D - Sąd Okręgowy

Sygn. akt VI Ka 545/14
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 28 listopada 2014 r.
Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze w VI Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:
Przewodniczący – Sędzia SO Andrzej Tekieli
Protokolant Jolanta Kopeć
po rozpoznaniu w dniu 28 listopada 2014r.
sprawy B. O. (1)
obwinionego z art. 124 § 1 kw
z powodu apelacji, wniesionej przez obwinionego
od wyroku Sądu Rejonowego w Lubaniu
z dnia 15 września 2014 r. sygn. akt II W 94/14
utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok wobec obwinionego B. O. (1),
zwalnia obwinionego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze obciążając
nimi Skarb Państwa.
Sygn. akt VI Ka 545/14
UZASADNIENIE
B. O. (1) obwiniony był o to, że: w dniu 09.11.2013r. około godziny 13:40 na drodze powiatowej nr (...) w miejscowości
M. woj. (...) poprzez uderzenie ręką dokonał umyślnie uszkodzenia mienia w postaci zewnętrznego prawego lusterka
w pojeździe marki M. (...) o nr rej. (...) powodując straty w wysokości 100 złotych, czym działał na szkodę S. L..
tj. o czyn z art. 124 § 1 k.w.
Sąd Rejonowy w Lubaniu wyrokiem z dnia 15 września 2014r. w sprawie o sygn. II W 94/14:
uznał obwinionego B. O. (1) winnym popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w części wstępnej wyroku
stanowiącego wykroczenie z art. 124 § 1 kw i za to na podstawie art.124 § 1 kw wymierzył mu karę 1 (jednego) miesiąca
ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne wskazanej przez
(...)w wymiarze 30 (trzydziestu) godzin w skali miesiąca,
na podstawie art. 624 § 1 kpk w zw. z art. 119 kpow i art. 17 ust. 1 w zw. z art. 21 pkt. 2 ustawy z dnia 23.06.1973r. o
opłatach w sprawach karnych, zwolnił obwinionego od ponoszenia kosztów w niniejszej sprawie i nie wymierzył mu
opłaty
Apelację od powyższego wyroku złożył obwiniony B. O. (1). Z osobiście sporządzonego środka odwoławczego wynika
że obwiniony nie zgadza się z ustaleniami faktycznymi poczynionymi przez Sąd I instancji gdyż zdarzenie miało inny
przebieg niż to Sąd ustalił. Obwiniony przedstawił swoją wersję zdarzenia, zbieżną z tą która wynika z jego wyjaśnień,
powołał się przy tym na zdjęcia ze swojego telefonu komórkowego, podniósł również że zwracał się o przeprowadzenie
konfrontacji z pokrzywdzonym S. L. ale nie dopuszczono tego dowodu. Z treści apelacji wynika że obwiniony wniósł
o uniewinnienie go od popełnienia zarzucanego mu czynu.
Sąd Okręgowy zważył co następuje:
Apelacja nie jest zasadna.
Z materiału dowodowego zgromadzonego w niniejszej sprawie wynikają dwie różne wersje zdarzenia. Zgodnie z
pierwszą prezentowaną przez pokrzywdzonego S. L. jechał on swoim samochodem marki M. (...) z M. w kierunku L.
wąską drogą rowerową i zauważył obwinionego B. O. który wyszedł na drogę utrudniając pokrzywdzonemu przejazd.
Powyższe spowodowało iż pokrzywdzony zahamował i zatrzymał samochód, zaś obwiniony uderzył z góry ręką w
lusterko po prawej stronie pojazdu pokrzywdzonego powodując rozbicie szkła oraz pęknięcie osłony kierunkowskazu
zamontowanego w lusterku ( k. 4 , k. 36- 37 ). Inną wersję zaprezentował obwiniony B. O. (3). Zgodnie z tą wersją
pokrzywdzony nadjeżdżał samochodem M. z dużą szybkością, obwiniony zaś szedł lewą stroną i został potrącony przez
ten samochód lusterkiem o prawa rękę ( k.36 odwrót ). Świadkowie D. S. (1) – funkcjonariusz policji i M. G. (1) –
funkcjonariusz straży miejskiej którzy byli na miejscu zdarzenia - wezwani przez S. L. - potwierdzili pośrednio wersję
pokrzywdzonego. D. S. zeznał m.in. że „ślady na lusterku wskazywały iż sposób opisywany przez B. O. (1) nie był
możliwy gdyż na lusterku znajdowały się liczne zabrudzenia w postaci zabłocenia obudowy lusterka. B. O. (1) posiadał
widoczne zaczerwienienie w okolicach palca prawej dłoni natomiast w miejscu w którym wskazywał że został uderzony
lusterkiem pojazdu nie posiadał żadnych widocznych obrażeń ciała..” ( k.9, k. 48 ). Z kolei M. G. zeznawał m.in.”…
lusterko w samochodzie było uszkodzone po prawej stronie, było oderwane, nie było na nim widać otarć. Szkło lusterka
było pęknięte. Pęknięcie rozchodziło się od górnej prawej strony co wskazywało, że lusterko było uderzone z góry..”.
Dysponując takim materiałem dowodowym – uzupełnionym dodatkowo m.in. o protokół oględzin miejsca
zdarzenia - Sąd I instancji władny był dać wiarę jednej wersji zdarzenia, odrzucić zaś drugą jako niewiarygodną.
Sąd ten za wiarygodną uznał wersję pokrzywdzonego i swoje stanowisko w sposób dostateczny uzasadnił w
pisemnym uzasadnieniu wyroku. Przypomnieć należy że przekonanie Sądu o wiarygodności jednych dowodów
i niewiarygodności innych pozostaje pod ochrona prawa procesowego a więc mieści się w ramach swobodnej
oceny dowodów wtedy gdy: 1. jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy całokształtu okoliczności i to w
sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy; 2. stanowi wynik rozważenia wszystkich okoliczności
przemawiających zarówno na korzyść jak i na niekorzyść oskarżonego ( obwinionego ) 3. jest wyczerpująco i logicznie z
uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego argumentowane w uzasadnieniu ( zob. w. SN z 9.11.1990
r. WRN 149/90 OSNKW 7- 9/1991, poz.41 ). Wymogom tym sprostał Sąd I instancji w niniejszej sprawie. Argumenty
powołane przez obwinionego w apelacji i powtórzone na rozprawie apelacyjnej nie są natomiast przekonywujące. W
szczególności okazane na rozprawie przez obwinionego samochodowe lusterko i zdjęcia z telefonu komórkowego nie
czynią wiarygodną wersję zdarzenia prezentowaną przez obwinionego. Poza wszystkim jedynie z twierdzeń samego
obwinionego wynika, że przyniesione przez niego lusterko jest spornym lusterkiem pochodzącym z samochodu S. L.
i że zdjęcia pochodzą z miejsca zdarzenia, twierdzenia te pozostają więc odosobnione.
W tym stanie rzeczy uznając ponadto że wymierzona obwinionemu kara ograniczenia wolności nie jest rażąco surowa
Sąd Okręgowy utrzymał w mocy zaskarżony wyrok wobec obwinionego B. O. (1).
Na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k. w zw. z art.119 k.p.o.w. mając na uwadze sytuację materialną
obwinionego Sąd Okręgowy zwolnił go od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych za postępowanie
odwoławcze obciążając nimi Skarb Państwa.