyroku z uzasadnieniem nie powoduje
rozpoczęcia biegu terminu do wniesienia apelacji, jeżeli poprzednie doręczenie zastępcze
było prawidłowe (art. 139 § 1 i art. 369 § 1 KPC).
OSNP 2001/11/400, Prok.i Pr.-wkł. 2000/6/35, OSNP-wkł. 2000/6/4, M.Prawn. 2000/5/269
Apelacja :
- pismo procesowe – wymogi formalne z art. 126, a także art. 368
odpis(y) dla strony przeciwnej – 371
Postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 1 października 1999 r. II CKN 610/99
Brak odpisów załączników apelacji, nieusunięty w wyznaczonym terminie, powoduje
jej odrzucenie.
LEX nr 50735
3
Wyjątkowo: w postępowaniu odrębnym w sprawach z zakresu prawa pracy i
ubezpieczeń społecznych pracownik lub ubezpieczony działający bez adwokata lub
radcy prawnego może zgłosić apelację w sądzie właściwym ustnie do protokołu ( art.
466).
-oznaczenie zaskarżonego wyroku = oznaczenie sądu orzekającego w pierwszej
instancji, sygnatury akt i daty wydania wyroku ,oznaczenie stron oraz przedmiotu sprawy.
Por.
III UZ 27/11
postanow. SN
2011-11-23
LEX nr 1129133
4. Wprawdzie oznaczenie wyroku, o którym mowa w art. 368 § 1 pkt 1 k.p.c. następuje
przez wskazanie sądu, który wydał zaskarżony wyrok, jego sygnatury i daty wydania (a
także stron i przedmiotu sprawy), jednakże niepodanie lub błędne określenie któregoś z
elementów składających się na oznaczenie wyroku może uzasadniać odrzucenie apelacji
tylko wtedy, gdyby nie istniała możliwość powiązania tego środka odwoławczego z
konkretnym orzeczeniem.
-
zakres zaskarżenia (w całości czy części) > granice rozpoznania sprawy (art. 378 §
1) i prawomocności wyroku ( art. 363 § 3).
Zakres zaskarżenia powinien być dokładnie oznaczony, ale> 2006.04.28 postanow. SN
V CZ 25/06 LEX nr 232847
W sytuacji, gdy bez szczegółowego badania treści apelacji, w sposób oczywisty wynika
z niej zakres zaskarżenia wyroku sądu pierwszej instancji, oznaczenie w apelacji
zaskarżonego wyroku bez wskazania zakresu zaskarżenia kwalifikuje się jako oczywista
omyłka w sformułowaniu elementu apelacji przewidzianego w art. 368 § 1 pkt 1 k.p.c., nie
powodująca odrzucenia apelacji stosownie do art. 3701 k.p.c.(uwaga: uchylony)
Ważne: III CSK 14/11
postanow. SN
2011-11-17
2. Sąd drugiej instancji nie może dokonać wykładni granic zaskarżenia, prowadzącej do
nadania zupełnie odmiennego znaczenia jednoznacznie wyrażonej woli skarżącego.
3. Prawidłowe określenie zakresu zaskarżenia jest jedną z przesłanek skuteczności
środka odwoławczego. Wobec tego strona skarżąca ponosi odpowiedzialność za
prawidłowe - z jej punktu widzenia - określenie granic zaskarżenia i związane z tym
ryzyko dokonania niekorzystnej dla siebie oceny co do tego, jaką część orzeczenia
zaskarżyć. Jest to zagadnienie merytoryczne, które nie stanowi braku formalnego
apelacji. Sąd odwoławczy nie jest uprawniony do ustalania lub precyzowania zakresu
zaskarżenia, nawet gdy nabierze uzasadnionego przekonania, że skarżący błędnie
(niekorzystnie) go określił.
Z uzasadnienia:
Zgodnie z art. 378 § 1 k.p.c. sąd drugiej instancji rozpoznaje sprawę w granicach
apelacji; w granicach zaskarżenia bierze jednak z urzędu pod uwagę nieważność
postępowania. W uchwale składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 31 stycznia
2008 r. sygn. akt III CZP 49/07, mającej moc zasady prawnej (OSNC 2008, nr 6, poz. 55)
wyjaśniono, że pojęcia granice apelacji nie należy wiązać z treścią zarzutów i wniosków
apelacyjnych, lecz z uprawnieniem i obowiązkiem sądu odwoławczego do pełnego i
samodzielnego rozpoznania sprawy w oparciu o całość zebranego materiału dowodowego i
właściwe przepisy prawa materialnego. Zwrócono także uwagę, że jednym z czynników
kształtujących granice apelacji jest zakres zaskarżenia, gdyż kognicja sądu drugiej instancji
obejmuje tylko ten fragment sprawy (tę część orzeczenia), który zgodnie z art. 368 § 1 pkt 1
k.p.c. został objęty wskazaniem, co jest zaskarżone (całość czy część i ewentualnie jaka
część orzeczenia sądu pierwszej instancji). Wiąże się to z treścią przepisów art. 363 § 1 i 3
k.p.c., z których wynika, że orzeczenie sądu staje się prawomocne, jeżeli nie przysługuje co
4
do niego środek odwoławczy lub inny środek zaskarżenia, a jeżeli zaskarżono tylko część
orzeczenia, staje się ono prawomocne w pozostałej części z upływem terminu do
zaskarżenia, chyba że sąd drugiej instancji może z urzędu rozpoznać sprawę także w tej
części.
Granice apelacji:
2002.01.22 wyrok SN
V CKN 650/00 LEX nr 54335
1. Sąd drugiej instancji rozpoznaje sprawę w granicach apelacji. To jest reguła, od której
przewidziano odstępstwa (art. 378 § 1 zd. 2 i § 2 k.p.c.). Granice apelacji
wyznaczają zarzuty i wnioski (art. 368 § 1 pkt 2 i 5 k.p.c.). Określenie wartości
przedmiotu zaskarżenia nie wyznacza granic apelacji.
IV CSK 145/13 postanow. SN 2013-11-14
LEX nr 1399862
Wynikający z art. 378 § 1 k.p.c. obowiązek rozpoznania sprawy w granicach
apelacji oznacza zarówno zakaz wykraczania poza te granice, jak i nakaz
rozważenia wszystkich podniesionych w apelacji zarzutów i wniosków. Sąd
apelacyjny jest związany jedynie takimi uchybieniami przepisów postępowania,
które zostały podniesione w apelacji.
Zarzuty = wszystkie wadliwości zachodzące w toku postępowania przed sądem
pierwszej instancji, uzasadniające- w przekonaniu strony - zaskarżenie wyroku.
Zarzuty apelacji muszą być sformułowane zwięźle a dopiero w uzasadnieniu należy je
rozwinąć.
V CK 466/05
wyrok SN
2005.12.22 LEX nr 424341
1. Po upływie terminu do wniesienia apelacji niedopuszczalne jest rozszerzenie zakresu
przedmiotu zaskarżenia, co nie wyklucza zmiany (w tym także rozszerzenia)
argumentacji prawnej, przytaczanej na uzasadnienie apelacji, a nawet powołania
argumentów i zarzutów zupełnie nowych, byle mieściły się w pierwotnym zakresie
zaskarżenia.
II CSK 206/13
wyrok SN
2013-12-19
LEX nr 1433723
Rozprawa jest przeznaczona dla przedstawienia przez strony ich twierdzeń, przy
czym na rozprawie apelacyjnej strona może powołać nowe zarzuty apelacyjne, w
postępowaniu tym bowiem ani sam apelujący, ani sąd odwoławczy nie są związani
treścią zarzutów apelacyjnych. Skarżący może więc zmienić zarzuty podniesione w
apelacji, a także sformułować nowe, pod warunkiem, że mieszczą się w granicach
zaskarżenia apelacyjnego, może także powołać nowe lub dalsze okoliczności na
uzasadnienie zarzutów już podniesionych.
Mogą dotyczyć naruszenia prawa materialnego (także obcego) oraz procesowego.
Naruszenie prawa materialnego przez błędną wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie.
Błędna wykładnia = mylne zrozumienie treści
lub znaczenia przepisu.
Niewłaściwe zastosowanie = nieprawidłowa subsumpcja> podporządkowanie ustalonego
stanu prawnego do danego przepisu
5
Zarzuty naruszenia przepisów postępowania („ prawa procesowego”) związane są z
wadliwym ustaleniem podstawy faktycznej wyroku.
Najczęściej spotykane to:
- sprzeczność istotnych ustaleń z treścią zebranego w sprawie materiału (
całego a nie tylko ”dowodowego.
niewyjaśnienie wszystkich okoliczności faktycznych istotnych dla rozstrzygnięcia
sprawy
- inne uchybienia procesowe ( przepisom postępowania) jeżeli mogły mieć wpływ na
treść rozstrzygnięcia
- nieważność postępowania
- nowe fakty i dowody > „Art. 381 - to w istocie nie zarzut tylko środek zmierzający do
uzupełnienia materiału sprawy o nowe, istotne okoliczności
-
Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 listopada 1998 r. III CKN 52/98
Niepowołanie w pierwszej instancji dowodu ze świadka znanego stronie, wywołane
przypuszczeniem, iż wystarczą zeznania innych świadków, nie usprawiedliwia spóźnionego
powołania tego świadka dopiero w skardze apelacyjnej, gdyż nie ma żadnych podstaw do
przewidywań, jak poszczególne dowody zostaną przez sąd ocenione.
LEX nr 658198
Sprzeczność = w stanie faktycznym ustalonym przez s I instancji występują
sprzeczności między poszczególnymi ustaleniami > stan ten nie stanowi spójnej
(harmonijnej) całości.
Sprzeczność – gdy :
- rozstrzygniecie s I instancji jest sprzeczne z tymi okolicznościami, które s. ustalił w
toku postępowania, albo
- gdy s. wyprowadził logicznie błędny wniosek z ustalonych przez siebie okoliczności
albo
- gdy przyjął fakty za ustalone bez dostatecznej podstawy czyli
a) fakty te nie wynikają z materiału sprawy lub
b) s. uznał za nieudowodnione mimo istnienia podstawy w zebranym
materiale
W ramach tego zarzutu można kwestionować zgodność rozumowania s. z zasadami logiki,
prawidłowość stosowania przez s.I instancji domniemań, notoryjność, zasad doświadczenia
życiowego itp.
Zasada swobodnej oceny dowodów > 233 § 1
2002.09.27
wyrok SN
II CKN 817/00 LEX nr 56906
Jeżeli z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie
poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena sądu nie narusza reguł
swobodnej oceny dowodów (art. 233 § 1 k.p.c.) i musi się ostać, choćby w równym stopniu,
na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne. Tylko w
przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub gdy
wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom
doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków
przyczynowo-skutkowych, to przeprowadzona przez sąd ocena dowodów może być
skutecznie podważona.
6
Nie można jednak skutecznie formułować zarzutu sprzeczności ustaleń z tej przyczyny,
że w ramach zebranego materiału występują sprzeczności np. pomiędzy zeznaniami
świadków czy opiniami biegłych, które wynikają z istoty rzeczy. Jeżeli s. dokonał ustaleń
faktycznych opierając się tylko na niektórych dowodach a innym odmówił wiarygodności (
mocy dowodowej) i swoje stanowisko należycie uzasadnił > zarzut sprzeczności
nieskuteczny.
Niewyjaśnienie wszystkich okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy > s.I
instancji nie dokonał tych wszystkich ustaleń, które są niezbędne do tego, by sprawę
rozstrzygnąć zgodnie z jej rzeczywistym stanem.
Zarzucając niewyjaśnienie (...) zarzuca się, że s I instancji nie zebrał w całości materiału > co
najmniej przedwczesne jest w takiej sytuacji formułowanie zarzutu naruszenia prawa
materialnego bowiem dopóki s. nie ustali prawidłowo stanu faktycznego dopóty nie wiadomo
jaki przepis prawa materialnego będzie miał zastosowanie.
Skarżący powinien wskazać które istotne okoliczności nie zostały wyjaśnione i z jakich
przyczyn np. wskutek bezzasadnego oddalenia wniosków dowodowych, bezzasadnego
przyjęcia prekluzji dowodowej itp.
Inne uchybienia procesowe wynikające z nieprzestrzegania przez s. przepisów
postępowania.
Mogą to być:
- bezzasadna odmowa dopozwania czy zawiadomienia > 194, 195
- (nie)prawidłowość przywrócenia przez sąd pierwszej instancji terminu do wniesienia
sprzeciwu od wyroku zaocznego.
Tu: ważny art. 162 kpc. Istotę tego przepisu w postępowaniu apelacyjnym wyłożył Sąd
Najwyższy w uchwale z dnia 27 października 2005 r., III CZP 55/05, OSNC 2006, nr 9,
poz. 144
Nierozpoznanie istoty sprawy
I CZ 68/15
postanow.
SN
2015-10-07
LEX nr 1930435
Przez nierozpoznanie istoty sprawy należy przede wszystkim rozumieć niezbadanie podstawy
merytorycznej dochodzonego roszczenia. O sytuacji takiej można mówić, jeżeli np. sąd nie
wniknął w całokształt okoliczności sprawy, ponieważ pozostając w mylnym przekonaniu
ograniczył się do zbadania jedynie kwestii legitymacji procesowej jednej ze stron lub kwestii
przedawnienia, w związku z czym przedwcześnie oddalił powództwo albo jeżeli zaniechał
zbadania merytorycznych zarzutów pozwanego, związanych z ewentualną wierzytelnością
wzajemną, przysługującą pozwanemu wobec powoda. Do nierozpoznania istoty sprawy
dochodzi również w sytuacji, w której sąd pierwszej instancji dokonał oceny prawnej roszczenia
bez oparcia jej o właściwie ustaloną podstawę faktyczną i w sprawie zachodzi potrzeba
poczynienia po raz pierwszy niezbędnych ustaleń faktycznych.
Także: m.in. wyrok SN z dnia 23 września 1998 r., II CKN 897/97, OSNC 1999, Nr 1, poz. 22; wyrok
SN z dnia 14 maja 2002 r., V CKN 357/00, Lex, nr 55513).
IV CZ 32/15
postanow. SN 2015-09-09
LEX nr 1793708
Możliwość uchylenia wyroku przez sąd drugiej instancji została ograniczona wyłącznie do sytuacji
wyczerpująco wymienionych. Oznacza to, że nie ma podstawy do dokonywania wykładni
rozszerzającej przesłanki "nierozpoznania istoty sprawy".
7
Nowe fakty i dowody:
II CSK 141/11
wyrok SN
2011-12-07
LEX nr 1110969
Uzasadnienie opinii biegłego powinno wskazywać między innymi opis sposobu i metody
badania i wskazywać jego podstawy. Zastrzeżenia stron mogą dotyczyć także tych
elementów opinii, jeżeli wpłynęły one na wnioski biegłego. W takiej sytuacji strona, która
je kwestionuje ma prawo dowodzić swoich twierdzeń w każdy sposób przewidziany w
k.p.c. Jeżeli wiadomość o istnieniu takich dowodów powzięła po zakończeniu
postępowania przed sądem pierwszej instancji, to wniosek o ich przeprowadzenie
powinna zgłosić w apelacji wraz z uzasadnieniem wskazującym, że wcześniejsze ich
powołanie nie było możliwe lub potrzebne (art. 368 § 1 pkt 4 k.p.c. w zw. z art. 381
k.p.c.).
Zarzut nieważności postępowania > art. 379 kpc
pkt 5 jeżeli strona została pozbawiona możności obrony swych praw > wskutek wadliwości
procesowych sądu lub strony przeciwnej wynikających z naruszenia konkretnych przepisów
Kpc strona nie mogła brać i nie brała udziału w postępowaniu lub jego istotnej części >
orzecz. SN z dnia 10 maja 1974 r., II CR 155/74, OSP 1975, z. 3, poz. 66; orzecz. SN z dnia
6 marca 1998 r., III CKN 34/98, Prok. i Pr. 1999, nr 5, poz. 41
I CK 226/04
wyrok SN
2004.11.23 LEX nr 277855
Zarzut nieważności postępowania z powodu pozbawienia strony możności obrony (art.
379 pkt 5 k.p.c.) należy oceniać w okolicznościach konkretnej sprawy, różnorodność
stanów faktycznych wyklucza bowiem możliwość sformułowania generalnej tezy,
definiującej to pojęcie. Chodzi tu niewątpliwie o takie uchybienia procesowe popełnione
przez sąd, które w praktyce uniemożliwiają stronie podjęcie stosownej obrony. Nie
można niewątpliwie ograniczać pozbawienia możności obrony praw strony wyłącznie do
sytuacji uniemożliwienia jej udziału w rozprawie, może bowiem zaistnieć taka sytuacja,
w której, pomimo uczestnictwa w rozprawie, tego rodzaju poważne uchybienie,
prowadzące do nieważności postępowania, nastąpiło.
Nieważność ze względu na tę przyczynę np.
- w razie niezawiadomienia strony o rozprawie, co skutkowało jej nieobecnością,
w przypadku rozpoznania sprawy na posiedzeniu niejawnym, gdy rozprawa jest
obligatoryjna > orzecz. SN z dnia 10 lipca 1974 r., II CR 331/74, OSN 1975, nr 5,
poz. 84).
wyznaczenia kuratora w trybie art. 143 i 144, mimo nieuprawdopodobnienia, że
miejsce pobytu strony jest nieznane > orzecz. SN z dnia 18 listopada 1982 r., I CR
389/82, niepubl.)
rozpoznania sprawy bez ustanowienia mimo wniosku powoda oraz istnienia
przesłanek przewidzianych w art. 143 i 144 k.p.c., kuratora dla nieznanego z
miejsca pobytu pozwanego > orzecz. SN z dnia 16 grudnia 1994 r., I PRN 33/94,
OSN 1995, nr 9, poz. 109).
Z orzecznictwa SN:
II CSK 51/06
wyrok SN
LEX nr 183020...
2006.06.08
8
Jednym z przypadków nieważności postępowania jest sytuacja, w której sąd mimo
spełnienia określonych warunków przez wnioskującego nie przyzna mu pomocy
fachowego pomocnika z urzędu.
albo:
I CSK 199/07
wyrok SN
2007.09.12
LEX nr 461625
Nie sposób przyjąć, aby sama odmowa ustanowienia przez sąd pełnomocnika z
urzędu stanowiła czynnik pozbawiający stronę możności obrony jej praw.
Ale też:
I CK 773/04
wyrok SN
2005.05.25
LEX nr 180833
Skoro niebędący profesjonalistą pełnomocnik powoda "nie wykorzystywał możliwości
dowodzenia", a ponadto zgłaszał niezrozumiałe (bez tezy dowodowej) i spóźnione
wnioski dowodowe, to nierozpoznanie wniosku o ustanowienie adwokata z urzędu - w
szczególnych okolicznościach, do jakich zaliczyć należało stan zdrowia powoda i jego
pełnomocnika - uznać należy za pozbawienie powoda możności obrony jego praw (art.
379 pkt 5 k.p.c.).
Ważne: pozbawienie strony możności obrony jej praw, a nie tylko samo jej ograniczenie
(wyrok SN z dnia 9 marca 2005 r., III CK 271/04, LEX nr 175995).
Dodatkowo:
V CSK 564/07
wyrok SN
2008.04.16
LEX nr 424339
1. Odmowa ustanowienia dla strony adwokata z urzędu nie usprawiedliwia zarzutu
nieważności postępowania wskutek pozbawienia strony możności obrony swych praw.
2. Choroba strony, wykazana zaświadczeniem lekarskim i uniemożliwiająca stawienie
się w sądzie, w każdym wypadku pociąga za sobą konieczność odroczenia rozprawy,
zwłaszcza jeżeli strona nie jest reprezentowana w procesie przez pełnomocnika.
Wydanie w takiej sytuacji orzeczenia skutkuje nieważnością postępowania z powodu
pozbawienia strony możności obrony jej praw.
Nie jest pozbawieniem strony możności obrony swych praw pominięcie jej wniosku
dowodowego > SN 12 grudnia 2000 r., II UKN 121/00, OSN 2002, nr 17, poz.
421).
Podobnie:
II CSK 637/14 wyrok SN
2015-08-20
LEX nr 1813350
1. Oddalenie wniosków dowodowych strony nie jest podstawą do uznania, że
pozbawiona została ona prawa do obrony.
Nowe fakty i dowody > Art. 368. § 1 pkt 4 > aby skutecznie zgłosić strona musi wykazać,
że wcześniej ( przed s. I instancji) było to niemożliwe bądź też, że dopiero na etapie
postępowania apelacyjnego powstała taka potrzeba.
Jeżeli temu obowiązkowi nie uczyni zadość to s. II instancji pominie te „nowości” > art.
381.
II CSK 141/11
LEX nr 1110969
wyrok SN
2011-12-07
9
Uzasadnienie opinii biegłego powinno wskazywać między innymi opis sposobu i metody badania
i wskazywać jego podstawy. Zastrzeżenia stron mogą dotyczyć także tych elementów opinii,
jeżeli wpłynęły one na wnioski biegłego. W takiej sytuacji strona, która je kwestionuje ma prawo
dowodzić swoich twierdzeń w każdy sposób przewidziany w k.p.c. Jeżeli wiadomość o istnieniu
takich dowodów powzięła po zakończeniu postępowania przed sądem pierwszej instancji, to
wniosek o ich przeprowadzenie powinna zgłosić w apelacji wraz z uzasadnieniem
wskazującym, że wcześniejsze ich powołanie nie było możliwe lub potrzebne (art. 368 § 1
pkt 4 k.p.c. w zw. z art. 381 k.p.c.).
Artykuł 381 > zasadą jest dopuszczalność powoływania nowych faktów i dowodów.
II CSK 167/08
wyrok SN
2008.09.30
LEX nr 465950
Skoro art. 381 k.p.c. stanowi, że sąd apelacyjny może pominąć nowe fakty i dowody, to
tym samym przyjmuje jako zasadę, że nowe fakty i dowody są dopuszczalne, a jedynie
wyjątkowo wykluczone.
Pominięcie nowych faktów tylko wtedy, gdy strona mogła powołać je przed sądem
pierwszej instancji i już wtedy istniała potrzeba powołania się na nie ale ograniczenie
dopuszczalności powołania nowych faktów i dowodów w postępowaniu apelacyjnym nie
wyklucza uwzględnienia przez sąd drugiej instancji nowych faktów, choćby strona mogła je
powołać w postępowaniu przed sądem pierwszej instancji ( orzecz. SN z dnia 12 września
2000 r., I PKN 28/00, OSN 2002, nr 7, poz. 161
Wymogiem formalnym jest też wniosek apelacyjny = wniosek o zmianę lub o uchylenie
wyroku. Strona musi określić, na czym zmiana ma polegać (oddalenie lub uwzględnienie
powództwa w całości lub części).
Wnioski powinny
Art. 386. § 1-§ 4
pozostawać
w
związku
z
zarzutami.
Ważne
unormowanie
W razie wniosku o uchylenie wyroku można żądać przekazania sprawy do ponownego
rozpoznania albo odrzucenia pozwu lub umorzenia postępowania jeżeli w ocenie skarżącego
występują takie przesłanki.
W sprawach o prawa majątkowe należy oznaczyć wartość przedmiotu zaskarżenia
stosując odpowiednio przepisy o wartości przedmiotu sporu > Art. 368 § 2
Termin do wniesienia apelacji jest ustawowym. Może być przywrócony – 168 i n. Kpc
Liczy się od doręczenia wyroku z uzasadnieniem – ale też por. art. 5058 § 2 i art. 519.
Reguła: apelację wnosi się do s. I instancji > por. uchwałę połączonych Izb SN z dnia 28
listopada 1987 r., III CZP 33/87, OSN CP 1988, nr 6, poz. 73( co do wniesienia do s. II
instancji).
Ale por. art.369 § 3. Kpc > Termin, o którym mowa w § 1 i 2, uważa się za zachowany także
wtedy, gdy przed jego upływem strona wniosła apelację do sądu drugiej instancji. W takim
wypadku sąd ten niezwłocznie przesyła apelację do sądu, który wydał zaskarżony wyrok.
Ważne II CZ 107/13 postanow. SN 2014-03-20
10
LEX nr 1444625
Artykuł 369 § 3 k.p.c. nie określa ogólnego sposobu postępowania w przypadku wniesienia
środka zaskarżenia do niewłaściwego sądu, lecz jedynie szczególny jego przypadek w
postaci wniesienia apelacji bezpośrednio do sądu drugiej instancji. Zgodnie z zasadą, iż
wyjątki w prawie nie powinny być interpretowane rozszerzająco, przepis ten nie odnosi się do
innych niż apelacja przypadków wniesienia środków zaskarżenia do sądu niewłaściwego.
Można skutecznie wnieść przed doręczeniem wyroku z uzasadnieniem > uchwała SN z dnia
9 lutego 2000 r., III CZP 38/99, OSN 2000, nr 7-8, poz. 126.
Różnice w terminie wniesienia apelacji i zażalenia gdy strona nie żąda sporządzenia
uzasadnienia: 369§ 2. i 394. § 2.
W razie stwierdzenia braków formalnych apelacji przewodniczący wzywa stronę(
pełnomocnika) do usunięcia braków formalnych apelacji i uiszczenia opłaty w wyznaczonym
terminie pod rygorem odrzucenia apelacji ( art. 130 § 1 w zw. z art. 370).
Tak samo w wypadku sprawdzenia wartości przedmiotu zaskarżenia > V CZ 17/08
postanow. SN
2008.04.16 OSNC-ZD 2009/1/8
W razie stwierdzenia, że oznaczenie wartości przedmiotu zaskarżenia w apelacji
sporządzonej przez adwokata jest nieprawidłowe, sąd - stosując odpowiednio art. 25 §
1 w związku z art. 368 § 2 in fine oraz art. 130[2 ]§ 5 k.p.c. - wydaje postanowienie, w
którym określa właściwą wartość przedmiotu zaskarżenia i wzywa do uiszczenia
brakującej opłaty pod rygorem odrzucenia apelacji.
bowiem:
2006.05.1 postanow.SN II PZ 18/06 OSNP 2007/9-10/137
Wadliwe oznaczenie w apelacji wartości przedmiotu zaskarżenia nie może być
traktowane jako jej brak formalny.
Por. też:
Postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 30 sierpnia 2006 r. II CZ 53/06
Nie można podzielić stanowiska, że wymóg wskazania w apelacji, czy wyrok jest
zaskarżony w całości czy w części (art. 368 § 1 pkt 1 k.p.c.) powinien być uznany za
spełniony jeśli wynika to z treści prawidłowo sformułowanego wniosku o zmianę lub
uchylenie wyroku (art. 368 § 1 pkt 5 k.p.c.). Zakres żądanej zmiany lub uchylenia może się
odnosić tylko do zaskarżonej treści wyroku. W związku z tym znajomość zakresu
zaskarżenia musi "wyprzedzać" badanie materii wniosku apelacyjnego, o czym świadczy już
choćby kolejność samego ujęcia redakcyjnego poszczególnych punktów w art. 368 § 1 k.p.c.
LEX nr 607260
Przedmiotowe i podmiotowe granice rozpoznania sprawy przez sąd drugiej instancji.
Przedmiotowy zakres wyznaczają granice apelacji = granice wniosków i zarzutów apelacji a
także > nowe fakty i dowody.
Postanowienie z 21 sierpnia 2003 r SN III CKN 392/01
11
Obowiązek rozpoznania sprawy w granicach apelacji (art. 378 § 1 zdanie pierwsze
k.p.c.) oznacza zakaz wykraczania przez sąd drugiej instancji poza te granice oraz nakaz
rozważenia wszystkich podniesionych w apelacji zarzutów i wniosków.
OSNC 2004/10/161,
V CSK 550/12
wyrok SN
2013-11-07
LEX nr 1416785
1. Nierozpoznanie zarzutów apelacji stanowi obrazę art. 378 § 1 k.p.c. i uniemożliwia ocenę
poprawności wydanego rozstrzygnięcia, w odniesieniu do właściwego zastosowania
przepisów prawa materialnego i procesowego oraz ich wykładni.
2. Uzasadnienie istnieje już przed wydaniem orzeczenia, motywy rozstrzygnięcia
skonstruowane są już podczas narady (art. 324 § 1 k.p.c.), a przez ogłoszenie i spisanie
stają się samoistnym aktem jurysdykcyjnym. Z tego względu jego wady mogą wpływać na
treść rozstrzygnięcia, a kierowane w stosunku do niego zarzuty mogą być podstawą tak
apelacji, jak i skargi kasacyjnej.
I CSK 91/07
wyrok SN
2007.05.18 LEX nr 286761
W postępowaniu apelacyjnym sąd drugiej instancji powinien rozważyć, w granicach
zaskarżenia, wszystkie stwierdzone naruszenia prawa materialnego, nawet jeżeli nie
były one przedmiotem zarzutu apelacyjnego.
II CSK 60/07
wyrok SN
2007.05.09 OSNC 2008/5/53...
W sprawie, w której zachodzi potrzeba stosowania prawa materialnego zagranicznego,
sąd drugiej instancji stosuje prawo obce niezależnie od podniesienia tej kwestii po raz
pierwszy w apelacji oraz niezależnie od wykazania przez stronę skarżącą treści prawa
obcego.
Inaczej z prawem procesowym (przepisami postępowania) >
IV CSK 350/08
wyrok SN
2009.01.14 LEX nr 487549
1. Sąd drugiej instancji - bez podniesienia w apelacji lub w toku postępowania
apelacyjnego odpowiedniego zarzutu - nie może wziąć z urzędu pod rozwagę uchybień
prawu procesowemu, popełnionych przez sąd pierwszej instancji, choćby miały wpływ
na wynik sprawy. Jedyny wyłom ustanowiony został w art. 378 § 1 zdanie drugie k.p.c.,
który nakazuje sądowi drugiej instancji w granicach zaskarżenia wziąć pod uwagę
nieważność postępowania przed sądem pierwszej instancji.
2. Z art. 382 k.p.c. stanowiącego, że sąd drugiej instancji orzeka na podstawie
materiału zebranego w postępowaniu w pierwszej instancji oraz w postępowaniu
apelacyjnym, wynika jedynie obowiązek rozważenia całości tego materiału pod kątem
jego wartości dowodowej i istotności dla rozstrzygnięcia sporu, nie płynie natomiast
uprawnienie do oceny prawidłowości jego zgromadzenia pod względem procesowym,
jeśli nie jest to przedmiotem zarzutu apelacyjnego.
a także:
III CZP 49/07
uchwała SN 2008.01.31 OSNC 2008/6/55...
Sąd drugiej instancji rozpoznający sprawę na skutek apelacji nie jest związany
przedstawionymi w niej zarzutami dotyczącymi naruszenia prawa materialnego, wiążą
go natomiast zarzuty dotyczące naruszenia prawa procesowego; w granicach
zaskarżenia bierze jednak z urzędu pod uwagę nieważność postępowania.
Granice apelacji to nie granice zaskarżenia > sąd drugiej instancji nie może objąć swą
kontrolą tej części orzeczenia sądu pierwszej instancji, która nie została zaskarżona.
12
Sąd nie jest związany treścią wniosku apelacyjnego co do sposobu rozstrzygnięcia > mimo
wniosku skarżącego o zmianę wyroku sąd drugiej instancji może go uchylić (i na odwrót).
Podmiotowe granice apelacji wyznaczane są przez skarżącego (skarżących) we wniosku.
II CK 5/06
wyrok SN
2007.02.14 LEX nr 274137
W razie stwierdzenia przesłanek zastosowania art. 378 § 2 k.p.c. sąd jest obowiązany
wydać stosowne rozstrzygnięcie także na rzecz tych współuczestników, który wyroku
nie zaskarżyli. Jeżeli natomiast sąd odwoławczy nie stwierdzi stosownych przesłanek,
nie wydaje negatywnego rozstrzygnięcia na rzecz tych współuczestników, którzy
wyroku sądu pierwszej instancji nie zaskarżyli. Zgodnie jednak z art. 328 § 2 k.p.c.,
mającym odpowiednie zastosowanie w postępowaniu apelacyjnym, sąd odwoławczy
powinien wówczas w uzasadnieniu wydanego orzeczenia wyjaśnić przyczyny, dla
których nie rozstrzygnął w nim sprawy także na rzecz współuczestników, którzy nie
zaskarżyli wyroku sądu pierwszej instancji.
Zakaz reformationis in peius > 384.
I CK 83/04
wyrok SN
2004.07.16 LEX nr 116589...
1. Ze względu na sformułowany w art. 384 k.p.c. zakaz reformationis in peius Sąd
drugiej instancji nie może uchylić lub zmienić wyroku na niekorzyść strony wnoszącej
apelację, jeżeli apelacja strony przeciwnej została w całości oddalona.
Art. 380 > objęte są niezaskarżalne postanowienia sądu pierwszej instancji, = niekończące
postępowania w sprawie i niepodlegające zaskarżeniu na podstawie art. 394 § 1 pkt 1-11
lub przepisów szczególnych.
Postanowienia zaskarżalne, które wcześniej nie zostały zaskarżone przez strony, nie
podlegają kontroli w trybie art. 380.
Ważne:
2005.10.27
uchwała
SN
III CZP 55/05 OSNC 2006/9/144
Strona nie może skutecznie zarzucać w apelacji uchybienia przez sąd pierwszej
instancji przepisom postępowania, polegającego na wydaniu postanowienia, które może być
zmienione lub uchylone stosownie do okoliczności, jeżeli nie zwróciła uwagi sądu na to
uchybienie w toku posiedzenia, a w razie nieobecności - na najbliższym posiedzeniu, chyba
że niezgłoszenie zastrzeżenia nastąpiło bez jej winy (art. 162 k.p.c.).
Postanowienie o oddaleniu wniosku o przywrócenie terminu, jako niezaskarżalne, należy do
kategorii postanowień, o których mowa w art. 380 k.p.c..
1998.11.13
postanow.
SN
II CKN 32/98 Prok.i Pr. 1999/9/38
Postanowienie sądu pierwszej instancji w przedmiocie wznowienia postępowania, nie
będąc postanowieniem zaskarżalnym, należy do kategorii postanowień, o których mowa w
art. 380 k.p.c. i może być zwalczane przez stronę tylko w apelacji od orzeczenia zapadłego
wskutek wznowienia.
2002.09.18
postanow.
SN
III CZP 51/02 Prok.i Pr. 2003/3/39
1. Przepis art. 380 k.p.c. nie pozwala na ponowne rozpoznanie przez sąd drugiej
instancji postanowienia oddalającego zarzuty, których uwzględnienie
uzasadniałoby odrzucenie pozwu, ponieważ jako postanowienie o odmowie
odrzucenia pozwu podlega ono zaskarżeniu odrębnym zażaleniem na podstawie
art. 394 § 1 pkt 1 k.p.c. W konsekwencji strona, która w ustawowym terminie nie
wnosiła zażalenia na postanowienie oddalające zarzuty, których uwzględnienie
13
uzasadniałoby odrzucenie pozwu, ostatecznie i nieodwołalne traci prawo
uchylenia się od skutków postanowienia.
Zmiana powództwa w postępowaniu odwoławczym.
IV CZ 14/15 postanow. SN
2015-05-21
LEX nr 1730603
Rozszerzenie powództwa polega na rozszerzeniu żądania pozwu bądź wystąpieniu z nowym
roszczeniem i może nastąpić jedynie w postępowaniu przed sądem pierwszej instancji, i
tylko wyjątkowo przed sądem drugiej instancji (art. 383 w zw. z art. 193 k.p.c.).
Uzasadnianie orzeczeń sądu II instancji > art. 387
- z urzędu > 387§1 zd.1
- na wniosek > 387§1 zd.2
Wniosek może być złożony skutecznie po ogłoszeniu orzeczenia.
II PZ 3/08
postanow. SN
2008.04.14
LEX nr 470965
Orzeczenie z uzasadnieniem doręcza się tej stronie, która w terminie tygodniowym od
ogłoszenia sentencji zażądała doręczenia. Decydujące znaczenie ma zatem nie dzień
(kalendarzowy, liczony od godziny 0:00 do godziny 24:00), w którym dokonano
ogłoszenia orzeczenia, ale bezpośrednio chwila ogłoszenia sentencji orzeczenia.
Wniosek złożony przed ogłoszeniem sentencji orzeczenia - choćby tego samego dnia,
w którym miało nastąpić i nastąpiło ogłoszenie sentencji - jest przedwczesny i nie
wywołuje skutków procesowych.
Odmiennie i aktualnie SN w postanowieniu:
I CZ 153/12
postanowienie SN
25.10.2012r
LEX nr 1265547
1. Wniosek o doręczenie orzeczenia z uzasadnieniem złożony w dniu ogłoszenia
sentencji orzeczenia jest skuteczny także wtedy, gdy chwila jego złożenia poprzedza
chwilę ogłoszenia sentencji orzeczenia.
W razie watpliwości co do treści wniosku:
I PZ 25/06
postanow. SN
2007.01.17
OSNP 2008/5-6/72
Złożenie przez profesjonalnego pełnomocnika w terminie wniosku "o doręczenie
wyroku" z wyraźnym powołaniem się na zgłoszenie tego żądania "na podstawie art. 387
§ 3 k.p.c." należy potraktować jako wniosek o doręczenie orzeczenia sądu drugiej
instancji wraz z uzasadnieniem, a nie o doręczenie samej sentencji orzeczenia na
podstawie art. 9 k.p.c.
Ale jest też b. rygorystyczne stanowisko:
II PZ 53/06
postanow. SN
2006.11.29
OSNP 2008/7-8/107
Złożony przez pełnomocnika strony będącego adwokatem lub radcą prawnym wniosek,
którego treścią jest żądanie uzasadnienia wyroku sądu drugiej instancji, nie może być
utożsamiany z żądaniem doręczenia wyroku wraz z uzasadnieniem na podstawie art.
387 § 3 k.p.c. i pozostaje bez wpływu na rozpoczęcie biegu terminu do wniesienia
skargi kasacyjnej.
Złożenie wniosku o doręczenie wyroku z uzasadnieniem podstawową przesłanką
wniesienia skargi kasacyjnej:
III CSK 66/07
postanow. SN
2007.03.28
14
LEX nr 315345
Warunkiem dopuszczalności skargi kasacyjnej jest skuteczne doręczenie orzeczenia
wraz z uzasadnieniem, skuteczność ta zaś wymaga uprzedniego złożenia przez stronę
skarżącą wniosku o doręczenie (art. 387 § 1 i 3 k.p.c.)
II PZ 45/07
postanow. SN
2007.10.29
OSNP 2009/1-2/14
Przepis art. 387 § 4 k.p.c. ma zastosowanie wówczas, gdy skargę kasacyjną wnosi
podmiot niebędący stroną postępowania (Prokurator Generalny lub Rzecznik Praw
Obywatelskich).
Art. 388
Wyrok sądu drugiej instancji z chwilą ogłoszenia staje się prawomocny i jest tytułem
egzekucyjnym.
Art. 388 umożliwia wstrzymanie wykonania prawomocnego orzeczenia sądu drugiej
instancji lub uzależnienie wykonania tego orzeczenia od złożenia zabezpieczenia ale tylko
orzeczeń, od których wniesiono skargę kasacyjną.
Postanowienie wstrzymujące wykonanie zaskarżonego orzeczenia jest podstawą do
obligatoryjnego zawieszenia postępowania egzekucyjnego na wniosek dłużnika ( art. 820).
(Nie)zaskarżalność:
I UZ 11/06
postanow. SN
2006.07.17
OSNP 2007/15-16/236
Na postanowienie sądu drugiej instancji oddalające wniosek o wstrzymanie wykonania
prawomocnego orzeczenia zaskarżonego skargą kasacyjną, do czasu ukończenia
postępowania kasacyjnego (art. 388 § 1 k.p.c.), nie przysługuje zażalenie do Sądu
Najwyższego, gdyż nie jest to postanowienie kończące postępowanie w sprawie w
rozumieniu art. 394[1 ]§ 2 k.p.c.
Ważny :
Art. 391.
Z orzecznictwa:
V CSK 288/07
wyrok SN
2007.11.28
LEX nr 488983
2. Naruszenie przez sąd drugiej instancji art. 328 § 2 w związku z art. 391 § 1 k.p.c.
przez sporządzenie uzasadnienia nie w pełni odpowiadającego wymaganiom, jakie
stawia wymieniony przepis, może wyjątkowo wypełniać podstawę kasacyjną
przewidzianą w art. 393[1 ]pkt 2 k.p.c. (obecnie art. 398[3 ]§ 1 pkt 2 k.p.c.). Ma to
miejsce wówczas, gdy wskutek uchybienia konkretnym wymaganiom określonym w art.
328 § 2 k.p.c. zaskarżone orzeczenie nie poddaje się kontroli kasacyjnej; innymi słowy,
gdy stwierdzone wady mogły mieć wyjątkowo wpływ na wynik sprawy.
Postanowienie SN z dnia 24 sierpnia 2011 r., IV CZ 34/11, LEX nr 1147783
Jeżeli strona cofająca apelację nie chce być obciążona, na żądanie strony przeciwnej
kosztami postępowania apelacyjnego, powinna w piśmie cofającym apelację wykazać, że
cofnięcie wynikało z zaspokojenia przez przeciwnika w postępowaniu apelacyjnym jej
15
interesów oraz że wniesienie apelacji było niezbędne do dochodzenia praw lub obrony
skarżącego. Odstępstwo od zasady wynikającej z art. 203 § 2 k.p.c. (w zw. z art. 391 k.p.c.),
że to powód cofający pozew lub strona cofająca apelację ponosi koszty procesu, może
przybrać formę rozstrzygnięcia właściwego dla art. 102 k.p.c. czyli sąd może nie obciążać
powoda kosztami należnymi pozwanemu.
16