`The Guardian`: NATO zaniepokojone cyberatakami na Estonię

'The Guardian': NATO zaniepokojone cyberatakami na Estonię
http://wiadomosci.gazeta.pl/Wiadomosci/2029020,80708,4139012.htm...
"The Guardian": NATO zaniepokojone
cyberatakami na Estonię
az, PAP 2007-05-17, ostatnia aktualizacja 2007-05-17 14:06:03.0
NATO jest zaniepokojone masowymi atakami hakerów na strony internetowe w Estonii. To pierwszą tego typu
napaść na państwo w takiej skali - napisał w czwartek brytyjski dziennik "The Guardian".
Celem tych ataków są instytucje państwowe i prywatne, parlament, ministerstwa, banki i media. O rozpętanie
"cyberwojny" oskarża się Rosję. Sojusz Północnoatlantycki chce sprawdzić zakres tej ofensywy i jakie mogą być jej
następstwa. Na razie nie wiadomo jakie szkody wynikają z tych ataków. Pomóc Estończykom ma kilku najlepszych
specjalistów ds. cyberterroryzmu, Mają zbadać sprawę i wzmocnić zabezpieczenia elektroniczne. Kwestia ataków ma
paść na piątkowym szczycie UE- Rosja w Samarze. Jednak funkcjonariusze NATO i Unii nie zamierzają bezpośrednio
oskarżać Rosjan.- Jeśli zostałoby udowodnione, że stoi za tym Rosja, byłby to pierwszy w historii przypadek
zaatakowania państwa przez państwo w cyberprzestrzeni - podkreślił "Guardian".- Nie będę wskazywał palcem, ale nie
zrobiła tego grupka pojedynczych osób - powiedział cytowany przez dziennik anonimowy przedstawiciel NATO.
Cyberatak jeszcze nie zbrojny
- W chwili obecnej NATO nie uznaje cyberataków za zwykłą akcję zbrojną. To oznacza, że klauzule artykułu V Traktatu
Północnoatlantyckiego, albo innymi słowy wspólna obrona, nie zostaną rozciągnięte na zaatakowany kraj" - powiedział
szef resortu obrony Estonii Jaak Aaviksoo.- Kwestia ta musi być rozwiązana w najbliższej przyszłości - dodał minister.
Cyberprzestrzeń nie tylko nad Rosją
- Jeśli sugerujecie, że ataki nadeszły ze strony Rosji, czy rosyjskich władz, jest to poważny zarzut, który powinien zostać
udowodniony. Cyberprzestrzeń jest wszędzie - odpowiadał na pytania gazety ambasador Rosji w Brukseli Władimir
Czyżow. Jednocześnie oskarżył popierającą Estonię UE o hipokryzję i stosowanie podwójnej miary. Zarzucił też, że "Unia
stała się zakładnikiem Polski" w stosunkach z Federacją Rosyjską.
Ataki na estońskie strony internetowe nastąpiły w trzech falach, po przeniesieniu z centrum Tallina na miejscowy
cmentarz pomnika żołnierzy radzieckich.
Tekst pochodzi z portalu Gazeta.pl - www.gazeta.pl © Agora SA
1z1
2011-01-15 20:32
Czy brytyjski haker maniak stanie przed sądem w USA?
1z1
http://wyborcza.pl/2029020,76842,6881896.html?sms_code=
Czy brytyjski haker maniak stanie przed
sądem w USA?
Jacek Pawlicki 2009-08-01, ostatnia aktualizacja 2009-07-31 16:46:15.0
Sąd w Londynie zezwolił na ekstradycję Gary'ego McKinnona, który po zamachach 11 września m.in. wyłączył
na 24 godziny komputery sterujące obroną Waszyngtonu. W USA grozi mu do 60 lat więzienia
Między lutym 2001 a marcem 2002 McKinnon, siedząc w swym mieszkaniu w Wood Green w północnym Londynie,
dokonał 97 zuchwałych włamań do komputerów różnych amerykańskich agend rządowych, w tym Departamentu Obrony
i NASA. Został złapany podczas próby ściągnięcia czarno-białej fotografii z Johnson Space Center w Houston w
Teksasie, która jego zdaniem przedstawiała niezidentyfikowany obiekt latający.
Od prawie siedmiu McKinnona ścigają sądy w New Jersey i Virginii. 43-letni Brytyjczyk oskarżany jest m.in. o wyłączenie
300 komputerów sterujących bronią w bazie marynarki Earle w stanie New Jersey niedługo po 11 września 2001 roku.
Amerykańscy prokuratorzy zarzucają mu też, że na 24 godziny sparaliżował okręg wojskowy Waszyngtonu, wyłączając
ponad 2 tys. komputerów armii. Prokurator z Virginii oskarża go o największe włamanie się do komputerów wojskowych
w historii USA. Naprawa szkód, jakie poczynił, kosztowała 700 tys. dolarów.
McKinnon przyznaje się do 97 włamań i pozostawienia w przejętych komputerach wiadomości, że dalej będzie przerywał
ich pracę. Utrzymuje jednak, że w wojskowej sieci szukał śladów życia pozaziemskiego i niezidentyfikowanych obiektów
latających. Szukanie dowodów na istnienie UFO jest jego obsesją.
Przegrana wczoraj apelacja w Wysokim Trybunale w Londynie była ostatnia szansą na to, by McKinnon był sądzony na
Wyspach, gdzie dostałby o wiele bardziej łagodny wyrok. Geniusza komputerowego z Glasgow czeka teraz zapewne
proces w Stanach Zjednoczonych, gdzie grozi mu kara do 60 lat więzienia o zaostrzonym rygorze.
Kiedy w 2008 roku lekarze zdiagnozowali u McKinnona tzw. zespół Aspergera, czyli rodzaj autyzmu przejawiający się
m.in. trudnością do akceptacji zmian, ograniczoną elastycznością i pochłaniającym, obsesyjnym zainteresowaniem się
jakąś sprawą, kampania przeciw ekstradycji hakera stała się na Wyspach bardzo głośna. Prowadzona przez matkę
McKinnona kampania pod hasłem: "Wolny Gary" zyskała poparcie stu członków brytyjskiego parlamentu, tabloidu "Daily
Mail" i muzyka Boba Geldofa.
- Walczymy o życie Gary'ego. Jeśli mówimy o wyroku 60 lat więzienia, nawet jeśli odsiedzi 30, już go nie zobaczę, bo nie
będę już żyła - mówiła w BBC matka hakera.
Po decyzji Wysokiego Trybunału ekstradycję mógłby wstrzymać minister sprawiedliwości Alan Johnson. Ale według
dziennika "Guardian" raczej jednak tego nie zrobi. Poprzednia minister Jacqui Smith odrzuciła prośbę prawników hakera,
by wstrzymać ekstradycję ze względu na stwierdzenie zaburzeń osobowości.
Jeśli jest coś, co może uratować McKinnona przed podróżą za Atlantyk, to jest to właśnie jego stan zdrowia i
zdiagnozowany zespół Aspergera. Zwolennicy wstrzymania ekstradycji hakera twierdzą, że nie wytrzyma on ciężkich
warunków amerykańskiego więzienia i w najlepszym wypadku dozna tam załamania nerwowego. Matka obawia się, że
syn popełni samobójstwo.
Sam McKinnon w licznych wywiadach tłumaczy, że strasznie obawia się o to, jak wytrzyma psychicznie amerykańskie
więzienie. Oskarża też o stronniczość sędziów w Wirginii, gdzie zapewne będzie sądzony.
Tekst pochodzi z serwisu Wyborcza.pl - http://wyborcza.pl/0,0.html © Agora SA
2011-01-15 20:13
Dziennik Internautów (DI) - gazeta użytkowników internetu
http://di.com.pl/print/34774
Opracowanie: Michał Chudziński (Dziennik Internautów - di.com.pl), 30-11-2010, 06:51
Doszło do sabotowania niektórych komponentów elektrowni atomowej poprzez
wprowadzenie do nich złośliwego oprogramowania. Winnymi są, zdaniem Teheranu,
państwa wrogo do niego nastawione.
Pod koniec września Dziennik Internautów informował o problemach, jakie w Iranie wywołał wirus
Stuxnet. Mimo że oficjalnie władze w Teheranie temu zaprzeczały, podejrzewano, że został on
stworzony w celu zniszczenia elektrowni atomowej w Bushehr. Jej otwarcie zostało opóźnione,
oficjalnie jednak z innych powodów. Pojawiły się także spekulacje, że za całą operacją stał izraelski
wywiad wojskowy.
>> Czytaj więcej: Stuxnet został stworzony przez izraelski wywiad?
:[SONDA]:Zaniepokojona całą sprawą jest także Organizacja Narodów Zjednoczonych. Specjaliści
zajmujący się cyberbezpieczeństwem nie mieli wątpliwości, że prawdziwym celem ataku była
infrastruktura energetyczna Iranu, w tym także elektrownia atomowa. Zagrożenie traktowane jest
niezwykle poważnie, gdyż ewentualne jej zniszczenie mogłoby zagrozić nie tylko kruchemu
pokojowi na Bliskim Wschodzie, ale także doprowadzić do katastrofy humanitarnej i ekologicznej.
Potwierdziła ona także, że Iran wstrzymał czasowo program wzbogacania uranu.
Władze w Teheranie poinformowały tymczasem, że niektóre z wirówek używanych w
procesie wzbogacania paliwa jądrowego faktycznie były sabotowane - podaje BBC News.
Miało to być dziełem państw nieprzyjaznych Iranowi (mimo że nie zostały one wymienione, można
się domyślać, że chodzi o Stany Zjednoczone i Izrael). Prezydent Ahmadineżad podkreślił jednak,
że atak miał ograniczone skutki.
Zarażone wirusem zostały tylko niektóre z wirówek, jednak specjaliści zdołali sobie już z tym
problemem poradzić. Twierdzą, że kolejny podobny atak nie będzie już możliwy. Teheran jest
zdania, że działania te były de facto wypowiedzeniem Iranowi wojny elektronicznej.
>> Czytaj także: Terroryści mogą wykorzystać robaka Stuxnet jak broń
masowego rażenia
�
Informacja pochodzi z serwisu Dziennik Internautów - http://di.com.pl
1z1
2011-01-15 20:20
KARTA NARODÓW ZJEDNOCZONYCH Artykuł 2 4. Wszyscy członkowie powstrzymają się w swych stosunkach międzynarodowych od stosowania groźby lub użycia siły (use of force) przeciwko całości terytorialnej lub niepodległości któregokolwiek państwa. Artykuł 51 Nic w niniejszej Karcie nie może uchybiać niepozbywalnemu prawu do samoobrony indywidualnej lub zbiorowej w przypadku napaści zbrojnej (an armed attack) na któregokolwiek członka Narodów Zjednoczonych, zanim Rada Bezpieczeństwa nie podejmie niezbędnych zarządzeń w celu utrzymania międzynarodowego pokoju i bezpieczeństwa. Środki podjęte przez członków w wykonaniu tego prawa do samoobrony będą natychmiast podane do wiadomości Radzie Bezpieczeństwa i w niczym nie mogą uszczuplać władzy i odpowiedzialności Rady Bezpieczeństwa, wynikających z niniejszej Karty, do podejmowania w każdym czasie takiej akcji, jaką ona uzna za niezbędną do utrzymania lub przywrócenia międzynarodowego pokoju i bezpieczeństwa. Rezolucja Zgromadzenia Ogólnego ONZ z dnia 14 grudnia 1974 roku nr 3314 w sprawie definicji agresji Artykuł 1 Agresja to użycie siły zbrojnej (use of armed force) przez państwo przeciwko suwerenności, całości terytorialnej lub politycznej niepodległości innego państwa (…) Artykuł 3 Agresją jest w szczególności • inwazja lub atak na terytorium innego państwa przy pomocy sił zbrojnych jakiegoś państwa lub każda wojskowa okupacja, chociażby tymczasowa, wynikająca z takiej inwazji lub ataku, lub wszelka aneksja terytorium innego państwa lub jego części przy użyciu siły; • bombardowanie terytorium jakiegoś państwa przez siły zbrojne innego państwa lub użycie jakiejkolwiek broni przez państwo przeciwko terytorium innego państwa; • blokada portów lub wybrzeży jakiegoś państwa przez siły zbrojne innego państwa; • atak za pomocą sił zbrojnych jakiegoś państwa na siły lądowe morskie lub powietrzne, lub flotę morską lub powietrzną innego państwa; (…) • Użycie sił zbrojnych jednego państwa, znajdujących się na terytorium innego państwa za zgodą państwa przyjmującego, naruszające warunki ustanowione w porozumieniu lub wszelkie przedłużanie ich obecności na takim terytorium poza kres wygaśnięcia porozumienia; • Działalność jakiegoś państwa, które oddało do dyspozycji innego państwa swe terytorium, zezwalająca na użycie go przez to państwo dla popełnienia aktu agresji przeciwko państwu trzeciemu; • Wysyłanie przez lub w imieniu jakiegoś państwa uzbrojonych band, grup, sił nieregularnych lub najemnych, które dopuszczają się aktów zbrojnych o takiej doniosłości przeciwko innemu państwu, że oznaczają akty wyżej wymienione lub oznaczają mieszanie się do nich”. Artykuł 5 Żadne względy, jakiejkolwiek natury, czy to politycznej, ekonomicznej, wojskowej czy innej nie mogą służyć jako uzasadnienie agresji. Rezolucja Zgromadzenia Ogólnego ONZ nr 2625 (XXV), z dnia 24 października 1970 r. Deklaracja Zasad Prawa Międzynarodowego Dotyczących Przyjaznych Stosunków i współdziałania Państw Zgodnie z Kartą Narodów Zjednoczonych „wszelkie formy ingerencji (interference) lub groźby (attempted threats) przeciwko państwu lub jego politycznym, gospodarczym lub kulturalnym składnikom, stanowią pogwałcenie prawa międzynarodowego. Żadnemu państwu nie wolno używać lub zachęcać do użycia gospodarczych, politycznych lub jakiegokolwiek innego rodzaju środków przymusu mających na celu: • podporządkowanie drugiego państwa w wykonywaniu jego suwerennych praw oraz • celem zapewnienia sobie od niego jakiegokolwiek rodzaju korzyści”. Rezolucja Zgromadzenia Ogólnego ONZ nr 3281 (XXIX), z dnia 12 grudnia 1974 r. Karta Praw i Obowiązków Gospodarczych Państw art. 31 „żadne państwo nie może stosować ani zachęcać do stosowania gospodarczych, politycznych lub jakichkolwiek innych środków w celu zmuszenia drugiego państwa do podporządkowania w wykonywaniu jego suwerennych praw.” Draft articles on
Responsibility of States for Internationally Wrongful Acts,
with commentaries
2001
Text adopted by the International Law Commission at its fifty-third session, in
2001, and submitted to the General Assembly as a part of the Commission’s report
covering the work of that session (A/56/10). The report, which also contains
commentaries on the draft articles, appears in the Yearbook of the International Law
Commission, 2001, vol. II, Part Two, as corrected.
Copyright © United Nations
2008
State responsibility
possible standards. Establishing these is a matter for the
interpretation and application of the primary rules engaged in the given case.
(4) Conduct attributable to the State can consist of actions or omissions. Cases in which the international
responsibility of a State has been invoked on the basis of
an omission are at least as numerous as those based on
positive acts, and no difference in principle exists between
the two. Moreover, it may be difficult to isolate an “omission” from the surrounding circumstances which are relevant to the determination of responsibility. For example,
in the Corfu Channel case, ICJ held that it was a sufficient
basis for Albanian responsibility that it knew, or must have
known, of the presence of the mines in its territorial waters
and did nothing to warn third States of their presence.62
In the United States Diplomatic and Consular Staff in
Tehran case, the Court concluded that the responsibility
of the Islamic Republic of Iran was entailed by the “inaction” of its authorities which “failed to take appropriate
steps”, in circumstances where such steps were evidently
called for.63 In other cases it may be the combination of
an action and an omission which is the basis for responsibility.64
(5) For particular conduct to be characterized as an internationally wrongful act, it must first be attributable
to the State. The State is a real organized entity, a legal
person with full authority to act under international law.
But to recognize this is not to deny the elementary fact
that the State cannot act of itself. An “act of the State”
must involve some action or omission by a human being
or group: “States can act only by and through their agents
and representatives.”65 The question is which persons
should be considered as acting on behalf of the State, i.e.
what constitutes an “act of the State” for the purposes of
State responsibility.
(6) In speaking of attribution to the State what is meant
is the State as a subject of international law. Under many
legal systems, the State organs consist of different legal
persons (ministries or other legal entities), which are regarded as having distinct rights and obligations for which
they alone can be sued and are responsible. For the purposes of the international law of State responsibility
the position is different. The State is treated as a unity,
consistent with its recognition as a single legal person in
international law. In this as in other respects the attribution of conduct to the State is necessarily a normative operation. What is crucial is that a given event is sufficiently
62 Corfu
Channel, Merits (see footnote 35 above), pp. 22–23.
States Diplomatic and Consular Staff in Tehran (see
footnote 59 above), pp. 31–32, paras. 63 and 67. See also Velásquez
Rodríguez v. Honduras case, Inter-American Court of Human Rights,
Series C, No. 4, para. 170 (1988): “under international law a State is
responsible for the acts of its agents undertaken in their official capacity and for their omissions”; and Affaire relative à l’acquisition de la
nationalité polonaise, UNRIAA, vol. I (Sales No. 1948.V.2), p. 401, at
p. 425 (1924).
64 For example, under article 4 of the Convention relative to the
Laying of Automatic Submarine Contact Mines (Hague Convention
VIII of 18 October 1907), a neutral Power which lays mines off its
coasts but omits to give the required notice to other States parties would
be responsible accordingly.
65 German Settlers in Poland, Advisory Opinion, 1923, P.C.I.J.,
Series B, No. 6, p. 22.
63 United
35
connected to conduct (whether an act or omission) which
is attributable to the State under one or other of the rules
set out in chapter II.
(7) The second condition for the existence of an internationally wrongful act of the State is that the conduct
attributable to the State should constitute a breach of an
international obligation of that State. The terminology of
breach of an international obligation of the State is long
established and is used to cover both treaty and non-treaty
obligations. In its judgment on jurisdiction in the Factory at Chorzów case, PCIJ used the words “breach of
an engagement”.66 It employed the same expression in its
subsequent judgment on the merits.67 ICJ referred explicitly to these words in the Reparation for Injuries case.68
The arbitral tribunal in the “Rainbow Warrior” affair referred to “any violation by a State of any obligation”.69
In practice, terms such as “non-execution of international
obligations”, “acts incompatible with international obligations”, “violation of an international obligation” or
“breach of an engagement” are also used.70 All these formulations have essentially the same meaning. The phrase
preferred in the articles is “breach of an international obligation” corresponding as it does to the language of Article 36, paragraph 2 (c), of the ICJ Statute.
(8) In international law the idea of breach of an obligation has often been equated with conduct contrary to the
rights of others. PCIJ spoke of an act “contrary to the treaty right[s] of another State” in its judgment in the Phosphates in Morocco case.71 That case concerned a limited
multilateral treaty which dealt with the mutual rights and
duties of the parties, but some have considered the correlation of obligations and rights as a general feature of
international law: there are no international obligations of
a subject of international law which are not matched by an
international right of another subject or subjects, or even
of the totality of the other subjects (the international community as a whole). But different incidents may attach to
a right which is held in common by all other subjects of
international law, as compared with a specific right of a
given State or States. Different States may be beneficiaries of an obligation in different ways, or may have different interests in respect of its performance. Multilateral
obligations may thus differ from bilateral ones, in view of
the diversity of legal rules and institutions and the wide
variety of interests sought to be protected by them. But
whether any obligation has been breached still raises the
two basic questions identified in article 2, and this is so
whatever the character or provenance of the obligation
breached. It is a separate question who may invoke the responsibility arising from the breach of an obligation: this
question is dealt with in Part Three.72
66 Factory
at Chorzów, Jurisdiction (see footnote 34 above).
at Chorzów, Merits (ibid.).
68 Reparation for Injuries (see footnote 38 above), p. 184.
69 “Rainbow Warrior” (see footnote 46 above), p. 251, para. 75.
70 At the Conference for the Codification of International Law, held
at The Hague in 1930, the term “any failure ... to carry out the international obligations of the State” was adopted (see Yearbook ... 1956,
vol. II, p. 225, document A/CN.4/96, annex 3, article 1).
71 See footnote 34 above.
72 See also article 33, paragraph 2, and commentary.
67 Factory
State responsibility
59
gation had terminated with the passage of time, France’s
responsibility for its earlier breach remained.229
Article 14. Extension in time of the breach
of an international obligation
(8) Both aspects of the principle are implicit in the ICJ
decision in the Certain Phosphate Lands in Nauru case.
Australia argued there that a State responsibility claim relating to the period of its joint administration of the Trust
Territory for Nauru (1947–1968) could not be brought
decades later, even if the claim had not been formally
waived. The Court rejected the argument, applying a liberal standard of laches or unreasonable delay.230 But it
went on to say that:
1. The breach of an international obligation by an
act of a State not having a continuing character occurs
at the moment when the act is performed, even if its
effects continue.
[I]t will be for the Court, in due time, to ensure that Nauru’s delay in
seising [sic] it will in no way cause prejudice to Australia with regard to
both the establishment of the facts and the determination of the content
of the applicable law.231
Evidently, the Court intended to apply the law in force at
the time the claim arose. Indeed that position was necessarily taken by Nauru itself, since its claim was based on
a breach of the Trusteeship Agreement, which terminated
at the date of its accession to independence in 1968. Its
claim was that the responsibility of Australia, once engaged under the law in force at a given time, continued
to exist even if the primary obligation had subsequently
terminated.232
(9) The basic principle stated in article 13 is thus well
established. One possible qualification concerns the progressive interpretation of obligations, by a majority of
the Court in the Namibia case.233 But the intertemporal
principle does not entail that treaty provisions are to be
interpreted as if frozen in time. The evolutionary interpretation of treaty provisions is permissible in certain cases,234
but this has nothing to do with the principle that a State
can only be held responsible for breach of an obligation
which was in force for that State at the time of its conduct.
Nor does the principle of the intertemporal law mean that
facts occurring prior to the entry into force of a particular
obligation may not be taken into account where these are
otherwise relevant. For example, in dealing with the obligation to ensure that persons accused are tried without undue delay, periods of detention prior to the entry into force
of that obligation may be relevant as facts, even though no
compensation could be awarded in respect of the period
prior to the entry into force of the obligation.235
229 “Rainbow Warrior”
(see footnote 46 above), pp. 265–266.
230 Certain Phosphate Lands in Nauru (Nauru v. Australia), Prelimi-
nary Objections, Judgment, I.C.J. Reports 1992, p. 240, at pp. 253–255,
paras. 31–36. See article 45, subparagraph (b), and commentary.
231 Certain Phosphate Lands in Nauru, ibid., p. 255, para. 36.
232 The case was settled before the Court had the opportunity to consider the merits: Certain Phosphate Lands in Nauru, Order of 13 September 1993, I.C.J. Reports 1993, p. 322; for the settlement agreement,
see Agreement between Australia and the Republic of Nauru for the
Settlement of the Case in the International Court of Justice concerning
Certain Phosphate Lands in Nauru (Nauru, 10 August 1993) (United
Nations, Treaty Series, vol. 1770, No. 30807, p. 379).
233 Namibia case (see footnote 176 above), pp. 31–32, para. 53.
234 See, e.g., Tyrer v. the United Kingdom, Eur. Court H.R., Series A,
No. 26, pp. 15–16 (1978).
235 See, e.g., Zana v. Turkey, Eur. Court H.R., Reports, 1997–VII,
p. 2533 (1997); and J. Pauwelyn, “The concept of a ‘continuing violation’ of an international obligation: selected problems”, BYBIL, 1995,
vol. 66, p. 415, at pp. 443–445.
2. The breach of an international obligation by an
act of a State having a continuing character extends
over the entire period during which the act continues
and remains not in conformity with the international
obligation.
3. The breach of an international obligation requiring a State to prevent a given event occurs when
the event occurs and extends over the entire period
during which the event continues and remains not in
conformity with that obligation.
Commentary
(1) The problem of identifying when a wrongful act
begins and how long it continues is one which arises
frequently236 and has consequences in the field of State
responsibility, including the important question of cessation of continuing wrongful acts dealt with in article 30.
Although the existence and duration of a breach of an
international obligation depends for the most part on the
existence and content of the obligation and on the facts
of the particular breach, certain basic concepts are established. These are introduced in article 14. Without seeking
to be comprehensive in its treatment of the problem, article 14 deals with several related questions. In particular, it
develops the distinction between breaches not extending
in time and continuing wrongful acts (see paragraphs (1)
and (2) respectively), and it also deals with the application
of that distinction to the important case of obligations of
prevention. In each of these cases it takes into account
the question of the continuance in force of the obligation
breached.
(2) Internationally wrongful acts usually take some time
to happen. The critical distinction for the purpose of article 14 is between a breach which is continuing and one
which has already been completed. In accordance with
paragraph 1, a completed act occurs “at the moment
when the act is performed”, even though its effects or
consequences may continue. The words “at the moment”
are intended to provide a more precise description of the
time frame when a completed wrongful act is performed,
236 See, e.g., Mavrommatis Palestine Concessions, Judgment No. 2,
1924, P.C.I.J., Series A, No. 2, p. 35; Phosphates in Morocco (footnote 34 above), pp. 23–29; Electricity Company of Sofia and Bulgaria, Judgment, 1939, P.C.I.J., Series A/B, No. 77, p. 64, at pp. 80–82;
and Right of Passage over Indian Territory (footnote 207 above),
pp. 33–36. The issue has often been raised before the organs of the
European Convention on Human Rights. See, e. g., the decision of the
European Commission of Human Rights in the De Becker v. Belgium
case, application No. 214/56, Yearbook of the European Convention on
Human Rights, 1958–1959, p. 214, at pp. 234 and 244; and the Court’s
judgments in Ireland v. the United Kingdom, Eur. Court H.R., Series
A, No. 25, p. 64 (1978); Papamichalopoulos and Others v. Greece,
ibid., No. 260–B, para. 40 (1993); and Agrotexim and Others v. Greece,
ibid., No. 330–A, p. 22, para. 58 (1995). See also E. Wyler, “Quelques
réflexions sur la réalisation dans le temps du fait internationalement
illicite”, RGDIP, vol. 95, p. 881 (1991).
62
Report of the International Law Commission on the work of its fifty-third session
breach if it does not “predetermine the final decision to be
taken”. Whether that is so in any given case will depend
on the facts and on the content of the primary obligation.
There will be questions of judgement and degree, which it
is not possible to determine in advance by the use of any
particular formula. The various possibilities are intended
to be covered by the use of the term “occurs” in paragraphs 1 and 3 of article 14.
(14) Paragraph 3 of article 14 deals with the temporal
dimensions of a particular category of breaches of international obligations, namely the breach of obligations
to prevent the occurrence of a given event. Obligations
of prevention are usually construed as best efforts obligations, requiring States to take all reasonable or necessary measures to prevent a given event from occurring,
but without warranting that the event will not occur. The
breach of an obligation of prevention may well be a continuing wrongful act, although, as for other continuing
wrongful acts, the effect of article 13 is that the breach
only continues if the State is bound by the obligation for
the period during which the event continues and remains
not in conformity with what is required by the obligation.
For example, the obligation to prevent transboundary
damage by air pollution, dealt with in the Trail Smelter
arbitration,253 was breached for as long as the pollution
continued to be emitted. Indeed, in such cases the breach
may be progressively aggravated by the failure to suppress
it. However, not all obligations directed to preventing an
act from occurring will be of this kind. If the obligation
in question was only concerned to prevent the happening
of the event in the first place (as distinct from its continuation), there will be no continuing wrongful act.254 If the
obligation in question has ceased, any continuing conduct
by definition ceases to be wrongful at that time.255 Both
qualifications are intended to be covered by the phrase
in paragraph 3, “and remains not in conformity with that
obligation”.
Article 15. Breach consisting of a composite act
1. The breach of an international obligation by a
State through a series of actions or omissions defined
in aggregate as wrongful occurs when the action or
omission occurs which, taken with the other actions or
omissions, is sufficient to constitute the wrongful act.
2. In such a case, the breach extends over the
entire period starting with the first of the actions or
omissions of the series and lasts for as long as these
actions or omissions are repeated and remain not in
conformity with the international obligation.
253 Trail Smelter, UNRIAA, vol. III (Sales No. 1949.V.2), p. 1905
(1938, 1941).
254 An example might be an obligation by State A to prevent certain
information from being published. The breach of such an obligation
will not necessarily be of a continuing character, since it may be that
once the information is published, the whole point of the obligation is
defeated.
255 See the “Rainbow Warrior” case (footnote 46 above), p. 266.
Commentary
(1) Within the basic framework established by the distinction between completed and continuing acts in article 14, article 15 deals with a further refinement, viz. the
notion of a composite wrongful act. Composite acts give
rise to continuing breaches, which extend in time from the
first of the actions or omissions in the series of acts making up the wrongful conduct.
(2) Composite acts covered by article 15 are limited to
breaches of obligations which concern some aggregate of
conduct and not individual acts as such. In other words,
their focus is “a series of acts or omissions defined in aggregate as wrongful”. Examples include the obligations
concerning genocide, apartheid or crimes against humanity, systematic acts of racial discrimination, systematic
acts of discrimination prohibited by a trade agreement,
etc. Some of the most serious wrongful acts in international law are defined in terms of their composite character. The importance of these obligations in international
law justifies special treatment in article 15.256
(3) Even though it has special features, the prohibition
of genocide, formulated in identical terms in the Convention on the Prevention and Punishment of the Crime of
Genocide and in later instruments,257 may be taken as an
illustration of a “composite” obligation. It implies that the
responsible entity (including a State) will have adopted a
systematic policy or practice. According to article II, subparagraph (a), of the Convention, the prime case of genocide is “[k]illing members of the [national, ethnical, racial
or religious] group” with the intent to destroy that group
as such, in whole or in part. Both limbs of the definition
contain systematic elements. Genocide has also to be carried out with the relevant intention, aimed at physically
eliminating the group “as such”. Genocide is not committed until there has been an accumulation of acts of killing,
causing harm, etc., committed with the relevant intent, so
as to satisfy the definition in article II. Once that threshold
is crossed, the time of commission extends over the whole
period during which any of the acts was committed, and
any individual responsible for any of them with the relevant intent will have committed genocide.258
(4) It is necessary to distinguish composite obligations from simple obligations breached by a “composite”
act. Composite acts may be more likely to give rise to
256 See further J. J. A. Salmon, “Le fait étatique complexe: une
notion contestable”, Annuaire français de droit international, vol. 28
(1982), p. 709.
257 See, e.g., article 4 of the statute of the International Tribunal for
the Former Yugoslavia, originally published as an annex to document
S/25704 and Add.1, approved by the Security Council in its resolution 827 (1993) of 25 May 1993, and amended on 13 May 1998 by
resolution 1166 (1998) and on 30 November 2000 by resolution 1329
(2000); article 2 of the statute of the International Tribunal for Rwanda,
approved by the Security Council in its resolution 955 (1994) of
8 November 1994; and article 6 of the Rome Statute of the International
Criminal Court.
258 The intertemporal principle does not apply to the Convention,
which according to its article I is declaratory. Thus, the obligation to
prosecute relates to genocide whenever committed. See Application
of the Convention on the Prevention and Punishment of the Crime of
Genocide, Preliminary Objections (footnote 54 above), p. 617,
para. 34.