D - Sąd Rejonowy w Olsztynie

Sygn. akt IX W 1320/15
WYROK ZAOCZNY
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 10 czerwca 2015 r.
Sąd Rejonowy w Olsztynie Wydział IX Karny
w składzie:
Przewodniczący: SSR Wojciech Kottik
Protokolant: Kalina Pawełko
w obecności oskarżyciela publ. M. N.
po rozpoznaniu w dniu 8 maja i 10 czerwca 2015 r. sprawy
T. G. (1)
syna Z. i G. z domu W.
ur. (...) w O.
obwinionego o to, że:
w dniu 08 grudnia 2014 r., ok. godz. 1350 w O. na ul. (...) kierując samochodem m-ki V. o nr rej. (...) nie zachował
szczególnej ostrożności podczas ruszania z postoju w wyniku, czego pasażer stojący w drzwiach pojazdu wypadł na
chodnik, czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, po czym oddalił się z miejsca zdarzenia
- tj. za wykroczenia z art. 86 § 1 kw i art. 97 kw w zw. z art. 3 i art. 44 ustawy Prawo o ruchu drogowym,
ORZEKA:
I. obwinionego T. G. (1) uznaje za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów z art. 86 § 1 kw i art. 97 kw w zw. z
art. 3 i art. 44 ustawy Prawo o ruchu drogowym, i za to na podstawie art. 86 § 1 kw w zw. z art. 9 § 2 kw skazuje
go na karę 500,- (pięćset) złotych grzywny;
II. na podstawie art. 624 § 1 kpk w zw. z art. 119 kpw zwalnia obwinionego od kosztów postępowania i opłaty.
UZASADNIENIE
Sąd ustalił, następujący stan faktyczny:
W dniu 08 grudnia 2014 r., ok. godz. 1320 pokrzywdzony T. Ś. (1) postanowił przejechać busem m-ki M. (...) należącym
do firmy (...) z przystanku na ul. (...) w O. na ul. (...) w pobliże (...). W tym celu zapytał kierowcę M., czy zatrzyma
się on we wskazanym miejscu oraz o której odjeżdża. Po uzyskaniu informacji, że planowany odjazd jest o godzinie
1340 i opłaceniu należności za przejazd pokrzywdzony zajął miejsce w pojeździe. Kierowca w tym czasie przebywał na
zewnątrz pojazdu i rozmawiał przez telefon komórkowy. Około godz. 1350 zdenerwowany opóźnieniem odjazdu busa
pokrzywdzony zwrócił się do kierowcy o zwrot należności za przejazd, bo on rezygnuje z jazdy. Po dyskusji kierowca
zwrócił mu należność i zajął miejsce za kierownicą pojazdu informując pokrzywdzonego, że odjeżdża. W tym czasie
drzwi M. były otwarte a T. Ś. stał na schodkach do wyjścia opierając się jedną ręką o drzwi, a drugą o słupek przy
drzwiach. Po chwili kierowca busa w sposób będący dla pokrzywdzonego zaskoczeniem ruszył, w wyniku czego T. Ś.
stracił równowagę i wypadł przez otwarte drzwi na zewnątrz upadając na plecy na chodnik. Pomimo tego kierujący
busem, mimo, że musiał widzieć tę sytuację kontynuował jazdę. Pokrzywdzony, który na szczęście nie doznał żadnego
urazu próbował jeszcze gonić pojazd, który z uwagi na warunki ruchu zatrzymał się po przejechaniu niewielkiego
dystansu, jednak po chwili kontynuował jazdę, więc T. Ś. o całym zdarzeniu powiadomił Policję. W wyniku działań
podjętych przez dyżurnego K. kierowca busa został zatrzymany i wylegitymowany na przystanku w S. i okazało się,
że był nim obwiniony T. G. (1).
(dowód: notatka urzędowa – k. 6, 7, 10, 11, 14; kserokopie dokumentacji medycznej k. 16; wydruk z bazy (...) k. 4-5;
nagranie z rejestratora k. 31 dane o karalności – k. 19; zeznania świadka T. Ś. - k. 47)
Obwiniony w wyjaśnieniach złożonych na etapie czynności wyjaśniających nie przyznał się do popełnienia zarzucanego
mu wykroczenia i praktycznie nie złożył wyjaśnień. Pomimo prawidłowego dwukrotnego zawiadomienia go o
terminach rozpraw nie stawił się na nie i za każdym razem przedkładał zaświadczenia lekarskie stwierdzające
jedynie jego niezdolność do świadczenia pracy, w których to zaświadczeń z zaleceń lekarskich wynikało, że „chory
może chodzić”. Obwiniony w pouczeniach dołączonych do obu wezwań na rozprawę był pouczony o konieczności
dostarczenia usprawiedliwienia nieobecności potwierdzonego przez lekarza sądowego, czego do dnia zakończenia
postępowania nie uczynił.
(wyjaśnienia obwinionego - k. 32v)
Sąd zważył, co następuje:
Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom obwinionego uznając, iż stanowią one jedynie wyraz jego linii obrony zmierzającej do
uniknięcia odpowiedzialności za popełniony czyn. Jak wynika z wiarygodnej i emocjonalnej relacji pokrzywdzonego,
kiedy zamierzał on już wysiąść z busa i dyskutował jeszcze z jego kierowcą – obwinionym stojąc w otwartych drzwiach
pojazdu, ten nagle, praktycznie bez żadnego ostrzeżenia ruszył powodując, że pokrzywdzony stracił równowagę i
wypadł z pojazdu wywracając się na plecy. Obwiniony kontynuował jazdę mimo, iż musiał widzieć tę sytuację.
Należy jednak z całą mocą podkreślić, że poza relacją pokrzywdzonego Sąd dysponował w pełni obiektywnym
dowodem o charakterze nieosobowym w postaci nagrania z rejestratora jazdy zamontowanego w pojeździe stojącym
bezpośrednio za busem firmy (...). Z nagrania tego wynika bezspornie, że o godzinie 1351’08’’ otwierają się drzwi
stojącego samochodu marki M. i pozostają otwarte do godziny 1351’31’’, o której bus rusza i w tym momencie wypada z
niego mężczyzna, wywracając się na plecy na chodnik. Po chwili mężczyzna ten wstaje i podchodzi do busa, który zdążył
przejechać kilkanaście metrów, lecz z uwagi na „korek” zatrzymał się, pokrzywdzony fotografuje tył pojazdu aparatem
w telefonie, po czym bus odjeżdża. Tym samym nagranie to w pełni potwierdza relacje pokrzywdzonego, czyniąc ją w
pełni wiarygodną. Sąd uznał tym samym zeznania tego świadka - pokrzywdzonego za logiczne i konsekwentne a jego
relację, mimo, że bardzo emocjonalną, to jednak z w pełni wiarygodną.
W świetle tych dowodów za niewiarygodne Sąd uznał zeznania świadków D. C. i K. T. – pasażerek busa kierowanego
przez obwinionego. Obie przekonywały, a co jest sprzeczne nie tylko z relacja pokrzywdzonego, ale i przede wszystkim z
nagraniem z rejestratora, że T. Ś. w momencie ruszania busa stał na zewnątrz a nie w jego środku. Już to spostrzeżenie
może podważać wiarygodność obu tych relacji. Poza tym nie sposób nie zauważyć swoistego „litowania” się świadków
nad obwinionym, którego znają z uwagi na częste podróżowanie tą linią obsługiwana przez T. G..
Tym samym Sąd uznał, że zebrany w sprawie, wskazany wyżej materiał dowodowy, pozwala na przypisanie
obwinionemu popełnienia zarzucanych mu czynów wyczerpujących dyspozycje przepisów art. 86§1 kw i art. 97 kw w
zw. z art. 3 i art. 44 ustawy Prawo o ruchu drogowym.
Celem pracy kierowcy wykonującego zarobkowy przewóz osób jest bezpieczny transport ludzi. Dlatego kierowca musi
doskonale znać i stosować przepisy ustawy Prawo o ruchu drogowym oraz budowę i stan techniczny kierowanego
pojazdu. Wymogi w zakresie przestrzegania norm ruchu drogowego wobec osób wykonujących zarobkowy przewóz
osób musza być zdecydowanie wyższe od przeciętnego użytkownika ruchu, bo i zagrożenie, jakie może on stworzyć,
na skutek braku należytej realizacji norm ruchu drogowego może być zdecydowanie wyższe.
W niniejszej sprawie obwiniony nie przestrzegał podstawowych norm ostrożności jako kierowca pojazdu
przewożącego pasażerów. Obowiązkiem jego było baczne obserwowanie tego, co się dzieje zarówno wewnątrz jak i na
zewnątrz pojazdu, w szczególności zachowania wysiadających i wsiadających pasażerów. Dopóki drzwi kierowanego
przezeń pojazdu były otwarte nie miał on prawa ruszać z przystanku, a tym bardziej kontynuować jazdy widząc,
że z pojazdu wypadł pasażer. Na szczęście w zaistniałym zdarzeniu nic poważnego nie stało się pokrzywdzonemu,
jednak potencjalne ryzyko odniesienia przez niego poważnych obrażeń było naprawdę realne. Jednak na szczególne
potępienie zasługuje reakcja obwinionego na zaistniałą sytuację, bo nie tylko, że ją całkowicie zlekceważył, to jeszcze
jak gdyby nigdy nic odjechał z miejsca zdarzenia.
W ocenie Sądu wymierzona obwinionemu kara grzywny w wysokości 500,- zł jest adekwatna do stopnia społecznej
szkodliwości przypisanego mu czynu, jak również do stopnia zawinienia. Przy wymiarze kary, Sąd przyjął jako
okoliczności obciążającą fakt zachowania obwinionego już po popełnieniu tego wykroczenia tj. nieudzielenie pomocy
pokrzywdzonemu. Ponadto Sąd miał na względzie wielokrotną karalność obwinionego za wykroczenia drogowe (k.
4-5).
Analizując sytuację materialną i rodzinną obwinionego, Sąd uznał, iż bez istotnego uszczerbku dla siebie i rodziny, nie
jest on w stanie ponieść kosztów postępowania i opłaty w przedmiotowej sprawie.