ZERÓWKA – KATECHEZA 11 – Sakramenty

ZERÓWKA – KATECHEZA 11 – Sakramenty
Dzień 1 – Sakramenty – znaki łaski
"Sakramenty są skutecznymi znakami łaski, ustanowionymi przez Chrystusa i powierzonymi Kościołowi. Przez te
znaki jest nam udzielane życie Boże …" (KKK 1131). Bóg zapragnął podzielić się z człowiekiem swoim życiem.
Ponieważ Boża łaska jest nam koniecznie pogrzebana do zbawienia, Bóg pragnie ją nieustannie wylewać na
człowieka. Gwarancją pewności łaski Bożej są sakramenty. „Sakramenty obejmują wszystkie etapy i wszystkie
ważne momenty życia chrześcijanina: sprawiają narodzenie i rozwój chrześcijańskiego życia wiary, uzdrowienie i dar
posłania. Widać w tym pewne podobieństwo, jakie istnieje między etapami życia naturalnego a etapami życia
duchowego” (KKK 1210).
W modlitwie dziękczynienia stań przed Bogiem. Uwielbiaj Go w Jego miłości i trosce o Ciebie.
Dzień 2 – Chrzest
„Chrzest święty jest fundamentem całego życia chrześcijańskiego, bramą życia w Duchu i bramą otwierającą dostęp
do innych sakramentów. Przez chrzest zostajemy wyzwoleni od grzechu i odrodzeni jako synowie Boży, stajemy się
członkami Chrystusa oraz zostajemy wszczepieni w Kościół i stajemy się uczestnikami jego posłania” (KKK 1213).
„Chrzest jest najpiękniejszym i najwspanialszym darem Boga ... . Nazywamy go darem, łaską, namaszczeniem,
oświeceniem, szatą niezniszczalności, obmyciem odradzającym, pieczęcią i wszystkim, co może być
najcenniejsze. Darem – ponieważ jest udzielany tym, którzy nic nie przynoszą; łaską – ponieważ jest dawany nawet
tym, którzy zawinili; chrztem – ponieważ grzech zostaje pogrzebany w wodzie; namaszczeniem – ponieważ jest
święty i królewski (a królów się namaszcza); oświeceniem – ponieważ jest jaśniejącym światłem; szatą - ponieważ
zakrywa nasz wstyd; obmyciem – ponieważ oczyszcza; pieczęcią – ponieważ strzeże nas i jest znakiem panowania
Boga” (KKK 1216) – św. Grzegorz z Nazjanzu.
Wyraź Bogu swoją wdzięczność za chrzest, który włączył Cię w Kościół – Ciało Chrystusa
(Mt 28,16-20; Mk 16,15-16).
Dzień 3 – Bierzmowanie
„Przez sakrament bierzmowania (ochrzczeni) jeszcze ściślej wiążą się z Kościołem, otrzymują szczególną moc
Ducha Świętego i w ten sposób jeszcze mocniej zobowiązani są, jako prawdziwi świadkowie Chrystusa, do
szerzenia wiary słowem i uczynkiem oraz do bronienia jej” (KKK 1285). „Bierzmowanie przynosi wzrost i pogłębienie
łaski chrzcielnej: - zakorzenia nas głębiej w Bożym synostwie, tak że możemy mówić "Abba, Ojcze!" (Rz 8,15);
- ściślej jednoczy nas z Chrystusem; - pomnaża w nas dary Ducha Świętego; - udoskonala naszą więź z Kościołem;
- udziela nam, jako prawdziwym świadkom Chrystusa, specjalnej mocy Ducha Świętego do szerzenia i obrony wiary
słowem i czynem, do mężnego wyznawania imienia Chrystusa oraz do tego, by nigdy nie wstydzić się Krzyża” (KKK
1303).
W żarliwej modlitwie do Ducha Świętego proś o umocnienie Twojej wiary (Dz 8,14-17).
Dzień 4 – Eucharystia
„Najświętsza Eucharystia dopełnia wtajemniczenie chrześcijańskie. Ci, którzy przez chrzest zostali wyniesieni do
godności królewskiego kapłaństwa, a przez bierzmowanie zostali głębiej upodobnieni do Chrystusa, za
pośrednictwem Eucharystii uczestniczą razem z całą wspólnotą w ofierze Pana” (KKK 1322). „Eucharystia jest
"źródłem i zarazem szczytem całego życia chrześcijańskiego". Inne zaś sakramenty, tak jak wszystkie kościelne
posługi i dzieła apostolstwa, wiążą się ze świętą Eucharystią i do niej zmierzają. W Najświętszej bowiem Eucharystii
zawiera się całe duchowe dobro Kościoła, a mianowicie sam Chrystus, nasza Pascha” (KKK 1324). "Zbawiciel nasz
podczas Ostatniej Wieczerzy, tej nocy, kiedy został wydany, ustanowił eucharystyczną Ofiarę Ciała i Krwi swojej, aby
w niej na całe wieki, aż do swego przyjścia, utrwalić Ofiarę Krzyża i tak umiłowanej Oblubienicy – Kościołowi
powierzyć pamiątkę swej Męki i Zmartwychwstania: sakrament miłosierdzia, znak jedności, węzeł miłości, ucztę
paschalną, w której pożywamy Chrystusa, w której dusza napełnia się łaską i otrzymuje zadatek przyszłej chwały"
(KKK 1323).
Jakie miejsce w Twoim życiu zajmuje Eucharystia? Czy jest rzeczywiście źródłem i szczytem wszystkiego?
(Łk 22,19-20; Mt 26,26-28; J 6,53-58)
1
Dzień 5 – Pokuta i pojednanie
„Ci zaś, którzy przystępują do sakramentu pokuty, otrzymują od miłosierdzia Bożego przebaczenie zniewagi
wyrządzonej Bogu i równocześnie dostępują pojednania z Kościołem, któremu, grzesząc, zadali ranę, a który
przyczynia się do ich nawrócenia miłością, przykładem i modlitwą" (KKK 1422). Nawrócenie do Chrystusa, nowe
narodzenie przez chrzest, dar Ducha Świętego, Ciało i Krew Chrystusa otrzymane jako pokarm sprawiły, że staliśmy
się "święci i nieskalani przed Jego obliczem" (Ef 1,4), jak sam Kościół – Oblubienica Chrystusa, jest "święty
i nieskalany" (Ef 5,27). Nowe życie otrzymane w sakramentach wtajemniczenia chrześcijańskiego nie wyeliminowało
jednak kruchości i słabości natury ludzkiej ani jej skłonności do grzechu, którą tradycja nazywa pożądliwością.
Pozostaje ona w ochrzczonych, by podjęli z nią walkę w życiu chrześcijańskim z pomocą łaski Chrystusa. Tą walką
jest wysiłek nawrócenia, mający na uwadze świętość i życie wieczne, do którego Pan nieustannie nas
powołuje (KKK 1426). „Grzech jest przede wszystkim obrazą Boga, zerwaniem jedności z Nim. Narusza on
równocześnie komunię z Kościołem. Dlatego też nawrócenie przynosi przebaczenie ze strony Boga, a także
pojednanie z Kościołem, co wyraża i urzeczywistnia w sposób liturgiczny sakrament pokuty i pojednania” (KKK
1440).
Czy sakrament pokuty i pojednania prowadzi mnie rzeczywiście do nawrócenia? Podziękuj Bogu za ten sakrament
objawiający wielkość Bożego Miłosierdzia (J 20,19-23).
Dzień 6 – Namaszczenie chorych
„"Uzdrawiajcie chorych!" (Mt 10,8). Kościół otrzymał to zadanie od Pana i stara się je wypełniać zarówno przez
opiekę, jaką otacza chorych, jak i przez modlitwę wstawienniczą, przez którą łączy się z nimi. Kościół wierzy
w ożywiającą obecność Chrystusa, lekarza dusz i ciał. Obecność ta działa szczególnie przez sakramenty,
a w sposób zupełnie specjalny przez Eucharystię – Chleb, który daje życie wieczne. Św. Paweł dostrzega jego
związek ze zdrowiem ciała – por. 1 Kor 11,30” (KKK 1509). Kościół w czasach apostolskich zna jednak specjalny
obrzęd przeznaczony dla chorych. Mówi o tym św. Jakub: "Choruje ktoś wśród was? Niech sprowadzi kapłanów
Kościoła, by się modlili nad nim i namaścili go olejem w imię Pana. A modlitwa pełna wiary będzie dla chorego
ratunkiem i Pan go podźwignie, a jeśliby popełnił grzechy, będą mu odpuszczone" (Jk 5,14-15)” (KKK 1510).
Skutki specjalnej łaski sakramentu namaszczenia chorych są następujące:
- zjednoczenie chorego z męką Chrystusa dla jego własnego dobra oraz dla dobra całego Kościoła;
- umocnienie, pokój i odwaga, by przyjmować po chrześcijańsku cierpienia choroby lub starości;
- przebaczenie grzechów, jeśli chory nie mógł go otrzymać przez sakrament pokuty;
- powrót do zdrowia, jeśli to służy dobru duchowemu;
- przygotowanie na przejście do życia wiecznego (KKK 1532).
Przez chwilę pomyśl o kruchości życia ludzkiego. Jezus nie chce zostawiać Cię samego z bólem i chorobą. Proś
o łaskę takiego przeżywania cierpienia, które jeszcze ściślej upodobni Cię do Chrystusa (Jk 5,13-18).
Dzień 7 - Małżeństwo i Kapłaństwo
„Święcenia (kapłaństwo) i małżeństwo są sakramentami nastawionymi na zbawienie innych ludzi. Przez służbę
innym przyczyniają się także do zbawienia osobistego. Udzielają one szczególnego posłania w Kościele i służą
budowaniu Ludu Bożego” (por. KKK 1534). „Sakrament święceń jest sakramentem, dzięki któremu posłanie,
powierzone przez Chrystusa Apostołom, nadal jest spełniane w Kościele aż do końca czasów. Jest to więc
sakrament posługi apostolskiej. Obejmuje on trzy stopnie: episkopat, prezbiterat i diakonat” (KKK 1536). „Przymierze
małżeńskie, przez które mężczyzna i kobieta tworzą ze sobą wspólnotę całego życia, skierowaną ze swej natury na
dobro małżonków oraz do zrodzenia i wychowania potomstwa, zostało między ochrzczonymi podniesione przez
Chrystusa Pana do godności sakramentu” (KKK 1601). Miłość małżonków ze swej natury wymaga jedności
i nierozerwalności ich osobowej wspólnoty, która obejmuje całe ich życie: "A tak już nie są dwoje, lecz jedno ciało"
(Mt 19,6). "Powołani są do ciągłego wzrostu w tej komunii przez codzienną wierność małżeńskiej obietnicy
obopólnego całkowitego daru" (Jan Paweł II, adhort. apost. Familiaris consortio, 19). Ta wspólnota ludzka jest
potwierdzona, oczyszczona i dopełniona przez jedność w Jezusie Chrystusie, udzieloną przez sakrament
małżeństwa. Pogłębia się ona przez życie wspólną wiarą i przez wspólne przyjmowanie Eucharystii (KKK 1644).
W misji Kościoła Jezus przeznaczył również Tobie specjalne miejsce. Podziękuj Mu i proś o święte życie zgodne ze
swoim powołaniem (Mt 19,1-9; Mk 1,16-20).
2