gazetka9 -ok

C ENTRUM E DUKACJI I R EHABILITACJI
W CENTRUM
R OK 4 NUMER 1
PAŹDZIERNIK 2008
W TYM
NUMERZE :
S ZANOWNI P AŃSTWO
Witamy serdecznie w nowym roku szkolnym i zapraszamy do przeczytania, pierwszego w tym roku, wydania
gazetki.
W numerze tym przedstawimy nasze plany na bieżący
rok szkolny, podsumujemy wyniki prowadzonej przez
ostatnie trzy lata innowacji pedagogicznej z zakresu hipoterapii, a także w wielkim skrócie pokażemy wzrost
umiejętności naszych uczniów w poszczególnych standardach edukacyjnych.
Opowiemy Państwu o zajęciach pozalekcyjnych, w których mogą uczestniczyć nasi wychowankowie, a także
przedstawimy nowy program „Uczę się chodzić sam”,
którego celem jest uczynienie kolejnego kroku na drodze
do samodzielności naszych wychowanków.
2 — NASZE PLANY
3 — ZALETY STOSOWANIA HIPOTERAPII
4 — ZAJĘCIA POZALEKCYJNE W CENTRUM
5 — UCZĘ SIĘ CHODZIĆ SAM
6 — PIERWSZA POMOC
7 — POROZUMIEWANIE SIĘ Z DZIECKIEM, KTÓRE NIE
MÓWI
Zaprosimy Was także na szkolenia z zakresu pierwszej
pomocy, które odbędą się w dniach 20-24 października
2008 roku w Centrum.
8 — POZYTYWNE
I NEGATYWNE POSTAWY RODZICIELSKIE
Opowiemy o znaczeniu porozumiewania i możliwych do
wykorzystania formach komunikacji. Przedstawimy też
różne rodzaje postaw rodzicielskich i ich wpływ na rozwój
osobowości dziecka. Przypomnimy prawa osób niepełnosprawnych oraz wskażemy kilka miejsc, gdzie można
szukać informacji i porad prawnych.
10 — PRAWA OSÓB
NIEPEŁNOSPRAWNYCH
Zapraszamy również do systematycznego odwiedzania
naszej strony internetowej (www.ztr.zabrze.pl), która po
krótkich kłopotach technicznych już działa i jest systematycznie aktualizowana.
Pracownicy Centrum
12 — OSIĄGNIĘCIA
EDUKACYJNE
UCZNIÓW
R OK 4
NUMER
1
S TR . 2
NASZE PLANY NA ROK 2008/2009
1. Włączanie rodziców w życie Centrum poprzez proponowanie im udziału
w ogólnopolskich akcjach: „Góra Grosza”, „Zbieramy makulaturę —
oszczędzamy lasy”, „Zbieramy Baterie”, „Sprzątamy lasy”
2. Przeprowadzenie wewnętrznego mierzenia jakości pracy Centrum oraz badania osiągnięć edukacyjnych uczniów
3. Bieżące aktualizowanie strony internetowej Centrum — poszerzenie jej zakresu o informacje dotyczące działalności Teatru Prawdziwnego
4. Przygotowywanie uczniów do udziału w zewnętrznych konkursach, zawodach, imprezach
5. Propagowanie akcji 1% dla Centrum, która pozwala nam na zakup nowych
pomocy, wyposażenia, organizację zajęć z zakresu dogoterapii i hipoterapii
dla naszych wychowanków
6. Realizowanie dwóch programów innowacji pedagogicznych: zajęcia na basenie, zajęcia prowadzone metodą EEG Biofeedback
7. Przeprowadzenie szkolenia dla nauczycieli z zakresu terapii behawioralnej
8. Wykonanie prac wykończeniowych na terenie ogrodu szkolnego — zakup
nowych sprzętów, budowa fontanny, wykonanie boiska
9. Kształtowanie u uczniów postaw i zachowań sprzyjających zachowaniu bezpieczeństwa w szkole i poza nią
10. Kształtowanie samodzielności i zaradności życiowej uczniów poprzez kontynuację programu dyżurów szkolnych oraz wdrożenie programu „Uczę się
chodzić sam”
11. Organizowanie większej ilości wycieczek szkolnych
12. Doskonalenie umiejętności uczniów w zakresie higieny
13. Kształtowanie u uczniów umiejętności spędzania i organizowania sobie czasu
wolnego
HARMONOGRAM ROKU SZKOLNEGO
10 listopada 2008 — może być dniem wolnym od zajęć dydaktycznowychowawczych po odpracowaniu
22-31 grudnia 2008 — zimowa przerwa świąteczna
2 stycznia 2009 — może być dniem wolnym od zajęć dydaktycznowychowawczych po odpracowaniu
26 stycznia do 8 lutego 2009 — ferie zimowe
9—14 kwietnia 2009 — wiosenna przerwa świąteczna
12 czerwca 2009 — dzień wolny od zajęć dydaktyczno-wychowawczych
19 czerwca 2009 — zakończenie roku szkolnego
Lucyna Balcerak (wych. klasy 6)
R OK 4
NUMER
1
S TR . 3
ZALETY STOSOWANIA HIPOTERAPII
W latach 2005-2008 w CEiR była prowadzona była innowacja pt:
„Hipoterapia jako forma rewalidacji indywidualnej”. W programie wzięło udział
45 uczniów. Analiza efektywności tej formy terapeutycznej przeprowadzona
została w następujących obszarach działania terapeutycznego:
•
Bezpośredni kontakt z koniem
•
Akceptacja terapeutów i formy terapii
•
Sytuacja terapeutyczna (sposoby asekuracji)
•
Ćwiczenia na koniu
•
Efektywność terapii w zakresie ruchu
Na podstawie analizy wyników można stwierdzić, iż uczniowie polubili bezpośredni kontakt z koniem. Na zakończenie terapii 93% uczniów chętnie dotykało konia, a 82% uczniów chętnie i z zainteresowaniem czyściło konia.
Analiza wyników obszaru „Akceptacja terapeutów i formy terapii” wskazuje
na to, że prawie wszyscy uczniowie (93%) chętnie biorą udział w zajęciach.
W czasie zajęć uczniowie są uśmiechnięci (91%) i czują się wyróżnieni możliwością uczestniczenia w nich.
Dział związany z sytuacją terapeutyczną oraz różnymi formami asekuracji
przedstawiał się następująco: 64% uczniów w czasie zajęć było podtrzymywanych przez terapeutów idących obok konia; 40% uczniów po zakończeniu terapii potrafiło utrzymać prawidłową pozycję na koniu przez dłuższy czas trwania
zajęć; natomiast ze względów na uszkodzenie OUN na zakończenie terapii 29%
uczniów nadal było podtrzymywanych przez terapeutę bezpośrednio siedzącego
z uczniem na koniu.
W czasie terapii prowadzone były również różnorodne ćwiczenia, które
w większości były bardzo trudne do wykonanie ze względu na utrzymanie prawidłowej pozycji na koniu. Jednakże na zakończenie terapii już 51% uczniów
samodzielnie wykonywało ćwiczenia logopedyczne przy utrzymaniu prawidłowej
pozycji na koniu, a 53% uczniów potrafiło ćwiczyć z woreczkiem także utrzymując prawidłową pozycję na koniu.
Ostatni dział dotyczył efektywności terapii w zakresie ruchu. I tak przykładowo po zakończeniu terapii u 40% uczniów poprawiła się świadomość ruchu
i estetyka chodu. U około 30% uczniów poprawiły się takie cechy chodu jak:
ergonomia, fazowość, naprzemienność, sekwencyjność i koordynacja.
Podsumowując należy stwierdzić, że ta forma terapeutyczna przynosi wymierne rezultaty. Uczniowie chętnie w niej uczestniczą, nawiązują lepszy kontakt z terapeutami. Szczególnie zauważalne są efekty terapeutyczna na doskonalenie chodu dzieci i ich umiejętność utrzymywania prawidłowej postawy ciała.
Przedstawione powyżej wyniki są bardzo uproszczone. Osoby zainteresowane programem innowacji oraz pełnymi wynikami przeprowadzonej ewaluacji
zapraszamy do zapoznania się z pełną dokumentacją programu, która znajduje
się w Centrum.
Obecnie, po zakończeniu programu innowacji, hipoterapia w CEiR jest prowadzona nadal. Systematyczne zajęcia prowadzone są w czwartki w formie
zorganizowanych wyjazdów przewozem wraz z terapeutami. Inną formą zajęć
jest kółko hipoterapeutyczne.
Katarzyna Spyra — hipoterapeutka — tel. 505276698
R OK 4
NUMER
S TR . 4
1
ZAJĘCIA POZALEKCYJNE W CENTRUM
Wypełniając czas wolny przed i po zajęciach dydaktyczno – wychowawczych, uczniowie naszej szkoły mogą korzystać z wielu kółek zainteresowań,
rozwijając swoje zainteresowania, pasje, zdobywać nowe umiejętności.
Zajęcia z hipoterapii – organizowane dla uczniów z CEiR w godzinach
popołudniowych lub w soboty. Zajęcia te wspierają wieloprofilową rehabilitację,
umożliwiają bezpośredni kontakt ze zwierzęciem oraz pozwalają miło i zdrowo
spędzić czas wolny. Uczniów na zajęcia dowożą rodzice do Paniówek. Hipoterapeutką jest pani Katarzyna Spyra, z którą można omawiać wszystkie szczegóły
zajęć. Zajęcia dla naszych wychowanków są bezpłatne.
Zajęcia na basenie wg koncepcji Halliwick odbywają się dwa razy
w tygodniu w poniedziałki i wtorki po południu. Zajęcia trwają po 30 minut.
Każdy uczestnik może miło i przyjemnie spędzić wolny czas pod opieką pań:
Joanny Adamczyk, Agnieszki Kulpy Wieczorek i Danuty Żak. Zajęcia dostarczają
uczniom pozytywnych wrażeń emocjonalnych, pozwalają na osiąganie w wodzie
coraz większej niezależności i konkretnych umiejętności, wzmacniają osłabione
mięśnie, normalizują napięcie mięśniowe.
Szkolny Klub Kibica – rozwija m.in. zainteresowanie uczniów sportem
poprzez uczestnictwo w meczach w roli kibiców drużyny Górnika Zabrze (raz
w miesiącu). Uczniowie poznają historię, tradycję i dokonania sportowe podczas
spotkań z piłkarzami w szkole i na treningu. Uczniowie nabywają prawidłowe
postawy kibica sportowego poprzez pogadanki, spotkanie z policjantem. Oprócz
udziału w meczach uczniowie współprowadzą gazetkę szkolną, kronikę, uczą się
piosenek dopingujących drużynę, przygotowują transparenty, flagę. Zajęcia
prowadzą: pani Karina Kisielińska, Izabela Kozłowska, Jolanta Bronkowska
(obecnie urlop wychowawczy) i pan Krzysztof Kisieliński.
Kółko komputerowe – zajęcia odbywają się trzy razy w tygodniu i prowadzi je pani Sylwia Szczecina i Aleksandra Bujara (od II semestru). Zajęcia pod
hasłem „Bawiąc się - uczę” będą dostosowane do wieku i możliwości uczniów.
Celem zajęć jest: rozwijanie zainteresowań w dziedzinie informatyki, doskonalenie umiejętności pisania na klawiaturze, usprawnianie percepcji wzrokowej,
spostrzegawczości, percepcji słuchowej, kształtowanie refleksu, rozwijanie pamięci oraz koncentracji uwagi, doskonalenie umiejętności matematycznych,
poznanie prostych programów komputerowych, rozwijanie umiejętności logicznego myślenia, doskonalenie koordynacji wzrokowo – ruchowej.
Kółko plastyczne – zajęcia odbywają się dwa razy w tygodniu przed śniadaniem i po obiedzie. Kółko prowadzi pani Ola Dobrzyńska. Zajęcia mają za
zadanie rozwijać umiejętności plastyczne uczniów, zapoznawać ich z ciekawymi
technikami plastycznymi, kształtują posługiwanie się różnorodnymi materiałami
i przyborami. Zajęcia mają zachęcić uczestników do wnikliwego obserwowania
otaczającego nas świata, dostrzegania piękna i oryginalności swojego regionu.
Kółko ma również charakter terapeutyczny. Zajęcia pozwalają uczniom na
uwolnienie napięcia emocjonalnego, nawiązanie kontaktu z rówieśnikami i kolegami z innych klas, zdobywanie nowych doświadczeń, odczuwanie radości tworzenia.
Izabela Kozłowska (wych. klasy IV)
R OK 4
NUMER
1
S TR . 5
UCZĘ SIĘ CHODZIĆ SAM
Od 1 września 2008 roku w CEiR realizowany jest nowy program usamodzielniający naszych uczniów pt. „Uczę chodzić się sam’’
Chcemy, aby nasi uczniowie:
•
samodzielnie i swobodne poruszali się po budynku naszej placówki,
•
identyfikowali sale, w których pracują poszczególni specjaliści tzn: gabinet dyrektora, sekretariat, gabinet lekarski, psychologa, logopedy, salę
doznań, salę SI, sale rehabilitacyjne, sale lekcyjne oraz inne pomieszczenia,
•
znali znak stopu oraz wiedzieli co oznacza i w praktyce stosowali się do
niego,
•
znali znaki ewakuacyjne i drogę ewakuacji,
•
potrafili poruszać się według znaków ewakuacyjnych,
•
potrafili przekazać prostą informację i załatwić prostą sprawę.
Program wprowadzany będzie w dwóch etapach:
•
pierwszy etap obejmuje swobodne poruszanie się w obrębie piętra,
•
drugi etap obejmować będzie poruszanie się uczniów w obrębie całego
budynku Centrum Edukacji i Rehabilitacji.
W programie bierze udział dwudziestu naszych podopiecznych, którzy samodzielnie się poruszają, a ich możliwości rozwojowe dają szanse na uczynienie tego kolejnego kroku na drodze do samodzielności.
Każde dziecko uczestniczące w programie „Uczę się chodzić sam” nosi specjalny identyfikator, na którym umieszczone są następujące informacje: nazwa
programu, adres naszej placówki oraz imię i nazwisko dziecka.
Do realizacji programu odpowiednio przygotowano budynek:
•
na drzwiach wyjściowych z budynku oraz w miejscach niebezpiecznych
dla uczniów (piwnica, strych) umieszczone zostały duże znaki STOP,
•
każde pomieszczenie w placówce zostało odpowiednio opisane np.:
(Rehabilitacja, Pani Lucyna klasa 6).
Podczas realizacji programu zachowane są wszystkie środki ostrożności
i bezpieczeństwa!
Samodzielne poruszanie się dzieci po Centrum jest przez cały czas monitorowane przez nas (dyskretnie podążamy za dzieckiem lub przekazujemy sobie
informację telefoniczną, że dziecko wyszło, jaki jest cel wyjścia, że dotarło na
miejsce). Wszyscy pracownicy Centrum zostali poinformowani o tym, jak
w razie potrzeby należy pokierować dzieckiem.
Uczniowie, przed rozpoczęciem samodzielnych wyjść, zostali zapoznani
z pomieszczeniami Centrum, dowiedzieli się co oznacza znak STOP i gdzie nie
mogą wchodzić. Dowiedzieli się jak zachować się gdy się zgubią, oraz jak zachowywać się w stosunku do osób obcych znajdujących się na terenie Centrum.
Karina Kisielińska (wych. grupy gimnazjalnej)
R OK 4
NUMER
S TR . 6
1
PIERWSZA POMOC
Fundacja Wielkiej Orkiestry Świątecznej Pomocy realizuje program Ratujemy i Uczymy Ratować. Dzięki tej inicjatywie nauczyciele z wielu polskich miast,
w tym także z Zabrza, mieli okazje nauczyć się udzielania pierwszej pomocy
i przekazać tę wiedzę i umiejętności swoim uczniom.
W podręcznikach pierwszej pomocy, które trafiły do Państwa w ubiegłym
roku, znajdują się podstawowe informacje na temat udzielania pierwszej pomocy. Wiadomo jednak, że bez przećwiczenia wiedzy teoretycznej nie można mówić o posiadaniu jakiejś umiejętności. Do ćwiczenia tych zabiegów służą specjalne fantomy (manekiny), które znajdują się w Centrum, dzięki Wielkiej Orkiestrze Świątecznej Pomocy. Dlatego zachęcam do skorzystania z możliwości
nauczenia się resuscytacji krążeniowo oddechowej.
Pod tą skomplikowaną nazwą kryją się trzy zabiegi:
•
zapewnienie poszkodowanemu drożności dróg oddechowych i dostępu
do powietrza,
•
zapewnienie poszkodowanemu oddechu, czyli sztuczne oddychanie,
•
zapewnienie poszkodowanemu krążenia, czyli masaż serca.
Szkolenia dla rodziców odbędą się od 27 do 31 października 2008 r. w godzinach od 15:30 do około 16:15.
Istnieje też możliwość wypożyczenia fantomu i filmu instruktażowego do
domu.
Wszelkie pytania i zgłoszenia chęci wypożyczenia sprzętu lub udziału
w szkoleniu proszę kierować pod numer
Centrum (wew. 37).
Ola Dobrzyńska
(wych. grupy rewalidacyjno-wychowawczej)
R OK 4
NUMER
1
S TR . 7
POROZUMIEWANIE SIĘ Z DZIECKIEM, KTÓRE NIE MÓWI
Potrzeba komunikowania się z otoczeniem to bez wątpienia najważniejsza
potrzeba psychiczna każdego człowieka. Komunikacja jest kluczem do poznawania siebie i otaczającej rzeczywistości. Niedokształcenie mowy może poważnie
zaburzyć ogólny rozwój dziecka, stąd tak dużą wagę przywiązuje się do wczesnej stymulacji rozwoju mowy i zachęcania dziecka do komunikowania się
z otoczeniem.
Podstawowym warunkiem skutecznej komunikacji jest wzajemne zrozumienie obu stron. Nie wystarczy więc, aby jedynie dorosły rozumiał dziecko, ono
także musi rozumieć to, co się wokół niego dzieje. Każdy z nas czuje się pewniej
gdy rozumie i jest rozumiany przez innych.
Aby dziecko zaczęło rozumieć to, co do niego mówimy, dźwięki płynące
z otoczenia (również mowa) muszą nabrać dla niego znaczenia. Ważne jest więc
od początku nazywać głośno wszystkie przedmioty w otoczeniu dziecka zapewniając mu przy tym nie tylko ich oglądanie, ale wszędzie tam gdzie jest to tylko
możliwe także ich dotykanie i manipulowanie nimi. Przyniesione ze sklepu zakupy rozpakujmy razem z dzieckiem i pozwólmy mu dotykać, oglądać, wąchać
i smakować. Nazywajmy też głośno czynności, które wykonujemy w obecności
dziecka lub czynności bezpośrednio z nim związane.
Dziecko, które nie będzie prowokowane do poznawania rzeczy, nazw zjawisk, czynności, nie będzie miało możliwości poznawania języka i całej jego złożonej struktury. Sama znajomość języka (rozumienie) nie wystarczy jednak do
skutecznej komunikacji. Dziecko musi chcieć, ale i mieć okazje
do przekazywania innym swoich potrzeb, wrażeń, uczuć. Musi więc mieć motywację do nawiązywania kontaktu z innymi.
Gdy patrzymy na sytuację dziecka z mózgowym porażeniem dziecięcym, dla
którego komunikacja słowna jest niedostępna, wydaje się nam oczywiście, że
skoro nie potrafi samodzielnie nic powiedzieć ani wykonać prostych czynności
(jeść, ubrać się), to należy mu w nich pomóc. Nasza pomoc nie może jednak
ograniczać samodzielności dziecka, likwidować potrzeby nawiązania przez nie
kontaktu. Pomoc nie oznacza zrobić coś za dziecko.
Kształtowanie się mowy dziecka odbywa się głównie dzięki dialogowi. Prowadzenie dialogu z dzieckiem, które nie mówi wydaje się jednak bardzo trudne –
nie odpowie ono słowami, a jeśli jest niepełnosprawne ruchowo to nie wykona
też wielu poleceń, choć być może dobrze je zrozumie. To, że dziecko nie mówi
nie oznacza, że nie ma nam nic do powiedzenia. Dialog z nie mówiącym dzieckiem wymaga spełnienia kilku warunków. Musimy chcieć rozmawiać z dzieckiem
i rozumieć jego potrzebę przebywania z kimś, ale i rozmawiania. Musimy zaakceptować dziecko i taki rodzaj „nadawania” informacji jaki jest mu dostępny.
Pozwólmy używać różnych sposobów przekazu i sygnałów – gestów, mimiki,
scenek symboliczno – ruchowych, wokalizacji (nawet jeśli brzmią niewyraźnie),
oglądajmy razem zdjęcia, rysunki, obrazki, zachęcajmy dziecko do zobrazowania swych przeżyć samodzielnie wykonanym rysunkiem lub pracą konstrukcyjną.
W doborze odpowiednich dla dziecka metod alternatywnych musimy się kierować oceną funkcjonowania poszczególnych zmysłów, gdyż w przypadku osób
niepełnosprawnych mogą one działać w sposób nieprawidłowy. Dopiero ustale-
R OK 4
NUMER
1
S TR . 8
nie wiodącego zmysłu pozwoli na określenie techniki porozumiewania się oraz
doboru materiału językowego (zdjęcie, obrazek, symbole, umowne gesty, itd.).
Metodę (lub metody) komunikacji jaką wybrał i akceptuje sam użytkownik
powinno znać najbliższe otoczenie, tj. rodzina, rówieśnicy, nauczyciele, gdyż
dopiero powszechność stosowania umownych znaków, symboliki czy gestów
stanowi dla wielu osób niepełnosprawnych szansę wyjścia z izolacji, poza „mury
milczenia”.
Wybrana technika musi być zaakceptowana przez dziecko, musi być zrozumiała zarówno dla niego, jak i dla „odbiorcy” informacji. Gdy będziemy próbowali na siłę „dopasować” dziecko do jedynej znanej nam (lub aktualnie
„modnej”) techniki – może ono nie zaakceptować proponowanej mu metody
porozumiewania się i wówczas będzie samo ograniczało jej używanie.
Postarajmy się „wsłuchać” w to, co dziecko ma nam do powiedzenia.
Joanna Adamczyk (wych. klasy 4)
POZYTYWNE I NEGATYWNE POSTAWY RODZICIELSKIE
Prawidłowy proces rozwoju dziecka przebiega w spokojnej i pogodnej atmosferze wychowawczej. Zależy ona od postaw rodziców wobec dziecka. Prawidłowe postawy rodzicielskie cechuje akceptacja, rozwijanie samodzielności oraz
umiejętności współdziałania.
Akceptacja polega na więzi emocjonalnej istniejącej między rodzicami
i dzieckiem, gdzie rodzice akceptują zaburzenia rozwojowe dziecka spowodowane przez wrodzone wady organiczne, chorobę bądź nieszczęśliwy wypadek.
Składnikiem prawidłowej postawy rodzicielskiej jest rozwijanie samodzielności dziecka - początkowo zachęcanie do wykonywania czynności samoobsługowych, następnie zaś związanych z pomocą rodzicom w wykonywaniu
różnych prac domowych. Ich zakres powinien być dostosowany do możliwości
dziecka i rozszerzać się wraz z wiekiem.
Rozwijaniu samodzielności sprzyja pozwolenie na nawiązanie kontaktów
koleżeńskich oraz uczestniczenie w różnych imprezach poza domem rodzinnym.
Rodzice powinni jednak zachować dyskretną kontrolę nad zachowaniem swoich
dzieci, a w razie potrzeby ingerować w nawiązywane przez nie kontakty społeczne.
Spotyka się często również wadliwe postawy rodzicielskie, tj.: odrzucenie,
zanik akceptacji, niestałość uczuciową, postawę nadmiernie chroniąca, postawę
mentorską (pouczającą), postawę autokratyczną.
Odrzucenie przejawia się w nieżyczliwym stosunku do dziecka, stosowaniu
surowych kar fizycznych, braku kontaktu psychicznego. Odrzucenie wytwarza
u dziecka stan niepokoju połączony z wrogością i poczuciem krzywdy, wywołuje
agresję, upór, bierność.
Zanik akceptacji polega na tym, że rodzice przestają okazywać dziecku
uczucia przejawiane dotychczas. Sytuacja taka towarzyszy przeważnie urodzeniu się najmłodszego w rodzinie dziecka, gdzie starsze może traktować przejaw
R OK 4
NUMER
1
S TR . 9
troskliwej opieki nad rodzeństwem jako utratę miłości rodzicielskiej. Wywołuje
to u niego między innymi brak zdyscyplinowania i zachowania agresywne.
Niestałość emocjonalna przejawia się w częstych zmianach stosowanych
przez rodziców metod wychowawczych, uzależnionych od ich aktualnego stanu
emocjonalnego. Powoduje to, że raz za to samo przewinienie dziecko zostaje
nagrodzone, a innym razem skarcone. Natomiast niezasłużoną karę rodzice
starają się wynagrodzić dziecku nadmierną życzliwością i tolerancją wobec jego
wykroczeń.
Postawa nadmiernie chroniąca powstaje pod wpływem obaw o zdrowie
dziecka i powoduje ograniczenie samodzielności dziecka, zanikanie jego zaradności oraz mogą pojawiać się skłonności nerwicowe.
Przejawem postawy mentorskiej jest częste upominanie dziecka oraz
stałe korygowanie jego zachowania. Rodzice niekiedy stosują wobec dzieci nadmierne wymagania, które sprzyjają wytworzeniu u dzieci zawyżonych aspiracji,
niedostosowanych do możliwości. Taka postawa wiąże się z występowaniem
zaburzeń w zachowaniu się.
Postawa autokratyczna jest przeciwieństwem kontaktów partnerskich.
Rodzice dążą do dominowania nad dziećmi, zmuszają ich do bezwzględnego
posłuszeństwa egzekwowanego za pośrednictwem surowych kar stosowanych
nawet za drobne przewinienie.
Negatywne postawy rodzicielskie niekorzystnie wpływają na rozwój dziecka. Dlatego należy zwrócić uwagę na własne postępowanie, a w razie potrzeby
korygować je.
Zdarza się też, że każdy z rodziców ma inne doświadczenie wyniesione
z domu rodzinnego. Konsekwencją jest niejednorodne podejście wychowawcze
rodziców do dzieci - każde z nich ma inne wymagania.
Niezbędne jest więc ustalenie uniwersalnych zasad właściwego postępowania rodziców w stosunku do dzieci. Oto osiem takich zasad:
1. Udzielajcie dziecku dużo pochwał;
2. Chwalcie wysiłek, a nie wynik pracy;
3. Pomóżcie swemu dziecku stawiać sobie realne cele;
4. Nie porównujcie wysiłków swego dziecka z innymi;
5. Gdy korygujecie postępowanie dziecka, korygujcie jego działania, a nie
samo dziecko;
6. Panujcie nad swymi negatywnymi emocjami, złością;
7. Powierzajcie dziecku konkretne zadania;
8. Okażcie swemu dziecku, że je kochacie.
Psychologowie twierdzą, że wzorce panujące w rodzinie, charakter więzi
emocjonalnej oraz doświadczenia wynoszone z domu w ogromnym stopniu
wpływają na osobowość dziecka, a wpływ ten jest tym większy im młodsze jest
dziecko. Powiązania emocjonalne dziecka z rodzicami powodują przejęcie wzorców zachowań i uznanie ich za własne, dlatego tak ważne jest wytworzenie
spokojnej i właściwej atmosfery wychowawczej w rodzinnych domach.
Ewa Baran-Wójcik (wych. klasy II)
R OK 4
NUMER
1
S TR . 10
PRAWA OSÓB NIEPEŁNOSPRAWNYCH
Osoby niepełnosprawne stanowią znaczną grupę ludności w kraju, pomimo tego
w dalszym ciągu świadomość społeczna w zakresie postrzegania i uznania praw
osób niepełnosprawnych jest niewystarczająca.
Osobom niepełnosprawnym przysługują takie same prawa, jak osobom pełnosprawnym, choć często w praktyce napotykają oni trudności w korzystaniu
z niektórych praw – w związku ze swoimi ułomnościami.
Istnieje Karta Praw Osób Niepełnosprawnych, która określa szczególne prawa,
swoiste dla tej grupy społecznej – po to, aby mogli w takim samym stopniu korzystać z praw przysługującym wszystkim ludziom. My jako rodzice, opiekunowie i osoby pracujące na co dzień z osobami niepełnosprawnymi również powinniśmy się z nią zapoznać.
Sejm Rzeczpospolitej Polskiej uchwałą z dnia 1 sierpnia 1997r. uznał, że osoby
niepełnosprawne, czyli osoby, których sprawność fizyczna, psychiczna lub umysłowa trwale lub okresowo utrudnia życie codzienne, naukę, pracę oraz pełnienie
ról społecznych, zgodnie z normami prawnymi i zwyczajowymi, mają prawo do
niezależnego, samodzielnego i aktywnego życia oraz nie mogą podlegać dyskryminacji. Sejm stwierdza, że oznacza to w szczególności prawo osób niepełnosprawnych do:
•
dostępu do dóbr i usług umożliwiających pełne uczestnictwo w życiu społecznym,
•
dostępu do leczenia i opieki medycznej, wczesnej diagnostyki, rehabilitacji
i edukacji leczniczej, a także do świadczeń zdrowotnych uwzględniających
rodzaj i stopień niepełnosprawności, w tym do zaopatrzenia w przedmioty
ortopedyczne, środki pomocnicze, sprzęt rehabilitacyjny,
•
dostępu do wszechstronnej rehabilitacji mającej na celu adaptacje społeczną,
•
nauki w szkołach wspólnie ze swymi pełnosprawnymi rówieśnikami, jak
również do korzystania ze szkolnictwa specjalnego lub edukacji indywidualnej,
•
pomocy psychologicznej, pedagogicznej i innej pomocy specjalistycznej
umożliwiającej rozwój, zdobycie lub podniesienie kwalifikacji ogólnych
i zawodowych,
•
pomocy na otwartym rynku pracy zgodnie z kwalifikacjami, wykształceniem i możliwościami oraz korzystania z doradztwa zawodowego i pośrednictwa, a gdy niepełnosprawność i stan zdrowia tego wymaga – prawo do
pracy w warunkach dostosowanych do potrzeb niepełnosprawnych,
•
zabezpieczenia społecznego uwzględniającego konieczność ponoszenia
zwiększonych kosztów wynikających z niepełnosprawności, jak również
uwzględnienia tych kosztów w systemie podatkowym,
R OK 4
NUMER
S TR . 11
1
•
życia w środowisku wolnym od barier funkcjonalnych, w tym: dostępu do
urzędów, punktów wyborczych i obiektów użyteczności publicznej, swobodnego przemieszczania się i powszechnego korzystania ze środków
transportu, dostępu do informacji, możliwości komunikacji międzyludzkiej,
•
posiadania samorządnej reprezentacji swego środowiska oraz do konsultowania z nim wszystkich projektów aktów prawnych dotyczących osób niepełnosprawnych,
•
pełnego uczestnictwa w życiu publicznym, społecznym, kulturalnym, artystycznym, sportowym oraz rekreacji i turystyce odpowiednio do swych
zainteresowań i potrzeb.
Znajomość praw jest głównym warunkiem przemiany świadomości społecznej,
ograniczenia marginalizacji społecznej, zapewnienia osobom niepełnosprawnym
godnego życia i dążenia do integracji osób niepełnosprawnych ze społeczeństwem.
Dominika Blus (wych. grupy rewalidacyjno-wychowawczej)
Gdzie szukać informacji i porad prawnych:
1. Biuro Pełnomocnika Rządu ds. Osób Niepełnosprawnych
www.niepelnosprawni.gov.pl
2. Stowarzyszenie SPES — strony na których można znaleźć wiele informacji
z zakresu obowiązującego prawa
www.spes.org.pl
3. Gazeta Prawna — aktualne informacje o zagadnieniach prawnych
www.gazetaprawna.pl
4. Fundacja Fuga Mundi — bezpłatne porady przez Internet, gadu-gadu
http://poradnictwoprawne.ffm.pl
5. Porady telefoniczne prawników Polskiego Stowarzyszenia na Rzecz Osób
z Upośledzeniem Umysłowym Jarosława Kamińskiego i Michała Orzechowskiego
pod numerami telefonów 022-848-03-79, 022-848-03-44 codziennie w godzinach od 9-16.
W skład Centrum Edukacji i Rehabilitacji wchodzą następujące placówki:
Żłobek Integracyjny
Przedszkole Nasz Dom
C ENTRUM E DUKACJI
I R EHABILITACJI
Szkoła Podstawowa Nasz Dom
Gimnazjum Nasz Dom
Zabrze 41-806
Ul. Wyciska 5
Świetlica terapeutyczna Nasz Dom
Ośrodek Rewalidacyjno-Wychowawczy Nasz
Dom
Tel.: 032 271 43 52
E-mail:
[email protected]
Centrum Edukacji i Rehabilitacji prowadzone
jest przez Zabrzańskie Towarzystwo Rodziców,
Opiekunów i Przyjaciół Dzieci Specjalnej Troski
Nasza strona internetowa:
www.ztr.zabrze.pl
OSIĄGNIĘCIA EDUKACYJNE UCZNIÓW (POZIOM II)
Jak co roku, w styczniu przeprowadzone zostało badanie osiągnięć edukacyjnych uczniów, które pozwala nam na ocenę skuteczności prowadzonych
przez nas działań oraz umożliwia nam dalsze planowanie działań terapeutycznych. Badaniem objęto 43 wychowanków z grup przedszkolnych i klas szkolnych. Z pełnymi wynikami badania mogą Państwo zapoznać się w Centrum. Tu
przedstawimy przyrost umiejętności uczniów w zakresie poszczególnych standardów edukacyjnych w formie wykresu.
76,8%
76%
67%
61%
2005
50%
46%
re
gu
ły
35%
29%
25%
zn
e
w
ie
d
ie
oś
ć
za
ra
dn
oz
u
m
ie
w
an
gi
en
a
hi
38%
35%
30%
za
36%
32%
26%
33%
sp
oł
ec
40%
po
r
sa
m
oo
55%
50%
ży
ci
e
57%
bs
łu
ga
90%
80%
70%
60%
50%
40%
30%
20%
10%
0%
2007
2008