docWSPIERAMY EUROPARLAMENTARZYSTÓW
download 
Reklamacja Transkrypt
WSPIERAMY EUROPARLAMENTARZYSTÓW
WSPIERAMY EUROPARLAMENTARZYSTÓW 4 / SPRAWIEDLIWE POROZUMIENIE MIĘDZYNARODOWE h STANOWISKO I REAKCJA EUROPY 4 / SPRAWIEDLIWE POROZUMIENIE MIĘDZYNARODOWE h STANOWISKO I REAKCJA EUROPY „W roku 1997 UE udała się na konferencję w Kioto z ofertą, bez której Protokół nigdy nie zostałby podpisany. Nasze przywództwo jest tak samo niezbędne w drodze do Kopenhagi”. Satu Hassi – deputowana do Parlamentu Europejskiego Zmiana klimatu to globalne zjawisko; chociaż poszczególne narody mogą wykazać się przywództwem poprzez redukcję emisji gazów cieplarnianych, bezwzględnie konieczne jest globalne rozwiązanie w tym zakresie. W dniach 7‐18 grudnia 2009 Kopenhaga będzie gościć szczyt COP15 organizowany jako część Ramowej konwencji Narodów Zjednoczonych w sprawie zmian klimatu (UNFCCC) i w czasie którego prowadzone będą kluczowe negocjacje dla przyszłych międzynarodowych wysiłków mających na celu walkę ze skutkami zmian klimatu. COP15 to forum, które musi ustalić przyszłe, globalne porozumienie w sprawie redukcji emisji po roku 2012 (zgodnie z ustaleniami Protokołu z Kioto). Biorąc pod uwagę konieczność odwrócenia charakteru emisji w latach 2015 do 2020, zawarcie porozumienia jest niezwykle istotne, jeśli chcemy zapobiec katastro^icznym zmianom klimatu. Europejskie przywództwo zostanie ocenione pod kątem stanowiska negocjacyjnego, z jakim UE udaje się do Kopenhagi, ale także pod kątem tempa i stosowności reakcji UE na zawarcie porozumienia. ZJEDNOCZONE I ODPOWIEDZIALNE PRZYWÓDZTWO EUROPEJSKIE Pomimo zmiany stanowiska USA od wyboru Baracka Obamy na stanowisko prezydenta i pozytywnego rozmachu G8 i G20, UE pozostaje jedyną grupą krajów mającą ustalone wiążące cele redukcji emisji do roku 2020 i 2050. Szwecja, która będzie przewodzić grupie negocjacyjnej reprezentującej Europę, jako kraj przewodniczący w Radzie Unii Europejskiej, podjęła zobowiązanie, że „jedność i odpowiedzialność UE” są dla niej kluczowe w celu działania, jako pozytywna siła na rzecz klimatu. Jedność między państwami członkowskimi jest kluczowa dla integralności jakiejkolwiek pozycji negocjacyjnej. Do chwili obecnej Komisja przyjęła komunikat (styczeń 2009) dotyczący pełnego porozumienia w sprawie klimatu w Kopenhadze, po którym nastąpiły debaty parlamentarne (formalna uchwała Parlamentu jest spodziewana w październiku). UE złożyła także do UNFCCC formalne wnioski dotyczące formy prawnej przyszłego globalnego porozumienia w sprawie klimatu. Pomimo tego wszystkiego rządy państw członkowskich UE mają nadal uzgodnić formalne stanowisko będące podstawą dyskusji w Kopenhadze. Ten brak porozumienia stał się tematem znaczącej krytyki, sugerującej niepowodzenie Europy w umacnianiu swojego zobowiązania w świecie wyłaniającym się po kryzysie ekonomicznym. W dniach 29‐30 października Rada Europejska odegra kluczową rolę w sprawie porozumienia dotyczącego ambitnego stanowiska UE na konferencję w Kopenhadze. To niezwykle ważne, aby stanowisko UE było jasne, aby promować ambitne zobowiązania innych stron. W przypadku braku europejskiego przywództwa w międzynarodowych negocjacjach pojawia się właśnie próżnia. Podczas gdy wielu uczestników może spoglądać wyczekująco na USA, jest mało prawdopodobne, aby do grudnia został osiągnięty ostateczny kompromis w sprawie amerykańskiej ustawy o źródłach czystej energii i bezpieczeństwie (ustanawiającej niewiążący, dotyczący całej gospodarki cel redukcji emisji gazów cieplarnianych i powołującej rynek obrotu prawami do emisji). Podjęcie dążenia do ambitnego celu w Kopenhadze będzie dla nich trudne wobec braku mandatu wewnętrznego. Wyczekiwanie na ruchy innych stron spowoduje, że doprowadzenie do ambitnego porozumienia stanie się mało prawdopodobne. Odpowiedzialność wydaje się wspierać na trzech ^ilarach – wiarygodności, akceptowalności i sprawiedliwości – a wszystkie z nich muszą być jasno wyrażone w pozycji negocjacyjnej UE i wszelkich międzynarodowych porozumieniach dotyczących sytuacji po roku 2012, jakie zostaną zawarte w Kopenhadze. Innymi słowy, każde porozumienie musi zapewniać: ‐ zobowiązania do proporcjonalnej redukcji pozwalającej na utrzymanie limitu zmian temperatury o 2°C; ‐ porozumienie akceptowalne dla krajów uprzemysłowionych i nowouprzemysłowionych zawierające zobowiązania pochodzące od kluczowych graczy w tym UE, USA, Brazylii, Rosji, Indii i Chin (BRIC) i ‐ porozumienie, które oferuje krajom rozwijającym się wsparcie w przyszłości w celu zarówno złagodzenia jak i przystosowania się do zmian klimatu. Globalnie 175 miliardów euro rocznie na łagodzenie skutków do roku 2020 i 23‐54 miliardy euro rocznie na przystosowanie się w krajach rozwijających się do roku 2030, to szacunkowe kwoty ustalone przez ministrów środowiska. Deputowani do Parlamentu europejskiego szczególnie wezwali UE do przyznania przynajmniej 30 miliardów euro rocznie do roku 2020 na rzecz wysiłków mających na celu łagodzenie skutków i przystosowanie się krajów rozwijających się do zmian klimatu. Jak skomentował to Stavros Dimas, komisarz ds. środowiska: „Nie ma pieniędzy, nie ma porozumienia”. ZAPEWNIENIE SZYBKIEJ I WYDAJNEJ REAKCJI UE NA MIĘDZYNARODOWE POROZUMIENIE Europejskie prawodawstwo w sprawie klimatu obecnie koncentruje się na zapewnieniu do roku 2020 zmniejszenia o 20% emisji gazów cieplarnianych w porównaniu do poziomów z roku 1990. To zobowiązanie do redukcji o 20% miało jednak na celu działać tylko jako marker, aby pokazać, że pomimo braku międzynarodowego porozumienia UE będzie liderem zmniejszania emisji po roku 2012. Celem zawsze było osiągnięcie 30% redukcji do roku 2020, jeśli tylko inne kraje dokonałyby podobnych zobowiązań. W marcu 2008 szefowie państw i rządów zatwierdzili europejski cel polegający na redukcji emisji o 30% do roku 2020, o ile „inne kraje rozwinięte zobowiążą się do porównywalnych redukcji emisji, a gospodarczo bardziej zaawansowane kraje rozwijające się, będą ponosiły udział odpowiedni do swojej odpowiedzialności i odpowiednich możliwości”. Zobowiązanie to zostało ponownie potwierdzone w grudniu 2008, kiedy Rada Europejska potwierdziła zobowiązanie UE do redukcji wynoszącej 30% w ramach ambitnego i pełnego globalnego porozumienia, które zawarte by było w Kopenhadze ‐ zakładając, że spełni ono kryteria porównywalności i odpowiedzialności. Integralność pozycji negocjacyjnej UE dotyczącej redukcji emisji o 30% będzie w znacznym stopniu zależeć od tempa w jakim UE przyjmie cel redukcji emisji o 30% oraz ustanowi jasne mechanizmy jego realizacji po konferencji w Kopenhadze. Metoda realizacji zmniejszenia emisji o 30% powinna zostać wyjaśniona do końca roku 2010. Istnieje ryzyko, że ostateczna treść porozumienia międzynarodowego może być niejednoznaczna. Na przykład, cele przejściowe tj. przed rokiem 2050 mogą nie zostać ustalone w Kopenhadze. Powstaje wówczas pytanie, czy wysiłki innych krajów są porównywalne i wystarczające, aby zainicjować reakcję ukierunkowaną na cel wynoszący 30%. Po ustaleniu wartości 30% należy zde^iniować zasady realizacji tego zobowiązania. Musi ono odnosić się do proporcji przesunięcia dopuszczalnych poziomów emisji, aby utrzymać europejskie przywództwo, największa cześć wartości redukcji powinna przypadać na rozwiązania wewnętrzne. Należy także ustalić, czy zostaje uwzględniona gospodarka gruntami, zmiana gospodarki gruntami oraz gospodarka leśna. O^icjalna odpowiedź Komisji na porozumienie kopenhaskie zostanie opublikowana w marcu 2010 i została ona zaplanowana na czas wiosennego szczytu Rady. Istnieje niebezpieczeństwo znacznego upolitycznienia i powstawania podziałów podczas debaty nad wprowadzeniem celu redukcji emisji o 30%, a próby osłabienia takich zachowań powinny zostać zaspokojone. Zapewnienie, że UE uszanuje pierwotne plany podjęcia zobowiązania do redukcji emisji o 30% stanie się kluczowym testem zdolności nowego Parlamentu do podjęcia działań związanych z klimatem. www.ieep.eu/briefingsonclimate Design: Aloof Design
