D - Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Tarnowie

D - Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Tarnowie

Sygn. akt IV U 1034/12
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 25 października 2013 roku
Sąd Okręgowy w Tarnowie – Wydział IV Pracy i Ubezpieczeń Społecznych
w składzie:
Przewodniczący:SSO Natalia Lipińska
Protokolant: stażysta S. D.
po rozpoznaniu w dniu 25 października 2013 roku w Tarnowie na rozprawie
sprawy z odwołania A. P.
od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.
z dnia 20 lipca 2012 roku nr (...)
w sprawie A. P.
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.
o prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy
oddala odwołanie.
Sygn. akt IV U 1034/12
UZASADNIENIE
wyroku Sądu Okręgowego w Tarnowie
z dnia 25 października 2013 r.
Decyzją z dnia 20 lipca 2012 r., nr (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T., na podstawie przepisów ustawy
z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009 r. Nr 153, poz.
1227 ze zm.), odmówił A. P. przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, ponieważ Komisja Lekarska
ZUS w orzeczeniu z dnia 11 lipca 2012 r. stwierdziła, że ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy.
Odwołanie od tej decyzji wniósł A. P., domagając się jej zmiany i przyznania mu prawa do renty z tytułu niezdolności do
pracy. W uzasadnieniu odwołujący podniósł, że zaskarżona decyzja jest dla niego krzywdząca. W 1997 r. uległ bowiem
wypadkowi samochodowemu, w wyniku którego doznał urazu kręgosłupa piersiowego z następowym złamaniem
dwóch trzonów kręgosłupa piersiowego Th6 i Th7. Uszkodzenie to ma charakter trwały i nieodwracalny. Jak podał
odwołujący, z wiekiem pojawiły się też u niego dolegliwości bólowe związane ze zmianami zwyrodnieniowymi
kręgosłupa lędźwiowego,
a mianowicie dyskopatia na poziomie L4-L5 i L5-S1. Choroba ta manifestuje się rwą kulszową lewostronną,
czyli bólami kręgosłupa promieniującymi do lewej kończyny dolnej, które uniemożliwiają mu wykonywanie pracy
zarobkowej. Odwołujący zaznaczył ponadto, że leczy się u psychiatry w związku z załamaniem nerwowym.
W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie, podtrzymując argumentację zawartą w
uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.
Bezsporne w niniejszej sprawie było, że odwołujący A. P., urodzony (...), ma wykształcenie średnie zawodowe
o specjalności technik mechanik obróbki skrawania. Pracował jako robotnik magazynowy, magazynier- kierowca,
kierownik magazynu, zastępca kierownika hurtowni samochodów osobowych i specjalista w hurtowni samochodów.
Od 4 lipca 1998 r. do 31 stycznia 2010 r. odwołujący pobierał rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy w związku
z wypadkiem przy pracy. Decyzją z dnia
3 marca 2010 r. ZUS po rozpatrzeniu wniosku z dnia 10 grudnia 2009 r. odmówił mu przyznania prawa do tego
świadczenia na dalszy okres. Rozpatrując odwołanie od tej decyzji Sąd Okręgowy w Tarnowie postanowieniem z dnia
11 sierpnia 2010 r., sygn. akt
IV U 306/10, uchylił zaskarżoną decyzję, przekazał sprawę do rozpoznania organowi rentowemu i umorzył
postępowanie. Na skutek ponownego rozpoznania sprawy, orzeczeniem Lekarza Orzecznika ZUS z dnia 8 października
2010 r. wnioskodawca został uznany za częściowo niezdolnego do pracy na okres do 31 grudnia 2010 r. z ustaleniem,
że niezdolność ta powstała od 1 lutego 2010 r. i nie pozostaje w związku z wypadkiem przy pracy. Na skutek zarzutu
wadliwości, sprawa skierowana została do Komisji Lekarskiej ZUS, która
w orzeczeniu z dnia 2 listopada 2010 r. ustaliła, że ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy. Na tej podstawie, decyzją
z dnia 25 listopada 2010 r. organ rentowy odmówił wnioskodawcy przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do
pracy w związku z wypadkiem przy pracy. Odwołanie ubezpieczonego od tej decyzji zostało oddalone wyrokiem Sądu
Okręgowego w Tarnowie z dnia 4 listopada 2011 r., sygn. akt IV U 1004/10. Sąd Apelacyjny w Krakowie wyrokiem z
dnia 4 kwietnia 2012 r., sygn. akt III AUa 1779/11, oddalił zaś apelację od tego orzeczenia.
W dniu 20 kwietnia 2012 r. odwołujący wystąpił do organu rentowego z wnioskiem
o prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy z ogólnego stanu zdrowia.
Zaskarżoną decyzją z dnia 20 lipca 2012 r. ZUS Oddział w T. odmówił A. P. przyznania prawa do tego świadczenia,
ponieważ Komisja Lekarska ZUS
w orzeczeniu z dnia 12 lipca 2012 r. stwierdziła, że ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy.
W przypadku wnioskodawcy ostatnim z okresów ubezpieczenia był okres pobierania zasiłku chorobowego od 7
października 1997 r. do 3 lipca 1998 r. wypłacanego w okresie zatrudnienia w (...) S.A.
(okoliczności bezsporne)
Sąd Okręgowy ustalił ponadto następujący stan faktyczny sprawy:
Lekarz Orzecznik ZUS w opinii lekarskiej z dnia 12 czerwca 2012 r. stwierdził u wnioskodawcy:
• zmiany zwyrodnieniowo- dyskopatyczne wielopoziomowe stawów kręgosłupa odcinka C i L-S z okresowym
zespołem bólowym, obecnie małego stopnia,
z ograniczeniem ruchomości,
• przebyte kompresyjne złamanie trzonu Th6 i Th 7 w 1997 r.,
• nadciśnienie tętnicze,
• otyłość pokarmową,
• zaburzenia gospodarski lipidowej,
• zaburzenia nerwicowe.
W konsekwencji, Lekarz Orzecznik ZUS uznał, że odwołujący nie jest niezdolny do pracy.
Na skutek sprzeciwu, sprawa skierowana została do Komisji Lekarskiej ZUS, która
w opinii lekarskiej z dnia 11 lipca 2012 r., podtrzymała stanowisko wyrażone przez Lekarza Orzecznika, rozpoznając
u ubezpieczonego:
• zmiany zwyrodnieniowo- dyskopatyczne wielopoziomowe kręgosłupa bez cech uszkodzenia UN,
• stan po złamaniu kompresyjnym Th6 i Th7 w 1997 r.,
• nadciśnienie tętnicze,
• otyłość BMI 37.
Orzeczenie Komisji Lekarskiej legło u podstaw wydania zaskarżonej decyzji.
dowód:
• orzeczenie Lekarza Orzecznika z dnia 12.06.2012 r.- k. 37v cz. V akt ZUS,
• orzeczenia Komisji Lekarskiej z dnia 11.07.2012 r.- k. 38v-39 cz. V akt ZUS,
W celu stwierdzenia czy i w jakim stopniu odwołujący jest niezdolny do pracy oraz kiedy powstała ewentualna
niezdolność do pracy, Sąd dopuścił dowód z opinii biegłych lekarzy sądowych: lek. med. J. S.- chirurga ortopedytraumatologa, lek. med.
J. S.- specjalisty neurologa, lek. med. P. M.- specjalisty kardiologa i lek. med. M. H.- specjalisty neurochirurga.
W pisemnej opinii z dnia 6 listopada 2012 r. biegli chirurg ortopeda- traumatolog, neurolog i kardiolog zdiagnozowali
u odwołującego:
• stan po przebytym w 1997 r. urazie kręgosłupa piersiowego,
• przebyte złamanie kręgów Th6 i Th7,
• przepuklinę jądra miażdżystego Th8-Th9,
• zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa szyjnego piersiowego i lędźwiowego
z wielopoziomowymi dyskopatiami,
• przewlekły zespół bólowy grzbietu,
• przebyty zawał serca,
• nadciśnienie tętnicze pierwotne.
W oparciu o przeprowadzone badanie oraz wyniki badań specjalistycznych uznali, że odwołujący nie jest niezdolny
do pracy.
W uzasadnieniu opinii podali, że w aktualnym stanie zdrowia badanego odnotowuje się jego dość dobry stan
ogólny. Układ ruchu jest nieznacznie upośledzony poprzez ograniczenie ruchomości w stawie barkowym lewym,
stan neurologiczny nie zdradza obecności objawów ubytkowych, rozciągowych i patologicznych, funkcje zwieraczy
są zachowane, a układ krążenia wydolny. Taki stan nie zmusza wnioskodawcy do unikania aktywności fizycznej.
Wyniki badań dodatkowych dowodzą obecności przepukliny jądra miażdżystego w odcinku piersiowym kręgosłupa,
uciskającej rdzeń kręgowy, kwalifikowanej do leczenia operacyjnego, na które ubezpieczony się nie godził.
dowód:
• opinia sądowo- lekarska z dnia 06.11.2012 r.- k. 9-13,
W pisemnej opinii z dnia 20 marca 2013 r. biegły psychiatra zdiagnozował u odwołującego:
• zaburzenia depresyjno- lękowe (adaptacyjne), obecnie miernie nasilone.
W oparciu o przeprowadzone badanie oraz wyniki badań specjalistycznych uznał, że odwołujący nie jest niezdolny
do pracy.
W uzasadnieniu opinii podał, że opiniowany pozostaje w leczeniu psychiatrycznym ambulatoryjnym od czerwca 2012
r. z rozpoznaniem organicznych zaburzeń nastroju- depresyjnych i cech otępienia organicznego. W wyniku badania
psychologicznego z dnia
10 lipca 2012 r. stwierdzono zmiany organiczne OUN. Z przeprowadzonego wywiadu wynika, że odwołujący podjął
leczenie psychiatryczne w związku z trudną sytuacją życiową (choroba kręgosłupa, brak świadczeń rentowych).
Leczenie psychiatryczne przyniosło poprawę jego stanu psychicznego. W trakcie obecnego badania nie stwierdzono
u opiniowanego istotnych odchyleń od stanu prawidłowego, w tym nasilonych zaburzeń nastroju, zaburzeń funkcji
poznawczych i zaburzeń psychotycznych. Rozpoznane zaburzenia depresyjno- lękowe w ich obecnym stopniu
nasilenia nie powodują niezdolności odwołującego do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji (technik
mechanik).
dowód:
• opinia sądowo- lekarska z dnia 20.03.2013 r.- k. 20-22,
W pisemnej opinii z dnia 15 lipca 2013 r. biegły neurochirurg zdiagnozował u odwołującego:
• przewlekły zespół bólowy kręgosłupa lędźwiowego bez ubytków neurologicznych,
z zaznaczonymi objawami rozciągowymi i z pewnymi ograniczeniami ruchowymi kręgosłupa,
• przebyty uraz kręgosłupa piersiowego (w 1997 r.) ze złamaniem trzonów Th6-Th7, bez ubytków neurologicznych,
• przebyty zawał mięśnia sercowego w 2011 r. (w wywiadzie),
• otyłość.
W oparciu o przeprowadzone badanie oraz wyniki badań specjalistycznych uznał, że odwołujący nie jest niezdolny
do pracy.
W uzasadnieniu opinii podał, że odwołujący leczy się z powodu wieloletnich dolegliwości bólowych kręgosłupa
lędźwiowego z powodu zmian dyskopatyczno- zwyrodnieniowych oraz piersiowego po urazie ze złamaniem trzonów
Th6 i Th7
z potwierdzoną radiologicznie protruzją dysku Th8- Th9 i cechami ucisku na rdzeń kręgowy. Obecnie utrzymuje się
u niego przewlekły zespół bólowy kręgosłupa lędźwiowego
i piersiowego, ostatnio zaś kręgosłupa szyjnego z bólami barków bez ubytków neurologicznych, z ograniczeniami
bólowymi ruchomości kręgosłupa i zaznaczonymi obustronnie objawami rozciągowymi, co nie zaburza czynności
ustroju w stopniu pozwalającym uznać badanego za niezdolnego do pracy zgodnie z poziomem posiadanych
kwalifikacji.
dowód:
• opinia sądowo- lekarska z dnia 20.03.2013 r.- k. 20-22,
Sąd podzielił opinie biegłych sądowych chirurga ortopedy- traumatologa, neurologa
i kardiologa, opinie psychiatry oraz opinię neurochirurga, uznając, że zawierają one kompleksową ocenę stanu
organizmu odwołującego, a nadto uwzględniają wpływ rozpoznanych u niego schorzeń na zdolność do pracy.
Sąd uznał, iż charakterystyka schorzeń została przez biegłych oceniona prawidłowo z punktu widzenia zasad
logiki, przy wykorzystaniu wiedzy specjalistycznej popartej doświadczeniem osób sporządzających opinie. Dlatego
też, Sąd podzielił wnioski biegłych sądowych odnośnie zdolności badanego do pracy zarobkowej zgodnej z
poziomem posiadanych kwalifikacji. Zauważyć przy tym trzeba, że opinie wydane zostały przez biegłych sądowych o
specjalnościach adekwatnych do schorzeń zdiagnozowanych u wnioskodawcy. Nadto podkreślić należy, iż opiniujący
w sprawie biegli swoje ustalenia i wnioski wywiedli po szczegółowej analizie całości dokumentacji medycznej oraz
badaniu odwołującego.
W piśmie procesowym z dnia 9 maja 2013 r. wnioskodawca zakwestionował opinię
z dnia 6 listopada 2012 r., podnosząc, że jest nierzetelna, chaotyczna i niezgodna
z rzeczywistym stanem faktycznym, wnosząc o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego neurochirurga z uwagi na
fakt pozostawania w leczeniu neurochirurgicznym.
Sąd dowód taki dopuścił. W wydanej opinii neurochirurg podzielił stanowisko biegłych chirurga ortopedytraumatologa, neurologa i kardiologa, wskazując, że odwołujący jest zdolny do pracy. Rozpoznając u badanego
przewlekły zespół bólowy kręgosłupa lędźwiowego bez ubytków neurologicznych, z zaznaczonymi objawami
rozciągowymi
i z pewnymi ograniczeniami ruchowymi kręgosłupa, przebyty uraz kręgosłupa piersiowego (w 1997 r.) ze złamaniem
trzonów Th6-Th7 bez ubytków neurologicznych, przebyty zawał mięśnia sercowego w 2011 r. (w wywiadzie) i otyłość,
biegły podał, że u badanego utrzymuje się przewlekły zespół bólowy kręgosłupa lędźwiowego i piersiowego, ostatnio
zaś kręgosłupa szyjnego z bólami barków bez ubytków neurologicznych, z ograniczeniami bólowymi ruchomości
kręgosłupa i zaznaczonymi obustronnie objawami rozciągowymi, co nie zaburza czynności ustroju w stopniu
pozwalającym uznać w/w za niezdolnego do pracy zgodnie
z poziomem posiadanych kwalifikacji. Opinia ta w sposób przejrzysty obrazuje stan zdrowia ubezpieczonego.
Odpowiada też na wszystkie istotne pytania, w pełni realizując dyspozycję Sądu wyrażoną w sentencji postanowienia
o powołaniu biegłych sądowych. Biegły neurochirurg na podstawie osobistego badania odwołującego, które
przeprowadzone zostało dokładnie, zgodnie z obowiązującymi w tym zakresie standardami oraz dogłębnej analizy
dokumentacji medycznej znajdującej się w aktach rentowych, dokonał prawidłowego rozpoznania i sformułował
ostateczne wnioski, które Sąd w pełni podziela. W szczególności biegły dokonał oceny stanu zdrowia badanego z
punktu widzenia kryteriów określonych dyspozycją art. 12 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach
z FUS, wyraźnie wskazując, że obecny stan zdrowia opiniowanego nie pozwala na uznanie go za osobę niezdolną do
pracy- podobnie jak to orzekli biegli chirurg ortopeda- traumatolog, neurolog
i kardiolog.
Pozostałe okoliczności sprawy Sąd uznał za bezsporne, gdyż nie były w żaden sposób kwestionowane przez strony, zaś
dokumenty przedstawione na ich stwierdzenie nie budziły wątpliwości Sądu co do ich autentyczności.
Sąd rozważył, co następuje:
Odwołanie nie zasługiwało na uwzględnienie.
Istotą sporu w niniejszej sprawie było ustalenie, czy i w jakim stopniu odwołujący A. P. jest niezdolny do pracy oraz
kiedy powstała ewentualna niezdolność do pracy.
Zgodnie z 57 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U.
z 2009 r. Nr 153, poz. 1227 ze zm.), renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który łącznie
spełnia następujące warunki:
1) jest niezdolny do pracy,
2) ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy,
3) niezdolność do pracy powstała w okresach, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1 i 2, pkt 3 lit. b, pkt 4, 6, 7 i 9, ust.
2 pkt 1, 3-8 i 9 lit.a, pkt 10 lit. a, pkt 11-12, 13 lit. a, pkt 14 lit. a i pkt 15-17 oraz art. 7 pkt 1-4, 5 lit. a, pkt 6 i 12, albo
nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.
Zgodnie z art. 12 ustawy, niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do
pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po
przekwalifikowaniu.
W myśl ust. 2 powołanego artykułu, całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania
jakiejkolwiek pracy, natomiast stosownie do ust. 3, częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu
utraciła zdolność do pracy zgodnie z poziomem posiadanych kwalifikacji.
Równocześnie w myśl art. 13 ustawy, przy ocenie stopnia i trwałości niezdolności do pracy oraz rokowania co do
odzyskania tej zdolności uwzględnia się stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwość przywrócenia
niezbędnej sprawności w drodze leczenia, jak również możność wykonywania dotychczasowej pracy, względnie
możliwość przekwalifikowania zawodowego. Zgodnie z ust. 2 tego artykułu, trwałą niezdolność do pracy orzeka się,
jeżeli według wiedzy medycznej nie ma rokowań odzyskania zdolności do pracy.
Jak wynika z wydanych w niniejszej sprawie opinii biegłych sądowych chirurga ortopedy- traumatologa, neurologa,
kardiologa, psychiatry i neurochirurga, odwołujący, pomimo stanu po przebytym w 1997 r. urazie kręgosłupa
piersiowego; złamaniu kręgów Th6 i Th7; przepukliny jądra miażdżystego Th8-Th9; zmian zwyrodnieniowych
kręgosłupa szyjnego piersiowego i lędźwiowego z wielopoziomowymi dyskopatiami; przewlekłego zespołu bólowego
grzbietu; przewlekłego zespołu bólowego kręgosłupa lędźwiowego bez ubytków neurologicznych, z zaznaczonymi
objawami rozciągowymi i z pewnymi ograniczeniami ruchowymi kręgosłupa, otyłości; przebytego zawału serca;
nadciśnienia tętniczego pierwotnego i zaburzeń depresyjno- lękowych (adaptacyjnych), obecnie miernie nasilonych,
nie jest osobą niezdolną do pracy.
Skoro więc zaskarżona przez odwołującego decyzja ZUS Oddział w T. z dnia
20 lipca 2012 r. była zasadna, jego odwołanie od tej decyzji należało oddalić, przyjmując jako podstawę prawną takiego
rozstrzygnięcia art. 57 ust. 1-2 i art. 12 ust. 1 i 3 ustawy z dnia
17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS.
Procesową przesłankę rozstrzygnięcia stanowił przepis art. 47714 § 1 k.p.c.