wy. Tyle spraw, aw pacy potem pytające oczy dyrek

Opowiadanie
Chleb
Szedłem jak zwykle szybko. Tyle spraw wymagających bezpośredniej rozmowy. Tyle spraw, a w pacy potem pytające oczy dyrekcji i pracowników: „Gdzie
ty byłeś?... Telefony dzwonią i dzwonią !”
Szybciej i szybciej ! Przyjaciele stwierdzili, że czasami wyglądam jak dinozaur:
głowa daleko w przodzie a tułów i reszta próbują dogonić to co w tym małym
łebku się narodziło. Pędzę więc, pobijając prawie rekord chodziarzy. Cel ?
W jednostce wojskowej jest sala do rozgrywek tenisa a komendant….
- Przepraszam, czy mógłby mi pan pomóc ? - Starsza pani zagrodziła mi nagle drogę. Ubrana w szary, wiele lat używany prochowiec ,ale czysty, wyprasowany i w jakim sensie elegancki; srebrno – siwe, ładnie ułożone włosy; smutne, starcze, zatroskane oczy; to wszystko sprawiło , że wypadłem nagle z bieżących spraw.
- Nie wiem - powiedziałem chwytają mocno powietrze w płuca - w czym
mam pomóc …
- Nie mam na chleb - odpowiedziała cicho - i opuściła skromnie głowę….
„ Nie ona jedna „ pomyślałem i przed oczami zobaczyłem rzesze ludzi próbujących ode mnie wyłudzić jakiś grosz: Romowie, narkomani , alkoholicy …
Czasami grupa chłopców i dziewczyn grających dobrze na instrumentach sprawiała, że wrzucałem w futerał znalezione w kieszeni drobne. Piękny kilkunastoletni efeb grający na flecie i ( podobno ) zbierający na nowy instrument w bramie cmentarza też otrzymywał spore datki …Ale inni …
- Nie mam drobnych - powiedziałem stanowczo i moja głowa ruszyła do
przodu ciągną za sobą niezdarne nogi.
Faktycznie, nie miałem. W zakamarkach kurtki szeleściła ostatnia „dwudziestka” obiecując, że jeszcze przez chwilę będę panem sytuacji, plącąc za bilety „tu
i tam” w pracy nad tworzeniem kolejnej imprezy. Głowa poniosła całe ciało kilkanaście metrów do przodu i nagle zatrzymała wewnętrzny pochód : „ A jak
ona naprawdę ? …
Wróciłem.
Staruszka stała tam gdzie przedtem. W jej oczach dostrzegłby każdy znamiona
troski wyryte wieloletnim doświadczeniem.
- Proszę pani – powiedziałem próbując wyjść z zadyszki – ja też niewiele mam
ale jeśli pani chce chleba….
Kiwnęła głową i ruszyliśmy razem do skrzyżowania gdzie stał kiosk sprzedający pieczywo. Sprzedawczyni zapakowała kobiecie obfity bochen w białą reklamówkę a ja zapłaciłem co trzeba i znów ruszyłem przed siebie.
„Chyba dobrze„ myślałem o całym zdarzeniu i zadowolony, że pomogłem.
obejrzałem się do tyłu…
Moja staruszka przechodziła właśnie przez jezdnię i szła w kierunku miasta
nie mając przy sobie żadnego bagażu ?!
„Znów dałem się nabrać !” pomyślałem i nie patrząc na ustalony kalendarz
działań wróciłem do kiosku.
- Przepraszam . Byłem tu przed chwilą… - wyjąkałem- Ta pani… co ja jej….
chleb…. A ona ….– tłumaczyłem niezdarnie
Kioskarka popatrzyła na mnie z nutką rozbawienia i chyba ironii .
- Nic się nie stało - powiedziała – Pan to dobry człowiek. Ona ma straszne życie. Samotna była . Przygarnęła taką jedną. Za córkę ją miała, a tamta najpierw
jak miód a potem znalazła sobie… Ach szkoda gadać . Razem u niej są. On po
wyrokach… A ta „córeńka” … Jak stara ma mieć emeryturę to jak szakale
czyhają. Jest ! To do łapy i zabawa na „… mać.” A jak zabraknie to ją na ulicę. Niech coś pozbiera. A ona kiedyś i w biurze pracowała… Takie życie…
Przestało mi się spieszyć. Spojrzałem w głąb ulicy. W oddali, w korowodzie
pędzących ludzkich mrówek dostrzegłem jasny prochowiec.
- A ten chleb , o co panu tak chodzi - zakomunikowała sprzedawczyni - to jest,
o tu - wskazała na torbę z białej folii opartą regał – Przyjdzie to odbierze. Poszła przecie do sądu. O córkę chce walczyć. Bo tamta w ciąży… i będzie ich
do tego chleba więcej…
Ruszyłem przed siebie.