echo życia

O NAS
echo życia
Niepełnosprawni wśród nas
Funkcjonujące w społeczeństwie uprzedzenia i stereotypy na temat osób niepełnosprawnych są główną przyczyną trudności w ich pełnej rewalidacji i rehabilitacji.
Idea integracji, czyli ich pełnego włączenia w życie społeczne, wymaga zmiany postaw negatywnych na pozytywne: tolerancji, akceptacji, współdziałania.
braniają swoim dzieciom
bawić się z dzieckiem
niepełnosprawnym. Wyrażają opinie, że takie dziecko jest ciężarem dla rodziców, nie ma szans na rozwój,
że powinno być oddane do zakładu. Niekiedy demonstracyjnie okazują litość i współczucie.
Przeprowadzone w ostatnich latach w naszym kraju
badania wskazują na znaczne zróżnicowanie postaw społeczeństwa polskiego wobec osób niepełnosprawnych.
Około 15% badanych przez A. Ostrowską osób prezentuje postawę zdecydowanie negatywną, izolacyjną. Badani ci mają minimalną wiedzę o osobach niepełnosprawnych. W ich przekonaniu osoba taka ma liczne ograniczenia w sprawności fizycznej i umysłowej, jest niesamodzielna, nieproduktywna i stanowi ciężar dla innych.
Osoby prezentujące postawę negatywną unikają kontaktów z niepełnosprawnymi i ich rodzinami.
Przeciwieństwem wyżej opisanej jest postawa tolerancji. Prezentuje ją 25% polskiego społeczeństwa.
Osoby z tej grupy postrzegają niepełnosprawność
jako pewien fakt społeczny. W ich opinii osoba niepełnosprawna może być w miarę swych możliwości pożyteczna dla rodziny i otoczenia, mieć szansę na pomyślne ułożenie sobie życia osobistego i zawodowego. Taki obraz osób niepełnosprawnych niesie ze sobą
postawę integracji, czyli umożliwienie swoim dzieciom kontaktu z dziećmi niepełnosprawnymi. Osoby
te upośledzone dziecko i jego rodziców traktują naturalnie, są chętne do pomocy. Nie mają w stosunku do
nich uprzedzeń, utrzymują z nimi kontakty sąsiedzkie i towarzyskie.
Zazwyczaj obawiają się, że nie potrafią się odpowiednio zachować w kontaktach z niepełnosprawnymi, że
mogą ich spotkać przykre doświadczenia. Osoby te za-
Równocześnie z powszechnymi w Polsce działaniami integracyjnymi, wyrażającymi się w dążeniu do rehabilitacji i rewalidacji dzieci niepełnosprawnych w ich naturalnym środowisku i placówkach masowych, powinno się kształtować u
uczniów i ich rodziców postawę tolerancji.
Dużą rolę w kształtowaniu pozytywnych postaw wobec osób niepełnosprawnych pełni wychowawca klasy. W swych działaniach wychowawczych powinien zwrócić uwagę na ten problem. Służy temu specjalny cykl zajęć edukacyjnych. Jego celem jest:
- zapoznanie uczniów z rodzajami niepełnosprawności,
- zapoznanie z prawidłowym zachowaniem
wobec różnych grup niepełnosprawnych, sposobami taktownej pomocy,
- likwidowanie uprzedzeń i stereotypów wynikających z niewiedzy i nieprawidłowych wyobrażeń o osobach niepełnosprawnych,
- kształtowanie u uczniów postawy tolerancji
i empatii.
14
echo życia
Postawy wobec osób niepełnosprawnych :
Cykl edukacyjny ma duże
walory wychowawcze, oprócz
kształtowania postawy tolerancji
wobec osób niepełnosprawnych
przygotowuje uczniów do tego,
by członkiem ich klasy była właśnie taka osoba. Warunkiem bowiem prawidłowego przebiegu
integracji dziecka niepełnosprawnego z jego pełnosprawnymi rówieśnikami w celu przygotowania go do życia w społeczeństwie
jest atmosfera tolerancji i współpracy.
Szkoła masowa stwarza obecnie dzieciom niepełnosprawnym
warunki do nauki i wychowania razem ze zdrowymi rówieśnikami. W wieku szkolnym jedną z najsilniejszych potrzeb dzieci jest chęć przebywania w grupie rówieśniczej, wypływająca z potrzeby
kontaktu społecznego i uzyskania
aprobaty. Sytuacja dziecka niepełnosprawnego nie zawsze jest
korzystna, zarówno pod względem dydaktycznym jak i wychowawczym. Długotrwałe obserwacje dzieci niepełnosprawnych
dowiodły, że unikają one większej liczby kolegów, ograniczają
kontakty interpersonalne do nielicznych osób, dążą do interakcji
z dorosłymi, wykazują duży stopień uzależnienia od otoczenia i
niski poziom aktywności własnej.
W życiu społecznym nie uczestniczą czynnie, usuwają się z niego. Dziecko z defektami wymaga pomocy ze strony nauczyciela w nawiązaniu kontaktów z kolegami. Pomoc ta powinna zmierzać do: stwarzania dzieciom niepełnosprawnym sytuacji sprzyjających nawiązaniu prawidłowych kontaktów
z pełnosprawnymi rówieśnikami, wyuczenia prawidłowego postrzegania i oceny zarówno zachowania dzieci
zdrowych przez jednostkę chorą, jak i reakcji dziecka niepełnosprawnego na zdrowych rówieśników,wzmacnia-
O NAS
nia odporności dzieci z defektami na negatywne reakcje emocjonalne i zachowania zdrowych kolegów,
korygowania niewłaściwych
form zachowania społecznego utrwalonych w wychowaniu rodzinnym lub dotychczasowych kontaktach rówieśniczych przez udział dzieci w
różnych formach terapii oraz
w rzeczywistym życiu grupy.
Cele te powinny być realizowane w codziennych zabiegach wychowawczych oraz na
specjalnych zajęciach integrujących klasę. W klasie o dużej
spójności uczniowie współpracują ze sobą nawzajem, nie ma
uczniów lepszych i gorszych,
panuje klimat zaufania i zachęty do wyrażania własnych opinii i uczuć. Uczniowie
słabsi otrzymują tam wsparcie, zarówno współczucie,
jak i konkretną pomoc, w grupie nie pozostają na uboczu, nie są wyśmiewani.
Jak widać, budowanie
zgranych zespołów umożliwia wspomaganie osób z defektami, jest więc istotną i konieczną działalnością wychowawcy, do którego klasy takie dzieci uczęszczają. Nauczyciel powinien prowadzić
lekcje wychowawcze w formie warsztatów, a więc zajęć, w czasie których uczniowie sami wykonują konkretne
ćwiczenia. Metoda ta powinna
pobudzać uczestników do aktywności. Dzieci lepiej poznają siebie i kolegów, kształtują
umiejętności interpersonalne:
właściwego komunikowania
się, wyrażania własnych odczuć, pozytywnych informacji o innych, przezwyciężają opory przed prezentowaniem siebie na forum klasy.
Izabela Krasiejko
źródło: www.vulkan.edu.pl
Foto: Deviantart
15