Podgląd

WYPŁYŃ
NA GŁĘBIĘ
Gazetka parafialna
ul. Fr. Ryxa 35, 05-505 Prażmów, tel 227270595; parafia.prazmow.pl
Nr konta 87 800 2000 400 371 953 202 600 01
11 NIEDZIELA ZWYKŁA
14 czewrca
187’15
LITURGIA SŁOWA
Czytanie I: Ez 17,22-24* Ps 92,2-3.13-16; * Czytanie II: 2 Kor 5,610,
Ewangelia: Mk 4,26-34
Jezus powiedział do tłumów: Z królestwem Bożym dzieje
się tak, jak gdyby ktoś nasienie wrzucił w ziemię. Czy śpi,
czy czuwa, we dnie i w nocy, nasienie kiełkuje i rośnie, on
sam nie wie jak. Ziemia sama z siebie wydaje plon, najpierw
źdźbło, potem kłos, a potem pełne ziarnko w kłosie. A gdy
stan zboża na to pozwala, zaraz zapuszcza się sierp, bo pora
już na żniwo. Mówił jeszcze: Z czym porównamy królestwo
Boże lub w jakiej przypowieści je przedstawimy? Jest ono
jak ziarnko gorczycy; gdy się je wsiewa w ziemię, jest najmniejsze ze wszystkich
nasion na ziemi. Lecz wsiane wyrasta i staje się większe od jarzyn; wypuszcza
wielkie gałęzie, tak że ptaki powietrzne gnieżdżą się w jego cieniu. W wielu
takich przypowieściach głosił im naukę, o ile mogli ją rozumieć. A bez
przypowieści nie przemawiał do nich. Osobno zaś objaśniał wszystko swoim
uczniom. Oto słowo Pańskie.
TRWAJCIE MOCNI W WIERZE
Dziesięć dni temu przeżyliśmy uroczystość Bożego Ciała.
W eucharystycznej procesji wyznaliśmy publicznie wiarę w rzeczywistą
obecność Pana Jezusa w Sakramencie Miłości. Ten wymiar wspólnotowy,
publiczny jest głęboko zakorzeniony w naszej polskiej rzeczywistości. Nieraz
krytykowano naszą wiarę, że jest ludowa, zewnętrzna i bardziej związana
z przyzwyczajeniem i folklorem niż z autentycznym przeżyciem. Zapewne w tej
krytyce jest jakiś aspekt prawdy - wezwanie do czujności, pogłębienia żywej
więzi z Jezusem. Z drugiej strony trzeba zauważyć, że świadomość
przynależności do Kościoła, wspólnoty dzieci Bożych, jest wielką łaską i siłą,
dzięki której człowiek może się rozwijać i wzrastać.
W pierwszej przypowieści z dzisiejszej Ewangelii dowiadujemy się
o nasieniu, które wrzucone do ziemi wzrasta niezależnie od tego, co w tym czasie
robi gospodarz. Co Pan Jezus chce nam powiedzieć w tym prostym obrazie?
Najpierw trzeba zauważyć, że nasienie potrzebuje środowiska wzrostu. Bez
żyznej ziemi, pozostawione w słoiku czy worku nie mogłoby wzrastać.
Potrzebujemy środowiska łaski. Zostaliśmy zasiani w ożywczej ziemi Kościoła,
wszczepieni przez sakrament Chrztu w życiodajną glebę łaski. Dramatem
współczesnego człowieka jest alienacja, samotność, brak przynależności.
W globalnej wiosce jest się obywatelem świata, czyli człowiekiem bez korzeni
i tożsamości. W imię źle rozumianej tolerancji zagrożeniem staje się wszystko,
co człowieka wyróżnia i określa: rasa, narodowość, religia a nawet płeć.
Fałszywi prorocy współczesności chcą budować jedność świata, odrzucając
ubogacającą różnorodność. To właśnie sakrament Chrztu najgłębiej
zakorzenia nas w Chrystusa i określa naszą tożsamość – mam być
tożsamy z Chrystusem, mam się tak z Nim zjednoczyć, aby dokonała się
ta wielka tajemnica, o której mówi święty Paweł: „Teraz zaś już nie ja
żyję, lecz żyje we mnie Chrystus. Choć nadal prowadzę życie w ciele,
jednak obecne życie moje jest życiem wiary w Syna Bożego, który
umiłował mnie i samego siebie wydał za mnie” (Ga 2,20). Tak głęboko
mówi o tym sakramencie św. Grzegorz z Nazjanzu: „Chrzest jest
najpiękniejszym i najwspanialszym darem Boga… Nazywamy go darem,
łaską, namaszczeniem, oświeceniem, szatą niezniszczalności, obmyciem
odradzającym, pieczęcią i wszystkim, co może być najcenniejsze. Darem
– ponieważ jest udzielany tym, którzy nic nie przynoszą; łaską –
ponieważ jest dany nawet tym, którzy zawinili; chrztem – ponieważ
grzech zostaje pogrzebany w wodzie; królewski (a królów się namaszcza);
oświeceniem – ponieważ jest jaśniejącym światłem; szatą – ponieważ zakrywa
nasz wstyd; obmyciem – ponieważ oczyszcza; pieczęcią – ponieważ strzeże nas
i jest znakiem panowania Boga”.
Dziewięć lat temu gościliśmy na naszej ziemi papieża Benedykta XVI, który
skierował do nas pełne miłości przesłanie: „Trwajcie mocni w wierze”. Przybył
do naszej Ojczyzny Piotr naszych czasów, aby zgodnie z nakazem Pana
„umacniać braci w wierze”. Ukazał nam naszą odpowiedzialność za to wielkie
dziedzictwo, które otrzymaliśmy od poprzednich pokoleń i od Jana Pawła II.
Ziarno wiary zasiane na ziemi Polan blisko 1050 lat temu, rozrosło się wielkim
drzewem Kościoła, dającym życie i schronienie dla tylu pokoleń wierzących.
Z okazji 700-lecia kanonizacji św. Stanisława tak pisał w liście do Prymasa
Tysiąclecia (na kilka miesięcy przed jego uwięzieniem) papież Pius XII: „Z wami
jest Chrystus i Jego moc zwycięska, a zatem bez lęku i śmiało trwajcie w boju dla
2
Pana. Niech wasza wiara będzie jak skała, której nic skruszyć nie zdoła, niech
waszej miłości nie przyćmi żadna ludzka niegodziwość, a wasza nadzieja niech
jaśnieje nawet wtedy, gdy wszystko wkoło zdaje się walić i upadać. Niech ona
Was wspiera i da Wam patrzeć w przyszłość z niezachwianą ufnością. Czegóż
macie się lękać? Kościół święty potrafi wzrastać wśród cierpień, a pośród zniewag
nie zbaczać z prostej drogi, nie przygnębią go przeciwności, nie odurzą
powodzenia, w pomyślności umie zachować pokorę, w trudnościach z nadzieją
spoglądać ku niebu.” (cyt. za: Godzina Czytań, 8 maja).
x. Proboszcz
Z NAUCZANIA ŚWIĘTEGO JANA PAWŁA II
Zwłaszcza w Chrystusie ukrzyżowanym znajduje
Kościół odpowiedź na nurtujące dziś tak wielu
ludzi pytanie o to, czy posłuszeństwo wobec
uniwersalnych i niezmiennych norm moralnych
może
wyrażać
szacunek
dla
jedyności
i niepowtarzalności każdej ludzkiej osoby
i nie zagrażać jej wolności i godności. Kościół ma
taką samą świadomość otrzymanej misji jak
apostoł Paweł: „Posłał mnie Chrystus, (...) abym
głosił Ewangelię, i to nie w mądrości słowa, by
nie zniweczyć Chrystusowego krzyża (...) my głosimy Chrystusa
ukrzyżowanego, który jest zgorszeniem dla Żydów a głupstwem dla
pogan, dla tych zaś, którzy są powołani, tak spośród Żydów, jak
i spośród Greków, Chrystusem, mocą Bożą i mądrością Bożą” (1 Kor
1, 17. 23-24). Chrystus ukrzyżowany objawia autentyczny sens
wolności, w pełni go realizuje poprzez całkowity dar z siebie
i powołuje swoich uczniów do udziału w tej samej wolności.
(Veritatis Splendor 85)
MODLITWY ŚW. BRATA ALBERTA
Królu niebios, cierniem ukoronowany, ubiczowany,
w purpurę odziany, Królu znieważony, oplwany, bądź
Królem i Panem naszym tu i na wieki. Amen.
***
Chciałbym i proszę Miłosierdzia Cierpiącego za
moje grzechy, abym dla wywdzięczenia się Panu mógł
także cierpieć wszystko co by Jego łasce dać mi się
podobało. Daj. Daj. Tak mi Panie Jezu dopomóż.
Pomnóż siłę do kochania tylko Ciebie i wszystkich
ludzi dla Ciebie. Daj, żebym był do Ciebie podobny.
Panie Jezu, dla Twej miłości gotów jestem na krzyż i na śmierć, w Tobie
położyłem ufność moją, nie daj mnie na wieczne pohańbienie.
3
Niech Pan Bóg będzie za wszystko co daje albo dopuszcza pochwalony.
***
Panie Jezu Zmartwychwstały, wszystko co czynisz jest dobre
i usprawiedliwione samo w sobie: jeżeli mi dasz odrobinę łaski Twojej,
bądź pochwalony, jeżeli nie dasz, bądź również błogosławiony.
***
Formuła ofiarowania się Panu Jezusowi: Oddaję Panu Jezusowi moją
duszę, rozum, serce i wszystko co mam. Ofiaruję się na wszystkie
wątpliwości, oschłości wewnętrzne, udręczenia i męki duchowne, na
wszystkie upokorzenia i wzgardy, na wszystkie boleści ciała i choroby, a za
to nic nie chcę ani teraz, ani po śmierci, ponieważ tak czynię z miłości dla
samego Pana Jezusa. (Tekst ułożony przez św. Brata Alberta dla bł. Siostry
Bernardyny Jabłońskiej).
IDĘ DO PRZYJACIELA
„Czy uświadamiam sobie ile Bóg od nas wymaga powołując nas – przez
chrzest święty, Komunię świętą, i wszystkie sakramenty – do przyjaźni
z Jezusem? Grzechy wierzących są cięższe od grzechów ludzi
niewierzących, bo bardziej rani przyjaciel, który zawiódł, niż wróg, który
skaleczył. Nie mówmy: grzeszę, łamię paragraf prawa, ale – zraniłem
Przyjaciela. Nie mówmy, że spotkał mnie cios i nieszczęście zwaliło mi
się na głowę, ale – Jezus mnie próbuje, doświadcza mnie, chce czegoś
więcej ode mnie, niż ja sam chcę dać. Nie mówmy: idę do spowiedzi, ale
– idę do Przyjaciela, który zapyta mnie, czy Go kocham”.
(ks. J. Twardowski, Myśli na każdy dzień, Poznań 2002, 112)
Z OGŁOSZEŃ
15
 Dzisiaj Czerwcowe o godz. 17
.
 Za tydzień święcenie pojazdów po Mszach św. (z wyjątkiem wieczornej)
na pętli przy cmentarzu.
 Proszę mieszkańców Wilczej Wólki o przygotowanie kościoła na przyszłą
niedzielę
 Za tydzień - w niedzielę - zapraszamy kandydatów do Bierzmowania
(grupy starszej i młodszej) na Mszę św. o godz. 1800. Po Mszy spotkanie.
Obecność obowiązkowa. Sakrament Bierzmowania będzie udzielony na
początku listopada podczas wizytacji kanonicznej. Od września
rozpoczniemy również kurs dla dorosłych, którzy pragną przyjąć
sakrament Dojrzałości chrześcijańskiej.
 Z naszej wspólnoty parafialnej odszedł do Pana Ś.P. Kazimierz KĘCIEK
(l. 68) z Wilczej Wólki. Pogrzeb odbył się w minioną środę. Wieczny
odpoczynek ….
4