D - Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego Gdańsk

WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 05 lipca 2016 roku
Sąd Rejonowy Gdańsk – Południe w Gdańsku w X Wydziale Karnym
w składzie
Przewodniczący: SSR Julia Kuciel
Protokolant: Anna Ciechanowicz
przy udziale Prokuratura Prokuratury Rejonowej w Pruszczu Gdańskim – P. K.
po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 11 kwietnia 2016 roku, 17 czerwca 2016 roku i 22 czerwca 2016 roku sprawy
K. K. (1) (K.), syna M. i H. z domu K., urodzonego (...) w P.
oskarżonego o to, że:
w okresie od 24 czerwca 2014 roku do dnia 25 czerwca 2014 roku w miejscowości W. pomógł w ukryciu rzeczy
uzyskanej za pomocą czynu zabronionego w postaci samochodu marki A. (...) nr rej. (...) o wartości około 30 000
złotych wraz ze znajdującymi się w pojeździe przedmiotami tj. torbą podróżną z ubraniami, pościel, ręczniki, fotelik
dziecięcy, parasole przeciwsłoneczne 2 sztuki, akcesoria dla dziecka: mleko, pieluchy, termometr elektroniczny o
łącznej wartości ok. 1500 złotych, czym działał na szkodę M. S. (1) i J. S. (1), tj. o czyn z art. 291 § 1 k.k.
***
1. oskarżonego K. K. (1) (K.) uznaje za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w akcie oskarżenia, z tym jednak
ustaleniem, że pomógł on do ukrycia wymienionych rzeczy, czyn ten kwalifikuje z art. 291 § 1 k.k. i za to skazuje go, a
na mocy art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 37a k.k. i art. 33 § 1 i 3 k.k. wymierza mu karę grzywny w wysokości 200 (dwustu)
stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 30, 00 (trzydziestu) złotych,
2. na mocy art. 626 § 1 k.p.k., art. 627 k.p.k., art. 633 k.p.k., art. 1, art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku
o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 ze zm.) zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu
Państwa przypadające od niego koszty sądowe, w tym wydatki w kwocie 5128, 87 złotych (pięć tysięcy sto dwadzieścia
osiem złotych i 87/100) oraz opłatę w wysokości 600, 00 zł (sześćset złotych).
UZASADNIENIE
Sąd ustalił następujący stan faktyczny:
Z początkiem roku 2014 K. K. (1) przyjechał do miejsca zamieszkania P. S. w W. przy ul. (...) i poprosił go, ażeby
wynajął mu garaż, bo chciał w nim robić balustrady. P. S. przypuszczał, że K. K. (1) chciał wynająć od niego garaż dla
celów niezgodnych z prawem, dlatego nie zgodził się na to. Po kilku tygodniach K. K. (1) ponownie przyjechał do P. S. i
ponowił swoją propozycję. Wtedy jednak powiedział, że chce robić w tym garażu samochody. P. S. ponownie odmówił
mu wynajęcia garażu. Jednak po kilku dniach K. K. (1) raz jeszcze przyjechał do P. S. i zaproponował, że wynajmie
od niego garaż, na co tym razem P. S. się zgodził. P. S. wręczył następnie K. K. (1) jeden klucz do tego garażu, którym
ten się następnie posługiwał.
Dowody: częściowo wyjaśnienia i zeznania P. S. k. 3-36v., 52v.-53 i k. 92-95, 99-100, 101-102, 158-159, 202, 391-392
akt X K 525/15; częściowo wyjaśnienia K. K. (1) k. 35v. i k. 474-475v. akt X K 525/15; wyrok w sprawie X K 525/15
k. 594-595 akt X K 525/15.
K. K. (1) miał uiszczać 300 zł za każde dwa dni korzystania z garaży tytułem czynszu najmu. Przy zawieraniu umowy
P. S. wręczył K. K. (1) jeden klucz do garażu. Umowa pomiędzy P. S. a K. K. (1) nie została spisana. P. S. domyślał się, iż
K. K. (1) będzie w garażu robił rzeczy niezgodne z prawem, przystał jednak na to. Od początku 2014 roku, do czerwca
2014 roku K. K. (1) kilkukrotnie korzystał z wynajętego garażu przyjeżdżając do niego różnymi samochodami, w tym
marki A. oraz S., i każdorazowo uiszczając z tego tytułu umówioną opłatę.
Dowody: zeznania A. S. k. 47-48 i k. 26, 195 akt X K 525/15; częściowo zeznania świadka D. K. k. 48-49 i k. 130 akt X
K 525/15; częściowo wyjaśnienia i zeznania P. S. k. 3-36v., 52v.-53 i k. 92-95, 99-100, 101-102, 158-159, 202, 391-392
akt X K 525/15; częściowo wyjaśnienia K. K. (1) k. 35v. i k. 474-475v. akt X K 525/15; wyrok w sprawie X K 525/15 k.
594-595 akt X K 525/15; protokół przeszukania k. 12-14, 16-19, 32-34,42-44,63-65 akt X K 525/15; protokół oględzin
k. 20-22,k.46, k.103-104, k.226-228 akt X K 525/15; protokół zatrzymania osoby k. 40-41 akt X K 525/15, protokół
eksperymentu k.84-85 akt X K 525/15; protokół zatrzymania rzeczy k.66-68,86-88, k.109-111 akt X K 525/15; protokół
okazania k.99-100,101-102 akt X K 525/15; protokół okazania k.106-108, k.195-197 akt X K 525/15; dokumentacja
zdjęciowa k.211 akt X K 525/15, notatka urzędowa k.282 akt X K 525-15; opinia z badań osmologicznych k.309-316
akt X K 525/15;
W dniu 12 czerwca 2014 roku J. S. (1) przyjechała do G. należącym do M. S. (1) pojazdem marki A. (...) o numerze
rejestracyjny (...). We wnętrzu pojazdu znajdowały się przedmioty w postaci torby podróżnej z ubraniami, pościeli,
ręczników, fotelika dziecięcego, dwóch sztuk parasoli przeciwsłonecznych, akcesoriów dla dziecka: mleka, pieluch i
termometru elektronicznego. W nocy z 12 na 13 czerwca 2014 roku ów pojazd został skradziony z miejsca, gdzie stał
zaparkowany przy ulicy (...) w G..
W nocy z 24 na 25 czerwca 2015 roku K. K. (1) ukrył w wynajmowanym przez siebie garażu w W. przy ul. (...)
samochód marki A. (...) nr rej. (...) uzyskany w wyniku kradzieży dokonanej tego samego dnia na szkodę M. S. (1) i
J. S. (1). We wnętrzu pojazdu znajdowały się przedmioty w postaci torby podróżnej z ubraniami, pościeli, ręczników,
fotelika dziecięcego, dwóch sztuk parasoli przeciwsłonecznych, akcesoriów dla dziecka: mleka, pieluch i termometru
elektronicznego. K. K. (1) wiedział, że ów pojazd pochodzi z czynu zabronionego.
Dowody: zeznania świadków: A. S. k. 47-48 i k. 26, 195 akt X K 525/15; S. S. k. 45v.-46 i k. 76 akt X K 525/15; M. B. (1)
k. 46-46v. i k. 80-82 akt X K 525/15; W. H. k. 46v.-47 i k. 78 akt X K 525/15; J. S. (2) k. 1-2, 106-107 akt X K 525/15; M.
S. (1) k. 144 akt X K 525/15; częściowo zeznania świadka D. K. k. 48-49 i k. 130 akt X K 525/15; częściowo wyjaśnienia
i zeznania P. S. k. 3-36v., 52v.-53 i k. 92-95, 99-100, 101-102, 158-159, 202, 391-392 akt X K 525/15; częściowo
wyjaśnienia K. K. (1) k. 35v. i k. 474-475v. akt X K 525/15; protokół przeszukania k. 12-14, 16-19, 32-34,42-44,63-65
akt X K 525/15; protokół oględzin k. 20-22,k.46, k.103-104, k.226-228 akt X K 525/15; protokół zatrzymania osoby k.
40-41 akt X K 525/15, protokół eksperymentu k.84-85 akt X K 525/15; protokół zatrzymania rzeczy k.66-68,86-88,
k.109-111 akt X K 525/15; protokół okazania k.99-100,101-102 akt X K 525/15; protokół okazania k.106-108, k.195-197
akt X K 525/15; dokumentacja zdjęciowa k.211 akt X K 525/15, notatka urzędowa k.282 akt X K 525-15; opinia z badań
osmologicznych k.309-316 akt X K 525/15;
W dniu 25 czerwca 2014 roku w wyniku podjętych czynności funkcjonariusze Policji ustalili, iż skradziony samochód
marki A. (...) nr rej. (...) może znajdować się w W. przy ul. (...), w związku z czym niezwłocznie udali się pod wskazany
adres, gdzie dotarli około godziny 08:00. Policjanci przyjechali na miejsce trzema radiowozami. W toku podjętych
czynności ujawnili w wynajmowanym przez K. K. (1) garażu wskazany wyżej pojazd wraz ze znajdującymi się w
jego wnętrzu przedmiotami. We wnętrzu tego pojazdu znajdowała się tzw. „zagłuszarka”, tj. urządzenie służące do
tłumienia sygnału (...) (lokalizatora pojazdu), natomiast w jego stacyjce tzw. łamak. Z przodu pojazdu z prawej strony
była założona do miejsca na hak linka holownicza koloru żółtego. Gdy funkcjonariusze dokonywali przeszukania
znajdującego się na tej posesji garażu, około godziny 10:00 na teren posesji próbował wjechać K. K. (1), widząc
jednak Policjantów pospiesznie zawrócił i pojechał ul. (...) w stronę ul. (...). W reakcji na powyższe funkcjonariusze
pojechali za oskarżonym włączając sygnały świetlne i dźwiękowe oraz wzywając go poprzez system nagłaśniający do
zatrzymania się. Gdy ten, zamiast zatrzymać kierowany przez siebie pojazd podjął ucieczkę Policjanci zajechali mu
drogą a następnie dokonali zatrzymania jego oraz towarzyszącego mu syna – D. K..
Dowody: zeznania świadków: A. S. k. 47-48 i k. 26, 195 akt X K 525/15; S. S. k. 45v.-46 i k. 76 akt X K 525/15; M. B. (1)
k. 46-46v. i k. 80-82 akt X K 525/15; W. H. k. 46v.-47 i k. 78 akt X K 525/15; J. S. (2) k. 1-2, 106-107 akt X K 525/15; M.
S. (1) k. 144 akt X K 525/15; częściowo zeznania świadka D. K. k. 48-49 i k. 130 akt X K 525/15; częściowo wyjaśnienia
i zeznania P. S. k. 3-36v., 52v.-53 i k. 92-95, 99-100, 101-102, 158-159, 202, 391-392 akt X K 525/15; częściowo
wyjaśnienia K. K. (1) k. 35v. i k. 474-475v. akt X K 525/15; protokół przeszukania k. 12-14, 16-19, 32-34,42-44,63-65
akt X K 525/15; protokół oględzin k. 20-22,k.46, k.103-104, k.226-228 akt X K 525/15; protokół zatrzymania osoby k.
40-41 akt X K 525/15, protokół eksperymentu k.84-85 akt X K 525/15; protokół zatrzymania rzeczy k.66-68,86-88,
k.109-111 akt X K 525/15; protokół okazania k.99-100,101-102 akt X K 525/15; protokół okazania k.106-108, k.195-197
akt X K 525/15; dokumentacja zdjęciowa k.211 akt X K 525/15, notatka urzędowa k.282 akt X K 525-15; opinia z badań
osmologicznych k.309-316 akt X K 525/15;
Wartość ukrytego przez K. K. (1) w W. przy ul. (...) pojazdu wynosiła 30.000 zł, zaś znajdujących się w jego wnętrzu
przedmiotów – 1.500 zł.
Dowody: zeznania świadków: J. S. (2) k. 1-2, 106-107 akt X K 525/15; M. S. (1) k. 144 akt X K 525/15.
Przesłuchiwany w toku postępowania przygotowawczego w charakterze podejrzanego, a następnie w toku rozprawy
głównej w charakterze oskarżonego K. K. (1) oświadczał, iż rozumie treść stawianego mu zarzutu i nie przyznaje się
do popełniania zarzucanego mu czynu.
Jednocześnie z uwagi na wymóg zwięzłości uzasadnienia wynikający z art. 424 § 1 k.p.k. odstąpiono od cytowania
całości wyjaśnień oskarżonego odsyłając do wskazanych poniżej kart akt postępowania.
Wyjaśnienia oskarżonego K. K. (1) k. 35v. i k. 475-475v. akt X K 525/15.
K. K. (1) ma wykształcenie zawodowe. Jest żonaty i ma dwoje dzieci pozostających na jego utrzymaniu. Utrzymuje się
z prac dorywczych osiągając z tego tytułu dochód w wysokości około 1.000 zł miesięcznie. Posiada majątek ruchomy.
Stan jego zdrowia jest dobry, nie był leczony neurologicznie, psychiatrycznie, ani odwykowo. Nie był uprzednio karany.
Dowody: dane osobo poznawcze k. 474v. akt X K 525/15; dane z rozprawy k. 35-35v.; dane o karalności k. 34.
Sąd zważył, co następuje:
Poddając szczegółowej analizie przeprowadzone i ujawnione w toku rozprawy głównej dowody Sąd doszedł do
przekonania, że zgromadzony w sprawie materiał dowodowy uzasadnia przypisanie oskarżonemu K. K. (1) czynu z
art. 291 § 1 k.k.
Przechodząc do oceny zeznań i wyjaśnień świadków Sąd zważył, że depozycje złożone przez S. S., M. B. (2) i W. H.
– funkcjonariuszy Policji, którzy wykonywali czynności w toku postępowania przygotowawczego, w tym dokonywali
przeszukania na terenie posesji w W. przy ul. (...), a następnie zatrzymania oskarżonego, zasługiwały na wiarę. O
powyższym przesądził fakt, iż w/w w sposób szczegółowy zrekonstruowali przebieg podjętych w dniu 25 czerwca 2014
roku działań. Co więcej, wskazania świadków w pełni korespondowały ze sobą wzajemnie, co dodatkowo pozytywnie
wpłynęło na ocenę ich wiarygodności. Odnoszą się nadto do zaprezentowanego przez S. S. i W. H. opisu zachowania
oskarżonego K. K. (1), który zgodnie z ich relacją na widok Policjantów przeszukujących wynajmujący przez niego
garaż miał podjąć ucieczkę, Sąd doszedł do przekonania, iż świadkowie ci nie mieli żadnego interesu w tym, by wbrew
prawdzie przytaczać niekorzystne dla niego okoliczności. Sąd zważył również, iż na ocenę prawdziwości twierdzeń
świadków nie miał wpływu fakt, iż w toku rozprawy głównej nie byli oni w stanie ponownie dokładnie odtworzyć
przebiegu wcześniej opisywanego zajścia. Powyższe zdaniem Sądu wynikało z ilość prowadzonych przez świadków
czynności oraz upływ czasu. Sąd, uznając zatem, że owe zeznania zasługiwały na wiarę, wziął je pod uwagę przy
dokonywaniu ustaleń faktycznych w sprawie, przyczyniły się one bowiem do zweryfikowania wskazań oskarżonego,
iż nie miał świadomości odnośnie faktu pochodzenia wskazanych w zarzucie przedmiotów z przestępstwa.
Do dokonania ustaleń faktycznych w przedmiocie wartości samochodu marki A. (...) nr rej. (...) oraz ilości, rodzaju i
wartości przedmiotów skradzionych wraz z nim jak i ujawnienia samego przestępstwa w znacznej mierze przyczyniły
się zeznania J. S. (1) i M. S. (1) - pokrzywdzonych tym przestępstwem. Omawiane zeznania były jasne i rzeczowe, a
nadto przedstawione przez pokrzywdzoną dane nie zostały zakwestionowane w toku postępowania, tym samym Sąd
nie znajdując podstaw, by podważyć ich wiarygodność, uznał je za w całości polegające na prawdzie.
Do dokonania ustaleń faktycznych w sprawie przyczyniły się również wyjaśnienia i zeznania złożone przez P. S.,
przy czym Sąd pominął je w zakresie, w jakim nie miały związku z przedmiotem niniejszego postępowania tj.
okolicznościami popełniania czynu zabronionego przez K. K. (1) oraz w tej części, w jakiej uznane zostały za
wiarygodne. Na szczególna uwagę zasługują zdaniem Sądu pierwsze z depozycji P. S., w których ten wprost podawał,
że zachowanie K. K. (1) w sposób jednoznaczny wskazywało na to, że w wynajmowanym garażu zajmuje się on
działalnością przestępczą (patrz k.94 akt X K 525/15). Twierdzenia P. S. w tej części zostały przez Sąd uznane za
wiarygodne, albowiem świadek składając wyjaśnienia tej treści obciążał również siebie, brak było zaś podstaw, by
przyjąć, że miał on interes w tym, by wbrew prawdzie przytaczać fakty przemawiające na swoją własną niekorzyść.
Omawiane zeznania i wyjaśnienia przyczyniły się nadto do ustalenia, że samochód marki A. (...) nr rej. (...) został
wprowadzony do wynajmowanego przez K. K. (1) garaży nocą, po godzinie 02:00 w dniu 25 czerwca 2014 roku. P.
S. podał bowiem, iż z 24 na 25 czerwca 2014 roku naprawiał w wynajmowanym garażu własny samochód, i kiedy
wracał do domu, wewnątrz nie było jeszcze wskazanego samochód marki A. (...). Twierdzenia świadka w tym zakresie
były rzeczowe i szczegółowe a nadto korespondowały z zeznaniami A. S., w związku z czym Sąd nie kwestionował ich
wiarygodności. Co więcej, z zeznań świadka wynika, że oskarżony użytkował ów garaż kilkakrotnie, za każdym razem
po około 2 dni (k.94 akt X K 525/15). Sąd stwierdził także, iż na wiarę zasługiwały również te depozycje świadka, w
których podał on, że nic mu nie wiadomo na temat tego, ażeby garaż w W. był podnajmowany przez inne osoby oraz,
ze na miejscu widywał on wyłącznie oskarżonego i jego syna (k.159). Powyższe neguje stanowisko oskarżonego, jakoby
inna osoba mogła wstawić do tego garażu utracony wcześniej w wyniku przestępstwa pojazd marki A. (...).
Sąd uznał natomiast, że nie sposób było uznać za wiarygodne tych zeznań świadka, w których podał on, iż widział, jak
oskarżony przyjeżdżał naprawiać sobie samochody (k.592 akt X K 525/15). Warto wskazać, że w swoich pierwszych
wyjaśnieniach, złożonych tuż po zatrzymaniu, świadek P. S. wprost podał, iż nie widział co oskarżony robił w
wynajętym mu garażu. Ponadto podał, iż słyszał jedynie z tego garażu odgłosy cięcia szlifierką. Taka zmiana wyjaśnień
świadka nie może być przy tym uznana jedynie za ich uzupełnienie, albowiem w ten sposób P. S. de facto całkowicie
podważył uprzednio złożone przez siebie depozycje. Sąd zważył przy tym, iż ową nagłą zmianę stanowiska procesowego
P. S. należy utożsamiać z chęcią poprawienia, na tym etapie sprawy, sytuacji prawnej oskarżonego K. K. (1).
Warto również podkreślić, iż w toku rozprawy głównej w dniu 22 czerwca 2016 roku świadek oświadczył, że
został „osaczony” w czasie składania wyjaśnień przez funkcjonariuszy Policji, a podawane w treści protokołu z
k.94 oświadczenia stanowią spekulacje policjantów (k.53). Należy jednak stwierdzić, że świadek zarówno w czasie
tego terminu rozprawy, jak i w toku swojego pierwszego przesłuchania podtrzymał uprzednio złożone przez siebie
wyjaśnienia. W czasie składania depozycji w dniu 11 kwietnia 2016 roku świadek nie zgłosił przy tym żadnych uwag
odnośnie warunków, w których składał jeszcze jako podejrzany wyjaśnienia. Warto przy tym zauważyć, że świadek nie
zgłosił żadnych uwag ani zastrzeżeń do protokołów wyjaśnień, zapoznał się również z ich treścią (patrz np. k.95). W
rezultacie nie sposób dać wiary jego twierdzeniom, jakoby został do nich zmuszony – tym bardziej jeżeli uwzględnić, iż
na tamtym etapie postępowania świadek występował w roli podejrzanego i mógł, bez żadnego uszczerbku dla swoich
praw, odmówić składania wyjaśnień i odpowiedzi na pytania. Sąd zwrócił również uwagę, na prezentowaną przez tego
świadka niechęć w stosunku do funkcjonariuszy Policji, którzy dokonywali w dniu 25 czerwca 2014 roku czynności w
miejscu jego zamieszkania. W ocenie Sądu owo negatywne nastawienie świadka również mogło stanowić przyczynę,
dla której starał się on podczas składania zeznań w niniejszej sprawie „wybielać” oskarżonego.
Z powyższych względów Sąd jedynie w zaznaczonym zakresie przyjął wyjaśnienia i zeznania świadka jako podstawę
dokonywanych hw sprawie ustaleń faktycznych.
Zeznania złożone przez A. S., miały dla niniejszego postępowania znaczenie zasadniczo wyłącznie w zakresie, w jakim
podała ona, iż K. K. (1) (wskazany przez świadka na tablicy poglądowej) wynajął garaż od jej męża – P. S. oraz bywał
w nim kilkukrotnie. W tym zakresie depozycje w/w nie budziły zastrzeżeń Sądu, jako zgodne, tak z zeznaniami P. S.,
jak i wyjaśnieniami samego oskarżonego.
Sąd pominął natomiast zeznania świadków B. B., J. D., M. J. i M. S. (2), gdyż osoby te nie miały wiedzy na temat
okoliczności sprawy.
W dalszej kolejności Sąd zważył, iż M. K. – żona oskarżonego skorzystała z przysługującego jej prawa odmowy złożenia
zeznań, a zatem nie zostały one uwzględnione przy dokonywaniu ustaleń w sprawie.
W odniesieniu do zeznań D. K. – syna oskarżonego – Sąd ocenił, iż polegały one na prawdzie jedynie w zakresie w
jakim świadek stwierdził, iż w dniu 25 czerwca 2014 roku w W. przy ul. (...), gdy wraz z ojcem jechali do garażu na tej
posesji, doszło do ich zatrzymania. Odnosząc się zaś do opisu tego zdarzenia, prezentowanego przez świadka, należało
stwierdzić, iż jest on kompletnie niewiarygodny. W pierwszej kolejności uwagę zwraca bowiem fakt, iż świadek jedynie
lakonicznie stwierdził, że na widok funkcjonariuszy Policji jego ojciec postanowił zrezygnować z wizyty przy ul. (...)
wyraźnie unikając podania przyczyn podjęcia przez oskarżonego tej decyzji. Nadto – D. K. utrzymywał, że oskarżony
nie starał się uciec przed Policją, a prowadzony przez siebie samochód zatrzymał na wezwanie funkcjonariuszy,
niezwłocznie po tym, gdy znalazł do tego odpowiednie miejsce. Wskazane okoliczności stały w rażącej sprzeczności z
twierdzeniami S. S. i W. H., którzy zeznali, że K. K. (1) skłoniło do zatrzymania swojego pojazdu dopiero zajechanie mu
drogi przez nieoznakowany radiowóz. Jak zaznaczono powyżej Sąd nie miał podstaw by kwestionować wiarygodność
zeznań funkcjonariuszy, w związku należało uznać, ze to D. K. składając zeznania tej treści starał się poprawić w ten
sposób sytuację prawną swojego ojca.
Warto również zaznaczyć, że depozycje tego świadka są również wewnętrznie sprzeczne. W swoich pierwszych
zeznaniach świadek podał bowiem, iż „nic mu nie wiadomo, ażeby ojciec od tego mężczyzny z W. wynajął garaż” (k.131).
Stwierdził również, że był wraz ze swoim ojcem w tym miejscu wcześniej może ze dwa razy (k.130), a także, iż nie
wychodził z pojazdu. Natomiast w czasie rozprawy głównej w dniu 17 czerwca 2016 roku świadek podał, iż na posesję
w W. „jeździł tam po narzędzia”, „te narzędzia brałem z półki, na wprost bramy głównej do garażu”, „to był garaż
ojca znajomego” i „tata czasem użytkował ten garaż” (k.48v). Co więcej, świadek wpierw nie podtrzymał uprzednio
złożonych zeznań (k.49), następnie stwierdził, iż źle je usłyszał i że je podtrzymuje. Jednocześnie sam przyznał, że
widzi różnicę w swoich zeznaniach, ale nie potrafił jej wytłumaczyć, wskazując na presję czasu i stres. I choć Sąd nie
wątpi, że składanie zeznań w charakterze świadka może wiązać się ze stresem, to jednak w przedmiotowej sprawie ów
stres miał się ujawnić wyłącznie w dacie pierwszych zeznań świadka, które zostały złożone dzień po zdarzeniu (k.129).
Świadek najwyraźniej nie znajdował się w stresie w dacie rozprawy w dniu 17 czerwca 2016 roku, skoro złożone przez
niego zeznania były bardziej szczegółowe i obszerne w stosunku do jego pierwotnych depozycji.
Mając na uwadze powyższe Sąd uwzględnił zeznania świadka jedynie w nieznacznej części, opisanej wyżej.
Sąd nie znalazł również podstaw do zakwestionowania autentyczności ujawnionych w toku rozprawy głównej na
podstawie art. 393 § 1 i 2 k.p.k. w zw. z art. 394 § 1 i 2 k.p.k. dokumentów z niniejszej sprawy, do których należą m.in.:
dane o karalności, protokoły przeszukań oraz oględzin.
Podobnie Sąd nie maił zastrzeżeń, co do wiarygodności wydanych w sprawie opinii. Nie budziły one w ocenie
Sądu wątpliwości. Zostały bowiem sporządzone przez biegłych w zakresie ich specjalności zawodowej, zgodnie ze
wskazaniami wiedzy oraz doświadczenia. Zaprezentowane wnioski każdorazowo zaś zostały w sposób wyczerpujący
uargumentowane, co przemawiało za uznaniem ich za logiczne. Nie mniej jednak opinie te nie przyczyniły się do
dokonania ustaleń w sprawie.
Przechodząc do omówienia wyjaśnień oskarżonego Sąd stwierdził, że jedynie w nieznacznej w części polegały one
prawdzie. Za wiarygodne z uwagi na ich spójność z pozostałym zebranym w sprawie materiałem dowodowym uznano
w zasadzie jedynie twierdzenia w/w odnośnie samego faktu zawarcia na początku 2014 roku z P. S. umowy najmu
garaży położonego w W. przy ul. (...).
W dalszej zaś kolejności Sąd, mając na względzie wskazania wiedzy i doświadczenia życiowego zważył, iż nie sposób
dać wiary oskarżonemu, który twierdził, że to nie on ukrył w nocy z 24 na 25 czerwca 2014 roku w wynajętym
przez siebie garażu samochód marki A. (...) nr rej. (...) i nie miał świadomości, iż pojazd ten pochodzi z kradzieży.
Powyższe należało uznać za nielogiczne w kontekście podjętej przez K. K. (1) próby ucieczki przed funkcjonariuszami
Policji w dniu 25 czerwca 2014 roku. Zdaniem Sądu K. K. (1) widząc, że w garażu P. S. dochodzi do przeszukania nie
miał bowiem innego powodu, by pośpiesznie oddalić się z tego miejsca, jak tylko świadomość, że w toku podjętych
czynności śledczych może zostać ujawniony ukryty przez niego pojazd pochodzący z przestępstwa. Co istotne,
oskarżony przedstawiając swoją wersję wydarzeń jedynie lakonicznie wspomniał o swoim zatrzymaniu, wyraźnie
unikając odnoszenia się do okoliczności, w jakich do niego doszło. Powyższe w ocenie Sądu wynikało z faktu, iż
okoliczności te ewidentnie nie korelowałyby z depozycjami oskarżonego stanowiącymi jego linię obrony, nakierowaną
na umniejszenie jego roli oraz odpowiedzialności.
Co więcej, należy podkreślić, iż z treści opinii osmologicznej wprost wynika, że ślad zapachowy oskarżonego znajduje
się zarówno na przednim siedzeniu kierowcy, jak i pasażera. Nie sposób w inny sposób wytłumaczyć obecności
zapachu oskarżonego w tymże pojeździe jak tylko tym, iż siedział w nim i to przez dłuższy czas. Natomiast twierdzenia
oskarżonego, jakoby siedział w nim tylko chwilę po przyjeździe do wyjmowanego garażu wcześniej rano w dniu 25
czerwca 2014 roku należy uznać za jego linię obrony.
Warto także zauważyć, iż – jak twierdził w swoich początkowych wyjaśnieniach P. S. – tylko oskarżony przyjeżdżał do
wynajmowanego mu garażu i posiadał do niego klucz. Z tego względu twierdzenia oskarżonego, jakoby podnajął ten
garaż innej osobie (której danych personalnych nie potrafił on nawet podać – patrz k.475) nie zasługują na wiarę.
Wobec zaprezentowanej powyżej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, Sąd uznał, iż K. K. (1) w
okresie od 24 czerwca 2014 roku do dnia 25 czerwca 2014 roku w miejscowości W. pomógł do ukrycia uzyskanego
za pomocą czynu zabronionego samochodu marki A. (...) nr rej. (...) o wartości około 30 000 złotych wraz ze
znajdującymi się w pojeździe przedmiotami tj. torbą podróżną z ubraniami, pościel, ręczniki, fotelik dziecięcy, parasole
przeciwsłoneczne 2 sztuki, akcesoria dla dziecka: mleko, pieluchy, termometr elektroniczny o łącznej wartości ok.
1500 złotych, działając na szkodę M. S. (1) i J. S. (1). Sąd zważył w tym względzie, iż stosownie do treści art. 291 § 1 k.k.
przestępstwa tego dopuszcza się ten, kto rzecz (której wartość przekracza ¼ minimalnego wynagrodzenia, vide art.
122 § 1 k.w.) uzyskaną za pomocą czynu zabronionego, nabywa lub pomaga do jej zbycia albo tę rzecz przyjmuje lub
pomaga do jej ukrycia. W przedmiotowej sprawie, co wynika z przeprowadzonych wyżej rozważań, oskarżony wiedział,
że samochód który wprowadza do wynajmowanego przez siebie garażu pochodziły z przestępstwa. Powyższe należy
znać za oczywiste w kontekście zachowania K. K. (1), gdy po przybyciu w dniu 25 czerwca 2014 roku do W. zorientował
się on, że pod rzeczonym garażem znajdują się funkcjonariusze Policji. Nerwowe zachowanie oskarżonego w opisanej
sytuacji i podjecie przez niego ucieczki w sposób jednoznaczny wskazują, iż K. K. (1) miał pełną świadomość, iż bierze
udział w procederze przestępczym. Co więcej stan tego pojazdu, tj. fakt, że z jego stacyjki wystawał tzw. łamak, a w
jego wnętrzu znajdował się tzw. zagłuszacz, tj. urządzenie uniemożliwiające jego lokalizację za pomocą systemu (...),
również wprost wskazywał na jego pochodzenie z czynu zabronionego. Z tego też względu w ocenie Sądu zachowanie
oskarżonego wyczerpało znamiona czynu z art. 291 § 1 k.k.
Sąd stwierdził dalej, że dochodząc do przedstawionych wyżej wniosków wpierw analizował, czy w przedmiotowej
sprawie uda się ustalić nierozerwalny ciąg poszlak wskazujących na sprawstwo oskarżonego. W ocenie Sądu udało
się to uczynić. W pierwszej kolejności Sąd dokonał zatem oceny przeprowadzonych i ujawnionych dowodów i ustalił
na ich podstawie fakty stanowiące poszlaki. Następnie zaś, Sąd doszedł do przekonania, iż ustalone fakty (poszlaki)
dają podstawę do poczynienia dalszych ustaleń co do okoliczności zasadniczej, czyli popełnienia przez oskarżonego
zarzucanego mu czynu. Sąd zważył zatem, iż okolicznościami, których nie sposób zakwestionować są:
- fakt wynajmowania garażu znajdującego się w W. przy ulicy (...) przez K. K. (1) od P. S. i posiadania klucza do
tego garażu (nie budzące w tej części wątpliwości wyjaśnienia i zeznania P. S. oraz częściowo wiarygodne wyjaśnienia
oskarżonego),
- fakt, przywożenia przez K. K. (1) do owego garażu różnych samochodów na krótkie okresy czasu, nie dłuższe niż 2
dni (nie budzące w tej części wątpliwości wyjaśnienia i zeznania P. S.),
- fakt, iż w dniu 24 czerwca 2014 roku pojazd marki A. (...) nie znajdował się jeszcze w garażu przy ulicy (...) w W. (nie
budzące w tej części wątpliwości wyjaśnienia i zeznania P. S.),
- fakt ujawnienia, w odnalezionym pojeździe marki A. (...) śladów zapachowych oskarżonego (opinia osmologiczna),
- fakt ujawnienia w dniu 25.06.2014 roku w garażu położonego w W. przy ul. (...) samochodu marki A. (...)
pochodzącego z przestępstwa kradzieży na szkodę M. S. (1) i J. S. (1) (nie budzące w tej części wątpliwości zeznania
funkcjonariuszy Policji S. S., M. B. (2) i W. H. oraz wyjaśnienia i zeznania P. S.),
- fakt, że pojazd ten miał w stacyjce tzw. łamak, a w jego wnętrzu znajdował się tzw. zagłuszacz (zeznania
funkcjonariuszy Policji S. S., M. B. (2) i W. H.),
- fakt, iż oskarżony chciał wjechać na posesję w W. przy ulicy (...), gdzie znajdowali się policjanci (zeznania
funkcjonariuszy Policji S. S., M. B. (2) i W. H. i wiarygodne w tej części zeznania D. K.),
- fakt, iż oskarżony widząc Policję nie wjechał na tą posesję i zaczął uciekać swoim pojazdem, a także fakt pościgu za
nim i jego zatrzymania (zeznania funkcjonariuszy Policji S. S., M. B. (2) i W. H.).
W ocenie Sądu całokształt materiału dowodowego pozwala na stwierdzenie, że inna interpretacja przyjętych poszlak,
poza ustaleniem sprawstwa oskarżonego, nie jest możliwa. Dlatego też jedynym zasadnym wnioskiem, było przyjęcie,
iż K. K. (1) w okresie od 24 czerwca 2014 roku do dnia 25 czerwca 2014 roku w miejscowości W. pomógł do
ukrycia uzyskanego za pomocą czynu zabronionego samochodu marki A. (...) nr rej. (...) o wartości około 30 000
złotych wraz ze znajdującymi się w pojeździe przedmiotami tj. torbą podróżną z ubraniami, pościel, ręczniki, fotelik
dziecięcy, parasole przeciwsłoneczne 2 sztuki, akcesoria dla dziecka: mleko, pieluchy, termometr elektroniczny o
łącznej wartości ok. 1500 złotych, działając na szkodę M. S. (1) i J. S. (1). Zdaniem Sądu ustalenie to, oceniane z
uwzględnieniem zasad prawidłowego i logicznego rozumowania, nie może być podważone przez jakąkolwiek inną
możliwą wersję zdarzenia. Zrekonstruowana wersja zdarzenia, oparta jest o całokształt powiązanych ze sobą logicznie
poszlak i wyklucza w ocenie Sądu inne wersje tego zdarzenia. Wniosek powyższy pozostaje zgodny z tezą Sądu
Apelacyjnego w Gdańsku, który w wyroku z dnia 12 września 2013 roku, sygn. akt II AKa 192/13 wskazał, że dla
wykazania zawinienia, przy wnioskowaniu z dowodów pochodnych, niezbędne jest osiągnięcie i wyprowadzenie
jednego (nie dopuszczającego alternatywy) kategorycznego stanowiska. Wówczas dopiero w procesie dowodzenia
będzie można utrzymywać, że orzeczenie z zachowaniem tych reguł wydane respektuje zasadę prawdy materialnej.
W ocenie Sądu wnioskowanie przeprowadzone w przedmiotowej sprawie oraz jego wynik spełniają powyższe
wymagania.
Przed przejściem do omówienia wymiaru kary oraz innych konsekwencji prawnych czynu przypisanego oskarżonemu,
wyjaśnić należy, dlaczego Sąd w niniejszej sprawie zastosował przy orzekaniu wyroku przepisy kodeksu karnego w
brzmieniu obowiązującym w dacie wyrokowania. W związku z tym, że przepisy kodeksu karnego obowiązujące w
czasie popełnienia przez oskarżonego przypisanego mu czynu zostały w istotny sposób zmienione ustawą z dnia 20
lutego 2015 r. o zmianie ustawy - Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw (Dz.U.2015.396), należało rozstrzygnąć
kwestię tzw. konkurencji ustaw, czyli rozstrzygnąć, która z ustaw byłaby dla oskarżonego względniejsza. Stosownie
do zgodnego stanowiska doktryny i orzecznictwa, które Sąd orzekający w sprawie w pełni podziela, ocena, która
z konkurujących ustaw jest względniejsza dla oskarżonego, zawsze wymaga uwzględnienia okoliczności konkretnej
sprawy (vide: uchwała SN z dnia 24 listopada 1999 r., I KZP 38/99, OSNKW 2000, nr 1-2, poz. 5). Aprobując
przytoczony pogląd, Sąd orzekający w sprawie dostrzegł, iż generalnie sytuacja K. K. (1) w obu stanach prawnych
jest tożsama - zagrożenie karne przewidziane w art. 291 § 1 k.k. jest bowiem identyczne. Nadto zarówno na gruncie
ustawy w brzmieniu obowiązującym do dnia w dacie popełniania czynu zabronionego, jak i po tej dacie możliwym
było wymierzenie względem oskarżonego zamiast kary pozbawienia wolności kary grzywny albo karzy ograniczenia
wolności (pierwotnie w oparciu o art. 58 § 3 k.k., następnie – art. 37a k.k.). Mając zatem na uwadze, iż zasadą
jest stosowanie ustawy obowiązującej w momencie orzekania, nie znajdując postaw dla stosowania ustawy karnej
obowiązującej przed wskazaną nowelizacją Sąd wyrokował w oparciu o przepisy kodeksu karnego w brzmieniu z dnia
wydania wyroku.
Sąd zważył dalej, iż przy określeniu wymiaru kary miał na względzie dyrektywy wskazane w art. 53 k.k. W myśl
tego przepisu, sąd wymierza karę według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę, bacząc, by
jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod
uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do oskarżonej (prewencja szczególna),
a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa i zaspokojenie potrzeby poczucia
sprawiedliwości (prewencja ogólna). Wymierzając karę, sąd uwzględnia w szczególności motywację i sposób
zachowania się sprawcy, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, właściwości i warunki osobiste sprawcy,
sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie po jego popełnieniu, a zwłaszcza staranie o naprawienie
szkody lub zadośćuczynienie w innej formie społecznemu poczuciu sprawiedliwości.
Sąd wziął również pod uwagę zawartą w art. 58 § 1 k.k. zasadę prymatu kar nieizolacyjnych, zgodnie z którą sąd
orzeka karę pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania tylko wtedy, gdy inna kara lub środek
karny nie może spełnić celów kary, uwzględniając przy tym, że przestępstwo jakiego dopuścił się oskarżony jest
zagrożone karą pozbawienia wolności nieprzekraczającą 5 lat. W związku z powyższym Sąd wymierzył K. K. (1) na
mocy art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 37a k.k. karę 200 stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 30
zł. W ocenie Sądu, wymierzona oskarżonemu kara jest adekwatna zarówno do stopnia jego zawinienia, jak i stopnia
społecznej szkodliwości przypisanego mu czynu. Uwzględnia ona okoliczności łagodzące winę oskarżonego tj. jego
uprzednią niekaralność. Co za tym idzie, nieuzasadnionym było orzekanie względem oskarżonego kary surowszej – tj.
ograniczenia czy też pozbawienia wolności. W konsekwencji w pełni wystarczające dla realizacji celów kary, zarówno
w sferze prewencji szczególnej, jak i generalnej będzie orzeczenie właśnie kary grzywny. Jednocześnie wskazać należy,
iż wysokość tej kary, tj. 200 stawek dziennych po 30 zł każda z nich, w przekonaniu Sądu, spełnia dyrektywy określone
w przepisie art. 33 § 1 i 3 k.k., zgodnie z którą ustalając stawkę dzienną, sąd bierze pod uwagę dochody sprawcy,
jego warunki osobiste, rodzinne, stosunki majątkowe i możliwości zarobkowe; stawka dzienna nie może być niższa
od 10 złotych, ani też przekraczać 2.000 złotych. Mając na względzie fakt, iż oskarżony jest osobą zdolna do pracy
zarobkowej i osiągającą stały miesięczny dochód określenie wysokości jednej stawki dziennej grzywny na kwotę 30
zł jest w ocenie Sądu uzasadnione.
Ponadto, na mocy art. 626 § 1 k.p.k., art. 627 k.p.k., art. 633 k.p.k., art. 1, art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973
roku o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 ze zm.) Sąd obciążył oskarżonego kosztami
sądowymi w przedmiotowej sprawie w tym wydatki w kwocie 5.128, 87 złotych oraz opłatę w wysokości 600, 00 zł.
Sąd przy rozstrzyganiu tej kwestii kierował się ogólną zasadą sprawiedliwego postępowania, zgodnie z którą każdy,
kto przez swoje zawinione zachowanie spowodował wszczęcie postępowania karnego, zobowiązany jest do poniesienia
jego kosztów. Nie stwierdzając zatem zaistnienia przesłanek dla odstąpienia od obciążania oskarżonego kosztami
procesu w sprawie, Sąd obciążył go nimi w całości.