żyją silne

Scenariusz zajęć z rodzicami – dyscyplina
Przygotowanie oprawy spotkania – w formie dużego stołu (zestawione ławki, fakultatywnie; kawa,
herbata, ciasto)
Wychowawca przedstawia cel zebrania.
Temat w formie pytania - " Czy dzieci należy karać ? " zapisuje na tablicy.
Prosi rodziców o ich zdanie na temat kar. Dyskusja prowadzona przez nauczyciela. Zapisanie
wniosków na tablicy.
Przedstawienie przez wychowawcę opinii psychologów
W naszym rodzicielskim myśleniu o karze, dużą rolę odgrywają wcześniejsze doświadczenia,
zwłaszcza to, jak sami byliśmy wychowywani. Zazwyczaj kiedy karzemy dziecko mamy na myśli
egzekwowanie tego, aby zachowywało się tak, jak my tego chcemy. Stosujemy wówczas różne
metody najczęściej skuteczne na krótko, lub nieskuteczne wcale. Bo jeśli kara na chwilę zmienia
zachowanie dziecka w ten sposób, że dostosowuje ono swoje zachowanie do naszych wymagań, to
jeszcze nie znaczy, że osiągnęliśmy cel, który jest podstawą wychowania - aby dziecko było
odpowiedzialne za swoje zachowanie i za jego konsekwencje.
Ten cel można osiągnąć starając się wdrażać dziecko do dyscypliny, czyli ucząc akceptowanych form
postępowania i zachowania. To długotrwały proces, na który składa się szereg określonych działań.
O czym my rodzice powinniśmy pamiętać, chcąc w taki sposób kształtować swoje dzieci?
W tym miejscu przedstawienie (do rozważenia ) 10 kroków prowadzących do efektywnej dyscypliny:
Każdy z nas, rodziców powinien uświadomić sobie, że złe zachowanie dziecka jest zawsze czymś
umotywowane. Nie pojawia się samo z siebie, najczęściej spotykanymi przyczynami są: nuda,
pragnienie zwrócenia czyjejś uwagi na siebie, zemsta, chęć władzy. Dlatego tak ważne jest
obserwowanie zachowania dziecka w relacjach z innymi dziećmi i dorosłymi.
Abyśmy mogli być skuteczni powinniśmy działać z wiarą we własne siły, być pewni swoich postaw.
Ważne jest, żeby dyscyplinę dziecko łączyło z konkretnym zachowaniem i sytuacją. To niezmiernie
istotne, aby dziecko wiedziało, że w danym momencie nie akceptujemy konkretnego zachowania, ale
nie odrzucamy jego samego. Powinniśmy też wyjaśnić dziecku dlaczego dane zachowanie martwi nas
czy denerwuje; w ten sposób dajemy odczuć dziecku, że jego zachowanie pociąga następstwa dla
innych osób.
Musimy być konsekwentni w swoich działaniach i decyzjach. Chwiejna dyscyplina wprowadza dzieci
w błąd, skłania do podejmowania prób jej naruszania. Dodatkowo błędnym działaniem jest
niejednakowe postępowanie wobec pozostałych dzieci w rodzinie. To wówczas pojawia się
stwierdzenie: A jemu to wolno?. W tym względzie warto zadbać też o to, aby oboje rodzice byli
zgodni co do konsekwencji, które ponieść ma dziecko.
Nigdy nie należy czynić z dyscypliny publicznego spektaklu. Jeśli chcemy, aby dzieci ufały nam i
abyśmy byli dla nich autorytetami rozmawiajmy z naszymi pociechami o ich wykroczeniach na
osobności, nie przy innych ludziach. Dotyczy to dzieci w każdym wieku, gdyż zawstydzanie,
wzbudzanie poczucia winy to nie są przyjemne emocje. W szczególności zaś dotyczy to dzieci
dorastających, które wyjątkowo silnie odbierają wszelką krytykę, zwłaszcza tę, która odbywa się w
obecności innych, np. rówieśników.
Starajmy się nie dyscyplinować dziecka wtedy, gdy jesteśmy pod wpływem silnego zdenerwowania.
Wówczas kierują naszym zachowaniem bardzo silne emocje, toteż nasze działanie zazwyczaj jest
chaotyczne i nieprzemyślane. Dzieci zaś pod wpływem krzyku lub wrzasku także się denerwują, przez
co nie są w stanie nas wysłuchać. Dajmy sobie czas na uporządkowanie myśli i na podjęcie
odpowiednich decyzji kiedy emocje opadną.
Abyśmy mogli wskazywać zachowania nieakceptowane musimy wyznaczyć i jasno określić granice,
których przekraczać nie należy. Dzieci nie mogą mieć wątpliwości co do tego, które zachowania są
złe, lub czego mogą dotyczyć.
Środki jakimi dyscyplinujemy dzieci - inaczej konsekwencje jakie ponoszą powinny być dostosowane
do przewinienia - ani zbyt pobłażliwe ani zbyt surowe.
Dyscyplina musi być jak najszybszą odpowiedzią na złe zachowanie; czyli powinna być wprowadzona
tak szybko jak to jest możliwe. Nie należy jej odwlekać na dłużej.
W sprzyjających chwilach należy porozmawiać z dzieckiem o sytuacji, która wymagała dyscypliny, aby
przekonać się czy " nauka nie poszła w las".
Przeczytanie myśli Dorothy Nolte: (lub wywieszenie wydrukowanych na tablicy)
Dzieci wciąż krytykowane uczą się potępiać.
Dzieci wychowywane w atmosferze wrogości uczą się walczyć.
Dzieci wzrastające w strachu uczą się bać.
Dzieci, które spotykają się wciąż z politowaniem, uczą się użalać nad sobą.
Dzieci ciągle ośmieszane uczą się nieśmiałości.
Dzieci wyrastające pośród zazdrości uczą się, czym jest zawiść.
Dzieci bezustannie zawstydzane uczą się poczucia winy.
Dzieci otoczone tolerancją uczą się cierpliwości.
Dzieci otrzymujące dość zachęty uczą się śmiałości.
Dzieci, którym nie szczędzi się pochwał, uczą się uznawać wartości.
Dzieci w pełni aprobowane uczą się lubić samych siebie.
Dzieci akceptowane uczą się odnajdować w świecie miłość.
Dzieci, które często słyszą słowa uznania, uczą się stawiać sobie cele.
Dzieci wzrastające w atmosferze wspólnoty uczą się hojności.
Dzieci otaczane rzetelnością i uczciwością uczą się, czym jest prawda i sprawiedliwość.
Dzieci wychowywane w poczuciu bezpieczeństwa uczą się ufać sobie i innym.
Dzieci dorastające w klimacie przyjaźni uczą się, jak wspaniale jest żyć.
Dzieci otoczone łagodnością uczą się spokoju ducha.
Czym żyją twoje dzieci?
Wychowawca rozdaje każdemu z rodziców kopertę w której znajdują się karteczki z napisami:
usłużność * pieniądze * punktualność * wspólna modlitwa * odpowiedzialność * pamięć o
imieninach, urodzinach, rocznicach * kontynuowanie zwyczajów z własnego domu * miłość *
szczerość * akceptacja * przebaczenie * poczucie humoru * udział w pracach domowych * realizacja
marzeń * wspólne gry i zabawy * silna ręka * wspólne oglądanie TV * pomoc rodzicom * wspólne
wycieczki * sumienne odrabianie lekcji * czas na własne przyjemności * wspólne posiłki *
umiejętność słuchania.
Nauczyciel prosi, żeby z otrzymanych cegiełek, każdy z rodziców zbudował dom, który ma fundament,
ściany, dach i czymś jest wypełniony.
Praca rodziców.
Wychowawca prosi wybranych i chętnych rodziców o opowiedzenie jak zbudowali swój dom.
Wychowawca kończy zebranie anonimową ankietą - "Czy wychowywać dzieci przez karanie ?", której
wyniki zostaną przedstawione na najbliższym zebraniu z rodzicami.
Na zakończenie spotkania zainteresowani rodzice otrzymują
"Dekalog dla rodziców i wychowawców".
DEKALOG DLA RODZICÓW I WYCHOWAWCÓW
Nie upokarzaj dziecka, bo ono, tak jak ty, ma silne poczucie własnej godności.
Staraj się nie stosować takich metod, których sam w dzieciństwie nie akceptowałeś.
Pozwalaj dziecku dokonywać wyboru najczęściej jak możesz.
Jeśli zachowałeś się wobec dziecka niewłaściwie, przeproś je i wytłumacz się. Nie bój się utraty
autorytetu - dziecko i tak wie, kiedy popełniasz błędy.
Nigdy nie mów źle o dziecku, szczególnie w obecności innych osób
Nie mów „zrobisz to, bo tak chcę" - jeżeli musisz czegoś zabronić, zawsze to uzasadnij.
Jeśli wydajesz polecenia dziecku, staraj się nie stać nad nim i mówić „ z góry" swego autorytetu.
Nie musisz być za wszelką cenę konsekwentny, nie musisz być w zgodzie z innymi dorosłymi przeciw
dziecku, jeżeli wiesz, że oni nie mieli racji
Gdy nie wiesz jak postąpić, pomyśl, jak ty poczułbyś się, będąc dzieckiem
Staraj się być czasem adwokatem własnego dziecka w słusznych sprawach.
CZYM DZIECKO ŻYJE - TEGO SIĘ NAUCZY
Jeśli dziecko żyje w atmosferze krytyki, uczy się potępiać.
Jeśli dziecko doświadcza wrogości, uczy się walczyć.
Jeśli dziecko musi znosić kpiny, uczy się nieśmiałości.
Jeśli dziecko jest zawstydzane, uczy się poczucia winy.
Jeśli dziecko żyje w atmosferze zachęty, uczy się ufności.
Jeśli dziecko jest akceptowane i chwalone, uczy się doceniać innych.
Jeśli dziecko żyje w atmosferze uczciwości, uczy się sprawiedliwości.
Jeśli dziecko żyje w poczuciu bezpieczeństwa, uczy się ufności i pewności siebie.
Jeśli dziecko żyje w atmosferze aprobaty, uczy się lubić siebie.
Jeśli dziecko żyje w klimacie akceptacji i przyjaźni, uczy się tego jak znaleźć miłość i wartości w
świecie.
Pedagog