D - Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Legnicy

Sygn. akt: VU 537/16
POSTANOWIENIE
Dnia 27 lipca 2016 roku
Sąd Okręgowy - Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Legnicy
w składzie:
Przewodniczący: SSO Mirosława Molenda- Migdalewicz
po rozpoznaniu w dniu 27 lipca 2016 r. w Legnicy
na posiedzeniu niejawnym
sprawy K. K.
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L.
w przedmiocie skargi na milczenie
postanawia
umorzyć postępowanie.
UZASADNIENIE
Skarżący K. K. dnia 22 kwietnia 2016 r. wniósł skargę na milczenie organu rentowego, polegające na niewydaniu
decyzji w przedmiocie wniosku o wznowienie postępowania zakończonego ostateczną decyzją z dnia 26 lipca 2011 r.
oraz wniosku o stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 27 maja 2011 r., wskazując, że wniosek w tym przedmiocie
złożył w dniu 25 stycznia 2016 r. i do dnia złożenia skargi nie został on rozpoznany, mimo stosownego ponaglenia
organu rentowego pismem z dnia 2 marca 2016 r.
W odpowiedzi na skargę organ rentowy wniósł o umorzenie postępowania. W uzasadnieniu wskazał, że po ponownym
przeanalizowaniu wniosku K. K. z dnia 25 stycznia 2016 r., wydał dnia 13 maja 2016 r. dwie decyzje o odmowie
wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji z dnia 27 maja 2011 r. oraz o odmowie
wznowienia postępowania w sprawie decyzji z dnia 26 lipca 2011 r.
Sąd ustalił następujący stan faktyczny:
Organ rentowy decyzją z dnia 27 maja 2011 r., znak (...), dokonał ponownego przeliczenia renty K. K., stwierdzając, iż
wypłacane mu dotychczas świadczenie było ustalone od błędnej podstawy wymiaru, z uwagi na nieprawidłowo przyjęte
kwoty wynagrodzeń osiągnięte przez wnioskodawcę w latach 1988-1990.
K. K. zaskarżył powyższą decyzję odwołaniem, które zostało oddalone prawomocnym wyrokiem Sadu Okręgowego w
Legnicy z dnia 10 lipca 2012r. w sprawie o sygn.. akt V U 674/11.
Decyzją z dnia 26 lipca 2011 r., znak (...), organ rentowy dokonał z urzędu przeliczenia renty wnioskodawcy,
wobec stwierdzenia, ze dotychczas wypłacane świadczenie ustalono od błędnej podstawy wymiaru. W uzasadnieniu
tej decyzji organ rentowy podał, iż błąd wynikał z przyjęcia zawyżonej kwoty wynagrodzeń osiągniętych przez
wnioskodawcę w roku 1993, gdyż prawidłowa kwota z tego tytułu, ustalona w toku postepowania wyjaśniającego,
wynosiła 36 162 000 zł, a dotychczas przyjmowana kwota 60 412 000 zł zawierała zdublowane wynagrodzenie za
okres od 10 marca do 31 grudnia 1993 r.
Decyzja ta nie została zaskarżona przez wnioskodawcę i stała się ostateczna.
Dnia 25 stycznia 2016 r. K. K. złożył do organu rentowego wniosek o wznowienie postępowań przez Zakładem
Ubezpieczeń Społecznych, zakończonych ostatecznymi decyzjami z dnia 27 maja 2011 r., znak (...) oraz z dnia 26
lipca 2011 r., znak (...) oraz ich uchylenie i umorzenie postępowania wskutek wznowienia postępowania. Wniosek
ten zawierał też żądania ewentualne - w razie stwierdzenia braku podstaw do wszczęcia postępowania w sprawie
wznowienia postepowań zakończonych wydaniem decyzji z dnia 27 maja i 26 lipca 2011 r. - o stwierdzenie nieważności
obu w.w. decyzji.
Rozpoznając powyższy wniosek, organ rentowy dnia 10 lutego 2016 r. wydał dwie decyzję. Pierwszą z nich, znak
(...), organ rentowy zwrócił wniosek o wznowienie postępowania dotyczący decyzji z dnia 27 maja 2011 r. W
uzasadnieniu organ rentowy wskazał, że z uwagi na zaskarżenie tej decyzji odwołaniem i prawomocnym zakończeniem
postępowania wyrokiem Sądu Okręgowego w Legnicy, ZUS Oddział w L. nie jest organem właściwym do rozpatrzenia
przedmiotowego wniosku.
Drugą decyzją, znak (...), organ rentowy odmówił wszczęcia postepowania w sprawie nieważności decyzji z dnia 26
lipca 2011 r. W uzasadnieniu, powołując się na treść art. 83a ust. 2 oraz ust. 4 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o
systemie ubezpieczeń społecznych, organ rentowy wskazał na brak podstaw prawnych do wszczęcia przedmiotowego
postępowania na wniosek ubezpieczonego.
Dnia 2 marca 2016 r. wnioskodawca wystosował do organu rentowego pismo zatytułowane „wezwanie do usunięcia
naruszenia prawa”, w którym podniósł, że decyzje wydane dnia 10 lutego 2016 r. nie rozstrzygają o wszystkich
jego żądaniach zgłoszonych we wniosku z dnia 25 stycznia 2016 r., gdyż dotyczą jedynie wznowienia postępowania
zakończonego wydaniem decyzji z dnia 27 maja 2011 r. oraz wniosku ewentualnego dotyczącego decyzji z dnia 26
lipca 2011 r.
W odpowiedzi na powyższe pismo, organ rentowy poinformował wnioskodawcę, iż wniosek z dnia 25 stycznia 2016
r. został załatwiony wydaniem dwóch decyzji z dnia 10 lutego 2016 r., od których przysługuje odwołanie do Sądu
Okręgowego w Legnicy.
Dnia 22 kwietnia 2016 r. K. K. wniósł skargę na milczenie organu rentowego, polegające na niewydaniu decyzji
w przedmiocie wniosku o wznowienie postępowania zakończonego ostateczną decyzją z dnia 26 lipca 2011 r. oraz
wniosku o stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 27 maja 2011 r., wskazując, że wniosek w tym przedmiocie złożył
w dniu 25 stycznia 2016 r. i do dnia złożenia skargi nie został on rozpoznany, mimo stosownego ponaglenia organu
rentowego pismem z dnia 2 marca 2016 r.
W reakcji na powyższą skargę organ rentowy dnia 13 maja 2016 r. wydał decyzję odmawiającą wznowienia
postępowania w sprawie decyzji z dnia 26 lipca 2011 r., z powodu złożenia skargi o wznowienie postępowania po
terminie określonym w art. 145a § 2 k.p.a. Dnia 13 maja 2016 r. organ rentowy wydał nadto decyzję o odmowie
wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji z dnia 27 maja 2011 r. Powołując się na treść
art. 83a ust. 2 oraz ust. 4 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych, organ rentowy
wskazał na brak podstaw prawnych do wszczęcia przedmiotowego postępowania na wniosek ubezpieczonego.
Dowód: - akta ubezpieczeniowe ZUS, tom II – decyzja z dn. 27.05.2011r. – k. 189; decyzja z dn. 26.07.2011r. – k.
201; odpis wyroku SO w Legnicy z dn. 10.07.2012r. – k. 214; wniosek z dn. 25.01.2016r. – k. 256-258v; decyzje z dni.
10.02.2016 r . – k. 259260v; wezwanie do usunięcia naruszenia prawa – k. 261; pismo ZUS z dn.08.03.2016r. – k.
263; decyzje z dn. 13.05.2016r. – k. 267-268v.
Sąd zważył, co następuje:
W świetle poczynionych ustaleń faktycznych postępowanie wywołane skargą K. K. na milczenie organu rentowego,
należało w całości umorzyć.
Na wstępie rozważań wskazać należy że zgodnie z art. 83 ust. 3 ustawy z dnia 13.10.1998r. o systemie ubezpieczeń
społecznych, środkiem odwoławczym jest skarga na bezczynność organu w razie w razie niewydania decyzji w terminie
2 miesięcy, licząc od dnia zgłoszenia wniosku o świadczenie lub inne roszczenie. Stosownie zaś do treści art. 477 9 §
k.p.c. w sytuacji, gdy organ rentowy nie wydał decyzji w terminie dwóch miesięcy, licząc od dnia zgłoszenia roszczenia
w sposób przewidziany, odwołanie (skargę na milczenie organu) można wnieść w każdym czasie po upływie tego
terminu. Zgodnie z art. 477 14 § 3 k.p.c. jeżeli odwołanie wniesiono w związku z niewydaniem decyzji przez organ
rentowy, sąd w razie uwzględnienia odwołania zobowiązuje organ rentowy do wydania decyzji w określonym terminie,
zawiadamiając o tym organ nadrzędny, lub orzeka co do istoty sprawy. Jednocześnie sąd stwierdza, czy niewydanie
decyzji przez organ rentowy miało miejsce z rażącym naruszeniem prawa.
Z treści powyższych przepisów wynika, że odnoszą się one tylko do sytuacji, gdy organ rentowy nie wydaje decyzji na
skutek zgłoszonego wniosku. Innymi słowy, warunkiem skutecznego wniesienia skargi na milczenie organu rentowego
jest niewydanie decyzji w przepisanym terminie. Sąd w przypadku stwierdzenia bezczynności organu rentowego
może w orzeczeniu wydanym na skutek rozpoznania skargi na milczenie zobowiązać organ rentowy do wydania
wymaganej decyzji lub też rozstrzygnąć nierozpoznany przez organ rentowy wniosek merytorycznie, jeśli istnieją ku
temu podstawy.
Nie ulega wątpliwości, że w niniejszej sprawie skarga na milczenie została złożona skutecznie, bowiem istotnie,
do dnia jej wniesienia organ rentowy nie wydał decyzji w terminie dwóch miesięcy od dnia złożenia przez
ubezpieczonego wniosku z dnia 25 stycznia 2016 r., które rozstrzygały o wszystkich żądaniach ubezpieczonego
zawartych w tym wniosku. Wniosek ten zawierał bowiem dwa żądania głównie – w przedmiocie wznowienia
postępowań administracyjnych zakończonych wydaniem decyzji z dnia 27 maja i 26 lipca 2011 r. o przeliczeniu renty,
a nadto dwa żądania ewentualne o wszczęcie postepowania w przedmiocie stwierdzenia nieważności w.w. decyzji z
2011 r. Dwie decyzje wydane przez organ rentowy dnia 10 lutego 2016 r. nie rozstrzygały o żądaniu co do wznowienia
postępowania dotyczącego decyzji z dnia 26 lipca 2011 r. oraz nieważności decyzji z dnia 27 maja 2011 r.
Niemniej jednak, w toku postepowania sądowego, a przed jego zakończeniem, tj. dnia 13 maja 2016 r., organ
rentowy wydał dwie kolejne decyzje, załatwiające pominięte dotąd żądania zawarte we wniosku skarżącego z dnia 25
stycznia 2016 r., a objęte rozpoznawaną w niniejszej sprawie skargą na milczenie. W tej sytuacji skarga ta stała się
bezprzedmiotowa, a w konsekwencji postępowanie wywołane skargą należało umorzyć w całości ( art. 355 § 1 k.p.c.)
Należy dla porządku podkreślić, iż w postępowaniu niniejszym, stosownie do treści art. 477 14 § 3 k.p.c. , Sąd
nie ocenia zasadności i trafności decyzji organu rentowego wydanej w konsekwencji uwzględnienia skargi na
milczenie. Środkiem odwoławczym przysługującym od tak wydanej decyzji jest odwołanie do Sądu pracy i ubezpieczeń
społecznych, składane w terminie i według zasad określonych w przepisach Kodeksu postępowania cywilnego, a nie
skarga na bezczynność organu, skoro decyzja merytoryczna przed rozpoznaniem skargi została wydana. Stąd Sąd nie
badał prawidłowości decyzji wydanych dnia 13 maja 2016 r. w wyniku uwzględnienia skargi na milczenie.
Wobec powyższego, w oparciu o wyżej powołane przepisy, Sąd orzekł jak w sentencji postanowienia.