ĆWICZYĆ WSPÓLNOTOWO Ćwiczenia duchowości komunii

Kartka z duchowości komunii • Seria VII, Nr 134 – Marzec 2011
ĆWICZYĆ WSPÓLNOTOWO
Ćwiczenia duchowości komunii
ODWOŁANIE DO REALIÓW
Na otwarcie jednej z włoskich katedr
zaproszono wszystkich pomagających w
budowie. Mała dziewczynka próbowała
wejść do środka, ale ją zatrzymano.
– Co ty tu robisz?
– Bo ja pomagałam w budowie katedry.
– To niemożliwe, jesteś zbyt mała, by
znać się na budowie. Nawet cegły nie
dasz rady podnieść!
– Ale przecież mój dziadek był cieślą na
budowie, a ja każdego dnia przynosiłam mu obiad.
Natychmiast wpuszczono ją na uroczystość z pełnymi honorami. Choć nie
wiemy, jak ona się nazywała, to mamy
świadomość, że nie tylko uczestniczyła
w budowaniu katedry, ale także w tworzeniu Kościoła, który jest budowany
przez należących do niego wielu zwykłych ludzi.”1.
1
NAWRÓCENIE
DO KRÓLESTWA BOśEGO
Rzeczywistość jako punkt wyjścia
(Znaki czasów)
Otworzyć horyzonty
(Duchowość innego możliwego świata)
Ćwiczyć wspólnotowo
(Ćwiczenia komunii)
Odnaleźć nowe pola działania (Przezwyciężenie eklezjocentryzmu)
Pracować w zespole
(Razem to możliwe)
Dzielenie się dobrami
(Dziedzictwo ludzkości)
Przemyśleć pojęcie bóstwa
(Jaki Bóg, jaka religia?)
Odkrywanie Jezusowego Królestwa
(Centralność Królestwa Bożego)
Służenie w Kościele, który jest
sakramentem Królestwa Bożego
Ponowne odkrycie podmiotu
wzajemnych relacji
Otwarcie na lepszą przyszłość
Otwarcie na nowy język przekazu
Bp Luis Augusto Castro Q., Zachwyć się pięknem twojej wiary, Tunja 2008, str. 336.
2
DO PRZEMYŚLENIA…
Ważna intuicja
Tytuł budowniczego katedry, twórcy wspólnoty chrześcijańskiej, czy
architekta przyszłości osobistej
i zbiorowej nie należy włącznie do
inżyniera projektującego, czy do
przywódcy grupy, lecz do każdej
osoby zaangażowanej w dzieło.
Chodzi bowiem o inicjatywy wykonywane przez wiele osób, przez zespoły jednoczące dążących do celu.
Na poziomie duchowości można
powiedzieć, że w pewnych okresach historii mocniej podkreślano
wspólne reformy oparte przede
wszystkim na formowaniu i nawracaniu sumienia każdego uczestnika
indywidualnie. W innych epokach mocniej zaznaczano pożytek ze
"wspólnych działań". Oddzielnie obie propozycje są skrajnościami, znacznie osłabiającymi zmiany. Potrzebne jest połączenie obu procesów. Taka
też była intuicja o. Riccardo Lombardiego – to chyba jego najważniejszy
wkład do współczesnej duchowości: "należy szukać prawdziwej reformy
sumień, ale takiej, której można dokonać razem, gdyż każdy z nas i wszyscy
razem stoimy obliczu tych samych problemów. Odwracając rzecz, można
powiedzieć, że trzeba unikać dążenia tylko do wewnętrznej przemiany pojedynczego człowieka. Oprócz tego, że będzie niewystarczająca w obliczu
ogromnych potrzeb, to jeszcze spowoduje, że proponowane rozwiązania
napotkają na serca zamknięte przez egoizm i niezdolne do poświęcenia się
przez całkowity dar z siebie samego”2.
Przypominając Ewangeliczne przesłanie
Warto przy okazji zastanowić się nad doświadczeniem Jezusa z Nazaretu.
Jego sposób ewangelizowania nie dotyczył pojedynczych osób. Zawsze Je2
W taki sposób o. R. Lombardi wyjaśnia sens “Ćwiczeń” w książce: “Wspólnotowe Ćwiczenia
duchowe”, Ed. Paulińska, Rzym 1972, str. 238.
3
go naturalnym otoczeniem byli "uczniowie”, "Dwunastu", albo "tłumy".
W takim wspólnotowym kontekście każdy z obecnych czuł się zaangażowany w zbiorowe odkrywanie głoszonego Królestwa ("Królestwo Boże
jest w was!"), dochodząc do odkrycia pilnej potrzeby osobistego nawrócenia ("Nawracajcie się, bliskie jest Królestwo Boże!"), aby przyjąć zbawienne
zaproszenie od Pana Boga ("narodzenie się na nowo"). Owocem tego jest
nowy styl wzajemnych relacji (pojednanie, współczucie, solidarność, braterstwo).
Stosując tę zasadę w naszych czasach
W konsekwencji duchowość komunii, widziana z perspektywy Królestwa
Bożego, domaga się zasadniczego nawrócenia: przeżywanego indywidualnie, ale w sposób otwarty na życiową sytuację i realia konkretnych osób,
społeczeństw i całej ludzkości.
Perspektywa Królestwa Bożego wzywa nas do przezwyciężenia indywidualistycznej wizji duchowości, a tym samym do zaangażowanie się we
wspólnotowe więzi. Takie nawrócenie dzisiaj jest jeszcze bardziej przynaglane przez dominującą tendencję kultury indywidualizmu, konkurowania ze sobą i zachowań typu "ratuj się kto może!". Anonimowość dużych miast, zamykanie się osób w swoim „małym świecie”, mury wznoszone między ludźmi w imię ochrony prywatności i autonomii – wszystko
to prowadzi do takiego stylu życia, który powoduje, że niezręczne lub
niemożliwe jest mówienie dziś o życiu wspól“Należy szukać
notowym, nie wspominając już o jego doświadczaniu, nawet w rodzinie. Z duchowości
prawdziwej
Królestwa Bożego wynika potrzeba coraz reformy sumień,
większego otwarcia na inne Kościoły, inne rektórej można
ligie i kultury, dążąc do obrony życia, pokoju
dokonać razem”
i sprawiedliwości dla wszystkich narodów.
Duchowości komunii można doświadczyć podczas "Wspólnotowych Ćwiczeń”:
najpierw jako okazja do wspólnego spojrzenia na codzienne doświadczenia, na to, co dzieje się wokół nas w kraju i na świecie, starając się
odkrywać, co z Boga znajduje się w tych wydarzeniach? Jak On tam jest
obecny? Jak w ogóle odczuwamy Jego obecność?
po wtóre, wraz z innymi w świetle Słowa Bożego można się zastanowić,
jakiego rodzaju nowe wyzwania powinniśmy podjąć w obliczu doświadczanych na co dzień relacji z konkretnymi ludźmi i wobec wyda-
4
rzeń małego i wielkiego świata. Dzielenie się tym we wspólnocie prowadzi do radosnego celebrowania życia codziennego podczas liturgii...
Zawsze możliwe jest uczynienie czegoś więcej, o lepszej jakości, dążąc
w umotywowany sposób do coraz większej doskonałości. Chodzi więc
o odkrywanie doświadczenia nieustannego wezwania i powołania do
tego, co lepsze…
po trzecie, duchowość przekształca się we "wspólnotowe ćwiczenie",
gdy razem odkrywamy sposób przełożenia wyzwań historii i nowych
„powołań” na sposoby dążenia do wzrostu ludzkości: aby czynić ją lepszą i doskonalszą, poprawiając warunki życia, lokalnie i w szerszym
zakresie... Taka postawa wymaga jednak współpracy przy szukaniu
najlepszych rozwiązań, by je poznawać i wypróbowywać w praktyce,
decydując się na wybór tych, które są najlepsze…
KILKA PRAKTYCZNYCH PYTAŃ
Wracając do przykładu dziecka budującego katedrę, a przede wszystkim
zwracając uwagę na ewangeliczny przykład czynów i nauczania Pana Jezusa o Królestwie Bożym, pomyślmy:
Jaki jest mój styl przeżywania duchowości - żyję w swoim małym świecie indywidualnej perspektywy, czy mam styl życia otwarty na innych?
Jakiego rodzaju doświadczeniem wsparcia ze strony mojej grupy, rodziny i środowiska z „małej Ojczyzny” moglibyśmy się podzielić?
Co mógłbym uczynić w swoim środowisku dla promowania stylu życia
otwartego na wspólnotowe „ćwiczenie się razem z innymi”?
Przy tej okazji warto przypomnieć też sobie piękne słowa Pana Jezusa
z Ewangelii: "gdzie są dwaj albo trzej zebrani w imię moje, tam jestem pośród nich” (Mt 18, 20).
Po lekturze zapraszamy do podzielenia się przemyśleniami na stronie internetowej międzynarodowej Grupy: www.4bw.org - W sekcji “W stronę Królestwa Bożego” na stronie
głównej łatwo odnaleźć odpowiedni odnośnik.
PODZIELMY SIĘ śYCIEM
Dyrekcja Generalna
Słuzba
Słuzba Animacji Wspólnotowej
Via Monte Altissimo 23 • 00141 Roma
www.4bw.org