Biuletyn Parafialny -XXXIII zwykla 2016

OGŁOSZENIA DUSZPASTERSKIE - 6.11.2016r.
XXXIII NIEDZIELA ZWYKŁA
1. W liturgii kościoła: w czwartek -wspomnienie św. Elżbiety Węgierskiej,
zakonnicy, w piątek - wspomnienie bł. Karoliny Kózkówny, dziewicy i
męczennicy, w sobotę - wspomnienie bł. Salomei, zakonnicy.
2. W dzisiejszą niedzielę, 13 listopada, przypada VIII Dzień Solidarności
z Kościołem Prześladowanym. W tym dniu zachęcamy do modlitwy w intencji
naszych prześladowanych sióstr i braci i do wsparcia finansowego organizacji
pomagającym prześladowanym chrześcijanom. Zbiórka do puszek
3. W każdą środę listopada modlimy się w wypominkach, które zostały złożone
w naszym kościele.
4. W przyszłą niedzielę Uroczystość Jezusa Chrystusa Króla Wszechświata,
ostatnia niedziela roku liturgicznego.
5. W ubiegłą niedzielę na tacę inwestycyjną zebraliśmy 1320pln . Bóg zapłać
za każdą ofiarę.
6. Roczne ofiary za miejsca w ławkach można składać przy każdej okazji po
20 zł. Bóg zapłać za każdą ofiarę. Roczne wypominki w zakrystii.
7. Wszystkim Parafianom i Gościom życzę dobrej niedzieli.
8.
9.
Sprzątanie – 12 – 26.11 Kaperska 40 – 54.bóg zapłać
Przy wyjściu z kościoła można nabyć nasz Parafialny Biuletyn i inne czasopisma religijne.
Zapraszam do lektury.
Biuletyn Parafialny
Parafii p.w. Św. Anny w Chałupach
Redakcja:
Ks. Proboszcz Piotr Lewańczyk
Chałupy,
13.11.2016r.
Rok VII, Numer 378
XXXIII NIEDZIELA ZWYKŁA
(46)
Rzymskokatolicka Parafia p.w. św. Anny, CHAŁUPY, ul. Kaperska 30,
84-120 Władysławowo, Tel.: 507-032-544, e-mail: [email protected]
Konto naszej Parafii: Nr rachunku: 75-8348-0003-0000-0014-3316-0003
Adres strony internetowej: http://chalupy.diecezja.gda.pl/
„Przyjdzie czas, kiedy z tego, na co
patrzycie, nie zostanie kamień na kamieniu,
który by nie był zwalony".
Kiedy Jezus nauczał w Świątyni Jerozolimskiej, była to
budowla dopiero co poddana gruntownej przebudowie,
ozdobiona na nowo pięknymi i kosztownymi detalami.
Odbudowy sponiewieranej wojnami świątyni podjął się
Herod Wielki, ściśle związany z historią narodzin Jezusa.
Ten król Judei chętnie wznosił różne monumentalne
budowle, a na cześć cesarza Oktawiana Augusta zbudował
nawet miasto Cezareę, zwaną Nadmorską. Pragnąc zjednać
sobie Żydów, przystąpił też do wspomnianej już
przebudowy świątyni, najważniejszego i najświętszego
miejsca judaizmu.
Świątynia Heroda była trzecią z kolei świątynią. Pierwszą, zbudowaną przez Salomona ok.
966 roku przed Chrystusem, zburzyli Babilończycy w 586 roku. Po powrocie z niewoli
babilońskiej zbudowano nową świątynię pod przewodnictwem Zorobabela, wspomaganego
przez arcykapłana Jozuego i proroków Zachariasza i Aggeusza (ok. 515 r. przed
Chrystusem). Została ona potem ograbiona przez monarchów z dynastii Seleucydów,
sprawujących władzę nad sporą częścią Azji Mniejszej. Odnowienia zniszczonej świątyni
podjął się właśnie Herod Wielki. Prace budowlane rozpoczęto w 18 roku przed Chrystusem,
trwały one dziesięć lat. Odnowiona świątynia nosiła liczne znamiona sztuki greckiej,
zwłaszcza w dwóch portykach, które ozdobiono kolumnami o korynckich kapitelach.
Chrystus mówił o zburzeniu świątyni, wskazując na konieczność pokładania ufności w
Bogu, ale uczniów bardziej interesował moment i czas, w którym ono nastąpi niż wymowa
samego zniszczenia. Kilkadziesiąt lat później, w roku 70, w czasie powstania żydowskiego,
Rzymianie zdobyli Jerozolimę, a świątynię strawił wielki pożar. Do dziś pozostał tylko tzw.
Mur Zachodni Świątyni, zwany Ścianą Płaczu.
Święta Elżbieta Węgierska
Elżbieta urodziła się w 1207 r. w Bratysławie lub na
zamku w Sarospatah jako trzecie dziecko Andrzeja II,
króla Węgier, i Gertrudy, siostry św. Jadwigi Śląskiej.
Miała zaledwie 4 lata, gdy została zaręczona z
Ludwikiem IV, późniejszym landgrafem Turyngii.
Wychowywała się wraz z nim na zamku Wartburg.
Wyszła za niego za mąż zgodnie z zamierzeniem
swojego ojca dopiero 10 lat później, w roku 1221,
mając 14 lat. Z małżeństwa urodziło się troje dzieci:
Herman, Zofia i Gertruda. Po 6 latach, w 1227 r.
Ludwik zmarł podczas wyprawy krzyżowej w
Brindisi we Włoszech. Tak więc Elżbieta została
wdową mając 20 lat.
Zgodnie z frankońskim prawem spadkowym, opuściwszy wraz z dziećmi Wartburg,
Elżbieta zamieszkała najpierw w pobliskim Eisenach, a następnie w Marburgu, gdzie
ufundowała szpital, w którym sama chętnie usługiwała. Oddała się wychowaniu dzieci,
modlitwie, uczynkom pokutnym i miłosierdziu. Jej spowiednikami byli franciszkanin
Rudiger i norbertanin Konrad z Marburga, słynny kaznodzieja i inkwizytor na Niemcy,
mąż bardzo surowy. Prowadził ją drogą niezwykłej pokuty. W 1228 r. Elżbieta złożyła
ślub wyrzeczenia się świata i przyjęła jako jedna z pierwszych habit tercjarki św.
Franciszka.
Ostatnie lata spędziła w skrajnym ubóstwie, oddając się bez reszty chorym i biednym.
Zmarła w nocy z 16 na 17 listopada 1231 r. Sława jej świętości była tak wielka, że na
jej grób zaczęły przychodzić pielgrzymki. Konrad z Marburga, korzystając ze swego
stanowiska inkwizytora, napisał jej żywot i zwrócił się do Rzymu z formalną prośbą o
kanonizację. Papież Grzegorz IX bezzwłocznie wysłał komisję dla zbadania życia
Elżbiety i cudów, jakie miały się dziać przy jej grobie. Stwierdzono wówczas ok. 60
niezwykłych wydarzeń. Sprawę poparł także metropolita Moguncji i św. Rajmund z
Peñafort. Po 4 latach Grzegorz IX bullą z 27 maja 1235 r. ogłosił uroczyście Elżbietę
świętą. Jest patronką elżbietanek (zgromadzenia założonego w Nysie w 1842 r.,
prowadzącego liczne dzieła w Polsce), elżbietanek cieszyńskich (założonych w XVII w.
w Akwizgranie) oraz Franciszkańskiego Zakonu Świeckich; jest także patronką
Niemiec i Węgier. Jej imię przyjęło jako swoją nazwę kilka zgromadzeń zakonnych i
dzieł katolickich.
INTENCJE MSZALNE 13.11 – 20.11.2016r.
9:00
+ za zmarłych z róży męskiej św. Antoniego oraz o Boże
błogosławieństwo dla członków
+ za rodziców: Władysławę i Franciszka oraz za braci:
Szczepana i Zenona
XXXIII
Niedziela
zwykła
13.11.2016
11:00
SUMA
Poniedziałek
14.11.2016
15:00
17:00
W intencji seniorów z Chałup
+ za rodziców: Amelię i Jana i teściów: Cecylię i Jana
oraz za + męża Bogdana
08:00
O Boże błogosławieństwo dla rodziców: Bronia – 80 lat
i Wincenty – 82 lata
17:00
17;00
17:00
17;00
8:00
W dniu imienin dla Gertrudy Budzisz o zdrowie i Boże
błog. od Basi i Michała z Chojnic
+ za Alfreda i Marię Trendel
+ za Barbarę Trendel – 50 rocznica
+ za wypomnianych
+ Magdalenę Muża
Piątek
18.11.2016
17:00
+ za Grzegorza Nowak – z racji urodzin
Sobota
19.11.2016
17:00
+ za Bożenę Konkel – 9 rocznica
9:00
+ za syna Jarosława
Wtorek
15.11.2016
Środa
16.11.2016
Czwartek
17.11.2016
XXXIII
Niedziela
zwykła
20.11.2016
11:00
SUMA
+ za rodziców: Jadwigę i Jana i brata Szczepana
Błogosławiona
Karolina
dziewica i męczennica
Kózkówna,
Karolina urodziła się w podtarnowskiej wsi Wał-Ruda 2
sierpnia 1898 r. jako czwarte z jedenaściorga dzieci Jana Kózki
i Marii z domu Borzęckiej. Pięć dni później otrzymała chrzest w
kościele parafialnym w Radłowie. Jej rodzice posiadali
niewielkie gospodarstwo. Pracowała z nimi na roli. Wzrastała w
atmosferze żywej i autentycznej wiary, która wyrażała się we
wspólnej rodzinnej modlitwie wieczorem i przy posiłkach, w
codziennym śpiewaniu Godzinek, częstym przystępowaniu do
sakramentów i uczestniczeniu we Mszy także w dzień
powszedni. Ich uboga chata była nazywana "kościółkiem".
Krewni i sąsiedzi gromadzili się tam często na wspólne czytanie Pisma świętego, żywotów
świętych i religijnych czasopism. W Wielkim Poście śpiewano tam Gorzkie Żale, a w
okresie Bożego Narodzenia - kolędy.
Karolina od najmłodszych lat ukochała modlitwę i starała się wzrastać w miłości Bożej. Nie
rozstawała się z otrzymanym od matki różańcem - modliła się nie tylko w ciągu dnia, ale i
w nocy. We wszystkim była posłuszna rodzicom, z miłością i troską opiekowała się licznym
młodszym rodzeństwem. W 1906 roku rozpoczęła naukę w ludowej szkole podstawowej,
którą ukończyła w 1912 roku. Potem uczęszczała jeszcze na tzw. naukę dopełniającą trzy
razy w tygodniu. Uczyła się chętnie i bardzo dobrze, z religii otrzymywała zawsze wzorowe
oceny, była pracowita i obowiązkowa.
Zginęła w 17. roku życia 18 listopada 1914 roku, na początku I wojny światowej. Carski
żołnierz uprowadził ją przemocą i bestialsko zamordował, gdy broniła się pragnąc
zachować dziewictwo. Po kilkunastu dniach, 4 grudnia 1914 r., w pobliskim lesie
znaleziono jej zmasakrowane ciało. Tragedia jej śmierci nie miała świadków.
Pogrzeb sprawowany w niedzielę 6 grudnia 1914 r. zgromadził ponad 3 tysiące żałobników
i był wielką manifestacją patriotyczno-religijną okolicznej ludności, która przekonana była,
że uczestniczy w pogrzebie męczennicy. Tak rozpoczął się kult Karoliny. Pochowano ją
początkowo na cmentarzu grzebalnym, ale w 1917 roku bp Wałęga przeniósł jej ciało do
grobowca przy parafialnym kościele we wsi Zabawa.
W trakcie procesu beatyfikacyjnego 6 października 1981 r. przeprowadzono ekshumację i
pierwsze rozpoznanie doczesnych szczątków Karoliny; złożono je w sarkofagu w kruchcie
kościoła w Zabawie. Rekognicję kanoniczną i przełożenie doczesnych szczątków Karoliny
do nowej trumny przeprowadzono w marcu 1987 r., po ogłoszeniu dekretu o męczeństwie
służebnicy Bożej.
10 czerwca 1987 r. w Tarnowie św. Jan Paweł II beatyfikował Karolinę. W czasie Mszy
beatyfikacyjnej powiedział: "Święci są po to, ażeby świadczyć o wielkiej godności
człowieka. Świadczyć o Chrystusie ukrzyżowanym i zmartwychwstałym dla nas i dla
naszego zbawienia - to znaczy równocześnie świadczyć o tej godności, jaką człowiek ma
wobec Boga. Świadczyć o tym powołaniu, jakie człowiek ma w Chrystusie".
Uroczystym rozpoczęciem kultu bł. Karoliny była translokacja relikwii - przeniesienie
trumny z przedsionka kościoła i złożenie jej w sarkofagu pod mensą głównego ołtarza jej
parafialnego kościoła.
Kilka lat temu przy Diecezjalnym Sanktuarium bł. Karoliny w Zabawie poświęcono kaplicę
Męczenników i Ofiar Przemocy, a obecnie trwa budowa Pomnika Ofiar Wypadków
Komunikacyjnych, który jest pierwszym etapem powstania Centrum Leczenia Traumy
Powypadkowej.
Bł. Karolina Kózkówna jest patronką Katolickiego Stowarzyszenia Młodzieży (KSM) i
Ruchu Czystych Serc.
Błogosławiona Salomea, dziewica
Salomea była córką księcia małopolskiego z dynastii Piastów - Leszka
Białego i Grzymisławy z Rurykowiczów, księżniczki ruskiej. Urodziła się
na przełomie 1211/1212 r. Szybko znalazła się w centrum polityki. Mając
zaledwie 6 lat została zaręczona z księciem węgierskim Kolomanem
(bratem św. Elżbiety Węgierskiej), co miało utrwalić pokój między
Polską a Węgrami. Salomea poślubiła wkrótce Kolomana, od początku
przyrzekając - za zgodą męża - zachowanie dziewictwa. W roku 1219, w
wieku 8 lat, zasiadła z mężem na tronie halickim. Nie ma żadnego
potwierdzenia, że była koronowana. Wkrótce potem, po klęsce w bitwie z
wojskami księcia nowogrodzkiego Mścisława II Udałego, zostali
zmuszeni do rezygnacji z Halicza i udali się na Węgry. W 1241 r.
Koloman zmarł na skutek ran odniesionych w bitwie z Tatarami nad
rzeką Sajo.
Po jego śmierci niedoszła królowa Węgier wróciła do Polski. Bolesław
Wstydliwy, jej młodszy brat, okazywał jej wielką serdeczność. Salomea
nie chciała jednak pozostać na dworze książęcym, postanowiła bowiem
poświęcić się życiu zakonnemu. Miała dość meandrów politycznych, pragnęła spokoju i
ciszy. W 1245 r. wstąpiła do ufundowanego przez Bolesława Wstydliwego klasztoru
klarysek w Zawichoście koło Sandomierza, gdzie zamieszkała wraz z pierwszymi polskimi
klaryskami. Jej obłóczyn dokonał ówczesny prowincjał franciszkanów podczas kapituły w
Sandomierzu. Z czasem jednak uświadomiono sobie, jak łatwo klasztor w Zawichoście
może stać się łupem najazdów litewskich, ruskich, a zwłaszcza tatarskich.
Kilkanaście lat później Bolesław Wstydliwy uposażył drugi klasztor sióstr klarysek pod
Krakowem, opodal miejscowości Skała, i tam w 1260 r. przeniósł siostry z Salomeą.
Klasztor w Zawichoście przejęli franciszkanie. W Skale Salomea spędziła pozostałe lata
swego życia. Choć nie była nigdy ksienią, jej troską było zabezpieczenie siostrom
utrzymania. By również po jej śmierci klasztor nie cierpiał niedostatku, wyposażyła
testamentem kościół klasztorny w kosztowne paramenty i naczynia liturgiczne. Zaopatrzyła
również klasztor w odpowiednie książki. Założyła przy klasztorze miasto na prawie
niemieckim. W 1268 r. poważnie rozchorowała się.
Zmarła w opinii świętości 17 listopada 1268 r. i została pochowana pod kościołem
klasztornym na Grodzisku.
Starania o kanonizację Salomei rozpoczęto zaraz po jej śmierci. Proces trwał długo,
franciszkanie nie naciskali, a klaryski były za słabe, by podjąć się tak poważnego i
kosztownego procesu kanonicznego. Dopiero w XVII w. na nowo rozpoczęto starania,
uwieńczone szczęśliwie dekretem Klemensa X z 17 maja 1672 r., który zezwalał na jej kult.