Pobierz

PRZEKAZ 51
ADAMOWIE PLANETARNI
W czasie trwania systemu sprawiedliwości Księcia Planetarnego, człowiek prymitywny
dociera do granic naturalnego, ewolucyjnego rozwoju i to osiągnięcie biologiczne jest
znakiem dla Władcy Systemu, żeby wysłał na taki świat drugą klasę synostwa –
udoskonalaczy biologicznych. Ta klasa synostwa, a jest ich dwoje – Materialny Syn i
Córka – znana jest na planecie przeważnie jako Adam i Ewa. Adam jest pierwszym
Synem Materialnym w Satanii a ci, którzy idą do światów systemu jako udoskonalacze
biologiczni, zawsze noszą imię pierwszego i oryginalnego Syna ich unikalnej klasy.
Synowie ci są materialnym darem Syna Stwórcy dla zamieszkałych światów.
Pozostają na planecie, do której są przydzieleni razem z Księciem Planetarnym, przez
cały ewolucyjny cykl takiej sfery. Przedsięwzięcie takie, na świecie posiadającym Księcia
Planetarnego, nie jest wielkim ryzykiem, jednak na renegackiej planecie, domenie bez
duchowego władcy i pozbawionej łączności międzyplanetarnej, misja taka obfituje w
poważne niebezpieczeństwa.
Choć nie możecie oczekiwać informacji o wszystkim, co dotyczy pracy tych Synów
na wszystkich światach w Satanii i w innych systemach, inne przekazy opiszą
dokładniej życie i doświadczenia ciekawej pary, Adama i Ewy, którzy przybyli z
korpusu udoskonalaczy biologicznych z Jerusem, aby usprawnić rasy Urantii. Choć
idealny plan doskonalenia waszych rodzimych ras zakończył się niepowodzeniem,
mimo to misja Adama nie była daremna; Urantia w znacznym stopniu skorzystała z
daru Adama i Ewy a w radach na wysokości ich dzieło nie jest uznawane za zupełnie
stracone.
1. POCHODZENIE I NATURA MATERIALNYCH SYNÓW BOGA
Materialni, albo płcią obdarzeni Synowie i Córki, są potomstwem Syna Stwórcy;
Matka Duch Wszechświata nie bierze udziału w tworzeniu tych istot, które mają
działać jako udoskonalacze materialni na światach ewolucyjnych.
Materialna klasa synostwa nie jest jednorodna we wszechświecie lokalnym. W
każdym systemie lokalnym Syn Stwórcy stwarza tylko jedną parę tych istot; te pierwsze
pary są zróżnicowane w swej naturze, dostosowane do form życia poszczególnych
systemów. Jest to warunek konieczny, ponieważ inaczej potencjał rozrodczy Adamów
nie działałby razem z tym, który jest charakterystyczny dla rozwijających się istot
śmiertelnych danego systemu. Adam i Ewa, którzy przybyli na Urantię, pochodzili od
pierwszej pary Materialnych Synów z Satanii.
Synowie Materialni są różnego wzrostu, od około dwu i pół do trzech metrów, a ich
ciała promieniują poświatą barwy fioletowej. Podczas gdy materialna krew krąży w ich
materialnych ciałach, są oni dodatkowo uzupełniani boską energią i nasyceni
niebiańską światłością. Materialni Synowie (Adamowie) i Materialne Córki (Ewy) są
równi jedno drugiemu, różnią się tylko organami rozrodczymi i pewnym
wyposażeniem chemicznym. Są równi, ale zróżnicowani, są mężczyzną i kobietą – tym
samym dopełniają się – przeznaczeni są do służby parami we wszystkich prawie
zadaniach.
Sposób odżywiania Synów Materialnych jest podwójny; naprawdę są podwójni w
swej naturze i budowie, pobierają zmaterializowaną energię tak jak to czynią istoty
fizyczne danych domen, podczas gdy swą nieśmiertelną egzystencję zawdzięczają
wyłącznie automatycznemu pobieraniu pewnych, podtrzymujących ich energii
kosmicznych. Jeśli zawiodą na pewnej przydzielonej im misji, albo, kiedy świadomie i
rozmyślnie się zbuntują, zostają odizolowani jako klasa synostwa, odcięci od
wszechświatowego źródła światłości i życia. Stają się wtedy praktycznie istotami
materialnymi; muszą iść drogą materialnego życia na tym świecie, gdzie prowadzą swą
misję i zmuszeni są do zwrócenia się do sądów wszechświata o osądzenie. Wreszcie
materialna śmierć kończy planetarną drogę tak niefortunnego i niemądrego,
Materialnego Syna i Córki.
Pierwsi, bezpośrednio stworzeni Adam i Ewa, są nieśmiertelni i jest to ich naturalny
dar, tak jak wszystkich innych klas synostwa wszechświata lokalnego, ale ich synowie i
córki charakteryzują się redukcją nieśmiertelności. Pierwsza para nie może przenieść
cech nie uwarunkowanej nieśmiertelności na swoich zrodzonych synów i córki. Ich
potomstwo uzależnione jest od nieprzerwanej, intelektualnej synchronizacji z
obwodem grawitacji umysłowej Ducha, aby mogło kontynuować życie. Od powstania
systemu Satanii, utracono trzynastu Planetarnych Adamów, podczas buntu i na skutek
odstępstwa, jak również 681.204 pełniących niższe funkcje. Większość tych odstępstw
nastąpiła w okresie buntu Lucyfera.
Synowie Materialni nie mają Dostrajaczy Myśli, kiedy żyją jako stali obywatele
stolic systemów, jak również podczas swej działalności na misjach zstępowania do
planet ewolucyjnych, ale właśnie dzięki takiej służbie mogą uzyskać empiryczne
warunki do zamieszkania przez Dostrajacza i drogi wznoszenia się do Raju. Te
unikalne i wyjątkowo pożyteczne istoty są ogniwem łączącym świat duchowy i
materialny. Skoncentrowani są w zarządzie systemu, gdzie się rozmnażają i żyją jako
materialni obywatele tej domeny i stąd są wysyłani do światów ewolucyjnych.
W odróżnieniu od innych, stworzonych Synów na służbie planetarnej, materialna
klasa synostwa nie jest z natury niewidzialna dla istot materialnych, takich jak
mieszkańcy Urantii. Ci Synowie Boga mogą być widziani i rozumiani przez istoty
czasu, naprawdę mogą żyć pośród nich, mogą nawet rozmnażać się z nimi, chociaż
taka rola doskonalenia biologicznego przypada zazwyczaj potomstwu Planetarnych
Adamów.
Na Jerusem, lojalne dzieci każdego Adama i Ewy są nieśmiertelne, ale potomstwo
Materialnego Syna i Córki, spłodzone po ich przybyciu na planetę ewolucyjną, nie jest
w takim samym stopniu zabezpieczone przed naturalną śmiercią. Następuje pewna
zmiana w mechanizmach przekazywania życia, kiedy ci Synowie zostają ponownie
zmaterializowani, aby się mogli rozmnażać na świecie ewolucyjnym. Nosiciele Życia
celowo pozbawiają Planetarnych Adamów i Ewy zdolności rodzenia nie umierających
synów i córek. Jeśli Adam i Ewa nie popełnią odstępstwa od misji planetarnej, mogą
żyć przez czas nieograniczony, jednak w zakresie pewnych limitów, ich dzieci
charakteryzują się malejącą długowiecznością z każdym kolejnym pokoleniem.
2. PRZEMIESZCZANIE SIĘ PLANETARNYCH ADAMÓW
Po otrzymaniu wiadomości, że kolejny zamieszkały świat osiągnął szczyt swej
ewolucji materialnej, Władca Systemu zwołuje w stolicy systemu korpus Materialnych
Synów i Córek i po omówieniu potrzeb takiego świata ewolucyjnego, dwoje z grupy
ochotników – Adam i Ewa ze starszego korpusu Synów Materialnych – zostają wybrani
do wykonania zadania; zapadają w głęboki sen, przygotowujący ich do objęcia
serafinem i do przelotu z ich domu wspólnej służby do nowej domeny, do nowych
możliwości i nowych niebezpieczeństw.
Adamowie i Ewy są istotami częściowo materialnymi i jako tacy nie mogą być
przenoszeni przez serafina. Muszą się poddać dematerializacji w stolicy systemu,
zanim zostaną objęci serafinem i przeniesieni do świata im przydzielonego. Serafini
transportujący potrafią wprowadzić takie zmiany w Synach Materialnych, jak również
w innych częściowo materialnych istotach, aby umożliwić objęcie ich serafinem a tym
samym transport przez przestrzeń z jednego świata czy systemu do drugiego.
Przygotowania do tego transportu zajmują mniej więcej trzy dni standardowego czasu,
a Nosiciele Życia muszą pomóc odtworzyć taką zdematerializowaną istotę do
normalnej egzystencji, kiedy przybędzie do celu podróży seraficznym transportem.
Podczas gdy istnieje technika dematerializacji, przygotowująca Adamów do ich
przeniesienia z Jerusem do światów ewolucyjnych, nie ma odpowiedniej metody, która
umożliwiałaby ich zabranie z tych światów, chyba, że cała planeta musi zostać
opróżniona, kiedy to robi się specjalne, awaryjne instalacje techniki dematerializacyjnej
dla całej, zdatnej do ocalenia populacji. Gdyby jakaś katastrofa materialna zagrażała
planetarnej siedzibie rozwijającego się gatunku, Melchizedecy i Nosiciele Życia
zainstalowaliby urządzenia dematerializacyjne dla wszystkich istot o właściwościach
wiecznego życia, i seraficznym transportem istoty te byłyby zabrane do nowego świata,
przygotowanego do kontynuacji ich egzystencji. Ewolucja gatunku ludzkiego, raz
rozpoczęta na świecie w przestrzeni kosmicznej, musi postępować zupełnie niezależnie
od materialnego istnienia planety, choć skądinąd nie jest zamierzone, żeby podczas
trwania epok ewolucyjnych Planetarny Adam i Ewa opuszczali wybrany przez nich
świat.
Po przybyciu do planety docelowej, Materialny Syn i Córka zostają ponownie
zmaterializowani pod kierownictwem Nosicieli Życia. Cały ten proces zajmuje od
dziesięciu do dwudziestu ośmiu dni czasu Urantii. Stan nieświadomości, seraficznej
drzemki, trwa przez cały ten okres odtwarzania. Kiedy ponowne składanie
materialnego organizmu jest zakończone, Materialny Syn i Córka zamieszkują w swych
nowych domach i na swoich nowych światach, praktycznie tacy sami, jacy byli, zanim
poddali się procesowi dematerializacji na Jerusem.
3. MISJE ADAMICZNE
Na zamieszkałych światach Materialni Synowie i Córki budują swe własne domy w
ogrodach, po pewnym czasie z pomocą własnych dzieci. Miejsce na ogród zostaje
zazwyczaj wybrane przez Księcia Planetarnego a jego cielesny personel wykonuje wiele
wstępnych prac przygotowawczych, z pomocą wielu z zaawansowanych plemion
rodzimych.
Ogrody Eden są tak nazywane na cześć Edentii, stolicy konstelacji, ponieważ są one
odzwierciedleniem botanicznego piękna świata stołecznego Najwyższych Ojców. Takie
domy ogrodowe są zazwyczaj lokalizowane w odosobnionym rejonie strefy
podzwrotnikowej. Na przeciętnym świecie są to wspaniałe dzieła sztuki. Na podstawie
fragmentarycznego sprawozdania o takim przedsięwzięciu, niedokończonym na
Urantii, nie możecie wyrobić sobie opinii o tych pięknych ośrodkach kultury.
Potencjalnie, planetarny Adam i Ewa są szczytowym darem materialnej świetności
dla śmiertelnego gatunku. Głównym zadaniem tej pary przybyszów jest rozmnażanie
się oraz doskonalenie dzieci czasu. Nie następuje jednak natychmiastowe krzyżowanie
się pomiędzy ludźmi z ogrodu a tymi ze świata; przez wiele pokoleń Adam i Ewa
pozostają biologicznie oddzieleni od ewolucyjnych śmiertelników, kiedy to tworzą silną
rasę swej własnej klasy. Takie są początki rasy fioletowej na zamieszkałych światach.
Plany doskonalenia gatunku przygotowywane są przez Księcia Planetarnego i jego
personel a realizowane przez Adama i Ewę. Dlatego właśnie wasz Syn Materialny i jego
towarzyszka znaleźli się w bardzo niekorzystnej sytuacji, kiedy przybyli na Urantię.
Caligastia przeciwstawiał się misji adamicznej przebiegle i skutecznie; i pomimo tego,
że zarządzający komisarycznie Urantią Melchizedecy należycie ostrzegali, zarówno
Adama jak i Ewę, w sprawie planetarnych niebezpieczeństw związanych z obecnością
zbuntowanego Księcia Planetarnego, ten wielki buntownik chytrze podszedł Edeńską
parę i usidlił ją, co doprowadziło Adama i Ewę do sprzeniewierzenia się wyznaczonej
im misji widzialnych władców waszego świata. Zdradziecki Książę Planetarny
skompromitował waszego Adama oraz Ewę, ale nie udało mu się dołączyć ich do buntu
Lucyfera.
Pomocnicy planetarni, piąta klasa aniołów, przydzieleni są do misji adamicznej i
towarzyszą zawsze Planetarnym Adamom podczas ich światowej przygody;
przydzielony wstępnie ich korpus liczy zazwyczaj około stu tysięcy aniołów. Kiedy
urantiańskie dzieło Adama i Ewy zostało zaczęte przedwcześnie, gdy odstąpili oni od
ustalonego wcześniej planu, to właśnie jeden z seraficznych Głosów Ogrodu robił im
wymówki na temat ich karygodnego postępowania. Wasz opis tego zdarzenia jest
dobrą ilustracją zwyczaju przypisywania, w waszych tradycjach planetarnych, Panu
Bogu wszystkiego, co nadprzyrodzone. Z tego właśnie powodu Urantianie są często
zdezorientowani w sprawie natury Ojca Uniwersalnego, skoro słowa i działania
wszystkich współdziałających z nim i jemu podwładnych istot zostają generalnie
przypisywane jemu. W wypadku Adama i Ewy anioł ogrodu nie był nikim innym, jak
szefem pomocników planetarnych, pełniącym wtedy swe obowiązki. Serafin ten,
Solonia, ogłosił niepowodzenie boskiego planu i zażądał powrotu na Urantię
zarządców komisarycznych, Melchizedeków.
Z misją adamiczną są nieodmiennie związane wtórne istoty pośrednie. Tak jak w
przypadku cielesnego personelu Księcia Planetarnego, potomkowie Synów i Córek
Materialnych są dwu klas: ich dzieci materialne i wtórna klasa istot pośrednich. Ci
materialni, ale zazwyczaj niewidzialni opiekunowie planetarni, przyczyniają się
znacznie do rozwoju cywilizacji a nawet do przywoływania do porządku
nieposłusznych mniejszości, które mogą zechcieć powstrzymać rozwój społeczny i
postęp duchowy.
Nie należy mylić pośrednich wtórnych z ich klasą pierwotną, pochodzącą z czasów
bliższych przybyciu Księcia Planetarnego. Na Urantii, większość tych wcześniejszych
istot pośrednich przyłączyła się do buntu, razem z Caligastią i została internowana od
czasu Zesłania Ducha. Internowano również wielu pośrednich z grupy adamicznej,
którzy tak samo nie byli lojalni administracji planetarnej.
W dniu Zesłania Ducha, lojalni pośredni pierwotni i wtórni dobrowolnie się
zjednoczyli i odtąd działają na tym świecie jako jeden zespół. Służą pod kierownictwem
lojalnych pośrednich, wybieranych na przemian z obu grup.
Świat wasz odwiedzany był przez cztery klasy synostwa: Caligastia, Książę
Planetarny; Adam i Ewa, Materialni Synowie Boga; Machiventa Melchizedek,
„mędrzec z Salemu” za czasów Abrahama; i Chrystus Michał, który przybył jako Rajski
Syn obdarzający. O ile bardziej wartościowe i piękne byłoby to, gdyby Michał,
najwyższy władca wszechświata Nebadonu, mógł być witany na waszym świecie przez
lojalnego i efektywnie działającego Księcia Planetarnego oraz oddanego i
operatywnego Syna Materialnego, podczas gdy obaj mogliby zrobić wiele, aby
uwydatnić życiową pracę i misję obdarzającego Syna! Jednak nie wszystkie światy
miały tak mało szczęścia jak Urantia, tak samo misja Planetarnych Adamów nie
zawsze jest tak trudna i ryzykowna. Kiedy odnoszą sukces, przyczyniają się do rozwoju
wspaniałego społeczeństwa i prowadzą swe dzieło jako widzialni szefowie spraw
planetarnych, nawet daleko w tę epokę, kiedy świat taki zostaje ustanowiony w
światłości i życiu.
4. SZEŚĆ RAS EWOLUCYJNYCH
W początkowych epokach światów zamieszkałych, dominującą rasą ludzką jest rasa
człowieka czerwonego, który zazwyczaj pierwszy osiąga ludzkie poziomy rozwoju. Ale
chociaż człowiek czerwony jest starszą rasą na wielu planetach, kolejni ludzie kolorowi
pojawiają się bardzo wcześnie, w epoce wyłaniania się człowieka.
Wcześniejsze rasy ludzkie są w pewnym sensie wyższe niż późniejsze; człowiek
czerwony stoi znacznie wyżej niż rasa indygo – czarna. Nosiciele Życia obdarzają w
pełni energiami żywymi rasę pierwszą albo czerwoną a każde kolejne, ewolucyjne
pojawienie się odrębnej grupy śmiertelników, reprezentuje odmianę kosztem
pierwotnego wyposażenia. Nawet wzrost śmiertelnika ma tendencje spadkowe, od
człowieka czerwonego do rasy indygo, chociaż na Urantii pojawiły się niespodziewane
mutacje gigantyzmu u ludów zielonych i pomarańczowych.
Na tych światach, które mają wszystkie sześć ras ewolucyjnych, zaawansowane
narody należą do rasy pierwszej, trzeciej i piątej – czerwonej, żółtej i niebieskiej. Rasy
ewolucyjne są tym samym zróżnicowane w możliwościach rozwoju intelektualnego i
dojrzewania duchowego, druga, czwarta i szósta są nieco słabiej obdarzone. Tych
wtórnych ras brakuje na niektórych światach; na wielu innych zostały wytępione. Jest
niefortunne dla Urantii, że straciliście tak dużo wyższych ludzi niebieskich, za
wyjątkiem tych, którzy przetrwali w waszej wymieszanej „rasie białej”. Utrata waszej
rasy pomarańczowej i zielonej nie stanowi tak wielkiego problemu.
Ewolucja sześciu albo trzech ras kolorowych, podczas gdy pozornie pogarsza
pierwotne wyposażenie człowieka czerwonego, przydaje pewnych bardzo pożądanych
cech różnym typom śmiertelników i pozwala osiągnąć, nieosiągalne w innym wypadku,
zróżnicowanie potencjałów ludzkich. Modyfikacje takie są korzystne dla rozwoju
ludzkości jako całości, po tym warunkiem, że zostaje ona później udoskonalana przez
importowaną rasę adamiczną albo fioletową. Na Urantii, taki normalny plan
amalgamacji nie był przeprowadzany na większą skalę a niepowodzenie realizacji planu
ewolucji gatunku uniemożliwia wam zrozumienie statusu podobnych ludów na
przeciętnej, zamieszkałej planecie, tylko na podstawie obserwacji resztek tych
wczesnych ras na waszym świecie.
W początkowym okresie rozwoju ras, u ludzi czerwonych, żółtych i niebieskich
występuje pewna tendencja do krzyżowania się; podobna tendencja do mieszania się
istnieje u ras pomarańczowych, zielonych oraz indygo.
Ludzie bardziej opóźnieni są zazwyczaj zatrudniani jako robotnicy przez rasy
bardziej rozwinięte. Powoduje to, że na planetach, we wczesnych epokach ich rozwoju,
pojawia się niewolnictwo. Ludzie pomarańczowi są zazwyczaj podbijani przez
czerwonych i sprowadzeni do statusu służby – czasami zostają wytępieni. Ludzie żółci i
czerwoni czasem się fraternizują, ale nie zawsze. Żółta rasa zazwyczaj zniewala zieloną,
podczas gdy ludzie niebiescy podbijają rasę indygo. Te rasy człowieka prymitywnego
nie rozumują inaczej, gdy używają swych zacofanych współbraci do pracy przy
robotach przymusowych, niż Urantianie, kiedy kupują i sprzedają konie i bydło.
Na większości normalnych światów przymusowa niewola zanika w czasie systemu
sprawiedliwości Księcia Planetarnego, chociaż upośledzeni umysłowo i przestępcy
często są nadal zmuszani do wykonywania robót przymusowych. Jednak na wszystkich
normalnych sferach ten rodzaj prymitywnego niewolnictwa zostaje zniesiony zaraz po
przybyciu importowanej rasy fioletowej czy adamicznej.
Przeznaczeniem sześciu ras ewolucyjnych jest zmieszanie się i wywyższenie, dzięki
połączeniu z potomstwem udoskonalaczy adamicznych. Jednak zanim ludy się
wymieszają, opóźnieni i nieprzystosowani zostają w znacznej mierze wyeliminowani.
Książę Planetarny i Syn Materialny, razem z innymi odpowiednimi władzami
planetarnymi, osądzają przydatność rozmnażających się odmian ludzkich. Na Urantii
trudno jest przeprowadzić tak radykalny plan, ponieważ brakuje sędziów,
kompetentnych do osądzania biologicznej przydatności albo nieprzydatności jednostek
należących do narodów waszego świata. Pomimo tych trudności wydaje się, że
powinniście się zgodzić na separację biologiczną wyraźnie nieprzystosowanych,
ułomnych, zdegenerowanych i antyspołecznych grup ludzkich.
5. MIESZANIE RAS –
OBDARZENIE KRWIĄ ADAMICZNĄ
Kiedy Planetarny Adam i Ewa przybywają na świat zamieszkały, zostają oni
dokładnie poinstruowani przez swoich zwierzchników w sprawie najlepszej drogi
doskonalenia rasowego istot inteligentnych. Taki plan działania nie jest jednolity; wiele
pozostawia się ocenie działającej pary i nierzadko popełniane są błędy, szczególnie na
zdezorganizowanych, rebelianckich światach, takich jak Urantia.
Ludzie fioletowi zazwyczaj nie zaczynają się łączyć z rodzimymi mieszkańcami
planety, dopóki liczebność ich własnej grupy nie przekroczy miliona. Jednak w
międzyczasie personel Księcia Planetarnego ogłasza, że dzieci Boże zstąpiły na Ziemię,
aby stać się jednością z gatunkiem ludzkim; i ludzie niecierpliwie wyglądają tego dnia,
kiedy będzie ogłoszone, że ci, co się kwalifikują, jako należący do wyższych odgałęzień
rasowych, mogą iść do Ogrodu Eden i tam być wybrani przez synów i córki Adama na
ewolucyjnych ojców i matki nowej, zmieszanej klasy ludzkiej.
Na normalnych światach Planetarny Adam i Ewa nigdy nie kojarzą się z rasami
ewolucyjnymi. To dzieło biologicznego doskonalenia jest sprawą adamicznego
potomstwa. Jednak Adamici nie wychodzą do ras ludzkich; personel księcia
przyprowadza do ogrodu Eden nadrzędnych mężczyzn i kobiety, aby dobrowolnie
kojarzyli się z potomstwem adamicznym. Na większości światów za najwyższy zaszczyt
uważane jest zostać kandydatem, wytypowanym do małżeństwa z synami i córkami z
ogrodu.
Po raz pierwszy zanikają wojny rasowe i inne walki plemienne, kiedy plemiona
danego świata coraz usilniej pragną zakwalifikować się do uznania i przyjęcia do
ogrodu. W najlepszym wypadku możecie mieć nikłe pojęcie o tym, jak na takich
konkurencyjnych zmaganiach koncentruje się całe życie na normalnej planecie. Na
Urantii, cały program doskonalenia gatunku został zniweczony w samych jego
początkach.
Rasa fioletowa jest ludem monogamicznym i każdy ewolucyjny mężczyzna czy
kobieta, złączeni z adamicznymi synami i córkami, ślubuje nie brać innego partnera i
uczyć jego, czy jej dzieci, o wiązaniu się tylko z jednym partnerem. Dzieci z każdego
takiego związku otrzymują edukację i są nauczane w szkołach Księcia Planetarnego a
potem mogą iść do rasy swego ewolucyjnego rodzica, aby zawrzeć związek małżeński w
wybranej grupie wyższych śmiertelników.
Kiedy krew Synów Materialnych zostaje dodana do ewolucyjnych ras świata,
zapoczątkowuje to nową i wspaniałą epokę postępu ewolucyjnego. Po takim
prokreacyjnym wylewie sprowadzonych z zewnątrz zdolności i superewolucyjnych
cech, następują kolejno gwałtowne kroki naprzód w rozwoju cywilizacyjnym i
rasowym; w sto tysięcy lat dokonany zostaje większy postęp niż w ciągu miliona lat
uprzednich zmagań. Na waszym świecie, nawet w obliczu nie wykonania zarządzonych
dlań planów, dokonał się wielki postęp od czasu dodania Adamowej plazmy życia do
waszych narodów.
Podczas gdy dzieci czystej krwi, z planetarnego Ogrodu Eden, mogą obdarzać sobą
wyższych ludzi z ras ewolucyjnych, a tym samym podnosić ludzkość na wyższy poziom
biologiczny, kojarzenie się wyższych gałęzi śmiertelników Urantii z niższymi ich
grupami okazuje się niekorzystne; takie niemądre postępowanie może być
niebezpieczne dla całej cywilizacji waszego świata. Skoro nie udało się osiągnąć
zharmonizowania gatunku ludzkiego metodą adamiczną, musicie teraz rozpracować
wasz planetarny problem doskonalenia gatunku innymi, zasadniczo ludzkimi
metodami adaptacji i kontroli.
6. RZĄDY EDENICZNE
Na większości zamieszkałych światów Ogrody Edeńskie stają się znakomitymi
centrami kultury i wciąż funkcjonują przez wiele epok, stanowiąc wzór dla obyczajów i
dla kierowania sprawami planety. Nawet we wczesnym ich stadium, gdy lud fioletowy
jest względnie odosobniony, do szkół w ogrodzie przyjmowani są odpowiedni
kandydaci z różnych ras świata, podczas gdy rozwój wytwórczości ogrodu otwiera
nowe drogi dla kontaktów handlowych. W ten sposób Adamowie i Ewy oraz ich
potomstwo, przyczyniają się do gwałtownej ekspansji kultury i szybkiego doskonalenia
ewolucyjnych ras świata. I wszystkie takie związki umacniają się i zacieśniają, przez
łączenie się ras ewolucyjnych i synów Adama, co przynosi w rezultacie natychmiastowy
krok naprzód w statusie biologicznym, w rozwoju potencjału intelektualnego i we
wzbogaceniu podatności duchowej ludzkości.
Na normalnych światach, ogrodowa siedziba rasy fioletowej staje się drugim
centrum światowej kultury i razem z miastem stołecznym Księcia Planetarnego
determinuje tempo rozwoju cywilizacji. Przez całe wieki szkoły miejskie zarządu
Księcia Planetarnego i ogrodowe szkoły Adama i Ewy działają równocześnie. Zazwyczaj
nie są zbyt oddalone od siebie i funkcjonują razem w harmonijnej współpracy.
Pomyślcie, jak bardzo mógłby zyskać wasz świat, gdyby gdzieś na Bliskim
Wschodzie znajdowało się światowe centrum cywilizacji, wielki planetarny uniwersytet
kulturowy, który funkcjonowałby nieprzerwanie przez 37.000 lat. I dalej rozważcie, jak
dalece autorytet moralny nawet tak starego centrum mógłby być podbudowany, gdyby
w niewielkiej odległości usytuowane było jeszcze jedno, starsze centrum niebiańskiej
opieki, którego tradycje wywierałyby wpływ na świat z coraz większą siłą przez 500.000
lat zintegrowanej, ewolucyjnej działalności. Dzięki takiej tradycji ideały Edenu
rozprzestrzeniają się w końcu na cały świat.
Szkoły Księcia Planetarnego zajmują się zasadniczo filozofią, religią, moralnością
oraz wyższymi zdobyczami intelektualnymi i artystycznymi. Ogrodowe szkoły Adama i
Ewy poświęcają się zazwyczaj kunsztom praktycznym, podstawowemu nauczaniu
intelektualnemu, kulturze społecznej, rozwojowi ekonomicznemu, związkom
handlowym, sprawności fizycznej i zarządzaniu państwem. W końcu te światowe
centra się łączą, ale prawdziwe ich zjednoczenie następuje czasami dopiero po przyjściu
pierwszego Syna-Arbitra.
Stały pobyt Adama i Ewy na planecie, razem z jądrem rasy fioletowej czystej krwi,
powoduje stabilizację kultury Edeńskiej, z racji czego zaczyna ona wpływać na
cywilizację świata z nieodpartą siłą swej tradycji. W nieśmiertelnych, Materialnych
Synach i Córkach, napotykamy ostatni i nieodzowny element mostu, łączącego Boga z
człowiekiem, przerzuconego nad prawie nieskończoną otchłanią oddzielającą
wiecznego Stwórcę od najniższych, skończonych osobowości czasu. Oto mamy istotę
wysokiego pochodzenia, która jest fizyczna, materialna, nawet obdarzona płcią tak jak
śmiertelnicy Urantii, taką, która może widzieć i rozumieć niewidzialnego Księcia
Planetarnego i być tłumaczem pomiędzy nim a śmiertelnymi istotami danej domeny,
ponieważ Materialni Synowie i Córki mogą dostrzegać wszystkie niższe klasy istot
duchowych; widzą Księcia Planetarnego i cały jego personel, widzialny i niewidzialny.
Z upływem wieków, w wyniku połączenia adamicznego potomstwa z gatunkiem
ludzkim, Materialny Syn i Córka zostają zaakceptowani jako wspólni przodkowie
ludzkości, wspólni rodzice nowych, wymieszanych potomków ras ewolucyjnych.
Zakłada się, że śmiertelnicy wywodzący się ze światów zamieszkałych, powinni
rozpoznawać siedmiu ojców:
1. Ojciec biologiczny – ojciec cielesny.
2. Ojciec danej domeny – Planetarny Adam.
3. Ojciec sfer – Władca Systemu.
4. Najwyższy Ojciec – Ojciec Konstelacji.
5. Ojciec wszechświata – Syn Stwórcy i najwyższy władca kreacji lokalnych.
6. Super-Ojcowie – Pradawni Czasu, którzy zarządzają superwszechświatem.
7. Duch albo Ojciec Havony – Ojciec Uniwersalny, który mieszka w Raju i użycza
swego ducha, aby żył i działał w umysłach tych istot niskiego pochodzenia, które
zamieszkują wszechświat wszechświatów.
7. ZJEDNOCZONA ADMINISTRACJA
Od czasu do czasu przybywają do światów zamieszkałych Synowie Avonalni z Raju,
dla dokonania czynności sędziowskich, jednak pierwszy Avonal przybywający na misję
arbitrażową, rozpoczyna czwarty system sprawiedliwości ewolucyjnego świata czasu i
przestrzeni. Na niektórych planetach taki Syn-Arbiter pozostaje całą epokę, kiedy jest
powszechnie akceptowany; i w ten oto sposób planeta prosperuje pod łączną władzą
trzech Synów: Księcia Planetarnego, Syna Materialnego i Syna-Arbitra, z których
ostatni dwaj są widzialni dla mieszkańców domeny.
Zanim pierwszy Syn-Arbiter zakończy swą misję na normalnym świecie
ewolucyjnym, dokonuje się połączenie działalności administracyjnej i edukacyjnej
Księcia Planetarnego i Syna Materialnego. To połączenie dwojakiego kierownictwa
planety powołuje do życia nową i operatywną klasę administracyjną świata. Po odejściu
Syna-Arbitra, Planetarny Adam obejmuje widzialne kierownictwo sfery. Materialny
Syn i Córka działają razem jako administratorzy planetarni, aż do wprowadzenia świata
w epokę światłości i życia; po czym Książę Planetarny wyniesiony zostaje do pozycji
Władcy Planetarnego. W tej epoce zaawansowanego rozwoju, Adam i Ewa stają się tym,
co można by nazwać łącznymi premierami gloryfikowanej sfery.
Jak tylko zostanie stworzona nowa, zjednoczona stolica rozwijającego się świata i jak
tylko kompetentni, niżsi administratorzy zostaną odpowiednio przeszkoleni, podległe
jej stolice zakładane są na odległych połaciach lądu i pośród różnych narodów. Zanim
przybędzie kolejny Syn, według systemu sprawiedliwości, zorganizowane zostaje od
pięćdziesięciu do stu takich pomniejszych centrów.
Książę Planetarny i jego personel nadal kieruje sprawami duchowymi i
filozoficznymi. Adam i Ewa przykładają szczególną wagę do materialnego, naukowego i
ekonomicznego stanu danej domeny. Obie grupy poświęcają tak samo swoją energię
rozwijaniu sztuki, stosunków społecznych oraz osiągnięć intelektualnych.
Do czasu piątego systemu sprawiedliwości, na świecie zostaje zaprowadzona
wspaniała administracja wszelkich funkcji planetarnych. Byt śmiertelników, na takiej
dobrze prowadzonej sferze, jest doprawdy inspirujący i owocny. I gdyby Urantianie
mogli tylko zobaczyć życie na takiej planecie, natychmiast by docenili wartość tych
rzeczy, które ich świat utracił w wyniku akceptacji zła i uczestnictwa w buncie.
[Przedstawione przez Syna Lanonandeka klasy drugiej z korpusu rezerwowego].
powrót do spisu treści