D - Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Warszawy

Sygn. akt V RC 382/14
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 11 stycznia 2016 roku
Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi-Północ w W., V Wydział Rodzinny i Nieletnich
w składzie:
Przewodniczący: SSR Małgorzata Kamykowska
Protokolant: Anna Potęga
po rozpoznaniu w dniu 11 stycznia 2016 r. w Warszawie
na rozprawie
sprawy z powództwa małoletniej W. P.
reprezentowanej przez K. P.
przeciwko P. P.
o alimenty
I. zasądza za okres od 03 lipca 2014r. do 29 września 2015 r. od pozwanego P. P. na rzecz małoletniej córki W. P. ur.
(...) w W., alimenty w kwocie po 800 (osiemset) złotych miesięcznie, płatne do 10 – go dnia każdego miesiąca z góry
do rąk K. P. z ustawowymi odsetkami w przypadku uchybienia terminowi płatności którejkolwiek z rat;
II. w pozostałej części powództwo oddala za okres od 3 lipca 2014 roku do 29 września 2015 roku;
III. nakazuje pobrać od pozwanego P. P. kwotę 430 (czterysta trzydzieści) zł tytułem kosztów nieuiszczonego wpisu
sądowego na rzecz Skarbu Państwa Kasa Sądu Rejonowego dla Warszawy P. w W.;
IV. zasądza od pozwanego P. P. na rzecz K. P. kwotę 1200 (tysiąc dwieście) zł tytułem zwrotu kosztów pomocy prawnej;
V. wyrokowi w pkt I nadaje rygor natychmiastowej wykonalności.
UZASADNIENIE
Pozwem z dnia 18 kwietnia 2014 roku (data prezentaty) K. P., przedstawicielka ustawowa małoletniej W. P. wniosła
o zasądzenie od pozwanego P. P. na rzecz małoletniej W. P. alimentów w kwocie po 1900 zł miesięcznie, płatnych do
rąk matki K. P. do dnia 10 – go każdego miesiąca z góry, poczynając od dnia 31 stycznia 2014 roku, z ustawowymi
odsetkami w przypadku uchybienia terminowi płatności którejkolwiek z rat (pozew – k. 2-7).
Wyrokiem częściowym z dnia 2 grudnia 2014 roku tut. Sąd zasądził za okres od dnia 18 kwietnia 2014 roku do 2 lipca
2014 roku od pozwanego P. P. na rzecz małoletniej córki W. P. alimenty w kwocie po 800 zł miesięcznie, płatne do 10
– go dnia każdego miesiąca z góry do rąk K. P. z ustawowymi odsetkami w przypadku uchybienia terminowi płatności
którejkolwiek z rat (wyrok – k. 154).
Wyrokiem z dnia 9 lipca 2015 roku, prawomocnym z dniem 29 września 2015 roku, Sąd Okręgowy Warszawa – Praga
w Warszawie zasądził od pozwanego P. P. na rzecz małoletniej córki W. P. alimenty w kwocie po 1200 zł miesięcznie,
płatne do 10 – go dnia każdego miesiąca z góry do rąk K. P. z ustawowymi odsetkami w przypadku uchybienia
terminowi płatności którejkolwiek z rat (wyrok z dnia 09.07.2016 r. – k. 121 akt I C 1013/14).
Na terminie rozprawy w dniu 11 stycznia 2016 roku pozwany uznał powództwo do kwoty 500 zł miesięcznie (protokół
rozprawy z dnia 11.01.2016 r. – k. 184).
Sąd ustalił następujący stan faktyczny:
Małoletnia W. P. ur. (...) jest córką K. P. i P. P., pochodzącą z ich związku małżeńskiego zawartego w dniu 23 kwietnia
2005 roku w Urzędzie Stanu Cywilnego w J.. Wyrokiem z dnia 9 lipca 2005 roku Sąd Okręgowy Warszawa – Praga w
Warszawie w sprawie o sygn. akt: I C 1013/14 orzekł rozwód związku małżeńskiego stron bez orzekania o winie (wyrok
z dnia 09.07.2016 r. – k. 121 akt I C 1013/14).
Małoletnia powódka ma o 8 lat i uczęszcza do II klasy szkoły podstawowej. Rozwija się prawidłowo, nie ma większych
problemów zdrowotnych, lecz czasem choruje na infekcje wirusowe. Miesięczny koszt utrzymania powódki matka
małoletniej określiła na kwotę 3 500 zł, w tym m.in. wyżywienie – 1 100 zł, ubrania – 300 zł, zajęcia pozaszkolne – 80
zł, wycieczki szkolne – 60 zł. W utrzymaniu małoletniej przedstawicielce ustawowej pomaga rodzina, m.in. siostra oraz
wuj, którzy czasami dostarczają żywność, przekazują kwoty pieniężne (zeznania K. P. na rozprawie w dniu 11.06.2016
r. – k. 184 v.).
Matka małoletniej powódki, K. P. ma 43 lata i jest zatrudniona jako asystent stomatologiczny w R. Klinika (...) w
wymiarze ¼ etatu. Z tego tytułu uzyskuje miesięczny dochód w wysokości 375,97 zł netto. W roku podatkowym
2014 przedstawicielka ustawowa powódki osiągnęła dochód w kwocie 3 705 zł. Zamieszkuje wraz z córką i matką
w mieszkaniu, którego miesięczny koszt utrzymania stanowi: czynsz – 460 zł oraz prąd i gaz – 200 zł. K. P. jest
właścicielką samochodu osobowego marki D. (...) z 2001 roku o wartości 19000 zł. Koszt ubezpieczenia samochodu
wynosi 500 zł rocznie. Jest także współwłaścicielką mieszkania, które zajmuje wraz małoletnią i swoją matką, jej udział
wynosi ¼ (zaświadczenie o zarobkach – k. 179; PIT – k. 180-183; zeznania K. P. na rozprawie w dniu 11.06.2016 r.
– k. 184 v. – 185).
Pozwany P. P. ma 48 lat. Od 2013 roku przebywa na emeryturze z miesięcznym świadczeniem w kwocie 2670 zł netto.
Wcześniej pracował jako wojskowy. Jedynym majątkiem jaki posiada jest 15-letni samochód osobowy V. (...), który
otrzymał od znajomych z ośrodka terapii uzależnienia od alkoholu. Jego główny miesięczny koszt utrzymania stanowi:
wyżywienie – 600 zł, czynsz – 500 zł, prąd i gaz – 100 zł, ubezpieczenie samochodu – 60 zł, koszt paliwa – 100 zł.
Pozwany od 2013 roku leczy się z powodu zespołu uzależnienia od alkoholu. Przebywał w ośrodku zamkniętym w T.,
był poddawany terapii. Aktualnie uczęszcza na spotkania mityngowe AA. Ojciec małoletniej poszukuje dodatkowego
zatrudnienia, by móc w większym stopniu uczestniczyć w kosztach utrzymania córki (zeznania P. P. na rozprawie w
dniu 11.01.2016 r. – k. 185).
Stan faktyczny w sprawie Sąd ustalił na podstawie dokumentów znajdujących się w aktach sprawy, których
autentyczność jak też prawdziwość nie była kwestionowana przez żadną ze stron postępowania, co pozwoliło uznać
je za rzetelny i w pełni wartościowy materiał dowodowy. Sąd przy ustalaniu stany faktycznego posiłkował się również
dokumentami zgromadzonymi w aktach sprawy rozwodowej I C 1013/14.
Ustalając stan faktyczny Sąd oparł się również na zeznaniach stron K. P. oraz P. P.. Sąd fragmentarycznie odmówił
wiarygodności zeznaniom K. P., w zakresie w jakim odnosiły się one do miesięcznych kosztów utrzymania małoletniej.
W ocenie Sądu miesięczny koszt wyżywienia małoletniej jest zawyżony, biorąc pod uwagę, iż małoletnia korzysta z
obiadów w szkole. Sąd uwzględnił koszt wyżywienia dziecka do kwoty 400 zł miesięcznie.
Ustalając stan faktyczny Sąd nie wziął pod uwagę paragonów załączonych do akt niniejszej sprawy, bowiem jako
nieimienne nie stanowią dowodów ponoszonych wydatków.
Sąd zważył, co następuje:
Powództwo zasługiwało na częściowe uwzględnienie.
Ustawowe przesłanki obowiązku alimentacyjnego i jego zakres zostały określone w art. 133 i 135 k.r.o.
Zgodnie z treścią art. 133 § 1 k.r.o. rodzice obowiązani są do świadczeń alimentacyjnych względem dziecka, które nie
jest jeszcze w stanie utrzymać się samodzielnie, chyba że dochody z majątku dziecka wystarczają na pokrycie kosztów
jego utrzymania i wychowania. Obowiązek alimentacyjny rodziców wobec dziecka jest niezależny od pochodzenia
dziecka i ma taką samą treść, zakres oraz przesłanki wobec dziecka zrodzonego w małżeństwie, jak i dziecka poza
małżeńskiego.
Zakres świadczeń alimentacyjnych, stosownie do treści art. 135 k.r.o., wyznaczają dwie przesłanki: usprawiedliwione
potrzeby uprawnionego oraz możliwości zarobkowe i majątkowe zobowiązanego. Między wymienionymi
przesłankami zachodzi współzależność, wyrażająca się tym, iż usprawiedliwione potrzeby uprawnionego powinny być
zaspokojone w takim zakresie, w jakim pozwalają na to możliwości zarobkowe i majątkowe zobowiązanego. Zgodnie
z treścią uchwały Sądu Najwyższego z dnia 1 lipca 1974 r. (III CZP 41/47, OSN 1975, poz. 76 ) określenie wysokości
alimentów od każdego z rodziców na rzecz dziecka stanowi wypadkową usprawiedliwionych potrzeb uprawnionego,
zarobkowych i majątkowych możliwości zobowiązanego oraz wkładu osobistych starań rodzica w utrzymanie i
wychowanie dziecka. Spoczywający na rodzicach obowiązek dostarczania środków utrzymania i wychowania trwa
dopóty, dopóki dziecko nie zdobędzie możliwości samodzielnego utrzymania się stosownie do swoich uzdolnień,
predyspozycji, kwalifikacji zawodowych, czyli do chwili usamodzielnienia się i to niezależnie od osiągniętego wieku. W
doktrynie prawa cywilnego przyjmuje się, iż potrzeby uprawnionego obejmują wszystko to, co jest niezbędne dla jego
utrzymania, nie tylko w sensie potrzeb fizycznych (wyżywieniem, mieszkanie, odzież), ale i duchowych (kulturalnych).
Ponadto należy zauważyć, iż dziecko ma prawo do równej stopy życiowej z rodzicami i to zarówno wtedy, gdy żyje z
nimi we wspólnocie, jak i poza tą wspólnotą (najczęściej tylko z jednym z rodziców – orzeczenie SN z dnia 5 stycznia
1956 roku, OSN 1957, poz. 74).
W niniejszej sprawie bezspornym jest fakt, iż powódka W. P. jest osobą małoletnią i chociażby z uwagi na swój wiek nie
jest w stanie jeszcze utrzymać się samodzielnie oraz nie posiada majątku, z którego dochody pozwalałby na pokrycie
kosztów jej utrzymania i wychowania. Dlatego też, cały koszt utrzymania małoletniego dziecka spoczywa na jego
rodzicach.
Przechodząc do oceny drugiej przesłanki zakresu obowiązku alimentacyjnego tj. do zarobkowych i majątkowych
możliwości zobowiązanego należy wskazać, iż łożenie kwoty po 800 zł miesięcznie na małoletnie dziecko leży w
zakresie możliwości zarobkowych pozwanego. Pozwany uznał alimenty do kwoty 500 zł miesięcznie, jednakże w ocenie
Sądu jest to kwota, która nie zaspokoi miesięcznych, usprawiedliwionych potrzeb małoletniej powódki. Pozwany jest
emerytem i z tego tytułu osiąga comiesięczny dochód. Świadczenie emerytalne ma charakter stały i pewny, a także
ulega corocznej waloryzacji. W ocenie Sądu pozwany jako osoba uprawniona do świadczenia emerytalnego jest w
stanie ponieść koszty utrzymania małoletniej córki w kwocie 800 zł miesięcznie.
Treść artykułu 135 § 1 k.r.o. nie pozwala na wyznaczenie zakresu obowiązku alimentacyjnego wyłącznie na podstawie
kwoty aktualnie osiąganych zarobków, lecz nakazuje czynić to, uwzględniając możliwości zarobkowe zobowiązanego,
czyli kwoty, jakie zarabiałby, gdyby owe możliwości wykorzystywał w pełni. Przy ocenie, czy dana osoba może zostać
obciążona obowiązkiem alimentacyjnym, bierze się pod uwagę nie tyle jej aktualną sytuację majątkową i zarobkową,
lecz właśnie to, jakie ma ona w tej mierze możliwości (tak też orzeczenie SN z dnia 9 stycznia 1959 r., III CR 212/58,
OSN 1960, nr 2, poz. 48). Są one determinowane wiekiem zobowiązanego, jego stanem zdrowia, przygotowaniem
zawodowym, wykształceniem, ale także możliwością zdobycia pracy w regionie, w którym mieszka, i wieloma innymi
czynnikami. Zaznaczyć należy, iż pozwany poszukuje dodatkowego zatrudnienia, wyraża gotowość do podjęcia pracy,
która umożliwi mu uzyskanie większego dochodu. W ocenie Sądu pozwany ma możliwość uzyskania dodatkowego
zatrudnienia, dzięki któremu będzie w stanie spełnić ustawowy obowiązek alimentacyjny.
Sąd nie podzielił poglądu K. P. w kwestii wysokości świadczeń alimentacyjnych. Przedstawicielka ustawowa domagała
się zasądzenia alimentów na rzecz małoletniej w wysokości po 1 900 zł miesięcznie. Sąd uznał żądania matki
małoletniej za zbyt wygórowane. W ocenie Sądu zawyżona jest miesięczna kwota w wysokości 1100 zł wskazywana
przez przedstawicielkę ustawową małoletniej jako miesięczne koszty wyżywienia. Zdaniem Sądu, koszt wyżywienia
dziecka ośmioletniego jest niższy. Sąd uznał, iż w sytuacji materialnej, w której obecne znajduje się K. P., wskazany
przez nią koszt zakupu żywności jest niewspółmierny do uzyskiwanych dochodów i uwzględnił ten wydatek do kwoty
400 zł miesięcznie.
Podkreślenia wymaga również fakt, iż koszt utrzymania małoletnich dzieci obciąża oboje rodziców, w związku z czym
matka małoletniej także powinna przyczyniać się finansowo do ich ponoszenia. W tym miejscu warto zaznaczyć, iż K.
P. sprawuje opiekę nad córką, a osobiste starania w utrzymaniu dziecka także są wkładem w wychowanie małoletniej.
Ciężar wychowania małoletniej w znacznej części spoczywa na matce. Przedstawicielka ustawowa pozwanej jest
zatrudniona na podstawie umowy o pracę w wymiarze ¼ etatu. Matka powódki ocenia, iż z uwagi na obecną
sytuację rodzinną, powinna poświęcać małoletniej więcej czasu, zapewnić jej poczucie bezpieczeństwa poprzez swoją
obecność w domu i opiekę nad córką. Zdaniem Sądu nie ma przeszkód, aby K. P. podjęła pracę w pełnym wymiarze
godzinowym. Powódka ma już 8 lat i z uwagi na swój wiek nie wymaga już ciągłej opieki, biorąc pod uwagę fakt, iż
i tak większość dnia przebywa w szkole, gdzie ma dostęp do opieki szkolnego pedagoga i psychologa. Sąd uznał, że
kwota 800 złotych miesięcznie na utrzymanie małoletniej powódki ze strony pozwanego zaspokoi w sposób należyty
jej usprawiedliwione potrzeby w części przypadającej na ojca. Kwota wyższa byłaby natomiast zbyt wygórowana, z
uwagi na koszty utrzymania małoletniej. Niemniej jednak znamienne pozostaje w niniejszej sprawie to, że w okresie od
3 lipca do 29 września 2015 roku usprawiedliwione potrzeby małoletniej utrzymywały się na nieco niższym poziomie
niż te, będące podstawą zasądzenia alimentów w wyroku rozwodowym z dnia 9 lipca 2015 roku.
Mając powyższe na uwadze, Sąd w punkcie I wyroku na podstawie art. 133 w zw. z art. 135 k.r.o. zasądził za okres
od 3 lipca do 29 września 2015 roku od pozwanego P. P. na rzecz małoletniej córki W. P. alimenty w kwocie po 800
zł miesięcznie, płatne do 10 – go dnia każdego miesiąca z góry do rąk K. P. z ustawowymi odsetkami w przypadku
uchybienia terminowi płatności którejkolwiek z rat.
Z uwagi na poczynione ustalenia powództwo ponad kwotę 800 zł podlegało oddaleniu, o czym orzeczono w punkcie
II wyroku.
Zgodnie z art. 96 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (tekst
jednolity Dz. U. z 2014 r., poz. 1025 ze zm.), małoletnia powódka jako osoba uprawniona do alimentacji była
zwolniona z obowiązku uiszczenia opłaty od pozwu w zakresie roszczenia alimentacyjnego. Sąd w punkcie III wyroku
na podstawie art. 100 k.p.c. w zw. z art. 113 ust. 1 ww. ustawy o kosztach, obciążył pozwanego kwotą 430 zł tytułem
kosztów nieuiszczonego wpisu sądowego.
W punkcie IV wyroku, na podstawie art. 98 k.p.c. w zw. z § 6 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z
dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów
nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (tekst jednolity Dz. U. z 2013 r., poz. 461 ze zm.), Sąd obciążył
pozwanego kwotą 1200 zł tytułem zwrotu kosztów pomocy prawnej.
W punkcie V wyroku, na podstawie art. 333 § 1 pkt 1 k.p.c., Sąd nadał wyrokowi w pkt I wyroku rygor natychmiastowej
wykonalności.