Skrzydlaci wirtuozi w obiektywie TOMASZA SKORUPKI

Dla zachowania cennych przyrodniczo terenów utworzono w Wielkopolsce szereg form ochrony
przyrody, w tym trzynaście, jak dotąd, parków krajobrazowych. Dziewięć z nich leży na terenie Wielkopolski,
a cztery położone są częściowo na terenie sąsiednich województw i dlatego też nazywa się je transgranicznymi.
Liczba parków jest jednak, moim zdaniem, wciąż jeszcze niewystarczająca. Służby powołane do zarządzania tymi
terenami w znacznym stopniu przyczyniają się do poprawy ich środowiska oraz nakierowują użytkowników na
umiarkowany rozwój inwestycji, zgodny z zrównoważonym rozwojem. Wpływ na to mają przede wszystkim prace
prowadzone przy sporządzaniu miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego gmin, udział
w wydawaniu pozwoleń wodno-prawnych, opiniowaniu wycinek drzew itp. Ważnym działaniem służb parków
krajobrazowych na rzecz ochrony przyrody jest inwentaryzacja przyrodnicza, czynna ochrona przyrody oraz
edukacja przyrodnicza. Odpowiednio wysoki poziom wiedzy społeczeństwa pozwoli zrozumieć skomplikowane
procesy zachodzące w środowisku naturalnym, które powinny przebiegać w sposób trwały, ale zrównoważony.
Taki kierunek zakłada, że ochrona środowiska, wzrost ekonomiczny i rozwój człowieka są od siebie zależne
i kształtują się we wzajemnej równowadze. Przyjęcie tej zasady daje szansę na zaspokojenie niezbędnych potrzeb
obecnych i przyszłych pokoleń.
Dla osiągnięcia wysokiego poziomu wiedzy społeczeństwa w dziedzinie ochrony środowiska
niezbędna jest ustawiczna edukacja zarówno dzieci, jak i dorosłych. Efektem tych działań powinno być
odpowiednie usytuowanie wymogu ochrony środowiska w hierarchii wartości każdego człowieka. Edukacja
przyrodnicza w Zespole Parków Krajobrazowych Wielkopolski realizowana jest za pomocą różnych metod.
Zaliczyć do nich można liczne publikacje w formie map, folderów i książek, nośników cyfrowych, artykułów
prasowych, konkursów, warsztatów terenowych oraz wystaw.
Kukułka
Zespół Parków Krajobrazowych Województwa Wielkopolskiego w Poznaniu
Ośrodek Kultury Leśnej w Gołuchowie
Palmiarnia Poznańska
Wystawa fotografii Tomasza Skorupki przybliży zwiedzającym fascynujące królestwo ptaków Polski.
Mnogość i różnorodność zatrzymanych w kadrze gatunków z pewnością zachwyci i uwrażliwi na piękno przyrody,
sprawi, że otaczający nas świat traktować będziemy z jeszcze większym szacunkiem, a co za tym idzie, przyczynimy
się do jego ochrony. Wielu poczuje z pewnością tęsknotę za sielankowymi krajobrazami, za przyrodą dziką
i nietkniętą ludzką ręką, bo przecież mimo zachwytu nad postępem cywilizacyjnym podobnie jak niegdyś Jan
Kochanowski wsłuchiwać się chcemy w szum lip, i jak Leopold Staff podziwiać las o zachodzie słońca
Tomasz Skorupka, ur. 18.02.1967 r. w Poznaniu
Janusz Łakomiec
Wystawa czynna w dniach
6-30 maja 2011 r.
w sali dydaktycznej
Palmiarni Poznańskiej
ul. Matejki 18
Komisarz wystawy: dr Jan ŚMIEŁOWSKI,
współpraca: Janusz Łakomiec, Małgorzata Walicht
Gąsiorki
Skrzydlaci wirtuozi
w obiektywie
TOMASZA SKORUPKI
Moje zainteresowania przyrodą sięgają dzieciństwa, kiedy to mój Tata obdarowywał mnie książkami
przyrodniczymi zakupionymi przezeń w trakcie studiów na Akademii Rolniczej w Poznaniu, i które to mam do dzisiaj.
Nie byłem typowym mieszczuchem, gdyż swój wolny czas starałem się spędzać poza wielką aglomeracją, gdzie
mogłem podglądać i podziwiać różne stworzenia, znane wcześniej wyłącznie z kart wspomnianych atlasów.
Równolegle rozwijałem także zainteresowania najdawniejszymi dziejami ziem polskich i to właśnie one zdominowały
moje dalsze życie – zostałem archeologiem i od 20 lat pracuję w Muzeum Archeologicznym w Poznaniu. Prowadząc
badania wykopaliskowe w terenie nadal rozwijałem swoje zainteresowania przyrodą, a w szczególności ptakami. Od
kilku lat uczestniczę również w licznych akcjach organizowanych przez Ogólnopolskie Towarzystwo Ochrony Ptaków
(obrączkowanie, obserwacje i liczenie ptaków, m.in. wodniczki). Samo podglądanie ptaków przez lornetę czy lunetę
przestało być jednak satysfakcjonujące. Trzy lata temu podjąłem decyzję o zakupie profesjonalnego sprzętu
fotograficznego. Nad wyborem systemu nie musiałem się długo zastanawiać, już wcześniej zabytki architektury czy
też ludzi fotografowałem sprzętem firmy Canon, więc pozostałem jej wierny. Obecnie najczęściej fotografuję ptaki
pełnoklatkowym body i teleobiektywem o ogniskowej 500 mm. Moim największym ptasiarskim osiągnięciem jest
przygotowanie wystawy muzealnej zatytułowanej „Na skrzydłach przeszłości. Motywy ptaków na zabytkach
archeologicznych z ziem polskich (XI w. p.n.e.-XVII w. n.e.)” i prezentowanej w siedmiu miastach Polski (za tę wystawę
Muzeum Archeologiczne w Poznaniu otrzymało Izabellę 2008 – drugą nagrodę w konkursie na Wydarzenie muzealne
roku w Wielkopolsce w kategorii Działalność wystawiennicza). Wystawa ta połączyła moją fascynację archeologią
i ornitologią. Wydarzeniu temu towarzyszył katalog, w którym krótko omówione zostały wybrane zagadnienia
z zakresu literatury, sztuki, łowiectwa czy kulinariów, a także fotografie zabytków i ptaków współczesnych.
Dość często różne osoby pytają mnie o to, gdzie najlepiej obserwować czy fotografować ptaki. Odpowiedź
może być tylko jedna: wszędzie. Wystarczy przekroczyć próg domu, chociaż czasami i to nie jest konieczne – wystarczy
wyjrzeć przez okno. Na początku moim atelier były pobliskie parki, stawy i łąki, wraz z upływem czasu zajęciu temu
zacząłem poświęcać coraz to więcej sił, czasu i serca. Częste wyjazdy za miasto, długotrwałe obserwacje,
przygotowania terenu pod zdjęcia – wszystko to wiąże się z wczesnym wstawaniem i wymyślaniem coraz to nowych
sposobów kamuflażu. Z drugiej jednak strony, przebywanie przez wiele godzin w bezpośrednim sąsiedztwie ptaków,
które naszej obecności nawet się nie domyślają, pozwala na poznanie ich skrywanych zazwyczaj, a jakże pasjonujących
zwyczajów i zachowań.
www.tomaszskorupka.pl
Biegus krzywodzioby
Cyranka
Siwerniak
Dzięcioły zielone
Kszyk
Pliszka siwa
Gągoł
Kukułka