D - Sąd Apelacyjny w Katowicach

Sygn. akt II AKzw 453/11
POSTANOWIENIE
Dnia 22 kwietnia 2011 r.
Sąd Apelacyjny w Katowicach II Wydział Karny w składzie:
Przewodniczący: SSA Mirosław Ziaja
Protokolant: Agnieszka Przewoźnik
przy udziale Prokuratora Prokuratury Apelacyjnej Tomasza Janeczka
po rozpoznaniu w sprawie D. G.
skazanego za przestępstwo z art. 148 § 2 pkt 3 kk i inne
zażalenia wniesionego przez skazanego
na postanowienie Sądu Okręgowego w K.
z dnia 17 marca 2011 r. sygn. akt (...)
w przedmiocie odmowy udzielenia warunkowego przedterminowego zwolnienia
na podstawie art. 437 § 1 kpk w zw. z art. 1 § 2 kkw
postanawia
I. zmienić zaskarżone postanowienie w ten sposób, że:
1. na mocy art.77§1, 78§1 i80§1kk warunkowo zwolnić D. G.s. P.
i M., ur. (...)w B., skazanego prawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego w K.z dnia 4 lipca 2005r. sygn. akt (...) za
przestępstwo z art. 148 § 2 kk pkt 3 kk na karę 10 lat pozbawienia wolności, z odbycia reszty kary pozbawienia wolności,
której koniec przypada na dzień 30 lipca 2012r wyznaczając okres próby do dnia 22 kwietnia 2013r;
2. na mocy art. 159 kkw oraz art. 72 § 1 pkt 4, 5 i 7 kk oddać warunkowo zwolnionego
w okresie próby pod dozór kuratora sądowego oraz zobowiązać go do:
- wykonywania pracy zarobkowej,
- powstrzymywania się od nadużywania alkoholu,
- powstrzymywania się od przebywania w środowiskach przestępczych.
II. na podstawie art. 624 §1 kpk zwolnić skazanego od ponoszenia wydatków postępowania odwoławczego w
przedmiocie warunkowego przedterminowego zwolnienia i obciążyć nimi Skarb Państwa
UZASADNIENIE
Zaskarżonym postanowieniem Sąd Okręgowy w Katowicach odmówił skazanemu D. G. udzielenia warunkowego
przedterminowego zwolnienia z odbycia reszty zasadniczej kary pozbawienia wolności. W uzasadnieniu wydanej
decyzji sąd
I instancji podniósł, że w stosunku do skazanego nie zostały spełnione przesłanki z art. 77§1 kk, gdyż
mimo pozytywnego zachowania się podczas odbywania kary w zakładzie karnym, istnieje negatywna prognoza
kryminologiczno-społeczna. Sąd Okręgowy wskazał na nader niekorzystne okoliczności popełnionego przez skazanego
czynu z art. 148 § 2 pkt 3 kk, które mimo poprawnej postawy skazanego w zakresie realizacji programu resocjalizacji
nie pozwalają na sformułowanie jednoznacznej i pewnej prognozy kryminologiczno – społecznej, która to również
przez administrację ZK w W. określona została jako negatywna.
W zażaleniu na powyższe postanowienie skazany podniósł, że nie zgadza się
z przyjętą wobec niego negatywną prognoza kryminologiczno społeczną, wskazywał na swoje wzorowe zachowanie w
zakładzie karnym, fakt odbycia znaczącej już części kary
z orzeczonych 10 lat pozbawienia wolności, prawidłowe korzystanie z systemu przepustowego. Ponadto
argumentował, że przed aresztowaniem nie był nigdy karany oraz że jest to jego pierwszy i ostatni konflikt z prawem.
Skazany deklarował, że popełnił błąd, którego będzie żałował do końca życia.
Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:
Zażalenie zasługuje na uwzględnienie.
Sąd odwoławczy nie podziela przekonania Sądu Okręgowego, co do braku istnienia po stronie skazanego D. G.
pozytywnej prognozy kryminologiczno – społecznej na przyszłość.
Na wstępie należy wskazać, że sąd I instancji prawidłowo ustalił okoliczności faktyczne, mające wpływ na
rozstrzygnięcie, jednak nader formalistycznie potraktował kolejną prośbę skazanego o warunkowe zwolnienie, nie
przykładając należytej wagi do wszystkich istotnych z punktu widzenia art. 77 § 1 kk okoliczności, mających wpływ na
przyjęcie właściwej prognozy na przyszłość w stosunku do skazanego.
Wśród swych przesłanek przepis ten wymienia m.in. okoliczności popełnionego przestępstwa i warunki osobiste
sprawcy, a także zachowanie się sprawcy zarówno po popełnieniu przestępstwa, jak i w czasie odbywania kary, które
to okoliczności oceniane łącznie, prowadzić muszą do pełnego przekonania, że po zwolnieniu będzie on przestrzegał
porządku prawnego, a w szczególności nie popełni ponownie przestępstwa.
Przekładając powyższe na warunki przedmiotowej sprawy, zauważyć należy, że wprawdzie okoliczności popełnionej
przez skazanego przed laty zbrodni z art. 148 § 2 pkt 3
i 4 kk wskazywały na demoralizację sprawcy w dacie jej popełnienia – co wyeksponował Sąd Okręgowy w zaskarżonym
postanowieniu, tym niemniej analiza akt niniejszej sprawy wskazuje, że są to w zasadzie jedyne uwarunkowania,
negatywnie świadczące o skazanym. W świetle całokształtu przesłanek z art. 77 § 1 kk nie można też tracić z pola
widzenia, sposobu zachowania się skazanego po popełnieniu przestępstwa oraz faktu, że w już czasie prowadzonego
postępowania wykazywał przejawy skruchy, a kara wymierzona została
w oparciu o dyspozycję przepisu 60 § 2 i § 6 pkt 1 kk. Ponadto czasokres odbytej dotychczas kary i sposób postępowania
skazanego w tym okresie, świadczy o tym, iż zaszły w nim trwałe, pozytywne przeobrażenia, dające podstawę do
przyjęcia, że cele kary wobec tego sprawcy zostały już osiągnięte i można zasadnie twierdzić, że na wolności potrafił
będzie prowadzić prawidłowy tryb życia nie popełniając już więcej przestępstw.
Podkreślenia wymaga fakt, że skazany poczynił znaczące postępy w procesie własnej resocjalizacji i występuje po
jego stronie cały szereg czynników pozwalających korzystnie rokować, co do postawy skazanego na przyszłość, wśród
których na pierwszy plan wybija się jego wzorowe zachowanie w zakładzie karnym i to prezentowane w długim już
wymiarze czasowym, a nadto brak uzależnień, zaburzeń osobowości lub zachowań, które mogłyby wskazywać na
konieczność prowadzenia w stosunku do niego konsekwentnych oddziaływań resocjalizacyjno – wychowawczych.
Analiza akt sprawy – a w szczególności akt osobo-poznawczych część B, wskazuje bowiem na to, że skazany w
warunkach izolacji penitencjarnej, bez oporów poddaje się pozytywnym wpływom, aktywnie uczestniczy w procesie
resocjalizacji, nie bierze udziału
w podkulturze przestępczej i nie hołduje jej zasadom, pozostając wobec tego zjawiska obojętnym. Udziela się też
chętnie w zajęciach kulturalnych, był wielokrotnie nagradzany
i nigdy nie popełnił żadnego przekroczenia. Ponadto odbywa karę w systemie programowanego oddziaływania,
wywiązując się pozytywnie ze wszystkich nałożonych tym programem zadań. Podkreślenia też wymaga, że jego
prawidłowe zachowanie jest ugruntowane tak dalece, że administracja zakładu karnego, w którym odbywa karę
zdecydowała o możliwości udzielania skazanemu wielodniowych przepustek nagrodowych,
z których korzysta właściwie i nigdy nie dopuścił do sytuacji, która mogłaby poddawać
w wątpliwość, czy proces resocjalizacji toczy się prawidłowo. Zwrócić również należy uwagę na wykształcony u
skazanego nawyk pracy, który od długiego już czasu zatrudniany jest przy najrozmaitszych pracach poza terenem
jednostki penitencjarnej i z powierzonych mu obowiązków wywiązuje się sumiennie, zasługując na pochwały ze strony
zatrudniających go podmiotów.
Naprowadzone powyżej okoliczności, zdaniem sądu odwoławczego, pozwalają na przyjęcie, że skazany przyjął i
utrwalił sobie prawidłowe wzorce zachowań, co uzasadnia tezę o możliwości zastosowania wobec niego instytucji
warunkowego przedterminowego zwolnienia, albowiem cele kary w stosunku do skazanego praktycznie zostały
wykonane
i zasługuje on tym samym na kredyt zaufania, że wypełni ciążące na nim zobowiązania,
a w szczególności nie popełni więcej przestępstwa. Zwrócić tez należy uwagę na to, że kara została już w znaczącej części
przez skazanego wykonana, a pozostały jej czasokres, wpisany w okres próby, w sposób wystarczający zabezpieczy pod
nadzorem kuratora sądowego realizację przez skazanego nałożonych nań obowiązków.
W tym stanie rzeczy Sąd Apelacyjny w Katowicach uwzględnił zażalenie skazanego, uznając, iż spełnia on przesłanki
z art. 77 § 1 kk, jako osoba potrafiąca należycie zachowywać się w warunkach samokontroli.
Zatem orzeczono jak w części dyspozytywnej postanowienia.
Z./
Odpis postanowienia niezwłocznie doręczyć skazanemu
i dyrekcji ZK, w którym przebywa skazany.