"Dziura Szczurka" to tylko 60 mld zł

instytut studiów podatkowych
"Dziura Szczurka" to tylko 60 mld zł
prof. Witold Modzelewski
Współtwórca Instytutu Studiów Podatkowych
Od dzieciństwa znamy powtarzaną przez rodziców i nauczycieli zasadę:
skoro coś zepsułeś, to musisz to naprawić. W domyśle: jak umiałeś popsuć,
to musisz umieć zrobić coś odwrotnego.
Zapewne większość z nas jest przeświadczona, że mamy do czynienia z „oczywistą
oczywistością”, więc psuj jest jednocześnie fachowcem od naprawy, w dodatku jako jedyny jest
to tego zobowiązany (reszta nie). Niestety w przypadku podatków jest to klasyczna trzecia
prawda tischnerowska (czyli gówno prawda).
Biurokraci wspólnotowi, urzędnicy resortu finansów, liberalni eksperci, międzynarodowy biznes
doradczy z politykami na końcu są świetni w dziele psucia podatków, a zwłaszcza tych
harmonizowanych, ale zupełnie nie potrafią ich naprawić. Cały czas spożywamy owoce ich
aktywności, a „dziura Szczurka” w dochodach budżetowych liczona jest nawet przez jakże
lubiany przez liberałów międzynarodowy biznes doradczy, na 50 mld zł w samym tylko podatku
od towarów i usług.
Oczywiście ta kwota jest równie duża i wiarygodna, jak dziewięćdziesięciomiliardowy koszt
skrócenia wieku emerytalnego z początkiem przyszłego roku. Zapewne „dziura Szczurka”, czyli
utracone bezpowrotnie w tym roku dochody z VAT-u, akcyzy i podatku dochodowego od osób
prawnych wynosi około 4% PKB – czyli ponad 60 mld zł, więc w porównaniu z „dziurą Bauca” (90
mld zł) jest to trochę mniej. Idzie więc ku lepszemu.
Czy gdy minister Mateusz Szczurek wraz z kilkunastoma zastępcami (podatkami zajmuje się
rekordowa w historii ilość wiceministrów: jest ich pięcioro, czyli na każdego przypada 12 mld zł
dziury Szczurka) coś zepsuł, to zapewne umie naprawić, tak jak podpowiada doświadczenie
życiowe i wiedza nauczycieli i rodziców? Sądzę, że nie, bo żeby umieć cokolwiek naprawić,
trzeba nie tylko wiedzieć jak się to robi, ale również chcieć to zrobić. A z jednym z drugim
władza ma – jak to się dziś modnie mówi – „spore deficyty”.
Przed kilku laty – głosząc, że zwalcza oszustwa podatkowe – wprowadziła rozwiązania, których
autorem był lider międzynarodowej optymalizacji podatkowej, zresztą nie kryjący swego
autorstwa. Polegały one na tym, że kilku zainteresowanym branżom, które nie chciały płacić
Materia³y prasowe – 2015
instytut studiów podatkowych
tego podatku, po prostu go zlikwidowano, bo gdy brak jest opodatkowania, to również nie ma
sensu uchylać się od niego a ów stan na żarty nazwali „odwrotnym obciążeniem”.
Dziś zbieramy żniwo owych pomysłów i dziury w dochodach budżetowych już nie uda się ukryć.
Opublikowano nawet najnowszy zestaw pomysłów, które zdaniem „rady” przy ministrze
finansów przyczynią się do ograniczenia owej dziury. Skoro minister wierzy w skuteczność tych
rad, to dlaczego nie przygotował (wraz z pięcioma wiceministrami) przepisów, które naprawią
nasz system podatkowy? Czyżby sprawdzało się ludowe porzekadło o sześciu kucharkach?
Mimo że dobrze wiemy, że owe rady są tyle samo warte, co „odwrotne obciążenie”, to dlaczego
tego jednak nie robi? Przecież można zwołać jeszcze jedno posiedzenie sejmu i uchwalić zmiany
w przepisach i pokazać opozycji swoją fachowość i determinację. Może nawet dzięki temu
liberałowie wygraliby jesienne wybory? Przecież bardzo chcą, bo już przekształcili się dawno w
Partię Władzy i nie mogą sobie wyobrazić bycia opozycją.
Idę jednak o zakład, że tego nie zrobią, bo dobrze wiedzą, że te propozycje spowodują tylko
dalszą destrukcję tego podatku. Przede wszystkim jednak nie chcą tego zrobić, bo tylko w
bajeczkach dla dzieci o dobrym kapitalizmie władza działa w interesie publicznym. U nas
podatki są kształtowane na użytek lobbystów i międzynarodowego biznesu, który jest tak
licznie reprezentowany i dobrze przyjmowany na politycznych salonach.
http://biznes.onet.pl/wiadomosci/analizy/analizy-podatkowe/dziura-szczurka-to-tylko-60-mld-zl/gq34zc
Materia³y prasowe – 2015