Pobierz - Powrot Do Natury

PRZEKAZ 50
KSIĄŻĘTA PLANETARNI
Książęta
Planetarni, chociaż należą do klasy Synów Lanonandeków, są tak
wyspecjalizowani w swej służbie, że zazwyczaj traktuje się ich jako oddzielną grupę istot.
Ci Synowie wszechświata lokalnego, po uzyskaniu od Melchizedeków zatwierdzenia na
Lanonandeków klasy drugiej, przydzielani są do rezerw swej klasy w zarządzie
konstelacji. Odtąd Władca Systemu przydziela im różne obowiązki i ewentualnie
powoływani zostają na Książąt Planetarnych i wysyłani do rządzenia rozwijającymi się,
zamieszkałymi światami.
Dla Władcy Systemu, sygnałem do działania i do przydzielenia zwierzchnika danej
planecie jest prośba Nosicieli Życia o wysłanie szefa administracyjnego, aby działał na
tej planecie, na której oni zaprowadzili życie i ukształtowali inteligentne istoty
ewolucyjne. Wszystkie planety, zamieszkałe przez śmiertelne istoty ewolucyjne, mają
przydzielonego władcę planetarnego z tej klasy synostwa.
1. MISJA KSIĄŻĄT
Książę Planetarny i asystujący mu bracia reprezentują najbliższe uosobione zbliżenie
do skromnych istot czasu i przestrzeni (obok wcielenia), jakie Wieczny Syn z Raju
może zrobić. Prawdą jest, że Syn Stwórcy ma styczność z istotami stworzonymi z
danych domen, przez swego ducha, jednak Książę Planetarny jest ostatnim z klasy
osobowych Synów, rozciągającej się od Raju aż do dzieci ludzkich. Nieskończony Duch
zbliża się do ludzi w osobach opiekunów przeznaczenia i innych istot anielskich; Ojciec
Uniwersalny żyje w człowieku dzięki przedosobowej obecności Nieodgadnionych
Monitorów; Książę Planetarny reprezentuje jednak końcowy wysiłek Wiecznego Syna i
jego Synów, aby się zbliżyć do was. Na świeżo zaludnionym świecie Książę Planetarny
stanowi wyłączną reprezentację pełni boskości, pochodzącej od Syna Stwórcy (potomka
Ojca Uniwersalnego i Wiecznego Syna) i od Boskiej Opiekunki (wszechświatowej
Córki Nieskończonego Ducha).
Książę świeżo zaludnionego świata otoczony jest lojalną grupą pomocników i
asystentów oraz znaczną liczbą usługujących duchów. Korpus kierowniczy takich
nowych światów musi się jednak wywodzić z niższych klas administratorów systemu,
aby z racji swej natury mogli oni podchodzić z sympatią i wyrozumiałością do
planetarnych problemów i trudności. I wszelkie takie wysiłki, mające na celu danie
wyrozumiałego władcy światom ewolucyjnym, powoduje zwiększoną możliwość
pobłądzenia takich, bliskich człowiekowi osobowości, kiedy wyniosą swój własny
sposób myślenia ponad i powyżej woli Najwyższych Władców.
Pozostając zupełnie sami, jako reprezentanci boskości na poszczególnych planetach,
Synowie ci poddawani są surowej próbie i Nebadon miał to nieszczęście, że
doświadczył kilku buntów. W momencie stwarzania Władców Systemów i Książąt
Planetarnych następuje uosobienie idei, która coraz bardziej oddala się od Ojca
Uniwersalnego i Wiecznego Syna, i pojawia się coraz większe niebezpieczeństwo
zagubienia poczucia proporcji odnośnie własnej ważności, jak również większe
prawdopodobieństwo zatracenia prawidłowego pojmowania wartości i związków
wzajemnych licznych klas boskich istot oraz stopniowania ich kompetencji. To, że
Ojciec nie jest osobiście obecny we wszechświecie lokalnym, wystawia na próbę wiarę i
lojalność wszystkich tych Synów.
Jednak niezbyt często się zdarza, że książęta zaniedbają swą misję organizacji i
administracji sfer zamieszkałych, a ich sukces znacznie ułatwia późniejsze misje Synów
Materialnych, którzy przybywają, aby zaszczepić prymitywnym ludziom, żyjącym na
planetach, wyższe formy życia stworzonego. Rządy książąt przyczyniają się również
znacznie do przygotowania planet na przybycie Rajskich Synów Boga, którzy później
przychodzą osądzać światy i zaprowadzać kolejne systemy sprawiedliwości.
2.
ADMINISTRACJA PLANETARNA
Wszyscy
Książęta
Planetarni
podlegają
wszechświatowej
jurysdykcji
administracyjnej Gabriela, głównego administratora, działającego na rzecz Michała,
podczas gdy w swych bezpośrednich rządach podlegają rozporządzeniom
wykonawczym Władców Systemu.
Książęta Planetarni, kiedykolwiek zechcą, mogą zasięgać porady Melchizedeków,
swych byłych nauczycieli i sponsorów, ale nie wymaga się od nich arbitralnie, żeby
prosili o taką pomoc i jeśli nie zażyczą sobie jej dobrowolnie, Melchizedecy nie ingerują
w administrację planetarną. Światowi władcy mogą także korzystać z rady dwudziestu
czterech radców, zebranych z obdarzonych światów systemu. Obecnie, w Satanii,
wszyscy ci radcy pochodzą z Urantii. Analogiczna rada istnieje również w zarządzie
konstelacji i składa się z siedemdziesięciu istot tak samo wybranych ze światów
ewolucyjnych.
Na planetach ewolucyjnych, w ich wczesnych i niepewnych początkach, rządy są
zazwyczaj autokratyczne. Książęta Planetarni organizują swe specjalistyczne grupy
asystentów z korpusu planetarnych pomocników. Otaczają się zazwyczaj najwyższą
radą, złożoną z dwunastu istot, ale jest to różnie ustanawiane i rozmaicie egzekwowane
na różnych światach. Książę Planetarny może mieć również asystentów, jednego albo i
więcej, z trzeciej klasy swojej własnej grupy synostwa a czasami, na pewnych światach,
asystenta z własnej klasy, Lanonandeka klasy drugiej.
Cały personel władcy świata składa się z osobowości Nieskończonego Ducha oraz z
pewnych typów wyższych, rozwiniętych istot, jak również ze wznoszących się
śmiertelników z innych światów. Personel taki liczy około tysiąca istot a w miarę
rozwoju planety korpus pomocników może być powiększony do stu tysięcy albo i
więcej. Kiedy tylko odczuwa się potrzebę zwiększenia ilości pomocników, Książęta
Planetarni mogą poprosić o nich swoich braci, Władców Systemu, a prośba ich zostanie
natychmiast spełniona.
Planety są znacznie zróżnicowane, gdy idzie o ich naturę, organizację i administrację,
ale wszystkie posiadają trybunały sprawiedliwości. System sądowniczy wszechświata
lokalnego zaczyna się od trybunałów Księcia Planetarnego, którym przewodniczy
członek jego osobistego personelu; rozporządzenia takich sądów odzwierciedlają
wyjątkowo ojcowskie i roztropne stanowisko. Wszystkie problemy, wykraczające poza
przepisy dla mieszkańców planety, podlegają apelacji do wyższych trybunałów, jednak
sprawy domen światowych są zasadniczo osądzane zgodnie z osobistym uznaniem
księcia.
Objazdowe komisje rozjemcze służą jako uzupełnienie trybunałów planetarnych i
zarówno kontrolerzy duchowi jak i fizyczni podlegają wnioskom tych rozjemców.
Jednak nie wdraża się żadnego postanowienia arbitralnie, bez zgody Ojca Konstelacji,
gdyż „Najwyżsi panują nad królestwami ludzi”.
Kontrolerzy i przekształcający, przydzieleni do planety, mogą także współpracować z
aniołami i innymi klasami istot niebiańskich, sprawiając, że ci ostatni mogą stać się
widzialni dla istot śmiertelnych. W specyficznych okolicznościach, seraficzni
pomocnicy a nawet Melchizedecy, mogą stać się widzialni dla mieszkańców światów
ewolucyjnych. Główną przyczyną sprowadzania wznoszących się śmiertelników ze
stolicy systemu, jako części personelu Księcia Planetarnego, jest ułatwienie
porozumiewania się z mieszkańcami danej domeny.
3. CIELESNY PERSONEL KSIĘCIA
Gdy Książę Planetarny udaje się do młodego świata, bierze ze sobą zazwyczaj z
zarządu systemu lokalnego grupę wznoszących się istot, ochotników. Takie wznoszące
się istoty towarzyszą księciu jako doradcy i pomocnicy w jego pracy nad wczesnym
doskonaleniem gatunku ludzkiego. Korpus pomocników materialnych stanowi ogniwo
łączące Księcia z narodami świata. Książę Urantii, Caligastia, miał stu takich
pomocników.
Tacy asystujący księciu ochotnicy są obywatelami stolicy systemu a żaden z nich nie
zespolił się jeszcze z zamieszkującym go Dostrajaczem. Dostrajacze tych pomocnikówochotników pozostają w zarządzie systemu ze statusem rezydenta, podczas gdy
zaawansowani w morontii ochotnicy wracają chwilowo do swego poprzedniego stanu
materialnego.
Nosiciele Życia, architekci form cielesnych, dostarczają ochotnikom nowych ciał
materialnych, które ci zajmują w czasie pobytu na planecie. Takie formy osobowości,
podczas gdy nie chorują na zwykłe choroby, mogą ulegać pewnym wypadkom natury
mechanicznej, podobnie jak wczesne ciała morontialne.
Cielesny personel księcia zabierany jest zazwyczaj z planety wraz z następnym jej
osądem, podczas przybycia na sferę drugiego Syna. Zanim odejdą, przekazują
zazwyczaj swe różnorodne obowiązki swemu potomstwu i niektórym, zaawansowanym,
rodzimym ochotnikom. Na tych światach, gdzie pomocnicy księcia mają pozwolenie
kojarzyć się z wyższymi grupami gatunków rodzimych, ich obowiązki przejmuje
zazwyczaj tak spłodzone potomstwo.
Asystenci Księcia Planetarnego rzadko kojarzą się z rasami danego świata, ale zawsze
kojarzą się między sobą. Z takich związków powstają dwie klasy istot: pierwotny typ
istot pośrednich i pewne wyższe gatunki istot materialnych, które pozostają na planecie,
przydzielone do personelu księcia po tym, jak ich rodzice zostaną zabrani z planety w
momencie przybycia Adama i Ewy. Te dzieci personelu księcia nie kojarzą się z rasami
śmiertelnymi, chyba, że w pewnych wyjątkowych wypadkach i tylko na polecenie
Księcia Planetarnego. W takim przypadku ich dzieci – wnuki personelu cielesnego –
posiadają status wyższego gatunku jak dla ich czasu i pokolenia. Całe potomstwo takich,
częściowo materialnych asystentów Księcia Planetarnego, zamieszkałe jest przez
Dostrajacze.
Na koniec systemu sprawiedliwości księcia, kiedy dla „zwrotnego personelu”
przychodzi czas powrotu do zarządu systemu, aby mogli iść dalej drogą do Raju,
wznoszący się personel staje przed Nosicielami Życia, aby zdać swe materialne ciała.
Zapadają w przejściowy sen i budzą się wyzwoleni ze śmiertelnego obleczenia, ubrani w
formy morontialne, gotowi do seraficznego transportu z powrotem do stolicy systemu,
gdzie oczekują ich odłączone Dostrajacze. Przez cały system sprawiedliwości
pozostawali w tyle za swą jerusemską klasą, ale zdobyli unikalne i nadzwyczajne
doświadczenie, co jest rzadkim rozdziałem na drodze wznoszenia się śmiertelnika.
4. ZARZĄD PLANETARNY I SZKOŁY
Cielesny personel księcia wcześnie organizuje planetarne szkoły praktyczne i
kulturowe, w których naucza się śmietankę gatunku ewolucyjnego a potem rozsyła tych
ludzi, aby nauczali lepszych sposobów życia swoje narody. Szkoły księcia mieszczą się w
materialnej stolicy planety.
Większość pracy fizycznej, związanej z założeniem miasta stołecznego, prowadzi
cielesny personel. We wczesnych dniach Księcia Planetarnego, takie miasta stołeczne,
czy osiedla, różnią się bardzo od tego, co śmiertelnicy Urantii mogą sobie wyobrażać w
tym temacie. Są one proste, w porównaniu z budowlami wieków późniejszych i
charakteryzują się ozdobami z minerałów oraz względnie zaawansowaną konstrukcją
materialną. Wszystko to kontrastuje z rządem adamicznym, koncentrującym się wokół
ogrodowego centrum, skąd prowadzona jest działalność dla dobra gatunku ludzkiego,
podczas drugiego systemu sprawiedliwości Synów wszechświatowych.
W osiedlu stołecznym, na waszym świecie, każdej ludzkiej sadybie przydzielono
dużo ziemi. Chociaż pierwotne plemiona nadal są myśliwymi i zbieraczami, uczniowie
i nauczyciele szkół Księcia są rolnikami i ogrodnikami. Dzielą swój czas prawie po
równo pomiędzy następujące zajęcia:
1. Praca fizyczna. Uprawa roli, w połączeniu z budową domów i ich zdobnictwem.
2. Zajęcia społeczne. Imprezy zabawowe i społeczne grupy kulturowe.
3. Działalność edukacyjna. Nauczanie indywidualne, połączone z nauczaniem
rodzinno-grupowym, uzupełniane przez specjalistyczne nauczanie w klasach.
4. Szkolenie zawodowe. Szkoły małżeństwa i prowadzenia domu, szkoły sztuki i
rzemiosła oraz zajęcia, na których naucza się nauczycieli – świeckich, kulturowych i
religijnych.
5. Kultura duchowa. Bractwo nauczycielskie, nauczanie grup dziecięcych i
młodzieżowych, jak również adoptowanych dzieci autochtonów na misjonarzy dla ich
narodów.
Książę Planetarny jest niewidzialny dla istot śmiertelnych; jest sprawdzianem wiary
– aby można było wierzyć częściowo materialnym istotom z jego personelu. Szkoły
kulturowe i praktyczne są dobrze dostosowane do potrzeb każdej planety i szybko się
rozwija gorliwa i godna pochwały rywalizacja między plemionami ludzkimi, aby zyskać
dostęp do tych różnorodnych instytucji nauczających.
Z takiego, światowego centrum kultury i osiągnięć stopniowo promieniuje na całą
ludzkość podbudowujące, cywilizujące oddziaływanie, które powoli i pewnie
przekształca gatunek ewolucyjny. W międzyczasie, wykształcone i uduchowione dzieci
otaczających plemion, które były adoptowane i nauczane w szkołach księcia, wracają do
swych rodzimych grup ludzkich i zakładają, najlepiej jak potrafią, nowe i dynamiczne
centra nauczania i kultury, które prowadzą zgodnie z zasadami szkół księcia.
Na Urantii realizacja tych planów planetarnego postępu i kulturowego rozwoju była
dobrze zaawansowana i przebiegała bardzo sprawnie, gdy całe przedsięwzięcie zostało
doprowadzone do raczej nagłego i wyjątkowo haniebnego końca, na skutek
przystąpienia Caligastii do buntu Lucyfera.
Jeden epizod buntu głęboko mnie zaszokował, gdy się dowiedziałem o okrutnej
perfidii członka mojej własnej klasy synostwa, Caligastii, który rozmyślnie i ze złośliwą
premedytacją, systematycznie wypaczał instruktaż i zatruwał nauczanie we wszystkich
planetarnych szkołach Urantii, jakie działały w tym czasie. Kompletny upadek tych
szkół nastąpił szybko.
Wielu potomków wznoszących się istot, ze zmaterializowanego personelu Księcia,
zachowało lojalność i opuściło szeregi Caligastii. Ci lojaliści podbudowywani byli przez
Melchizedeków, zarządzających komisarycznie Urantią, a później ich potomkowie
zrobili wiele dla zachowania planetarnych idei prawdy i prawości. Działalność tych
lojalnych ewangelistów zapobiegła całkowitemu zanikowi prawdy duchowej na Urantii.
Te odważne dusze oraz ich potomkowie uchronili, jako żywą prawdę, nieco wiedzy o
władzy Ojca i zachowali też dla narodów świata ideę kolejnych, planetarnych systemów
sprawiedliwości różnych klas Boskich Synów.
5. ROZWIJAJĄCA SIĘ CYWILIZACJA
Lojalni książęta światów zamieszkałych zostają na stałe związani z planetami, gdzie
otrzymali swój pierwszy przydział. Rajscy Synowie oraz ich systemy sprawiedliwości
mogą przychodzić i odchodzić, ale odnoszący sukcesy Książę Planetarny pozostaje
władcą domeny. Jego działalność, której zadaniem jest ożywianie rozwoju cywilizacji
planetarnej, jest zupełnie niezależna od misji wyższych Synów.
Nie ma dwóch planet, na których cywilizacja rozwijałaby się tak samo. Szczegóły
ewolucyjnego rozwoju śmiertelników są bardzo różnorodne na wielu odrębnych
światach. Pomimo znacznego zróżnicowania planetarnego rozwoju po linii fizycznej,
intelektualnej i społecznej, wszystkie sfery ewolucyjne podążają w pewnych, dobrze
zdefiniowanych kierunkach.
Na przeciętnym świecie czasu i przestrzeni, pod łaskawymi rządami Księcia
Planetarnego, poszerzonymi przez Synów Materialnych i uwypuklonymi przez
okresowe misje Rajskich Synów, gatunek śmiertelny kolejno będzie przechodzić siedem
następujących epok rozwojowych:
1. Epoka pożywienia. Przedludzkie istoty i wyłaniający się wczesny gatunek
prymitywnego człowieka, interesują się głównie problemem pożywienia. Te rozwijające
się istoty spędzają całe godziny swej dziennej aktywności albo na poszukiwaniu
żywności, albo na walce, ofensywnej czy defensywnej. Pogoń za pożywieniem jest
najważniejszym czynnikiem zajmującym umysły wczesnych protoplastów późniejszej
cywilizacji.
2. Epoka bezpieczeństwa. Jak tylko prymitywny myśliwy może zaoszczędzić nieco
czasu z poszukiwania pożywienia, spożytkowuje ten wolny czas na zwiększenie swego
bezpieczeństwa. Coraz więcej uwagi poświęca się metodom prowadzenia wojny.
Fortyfikuje się domy a klany łączą się pod wpływem wspólnego strachu i wpajania
nienawiści dla obcych grup ludzkich. Dążenie do samoobrony pojawia się zawsze po
samozachowawczości.
3. Epoka komfortu materialnego. Kiedy problemy żywnościowe zostają częściowo
rozwiązane i osiąga się pewien stopień bezpieczeństwa, dodatkowy czas wolny zużywa
się na podniesienie poziomu wygód osobistych. Luksus rywalizuje z potrzebą
zajmowania centralnej pozycji na scenie ludzkiej działalności. Jest to ta epoka, którą tak
często cechuje tyrania, nietolerancja, żarłoczność i pijaństwo. Słabsze elementy gatunku
skłaniają się ku nadmiarowi i brutalności. Stopniowo, tacy szukający przyjemności
słabeusze podporządkowywani są przez silniejsze i kochające prawdę elementy
zaawansowanej cywilizacji.
4. Dążenie do wiedzy i mądrości. Pożywienie, bezpieczeństwo, przyjemność i czas
wolny, są fundamentami rozwoju kultury i rozprzestrzeniania się wiedzy.
Spożytkowanie rezultatów wiedzy prowadzi do mądrości a kiedy kultura nauczy się jak
korzystać i doskonalić się dzięki doświadczeniu, powstaje prawdziwa cywilizacja.
Pożywienie, bezpieczeństwo i komfort materialny wciąż zajmują społeczeństwo, jednak
wiele patrzących w przyszłość jednostek odczuwa głód wiedzy i pragnienie mądrości.
Każde dziecko ma możliwość uczenia się poprzez działanie; hasłem tych epok jest
edukacja.
5. Epoka filozofii i braterstwa. Kiedy śmiertelnicy uczą się myśleć i zaczynają
korzystać z doświadczenia, zaczynają również przejawiać tendencje filozoficzne –
zaczynają argumentować między sobą i wydawać roztropne osądy. Społeczeństwo w
tym czasie staje się etyczne a śmiertelnicy takiej epoki zostają naprawdę istotami
moralnymi. Mądre, moralne istoty, potrafią ustanowić braterstwo ludzkości na takim
postępowym świecie. Istoty etyczne i moralne mogą się nauczyć, jak żyć zgodnie ze
złotą zasadą.
6. Epoka dążeń duchowych. Kiedy rozwijający się śmiertelnicy przeszli stadia
rozwoju fizycznego, intelektualnego i społecznego, prędzej czy później osiągają te
poziomy osobistej wnikliwości, które ich skłonią do szukania zaspokojenia duchowego
i zrozumienia kosmicznego. Religia kończy swoją wspinaczkę od emocjonalnych
domen strachu i przesądu, do wysokich poziomów mądrości kosmicznej i osobistego
doświadczenia duchowego. Edukacja dąży do realizacji znaczeń a kultura pojmuje
kosmiczne związki prawdziwych wartości. Tacy ewolucyjni śmiertelnicy są
autentycznie kulturalni, prawdziwie wykształceni i doskonale znają Boga.
7. Epoka światłości i życia. Epoka ta jest ukoronowaniem kolejnych epok
materialnego bezpieczeństwa, ekspansji intelektualnej, kultury społecznej i osiągnięć
duchowych. Ludzkie osiągnięcia są teraz wymieszane, powiązane i skoordynowane w
kosmicznej jedności i w bezinteresownej służbie. W ramach ograniczeń natury
fizycznej i fundacji materialnej, nie istnieją limity dla ewolucyjnych osiągnięć
zaawansowanych pokoleń, które kolejno żyją na takich niebiańskich i niezmiennych
światach czasu i przestrzeni.
Po służbie dla dobra swoich sfer, przez kolejne systemy sprawiedliwości światowej
historii i postępujące epoki planetarnego rozwoju, w następstwie zapoczątkowania
epoki światłości i życia, Książęta Planetarni zostają wyniesieni na pozycję Władców
Planetarnych.
6.
KULTURA PLANETARNA
Izolacja Urantii nie pozwala przedstawić wam wielu szczegółów, dotyczących życia i
warunków środowiskowych waszych sąsiadów w Satanii. Kwarantanna planetarna i
izolacja systemu narzuca nam znaczne ograniczenia, gdy idzie o te prezentacje. We
wszystkich naszych wysiłkach oświecenia śmiertelników Urantii musimy kierować się
tymi restrykcjami, lecz tak dalece jak to możliwe, zostaliście poinstruowani o rozwoju
przeciętnego świata ewolucyjnego i potraficie porównać bieg spraw takiego świata ze
stanem obecnym Urantii.
Rozwój cywilizacji na Urantii nie różni się zbytnio od rozwoju cywilizacji na innych
światach, które miały to nieszczęście i były odosobnione duchowo. Jednak planeta
wasza wydaje się być bardzo zdezorientowana i wyjątkowo opóźniona we wszystkich
stadiach postępu intelektualnego i osiągnięć duchowych, gdy się ją porównuje z
lojalnymi światami wszechświata.
Wy, Urantianie, nie potraficie zrozumieć zbyt wiele z tego, co się odnosi do kultury
na normalnych światach, z powodu waszych planetarnych nieszczęść. Nie powinniście
jednak wyobrażać sobie światów ewolucyjnych, nawet najbardziej idealnych, jako tych
sfer, na których życie jest kwiecistym łożem spokoju. Początkom życia gatunków
materialnych zawsze towarzyszą zmagania. Wysiłek i decyzje są zasadniczym
czynnikiem nabywania wartości wiecznego życia.
Kultura z góry zakłada jakość umysłu; kultura nie może zostać wzbogacona, zanim
umysł nie osiągnie wyższych poziomów. Wyższy intelekt dąży do szlachetnej kultury i
znajdzie jakąś drogę, żeby osiągnąć ten cel. Podrzędne umysły gardzą wyższą kulturą,
nawet, gdy otrzymają ją gotową. Wiele zależy tutaj także od kolejnych misji Boskich
Synów i od stopnia, w jakim oświecenie jest przyjmowane w epokach ich
poszczególnych systemów sprawiedliwości.
Nie zapominajcie też o tym, że od dwustu tysięcy lat wszystkie światy Satanii są w
stanie banicji duchowej w Norlatiadeku, co jest konsekwencją buntu Lucyfera. I trzeba
będzie wielu epok, żeby naprawić wynikłe stąd wypaczenia – skutki grzechu i
odstępstwa. W rezultacie podwójnej tragedii, zbuntowanego Księcia Planetarnego i
Syna Materialnego odstępcy, wasz świat nadal podąża nieregularną i pełną przeszkód
drogą. Nawet obdarzenie Urantii przez Chrystusa Michała nie usunęło natychmiast
doczesnych konsekwencji poważnych błędów dawniejszej administracji świata.
7.
ZALETY ODOSOBNIENIA
Na pierwszy rzut oka wydawać by się mogło, że Urantia i inne odosobnione światy
są wyjątkowo nieszczęśliwe, ponieważ są pozbawione korzyści płynących z obecności i
oddziaływania takich nadludzkich osobowości, jak Książę Planetarny oraz Materialny
Syn i Córka. Jednak odosobnienie tych sfer dało ich mieszkańcom unikalną sposobność
wykazania wiary i ukształtowania swoistej cechy zaufania w kosmiczną rzetelność,
zaufania niezależnego od ujrzenia czegokolwiek na własne oczy, czy dostania jakiegoś
innego materialnego poświadczenia. Może się w końcu okazać, że istoty śmiertelne,
przybywające ze światów objętych kwarantanną w rezultacie buntu, są niezwykle
szczęśliwe. Zauważamy, że tego typu wznoszące się istoty mają bardzo wcześnie
powierzane liczne, specjalne misje w tych kosmicznych przedsięwzięciach, gdzie
niekwestionowana wiara i wysublimowane zaufanie są konieczne do wykonania
zadania.
Wznoszące się istoty z takich, odosobnionych światów, zajmują swój własny sektor
mieszkalny na Jerusem i nazywani są agondonterami, co oznacza ewolucyjne istoty
obdarzone wolą, które mogą wierzyć nie widząc, wytrwać, gdy są odosobnione i
tryumfować nad trudnościami nie do pokonania nawet wtedy, kiedy są same. Takie
funkcjonalne zgrupowanie agondonterów trwa poprzez całe wznoszenie się we
wszechświecie lokalnym i superwszechświecie; zanika dopiero podczas pobytu w
Havonie, ale pojawia się znowu zaraz po dotarciu do Raju i wyraźnie się utrzymuje w
Korpusie Finalizmu Śmiertelników. Tabamantia jest agondonterem ze statusem
finalisty; przetrwał śmierć na jednej ze sfer objętych kwarantanną, która uwikłana była
w pierwszy bunt, jaki kiedykolwiek miał miejsce we wszechświatach czasu i przestrzeni.
Na całej drodze do Raju nagroda jest rezultatem wysiłku, tak jak skutek idzie za
przyczyną. Nagrody wyróżniają jednostkę od przeciętności, przyczyniają się do
zróżnicowania doświadczenia istoty stworzonej i przydają wszechstronności
ostatecznym działaniom zbiorowego ciała finalistów.
[Przedstawione przez Syna Lanonandeka klasy drugiej z korpusu rezerwowego].
powrót do spisu treści