D - Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Poznaniu

WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 23 marca 2015r.
Sąd Okręgowy w Poznaniu w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:
Przewodniczący SSO Ewa Taberska ( spr.)
Protokolant prot. sąd. N. K.
po rozpoznaniu w dniu 16 marca 2015r.
sprawy A. G.
obwinionego z art. 86 § 1 kw
z powodu apelacji wniesionej przez obwinionego
od wyroku Sądu Rejonowego Poznań Stare Miasto w P.
z dnia 15 grudnia 2014r. sygn. akt III W 1196/14
Uchyla zaskarżony wyrok i sprawę przekazuje Sądowi Rejonowemu Poznań – Stare Miasto w P. do ponownego
rozpoznania.
E. T.
UZASADNIENIE
A. G. został obwiniony o to, że:
w dniu 13 sierpnia 2014 r. ok. godziny 07:35 w P. na ul. (...) na wysokości A. kierując motocyklem m-ki H. nr rej. (...),
jadąc z prędkością niezapewniającą panowania nad pojazdem doprowadził do zderzenia z poprzedzającym pojazdem
m-ki S. nr rej. (...)
tj. o wykroczenie z art. 86 §1 k.w.
Sąd Rejonowy Poznań – Stare Miasto w P. wyrokiem z dnia 15 grudnia 2014 r.:
I. obwinionego A. G. uznał za winnego popełnienia wykroczenia z art. 86 §1 k.w. popełnionego w sposób powyżej
opisany i za to na podstawie art. 86§ 1 k.w. wymierzył mu karę grzywny w wysokości 500 zł (pięćset złotych);
II. na podstawie art. 86§ 3 k.w. w zw. z art. 29§ 1 i 2 k.w. orzekł wobec obwinionego zakaz prowadzenia wszelkich
pojazdów mechanicznych na okres 6 (sześciu) miesięcy,
III. na podstawie art. 29 § 4 k.w. na poczet orzeczonego w pkt II zakazu zaliczył okres zatrzymania prawa jazdy
od 13 sierpnia 2014r. do 6 października 2014 r., a na podstawie art. 29 § 3 k.w. zobowiązał obwinionego do zwrotu
dokumentu prawa jazdy w terminie 7 dni od uprawomocnienia się wyroku,
IV. na podstawie art. 118 §1 k.p.s.w. w zw. z §1 pkt 1 i §2 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia
10 października 2001 r. w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za
wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia oraz art. 3 ust.1 ustawy z dnia 23 czerwca
1973 r. o opłatach w sprawach karnych zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa zwrot zryczałtowanych
wydatków postępowania w wysokości 120 zł oraz opłatę w wysokości 50 zł.
Apelację od powyższego wyroku złożył oskarżony i zarzucił:
1. Obrazę przepisów postępowania w zakresie mającym wpływ na treść wyroku:
- naruszenie art. 2 § 2 kpk poprzez rozstrzygnięcie sprawy w oparciu o ustalenia faktyczne nie odpowiadające prawdzie
- naruszenie art. 4 kpk poprzez nie uwzględnienie okoliczności przemawiających na korzyść obwinionego
- naruszenie art. 7 kpk poprzez przekroczenie zasady swobodnej oceny dowodów
- naruszenie zasady domniemania niewinności art. 5 § 2 kpk poprzez rozstrzygnięcie nie dających się usunąć
wątpliwości na niekorzyść obwinionego
2. Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na jego treść.
Podnosząc te zarzuty obwiniony wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego
rozpoznania, a nadto o przeprowadzenie dowodów:
- z fotografii sporządzonej z miejsca zdarzenia przez policjantów
- z zabezpieczonego monitoringu autobusu MPK, albowiem dowody te zostały zabezpieczone przez policjantów, co
wynika z treści notatki służbowej z dnia 13.08.2014r. sporządzonej przez sierż. P. P..
Sąd Okręgowy zważył, co następuje:
Apelacja obwinionego okazała się potrzebna, gdyż doprowadziła do uchylenia zaskarżonego
wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.
Na wstępie należy zaznaczyć, że zgodnie z zasadami wynikającymi z treści przepisów art. 2 kpk, 4 kpk, 7 kpk, i art. 410
kpk w zw. z art. 8 kpw i art. 82 kpw na sądzie orzekającym spoczywa obowiązek oparcia ustaleń faktycznych zgodnie z
prawdą, na podstawie całokształtu materiału dowodowego ujawnionego w toku rozprawy głównej, przy czym sąd ten
ma mieć na względzie wszystkie okoliczności istotne dla sprawy i dążyć do ich całkowitego wyjaśnienia. Jak wynika z
powyższego na sądzie orzekającym spoczywa obowiązek dokonania – zgodnie z zasadą swobodnej oceny dowodów –
art. 7 kpk - pełnej, kompleksowej oraz wnikliwej analizy i oceny materiału dowodowego, która to winna być zgodna
z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz nie zawierać błędów faktycznych, czy logicznych. Rozumowanie
sądu powinno być przedstawione w pisemnym uzasadnieniu wyroku, spełniającym wymogi procesowe określone w
art. 424 § 1 kpk w zw. z art. 82 kpw.
Prawidłowe rozstrzygnięcie sprawy zależy zatem nie tylko od przeprowadzenia postępowania zgodnie z wszelkimi
przepisami proceduralnymi, ale również do dążenia sądu do przeprowadzenia, także z urzędu dowodów potrzebnych
do ustalenia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia o sprawstwie i winie osoby obwinionej, względnie wymiaru
kary. W dalszej kolejności obowiązkiem sądu jest poprawna, krytyczna ocena całokształtu okoliczności ujawnionych
w toku rozprawy głównej.
Przenosząc te rozważania na grunt niniejszej sprawy Sąd Okręgowy stwierdził, że Sąd Rejonowy nie uczynił zadość
wszystkim wskazanym wyżej obowiązkom.
Nie przesądzając bowiem ostatecznego rozstrzygnięcia sprawy podnieść należy, że Sąd Rejonowy, uznając sprawstwo
obwinionego w ramach czynu mu zarzucanego, niedostatecznie wziął pod uwagę fakt, iż obwiniony na rozprawie
głównej przedstawił inny, możliwy zdaniem Sądu Okręgowego, przebieg zdarzenia, który miałby wskazywać na to, iż
zagrożenie na drodze stworzył kierowca autobusu miejskiego.
Zdaniem Sądu Okręgowego niespornym jest, że obwiniony przed zdarzeniem nie stosował się do ograniczenia
prędkości wskazanej w ograniczeniu, tj. 70 km/h. Świadczą o tym już jego wyjaśnienia złożone w dniu 19 sierpnia
2014r. – K. 7. Obwiniony był bowiem przesłuchiwany w charakterze obwinionego 6 dni po zdarzeniu, nie mógł być
zatem już w „szoku po zdarzeniu”. Do jazdy powyżej prędkości wskazanej, obwiniony przyznał się także na rozprawie
głównej, co niewątpliwie czyni go sprawcą co najmniej wykroczenia z art. 92 a kw.
Nie mniej jednak z dużą ostrożnością oceniać należy treść notatki urzędowej sporządzonej przez funkcjonariusza P.
P. - K. 1, sporządzonej m.in. na okoliczność treści uzyskanych od obwinionego przez tego funkcjonariusza, podczas
gdy przede wszystkim funkcjonariusz ten nie został przed Sądem Rejonowym przesłuchany w charakterze świadka,
a ponadto co słusznie zauważa obwiniony, funkcjonariusz, jak również świadek Z. K., uzyskali w dniu zdarzenia
informacje od osoby (obwinionego), która w wyniku tej kolizji została zabrana do szpitala, ponieważ doznała ogólnych
potłuczeń ciała.
Wobec braku szczegółowego pomiaru prędkości z jaką poruszał się obwiniony, dowolnym zatem wydaje się na
obecnym etapie ustalenie Sądu Rejonowego, oparte li tylko na notatce służbowej i niejednoznacznych zeznaniach Z.
K., który ma interes w tym by to obwiniony został uznany za sprawcę kolizji, że obwiniony jechał „z prędkością znacznie
przekraczającą 70 km/h”.
Z. K. bowiem w postępowaniu wyjaśniającym twierdził, że „zmienił pas ruchu z prawego na lewy, kontynuował jazdę
i dopiero po przejechaniu dłuższego odcinka drogi w lusterku wstecznym zauważył, że z dużą prędkością zbliża się
motocyklista, który w tym czasie znajdował się w znacznej odległości i (…) dopiero po kilku sekundach od momentu
kiedy zauważył w lusterku wstecznym motocyklistę, poczuł uderzenie w tył autobusu” – K. 5.
Natomiast w postępowaniu przed Sądem Rejonowym świadek ten zeznał, że „zanim wjechał na lewy pas, co najmniej
dwukrotnie patrzył w lusterko wsteczne, z daleka widział TIR – a, ale w zasięgu lusterka nie widział motocyklisty, po
czym usłyszał głuche uderzenie w tył autobusu.
Zapytany o rozbieżności podał, że trudno mu powiedzieć czy widział motocyklistę, wtedy świeciło słońce, być może
świeciło się jakieś światełko, na pewno widział samochód ciężarowy”.
Zeznania świadka K. nie są zatem spójne, logiczne i konsekwentne, jak to ocenia Sąd Rejonowy w uzasadnieniu
zaskarżonego wyroku, gdyż świadek ten raz twierdzi, że widział obwinionego jadącego z dużą prędkością, a następnie,
że nie widział obwinionego w ogóle, aż do momentu gdy uderzył w tył autobusu.
Niesporne jest natomiast ustalenie Sądu Rejonowego, że to Z. K. – tj. kierujący autobusem zmienił pas ruchu z prawego
na lewy, po którym to pasie niezmiennie poruszał się już obwiniony. Zatem jeżeli Z. K. zmieniał pas ruchu i doszło
do zderzenia, to czy przyczyną tego faktu była istotnie nadmierna prędkość obwinionego, która nie zapewniła mu
panowania nad pojazdem, czy też kierowca autobusu nie widział motocyklisty, zmienił pas ruchu nie upewniwszy się
dostatecznie czy nie zagraża bezpieczeństwu innym użytkownikom ruchu, a motocyklista jadąc z prędkością powyżej
70 km/h nie zdołał w porę zahamować przed zajeżdżającym mu drogę pojazdem.
W związku z powyższym przy ponownym rozpoznaniu sprawy, Sąd Rejonowy winien powtórzyć postępowanie
dowodowe, przesłuchać w charakterze świadka autora notatki służbowej P. P., ustalić, czy istotnie wykonano
dokumentację fotograficzną i zabezpieczono monitoring autobusu, które to dowody mogą pozwolić na pogłębienie
wiedzy Sądu o faktycznym przebiegu zdarzenia. Gdyby natomiast Sąd Rejonowy uznał, że tak zgromadzony materiał
dowodowy będzie niewystarczający do rozstrzygnięcia, może ewentualnie, jeżeli będzie to niezbędne, zwrócić się
do biegłego z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych o wydanie opinii w zakresie, który z uczestników ruchu
drogowego w niniejsze sprawie spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym i doprowadził do
zderzenia pojazdów.
W tym stanie rzeczy Sąd Okręgowy uchylił zaskarżony wyroki i sprawę przekazał Sądowi Rejonowemu Poznań S. w
P. do ponownego rozpoznania.
E. T.