D - Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego we Wrocławiu

Sygn. akt. IV Ka 857/15
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 22 października 2015 r.
Sąd Okręgowy we Wrocławiu Wydział IV Karny Odwoławczy w składzie:
Przewodniczący SSO Aleksander Ostrowski
Protokolant Justyna Gdula
po rozpoznaniu w dniu 22 października 2015 r.
sprawy przeciwko M. M.
synowi W. i J., urodzonemu (...) we W.
obwinionego z art. 51§1 kw
na skutek apelacji wniesionej przez obwinionego
od wyroku Sądu Rejonowego dla Wrocławia - Śródmieścia
z dnia 28 kwietnia 2015 roku sygn. akt VI W 5255/14
I. utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;
II. zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe za postępowanie odwoławcze,
w tym wymierza mu opłatę w kwocie 30 złotych za II instancję.
Sygn.akt IV Ka 857/15
UZASADNIENIE
Wyrokiem Sądu Rejonowego dla Wrocławia-S. z dnia 28 kwietnia 2015r. sygn.akt VI W 5255/14 uznano obwinionego
M. M. za winnego tego,że w nocy z 28 na 29 marca 2014r. w godz.21.45-03.00 we W. na ul.(...) poprzez głośne
odtwarzanie muzyki zakłócił spokój i spoczynek nocny Z. G. oraz K. G. tj.wykroczenia z art.51§1 kw i za to na mocy
tego przepisu wymierzono mu karę grzywny w kwocie 300 zł.
Jednocześnie obciążono obwinionego kosztami postępowania w sprawie w wysokości 100 zł a także wymierzono mu
opłatę w kwocie 30 zł.
Powyższy wyrok został zaskarżony przez obwinionego M. M.,który w osobistej apelacji zarzucił wyrokowi:
1).obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść orzeczenia,a to art.7 kpk w zw. z art.8 kpsw poprzez dowolną
a nie swobodną ocenę dowodów,a mianowicie dowolne uznanie przez Sąd,że obwiniony w nocy 28 na 29 marca 2014r.
poprzez głośne odtwarzanie muzyki zakłócił spokój i spoczynek nocny Z. G. oraz K. G.;
2)błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku a mający wpływ na jego treść.
Stawiając powyższe zarzuty skarżący wniósł o „uchylenie zaskarżonego wyroku w całości.”
Sąd Okręgowy zważył co następuje.
Apelacja obwinionego M. M. nie zasługuje na uwzględnienie albowiem stawiane zarzuty nie znalazły potwierdzenia
w aktach przedmiotowej sprawy.
Odnosząc się w pierwszej kolejności do podnoszonego w apelacji zarzutu naruszenia przez Sąd Rejonowy zasady
swobodnej oceny dowodów, wskazać należy, iż jest on pozbawiony podstaw. W tym miejscu przypomnieć wypada,
iż „zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Sądu Najwyższego, przekonanie Sądu o wiarygodności jednych dowodów
i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną przepisu art. 7 k.p.k., jeśli tylko: - jest poprzedzone ujawnieniem
w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy; - stanowi wyraz rozważenia wszystkich okoliczności
przemawiających na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego; - jest zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia
życiowego, a nadto zostało wyczerpująco i logicznie uargumentowane w uzasadnieniu wyroku” (zob. postanowienie
Sądu Najwyższego - Izba Karna z dnia 28 kwietnia 2015 r. II KK 89/15, Legalis nr 1242114). Sąd Rejonowy w
uzasadnieniu zaskarżonego wyroku przeprowadził szczegółową analizę wiarygodności zgromadzonego materiału
dowodowego. Ocena ta została dokonana w oparciu o prawidłowe i zrozumiałe kryteria, na podstawie całokształtu
dowodów przeprowadzonych w postępowaniu. Odnośnie zarzutu obrazy art. 7 k.p.k. zasadnie wskazuje się w
judykaturze, że „formułująca go strona procesowa winna wykazać, że Sąd orzekający nie respektował przy ocenie
zebranych w sprawie dowodów wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego oraz zasady prawidłowego (logicznego)
rozumowania. Nie wystarczy natomiast (…) samo przeciwstawienie dokonanej przez Sąd meriti ocenie poszczególnych
dowodów własnej (subiektywnej) oceny owych dowodów i prosta negacja wyrażonego w tym przedmiocie przez tenże
Sąd stanowiska” (zob. wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu – II Wydział Karny z dnia 20 września 2012 r. II
AKa 202/12, Legalis nr 680009). Zdaniem Sądu Odwoławczego argumentacja przedstawiona w tym zakresie przez
skarżącego stanowi jedynie nieskuteczną polemikę z ustaleniami Sądu I instancji.
Nie sposób bowiem zaakceptować tezy jakoby zebrany w sprawie materiał dowodowy został błędnie i z naruszeniem
zasady z art.7 kpk oceniony przez Sąd Rejonowy i to li tylko na tej podstawie ,że obwiniony nie przyznał się do
popełnienia zarzucanego mu wykroczenia.
Obwiniony ma pełne prawo w ramach swojej obrony negować zasadność wniosku o ukaranie,co nie oznacza jednak
bezkrytycznego przyjęcia wyłącznie jego wersji wydarzeń i odrzucenia wersji przeciwnej.
W niniejszej sprawie zeznania złożyli pokrzywdzeni Z. G. oraz K. G.,którzy w sposób szczegółowy przedstawili powód
dla którego zmuszeni byli wezwać na interwencję funkcjonariuszy Policji i nie mieli oni jakichkolwiek wątpliwości co
do tego,iż głośna muzyka dochodzi właśnie z mieszkania obwinionego.
Próbę podważenia wiarygodności zeznań tych świadków przez imputowanie im w apelacji omyłki co do miejsca
popełnienia wykroczenia czy też złośliwości polegającej na nieuzasadnionym wezwaniu policjantów względem osoby
obwinionego należy jednoznacznie wykluczyć,albowiem omyłkę takową kategorycznie wykluczył świadek P. N..
Zeznał on ,iż w czasie interwencji nie miał wątpliwości co do źródła skąd dochodziła głośna muzyka i uznał zgłoszenie
pokrzywdzonych za w pełni uzasadnione.
Opisane wyżej dowody stanowią zdaniem Sądu Okręgowego logiczny i nierozerwalny łańcuch faktów świadczących
jednoznacznie o zasadności przypisania obwinionemu wykroczenia z art.51§1 kw,zaś podnoszone przez niego
argumenty za całkowicie chybioną linię obrony,nie zasługującą na uwzględnienie.
Orzeczona kara grzywny nie nosi w ocenie Sądu Odwoławczego cech rażącej i niewspółmiernej surowości,a tym samym
całość zaskarżonego wyroku Sądu I instancji należało utrzymać w mocy.
Jednocześnie w oparciu o przepis art.636 kpk obciążono skarżącego kosztami sądowymi za postępowanie
odwoławcze,w tym opłatą w kwocie 30 zł za II instancję.