Podatkowy biuletyn budowlany

Podatkowy
biuletyn
budowlany
Nr 8, sierpień 2012
CIT
Wydatki remontowe jako koszt uzyskania przychodów
W dniu 20 lipca 2012 r. Naczelny Sąd Administracyjny wydał wyrok (sygn. akt II FSK
2406/11), odnoszący się do kwestii sposobu ujęcia w kosztach uzyskania przychodów
wydatków remontowych. NSA potwierdził prawidłowość stanowiska podatnika, że można je
zaliczać do kosztów jednorazowo.
Sprawa dotyczyła spółki, która w ramach prowadzonej działalności ponosi wydatki na
wymianę znaczących części składowych środków trwałych, a okres ich amortyzacji ustalany
jest jako okres do następnej planowanej wymiany. W zakres remontów mogą wchodzić
również wymiany elementów pomocniczych, które zużywają się podczas codziennej,
intensywnej eksploatacji środków trwałych. Wymieniane elementy oraz części składowe nie są
kompletne i zdatne do użytku, a stanowią każdorazowo element większego urządzenia,
maszyny lub budowli. We wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej spółka podkreśliła,
iż planowany okres do przeprowadzenia następnego remontu bardzo często odbiega od
rzeczywistego momentu jego przeprowadzenia, co jest powodowane występującymi awariami
oraz niezaplanowanymi postojami.
W związku z powyższym zadano pytanie, czy przedstawione w stanie faktycznym wydatki
remontowe stanowią koszt uzyskania przychodu jednorazowo w dacie ich poniesienia. Takie
stanowisko spółki Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie uznał za nieprawidłowe. Zdaniem
organu podatkowego należy uzależnić moment uznania wydatku za koszt podatkowy od
uznania go za taki koszt w ujęciu bilansowym. Skoro wydatki remontowe są amortyzowane
przez podatnika w określonym z góry okresie, to - zgodnie z art. 15 ust. 4e ustawy o CIT,
powinny one w tym samym czasie być kwalifikowane do kosztów uzyskania przychodów dla
celów podatkowych.
Spółka, nie zgadzając się z wydaną interpretacją, zaskarżyła ją do Wojewódzkiego Sądu
Administracyjnego w Warszawie, ten zaś w wyroku z 30 maja 2011 r. (sygn. akt III SA/Wa
3044/10) uchylił ją, uznając za nieprawidłową. WSA powołał się na ustawę o rachunkowości i
fakt, że od momentu jej wejścia w życie doszło do rozgraniczenia prawa podatkowego i prawa
bilansowego. Prawa bilansowego nie trzeba stosować przy ustalaniu obowiązków
podatkowych, gdyż przepisy podatkowe nie zawierają do niego odesłania. Moment ujęcia
danych wydatków w koszty zależy wyłącznie od ich charakteru, tj. czy są one pośrednie, czy
bezpośrednie.
Podatkowy biuletyn budowlany
PwC Nr 8, sierpień 2012
Strona 2
Wyrok ten zaskarżył skargą kasacyjną Dyrektor Izby Skarbowej. Naczelny Sąd
Administracyjny oddalił skargę, w pełni podzielając stanowisko spółki. Punktem wyjścia dla
rozstrzygnięcia sprawy była ocena wydatku i zakwalifikowanie go jako remont. Skoro jest to
remont, nie zaś wydatek na ulepszenia środka trwałego, to istnieje możliwość jednorazowego
zaliczenia wydatków do kosztów uzyskania przychodu.
VAT
W ocenie NSA sąd pierwszej instancji dokonał prawidłowej wykładni art. 15 ust. 4e ustawy o
CIT, gdyż przepisy prawa bilansowego nie przekładają się na obowiązki podatkowe. Ustawa
spoza systemu prawa podatkowego nie może o takich obowiązkach decydować. Sąd powołał
się przy tym na utrwalone orzecznictwo w tej sprawie, m.in. na wyrok NSA z 9 grudnia 2011r.
o sygnaturze II FSK 1091/10, gdzie został rozstrzygnięty podobny problem.
Montaż zadaszenia w ogrodzie objęty podstawową stawką podatku VAT
W dniu 23.07.2012 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie wydał interpretację, w której
określił jaką stawką powinien zostać opodatkowany montaż drewnianego zadaszenia w
ogrodzie. Organ podatkowy uznał, że usługa taka podlega opodatkowaniu podstawową stawką
podatku VAT ( sygn. IPPP1/443-503/12-3/AW).
Spółka zajmująca się wykonywaniem zadaszeń drewnianych wystąpiła z wnioskiem o
interpretację indywidualną, w którym zapytała czy może ona zastosować 8% stawkę podatku
od towarów i usług w przypadku, gdy usługa wykonywana jest w domu mieszkalnym
spełniającym definicję budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym, ale
drewniana konstrukcja zadaszenia montowana jest w ogrodzie.
Spółka wskazała, że zgodnie z treścią art. 41 ust. 2 i 12-12c ustawy o VAT, 8% stawkę podatku
VAT można zastosować m.in. przy remoncie i modernizacji budynku będącego obiektem
budownictwa mieszkaniowego. Zdaniem spółki za obiekt budownictwa mieszkaniowego
zaspakajający funkcje mieszkaniowe należy uznać także ogród. Z tych względów, jeśli usługa
wykonywana jest w domu mieszkalnym, także w ogrodzie, możliwe jest zastosowanie
obniżonej stawki podatku VAT.
Dyrektor Izby Skarbowej wydał interpretację, w której uznał stanowisko prezentowane przez
wnioskodawcę za nieprawidłowe. W uzasadnieniu organ podatkowy wskazał, że obniżone
stawki podatku mają charakter wyjątkowy i mogą mieć zastosowanie tylko w przypadkach
enumeratywnie wskazanych w ustawie podatkowej. W przedmiotowej sprawie Dyrektor Izby
Skarbowej stwierdził, że wykonywana przez spółkę usługa dotyczy elementu małej
architektury, nie zaś obiektu budownictwa mieszkaniowego. Zgodnie bowiem z definicją
zawartą w ustawie prawo budowlane mała architektura obejmuje również obiekty architektury
ogrodowej. Z powyższych względów organ uznał, że usługa polegająca na montażu
drewnianego zadaszenia w ogrodzie nie skorzysta z 8% stawki podatku VAT, lecz powinna być
opodatkowana podstawową stawką w wysokości 23%.
Swoboda stron umowy najmu w zakresie opłat za media
Wynajmujący zawierając umowę na dostawę mediów do nieruchomości użytkowej będącej
przedmiotem najmu może koszty dostawy tych mediów przenieść bezpośrednio na najemcę.
Powyższe wynika z wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 17 lipca
2012 r. (sygn. akt III SA/Wa 2677/11).
Sprawa dotyczyła podmiotu świadczącego usługi wynajmu lokali użytkowych, który obciążał
swoich najemców opłatami za zużyte media, tj. energię elektryczną, cieplną, dostawę wody,
wywóz nieczystości, itp. Stosował przy tym stawki podatku właściwe dla dostarczanych
mediów. W tak przedstawionym stanie faktycznym wynajmujący zwrócił się do Dyrektora Izby
Podatkowy biuletyn budowlany
PwC Nr 8, sierpień 2012
Strona 3
Skarbowej w Warszawie z wnioskiem zawierającym pytanie jakie stawki podatku od towarów i
usług należy zastosować w przypadku refakturowania w bieżącym roku usług, w tym usług o
charakterze powszechnym oraz różnych postaci energii (tzw. mediów), a także dociążenia
kosztami podmiotów faktycznie korzystających z dostarczanych mediów, w związku z
rozliczeniem mediów dokonywanym po dniu 1 stycznia 2011 r. w przypadku, gdy faktury
otrzymane przez wnioskodawcę, na podstawie których następuje obciążenie ostatecznego
nabywcy, zawierają stawki podatku VAT z roku poprzedniego.
W ocenie podatnika refakturowanie polega w praktyce na zafakturowaniu odsprzedaży usług,
bez doliczania marży. Do dnia 1 stycznia 2011 r. powszechnie przyjmowało się, iż cena netto,
jak i stawki podatku w fakturach dokumentujących odsprzedaż usług dla ostatecznych
nabywców winny być takie same jak w fakturze pierwotnej, tj. wystawionej przez usługodawcę.
Wnioskodawca stoi na stanowisku, że w przypadku czynności refakturowania oraz obciążenia
nabywców należnościami wynikającymi z rozliczenia kosztów zużytych mediów za poprzedni
rok, momentem wykonania usługi lub dostawy energii jest bieżąca data sprzedaży wskazana w
wystawionej refakturze. Tak więc w przypadku, gdy czynność refakturowania lub
dodatkowego obciążenia najemców lokali w związku z rozliczeniem mediów za poprzedni rok
została dokonana po dniu 31 grudnia 2010 r. zastosowanie znajdzie art. 146a pkt 1 i 2 ustawy o
VAT. W związku z powyższym według podatnika powinna mieć zastosowanie stawka podatku
obowiązująca w momencie dokonywania odsprzedaży.
Organ podatkowy w wydanej interpretacji stanął na stanowisku, że w przypadku umowy
najmu przedmiotem świadczenia na rzecz najemców jest usługa główna, tj. najem
nieruchomości, a koszty dodatkowe, w tym opłaty z tytułu mediów, stanowią elementy
rachunku kosztów zmierzające do ustalenia kwoty odpłatności za usługę najmu, bowiem z
ekonomicznego punktu widzenia dopełniają świadczenie zasadnicze i nie należy ich sztucznie
oddzielać od tego świadczenia. Zatem w sytuacji, kiedy wynajmujący zawiera umowę na
dostawę energii elektrycznej, dostawy wody, dostawy gazu, wywóz odpadów, odprowadzanie
ścieków do nieruchomości użytkowej będącej przedmiotem najmu nie może poprzez
refakturowanie kosztów dostawy tych mediów przenieść bezpośrednio na najemcę.
Na tę interpretację wnioskodawca wniósł skargę do WSA w Warszawie, sąd zaś podzielił
stanowisko podatnika i uchylił ją, uznając za nieprawidłową. W ustnym uzasadnieniu wyroku
podkreślono, że w polskim dyskursie prawnym nie istnieją wątpliwości w przedmiocie tego, iż
strony umowy cywilnoprawnej (w tym przypadku umowy najmu) mogą swobodnie
kształtować sposób płatności z nią związanych. Co do mediów, w przypadku wliczenia ich w
cenę najmu stawka opodatkowania wynosi 23%. Natomiast w przypadku opłacania mediów
niezależnie od czynszu – stawkę opodatkowania należy ustalić na zasadach ogólnych.
Sprzedaż domków letniskowych opodatkowana 8% VAT-em
W dniu 31.07.2012 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi wydał interpretację indywidualną, w
której uznał, że sprzedaż domków letniskowych podlega 8% stawce podatku od towarów i
usług (sygn. IPTPP4/443-287/12-4/OS).
Sprawa dotyczyła spółki, której podstawową działalność stanowiła produkcja oraz montaż
domów mieszkalnych i letniskowych z drewna. Poszczególne elementy domów wytwarzane
były w zakładzie produkcyjnym, po czym montowano je na działce klienta.
W związku z takim stanem faktycznym spółka wystąpiła z wnioskiem o interpretację, w
którym zapytała czy prawidłowo postępuje stosując stawkę 8% podatku od towarów i usług
przy sprzedaży domów letniskowych.
Podatkowy biuletyn budowlany
PwC Nr 8, sierpień 2012
Strona 4
W ocenie spółki, niezależnie od tego czy jej klientem będzie osoba fizyczna czy też inna firma,
domy letniskowe należy kwalifikować jako mieszkalne ponieważ mieszczą się one w dziale 11
PKOB. W rezultacie, zastosowanie będzie miał art. 41 pkt 12 ustawy o VAT, zgodnie z którym
stawka VAT wysokości 8% stosowana jest w stosunku do obiektów budowlanych objętych
społecznym programem mieszkaniowym.
W wydanej interpretacji Dyrektor Izby Skarbowej uznał stanowisko wnioskodawcy za
prawidłowe. Organ podatkowy uznał, że sprzedaż produkowanych domów mieszkalnych i
letniskowych sklasyfikowanych pod symbolem PKOB 11 dla osób fizycznych, firm i
dewelopera, zgodnie z art. 41 ust. 2 i ust. 12 w związku z art. 146a pkt 2 ustawy, jest
opodatkowana 8% stawką podatku od towarów i usług, o ile domy te spełniają definicję
obiektów budowlanych objętych społecznym programem mieszkaniowym. W przypadku
budownictwa mieszkaniowego o powierzchni przekraczającej limity określone w art. 41 ust.
12c ustawy obniżona stawka podatku ma zastosowanie tylko do tej części podstawy
opodatkowania, która odpowiada udziałowi powierzchni użytkowej kwalifikującej do
budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym w całkowitej powierzchni
użytkowej.
Montaż balustrad a preferencyjna stawka VAT
W dniu 30 lipca 2012 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi wydał interpretację indywidualną
dotyczącą właściwej stawki VAT dla opodatkowania montażu balustrad. Organ podatkowy
uznał, że o ile montaż ten związany jest z budową, remontem, modernizacją lub
termomodernizacją budynków zaliczanych do społecznego programu mieszkaniowego, to
usługa taka podlega opodatkowaniu preferencyjną 8% stawką podatku VAT (sygn.
IPTPP1/443-400/12-2/IG).
Sprawa dotyczyła spółki montującej własnej produkcji balustrady (balkony, tarasy, klatki
schodowe) w budynkach mieszkalnych. W związku z prowadzoną działalnością spółka
wystąpiła z wnioskiem o wydanie interpretacji, w którym zadała pytanie jaką stawką VAT
objęte będą świadczone przez nią usługi.
Spółka stanęła na stanowisku, iż kompleksowe wykonanie usługi montażu balustrady z
użyciem zakupionych materiałów stanowi jednorodną usługę budowlaną, więc niecelowe jest
jej dzielenie na dostawę towarów oraz odpłatne świadczenie usług. Wnioskodawca wskazał
także, że zgodnie z przepisami ustawy o VAT, 8% stawkę podatku stosuje się do dostawy,
budowy, remontu, modernizacji lub przebudowy obiektów budowlanych lub ich części
zaliczanych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym. Z tych
względów, zdaniem spółki, usługa montażu balustrad będzie opodatkowana preferencyjną
stawką 8%.
W wydanej interpretacji Dyrektor Izby Skarbowej uznał stanowisko spółki za prawidłowe.
Organ wskazał jednakże, że warunkiem zastosowania 8% stawki podatku VAT jest łączne
spełnienie dwóch przesłanek. Pierwszą z nich jest określony zakres wykonywanych czynności
– muszą one dotyczyć budowy, remontu, modernizacji, termomodernizacji budynków lub ich
dostawy. Po drugie, budynki lub ich części, których dotyczą powyżej wskazane czynności,
muszą być zaliczane do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym.
Natomiast w przypadku budownictwa nieobjętego społecznym programem mieszkaniowym
(budynków mieszkalnych jednorodzinnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 300
m2 oraz lokali mieszkalnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 150 m2), 8% stawkę
VAT stosuje się tylko do tej części podstawy opodatkowania, która odpowiada udziałowi
powierzchni użytkowej kwalifikującej te obiekty do budownictwa objętego społecznym
programem mieszkaniowym w całkowitej powierzchni użytkowej.
Podatkowy biuletyn budowlany
PwC Nr 8, sierpień 2012
Podatek od
nieruchomości
Strona 5
Wszystkie elementy kolei liniowej są opodatkowane podatkiem od
nieruchomości
W wyroku z dnia 8 sierpnia 2012 r. Naczelny Sąd Administracyjny orzekł, iż wszystkie
elementy kolejki liniowej, tworzące całość techniczno – użytkową, podlegają opodatkowaniu
podatkiem od nieruchomości (sygn. II FSK 101/11).
Spółka – właściciel kolei krzesełkowej, zwróciła się z wnioskiem o wydanie interpretacji
indywidualnej, w którym zapytała, które części składowe kolei podlegają opodatkowaniu
podatkiem od nieruchomości należnym od budowli.
Zdaniem spółki opodatkowaniu podlegać będą wyłącznie podpory, za pomocą których kolej
montowana jest do fundamentów. W opinii wnioskodawcy wynika to z brzmienia art. 3 pkt 3
prawa budowlanego, zgodnie z którym budowli nie stanowią urządzenia techniczne
posiadające części budowlane, gdyż w takiej sytuacji to „części budowlane” stanowią
samodzielną budowlę. W konsekwencji spółka uznaje, że tylko te części stanowią budowlę
będącą przedmiotem opodatkowania na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatkach i
opłatach lokalnych.
W wydanej interpretacji indywidualnej uznano stanowisko spółki za nieprawidłowe. Zdaniem
organu kolej stanowi budowlę sportową będącą obiektem budowlanym w rozumieniu ustawy
prawo budowlane i wszystkie jej elementy stanowią całość techniczno – użytkową. W całości
będzie więc podlegać opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości.
Skarga na powyższe rozstrzygnięcie została oddalona przez Wojewódzki Sąd Administracyjny.
Zdaniem sądu zestawienie definicji budowli zawartej w ustawie o podatkach i opłatach
lokalnych z definicją zawartą w prawie budowlanym pokazuje, że pojęcie budowli dla potrzeb
podatku od nieruchomości obejmuje nie tylko obiekty budowlane w rozumieniu prawa
budowlanego, ale również urządzenia budowlane z obiektami budowlanymi związane, które
zapewniają możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem. Skoro więc kolej
została zaliczona do budowli sportowych, to wszystkie elementy tej kolei podlegają
opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości.
Naczelny Sąd Administracyjny, do którego trafiła skarga kasacyjna spółki, podzielił
stanowisko sądu I instancji. W ustnym uzasadnieniu orzeczenia powołano się na wyrok
Trybunału Konstytucyjnego o sygn. P 33/09. Zgodnie z zawartymi w nim tezami przy
interpretacji pojęcia „budowla” w prawie podatkowym należy przyjąć, że budowla to taki
obiekt, który został expressis verbis wymieniony w definicji budowli zawartej w prawie
budowlanym. Ponieważ ustawa prawo budowlane wymienia jako przykład budowli sportowej
kolejkę linową, w związku z tym NSA podziela pogląd, iż jako podstawę opodatkowania
przyjąć należy wartość całej kolejki.
Stawka podatku od nieruchomości a przeznaczenie gruntu
W dniu 12 lipca 2012 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu wydał wyrok (sygn.
akt I Sa/Wr 508/12), w którym wypowiedział się w kwestii właściwej stawki podatku od
nieruchomości, jaką należy opłacać od gruntów o przeznaczeniu gospodarczym. Sąd zajął
niekorzystne dla podatników stanowisko, iż jeśli grunty, budynki i budowle znajdują się w
posiadaniu przedsiębiorcy, to nierozwinięcie przez przedsiębiorcę działalności na należących
do niego nieruchomościach nie prowadzi do zmiany ich kwalifikacji na niezwiązaną z
prowadzeniem działalności gospodarczej.
Podatkowy biuletyn budowlany
PwC Nr 8, sierpień 2012
Strona 6
Sprawa dotyczyła spółki, wobec której Samorządowe Kolegium Odwoławcze wydało decyzję
utrzymująca w mocy orzeczenie organu pierwszej instancji. Sprawą sporną między organem a
podatnikiem była kwestia właściwego określenia stawki podatkowej w podatku od
nieruchomości za rok 2010. Skarżąca w 2004 r. nabyła prawo użytkowania wieczystego na
gruntach, na których zamierzała prowadzić działalność gospodarczą. Jak wskazano w
prowadzonym postępowaniu, trudności finansowe spowodowały, iż decyzja o rozpoczęciu
działalności była wielokrotnie odraczana. Ostatecznie Spółka nie podjęła żadnych działań na
przedmiotowej nieruchomości. Jednakże w ocenie organu, bez względu na to czy spółka
faktycznie je wykorzystywała czy też nie, powinna odprowadzać, na podstawie art. 1a ust. 1 pkt
3 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, podatek według stawki najwyższej, jako stawkę
związaną z prowadzoną działalności gospodarczej od wszystkich gruntów.
Z tym stanowiskiem nie zgodziła się spółka i zaskarżyła decyzję do WSA we Wrocławiu, ten zaś
skargę oddalił. Art. 1a ust. 1 pkt 3 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych stanowi, że za
grunty, budynki i budowle związane z prowadzeniem działalności gospodarczej uznaje się te,
które są w posiadaniu przedsiębiorcy lub innego podmiotu prowadzącego działalność
gospodarczą, z wyjątkiem budynków mieszkalnych oraz gruntów związanych z tymi
budynkami, a także gruntów, o których mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 lit. b, chyba, że przedmiot
opodatkowania nie jest i nie może być wykorzystywany do prowadzenia tej działalności ze
względów technicznych.
W ustnym uzasadnieniu wyroku sąd zwrócił uwagę na fakt, że te grunty, które skarżąca
posiadała w 2010 r. po pierwsze niewątpliwie były w posiadaniu przedsiębiorcy, co organ
dostatecznie wykazał. W skardze słusznie wskazuje się, że sam wpis do Krajowego Rejestru
Sądowego nie świadczy o tym, że Spółka jest przedsiębiorcą, ale w sprawie istnieją inne
dowody na to, że spółka była przedsiębiorcą, przygotowała się do prowadzenia działalności
gospodarczej i tę działalność rozpoczęła. To, czy spółka rozwinęła działalność gospodarczą w
taki sposób, jak to pierwotnie planowała, nie ma znaczenia dla oceny posiadania przez nią
statusu przedsiębiorcy.
Według sądu w sprawie nie zaszła też sytuacja niemożności wykorzystywania nieruchomości
do prowadzenia działalności ze względów technicznych. Spółka wskazała, że realizacja
inwestycji była niemożliwa ze względu na trudności finansowe, których do zakresu pojęcia
względów technicznych w żadnym razie zaliczyć nie można.
Kontakt
Iwona Smith
+(48 22) 523 4853
[email protected]
Marta Pabiańska
+(48 22) 523 4688
[email protected]
Błażej Cieliński
+(48 22) 523 4102
[email protected]
Niniejszy materiał nie zawiera opinii PwC i w żadnym razie nie powinien być traktowany, jako komentarz PwC w odniesieniu do
podnoszonych tematów. Ponadto niniejszy materiał ma charakter wyłącznie informacyjny i nie może stanowić jedynej podstawy
podejmowanych działań. Pragniemy zwrócić uwagę, iż pisemne uzasadnienia orzeczeń niekiedy różnią się od uzasadnień ustnych,
dlatego w celu uzyskania bardziej szczegółowych informacji należy zapoznać się z treścią pisemnego uzasadnienia orzeczenia.
© 2011 PricewaterhouseCoopers Sp. z o.o. Wszystkie prawa zastrzeżone. W tym dokumencie nazwa "PwC" odnosi się do
PricewaterhouseCoopers Sp. z o.o., firmy wchodzącej w skład sieci PricewaterhouseCoopers International Limited, z których każda
stanowi odrębny i niezależny podmiot prawny.