DEKLARACJA GENERALNA

DEKLARACJA GENERALNA
Kraje sygnatariusze i Wspólnota Europejska,
A. Przywołując Pierwszą Ministerialną Konferencję w sprawie Ochrony Lasów
w Europie, która miała miejsce w Strasbourgu w 1990 r., podczas której ministrowie
uzgodnili, że niezbędna jest bliska współpraca pomiędzy państwami –
sygnatariuszami na rzecz ochrony i trwale zrównoważonego zagospodarowania lasów,
że powszechne cele i zasady m.in. ochrony, powinny być progresywnie wdrażane na
poziomie naukowym i technicznym oraz, że należy stymulować wysiłki organizacji
międzynarodowych w tych obszarach,
B. Doceniając znaczenie realizacji i kontynuacji prac rozpoczętych na konferencji
w Strasbourgu, prowadzonych od roku 1990 i odnotowując potrzebę dalszego
rozwijania współpracy pomiędzy państwami europejskimi,
C. Zważywszy, że państwa europejskie są odpowiedzialne za zarządzanie blisko ¼
zasobów leśnych świata, w których produkcja drewna jest i pozostanie ważną funkcją
oraz, że zapotrzebowanie na produkty niedrzewne i usługi świadczone przez lasy
w Europie powinno być zaspokajane w sposób umożliwiający trwałe i zrównoważone
zagospodarowanie tych lasów, ich ochronę i odpowiednie wzmocnienie różnorodności
biologicznej,
D. Doceniając rolę Konferencji Helsińskiej i jej rezolucji w zakresie długofalowych
perspektyw leśnictwa, pod warunkiem, że mogą one bardziej przyczyniać się do
krajowych i regionalnych celów w zakresie rozwoju sektora wiejskiego, środowiska
i wzrostu ekonomicznego, handlu i trwałego rozwoju wszystkich państw europejskich,
E. Biorąc pod uwagę skomplikowaną sytuację ekonomiczną sektora leśnego, w tym
pewnych gałęzi przemysłu leśnego, w niektórych państwach europejskich,
F. Zaniepokojeni zagrożeniami stanu zdrowotnego lasów europejskich w wyniku
oddziaływania zanieczyszczeń powietrza, pożarów, szkodników, chorób, zwierzyny
dziko żyjącej, burz, zaniku poziomu wód gruntowych, co uwidacznia potrzebę dalszej
kontroli i ochrony,
G. Świadomi ograniczonych zasobów dostępnych obecnie na potrzeby przeciwdziałania
zanikowi lasów i zmniejszania się areału gruntów leśnych oraz wdrażania zasad
trwałej i zrównoważonej gospodarki leśnej w krajach europejskich w okresie
transformacji gospodarczej,
H. Świadomi dalszego wkładu, jaki sektor leśny mógłby wnieść w zakresie łagodzenia
zmian klimatu oraz, że proces taki wymaga pewnego rodzaju przystosowania
i odpowiednich metod zagospodarowania lasu, pod warunkiem utrzymania zasady ich
trwałości,
I. Przywołując Konwencję w sprawie trans-granicznego rozprzestrzeniania się
zanieczyszczeń powietrza z 1979 i po raz kolejny potwierdzając potrzebę
uwzględnienia zobowiązań zapisanych w protokołach do tej konwencji z Helsinek
i Sofii,
J. Przywołując fakt, że państwa – sygnatariusze i Wspólnota Europejska uczestniczyły
w Konferencji Narodów Zjednoczonych Środowisko i Rozwój w Rio de Janeiro
w czerwcu 1992 r., podpisały Konwencję o różnorodności biologicznej
i Ramową Konwencję Narodów Zjednoczonych w sprawie zmian klimatu oraz, że
przyjmując podczas tej konferencji Agendę 21 i nieobowiązujące prawnie
autorytatywne stanowisko w sprawie zasad światowego konsensusu na rzecz
zagospodarowania, ochrony i zrównoważonego rozwoju wszystkich typów lasów oraz
przez ich wsparcie dla ustanowienia Komisji Trwałego Rozwoju ONZ, państwa
sygnatariusze i Wspólnota Europejska okazują swe poparcie dla włączenia Zasad
Leśnych w proces wdrażania postanowień Agendy 21, w szczególności w kontekście
wdrażania Rozdziału 11 (Zwalczanie wylesień),
K. Potwierdzając wolę kontynuowania oceny Stanowiska w sprawie Zasad Leśnych pod
kątem ich przydatności w dalszej dyskusji międzynarodowej w sprawach lasów,
L. Podkreślając, że ochrona i odpowiednie wzmacnianie różnorodności biologicznej jest
znaczącym elementem trwałego zagospodarowania wszystkich rodzajów lasów
i ekosystemów leśnych i dlatego Rezolucje H1 i H2 powinny być wdrażane w sposób
integralny, przejawiający się w zasadach krajowych i lokalnych rozwiązaniach
technicznych,
M. Doceniając wartość dotychczasowych działań prowadzonych przez instytucje
i organizacje międzynarodowe w zakresie wdrażania rezolucji strasburskich, kładąc
w ten sposób nacisk na lasy europejskie,
N. Potwierdzając potrzebę udziału społeczności lokalnych, właścicieli lasów i organizacji
pozarządowych w formułowaniu i wdrażaniu polityki i programów leśnych oraz
O. Uznając, że każdy naród, przy poszanowaniu jego tożsamości, powinien potwierdzić
swój udział w odpowiedzialności narodów Europy za przyszłość lasów i dostrzegając
potrzebę kontynuowania działań w celu zapewnienia dalszego postępu w wypełnianiu
zobowiązań podjętych przez zainteresowane strony;
wyrażają swoją wolę by:
1. Współpracować w gromadzeniu danych i opracowywaniu okresowych raportów
w zakresie ochrony i trwale zrównoważonego zagospodarowania lasów w Europie,
2. Stymulować i promować współpracę oraz, jeżeli zachodzi potrzeba, koordynację
działań w zakresie dostosowania sektora leśnego w krajach europejskich
z gospodarkami w okresie transformacji,
3. Prowadzić badania naukowe w celu przystosowania europejskiego sektora leśnego do
długoterminowego procesu łagodzenia oraz badania, jeśli jest to uzasadnione,
możliwości przystosowania do zmian klimatu,
4. Niezwłocznie stymulować i promować wdrażanie Deklaracji z Rio, Agendy 21,
Konwencji o różnorodności biologicznej i Ramowej Konwencji Narodów
Zjednoczonych w sprawie zmian klimatu w zakresie, w jakim dotyczą sektora leśnego
oraz Stanowiska w sprawie Zasad Leśnych w kontekście i warunkach europejskich,
5. Promować i uczestniczyć w działaniach międzynarodowych na rzecz konwencji
globalnej w sprawie zarządzania, ochrony i trwale zrównoważonego rozwoju
wszystkich rodzajów lasów oraz
6. Wdrażać rezolucje tej konferencji poprzez kontynuowanie, wzmaganie
i usprawnianie skoordynowanego procesu kontynuacji follow-up, zapoczątkowanego
w Strasbourgu w 1990 r., korzystając w tym celu z doświadczeń płynących z tego
procesu i angażując istniejące instytucje i mechanizmy, o ile jest to możliwe
i właściwe, w zgodzie następującymi zasadami:
W tym samym duchu, który przewodził propozycji zorganizowania konferencji po raz
pierwszy złożonej wspólnie przez ministrów rolnictwa i leśnictwa Francji
i Finlandii, a następnie dzielonych przez ministrów rolnictwa i leśnictwa Finlandii
i Portugalii, kolejne Konferencje Ministerialne mogłyby być zwoływane w sytuacji
i w czasie, gdy zadecyduje o tym wystarczająca liczba państw – sygnatariuszy, kierując się
postępem wykonanym w realizacji zobowiązań, do których przystąpiły oraz efektami
działalności instytucji międzynarodowych, o których mowa poniżej. Dwóch uczestników
będzie wypełniało zadania współprzewodniczących, spośród których pierwszy będzie
współprzewodniczącym ostatniej konferencji, podczas gdy drugi będzie zadeklarowanym
kandydatem do przewodniczenia kolejnej. Państwo lub organizacja goszcząca będą
odpowiedzialne za prowadzenie sekretariatu.
Proces kontynuacji (follow-up) wdrażania rezolucji przyjętych na poprzedniej konferencji
będzie prowadzony przez dwóch uczestników, którzy przyjęli obowiązki
współprzewodniczących tej konferencji.
Realizacja zaleceń przyjętych podczas poprzedniej konferencji, jak również nowe
propozycje wspólnych działań, ważne dla kilku spośród uczestniczących państw
i wniesione z inicjatywy jednego lub kilku ministrów, będą włączone do programu każdej
konferencji. Celem każdej dyskutowanej propozycji powinno być jej podpisanie wyłącznie
przez państwa zainteresowane prowadzeniem wspólnych działań we wnioskowanej dziedzinie
oraz
Dyskutowane propozycje powinny być wspierane przez ekspertów naukowych,
a rozważania powinny być prowadzone w sposób otwarty na forum różnych instytucji
międzynarodowych, takich jak Europejska Komisja Gospodarcza ONZ, Organizacja Narodów
Zjednoczonych do Spraw Wyżywienia i Rolnictwa, w szczególności jej Regionalne Komisje
Leśne, UNEP, Rada Europy, grupy robocze Wspólnoty Europejskiej oraz, m.in. takie
organizacje pozarządowe jak Międzynarodowa Unia Leśnych Organizacji Badawczych,
Europejska Agencja Środowiska, Greenpeace International, IUCN i WWF.