T31-Dzien pelniacych posluge modlitwy

PRZYGOTOWANIE:
„DZIEŃ PEŁNIĄCYCH POSŁUGĘ MODLITWY”
Ostatnie spotkanie przed wigilią Pięćdziesiątnicy i dniem Zesłania Ducha Świętego poświęcamy
tematowi modlitwy. PrzeŜywamy bowiem czas szczególnego zgromadzenia modlitewnego, jednocząc
się w całym Kościołem w oczekiwaniu na obietnicę Ojca. Na specjalne spotkanie Roku Wiary
zapraszamy przede wszystkim tych, którzy we wspólnocie tworzą róŜnego rodzaju grupy modlitewne.
Myśli do medytacji, homilii, konferencji i rozmowy
1. Czas po wniebowstąpieniu Pana Jezusa był dla apostołów szczególnym czasem modlitwy. Nigdy
wcześniej ani prawdopodobnie takŜe nigdy później, nie byli zgromadzenie w jednym miejscu przez
dziewięć dni tylko w tym celu, aby się modlić. Modlili się o dar Ducha Świętego, a dokładniej moŜna
powiedzieć, o otwarcie swego Ŝycia na ten dar. Nie mieli przecieŜ wątpliwości, Ŝe to nastąpi, gdyŜ
Jezus im to obiecał. Przygotowanie nie było tyle przełamywaniem wątpliwości, czy przyjdzie
Pocieszyciel, ale było poszerzaniem swego umysłu, serca i całej egzystencji. Z dnia na dzień rosła
w nich tęsknota za tym darem. Rosła takŜe świadomość, Ŝe będą mogli wypełnić powierzone im
zadania tylko dzięki Duchowi Świętemu.
2. Ojciec Święty Jan Paweł II tak opisuje modlitwę apostołów: „Znamy wszyscy największą
obietnicę i ostatnie polecenie Chrystusa skierowane do Apostołów przed wniebowstąpieniem: «oto Ja
ześlę na was obietnicę mojego Ojca. Wy zaś pozostańcie w mieście, aŜ będziecie przyobleczeni mocą
z wysoka» […]. Apostołowie spełnili polecenie Jezusa: «Przybywszy tam [tj. do Jerozolimy], weszli
do sali na górze i przebywali w niej. […] Wszyscy oni trwali jednomyślnie na modlitwie» (Dz 1,1314). Nie tylko pozostali w mieście, ale zebrali się w Wieczerniku wraz z Maryją, Matką Jezusa, jako
wspólnota trwająca na modlitwie. […]
Przygotowują się przez modlitwę: «Wszyscy oni trwali jednomyślnie na modlitwie» (Dz 1,14). Jest
to jakby powtórzenie czy przedłuŜenie tej modlitwy, poprzez którą Jezus z Nazaretu przygotowywał
się na zstąpienie Ducha Świętego w chwili chrztu w Jordanie, aby rozpocząć swe mesjańskie
posłannictwo: «gdy [Jezus] się modlił, otworzyło się niebo i Duch Święty zstąpił na Niego» (Łk 3,2122). Ktoś mógłby zapytać: dlaczego jeszcze upraszać w modlitwie to, co juŜ zostało przyrzeczone?
Modlitwa Jezusa nad Jordanem wskazuje, Ŝe nieodzowną rzeczą jest modlić się, aŜeby właściwie
przyjąć dar z wysokości (por. Jk 1,17) […].
Dzieje Apostolskie podkreślają, Ŝe była to modlitwa «jednomyślna». Ta jednomyślność wskazuje
na znamienną przemianę serc Apostołów, którzy dawniej róŜnili się, a nawet rywalizowali pomiędzy
sobą (por. Mk 9,34; Łk 9,46; 22,24). Jest to świadectwo, iŜ wydaje owoce znana modlitwa
arcykapłańska Chrystusa o jedność: «aby wszyscy stanowili jedno, jak Ty, Ojcze, we Mnie, a Ja
w Tobie, aby i oni stanowili w Nas jedno» (J 17,21). «Ja w nich, a Ty we Mnie! Oby się tak zespolili
w jedno, aby świat poznał, Ŝeś Ty Mnie posłał i Ŝeś Ty ich umiłował, tak jak Mnie umiłowałeś» (J
17,23). Przez wszystkie czasy i w kaŜdym chrześcijańskim pokoleniu słowa tej Chrystusowej
modlitwy o jedność Kościoła zachowują swą aktualność. […]
Modlitwa wspólnoty apostolskiej przed Pięćdziesiątnicą była wytrwała: «trwali na modlitwie» (gr.
proscharteroúntes). Nie była to modlitwa chwilowego uniesienia. Wyraz grecki uŜyty przez autora
Dziejów Apostolskich wskazuje na trwanie cierpliwe, poniekąd nawet «uparte», związane
z poświęceniem i pokonywaniem trudności. A zatem była to modlitwa najpełniejszego zaangaŜowania
nie tylko serca, ale i woli. Apostołowie byli świadomi zadania, jakie stoi przed nimi.
JuŜ sama ta modlitwa była owocem wewnętrznego działania Ducha Świętego […]. W czasie
trwania Apostołów w jerozolimskim Wieczerniku Duch Święty działał w nich w ukryciu
modlitewnego przygotowania, by w dniu Pięćdziesiątnicy stali się gotowi do przyjęcia tego wielkiego
i «przełomowego» daru, poprzez który Ŝycie Chrystusowego Kościoła zostało definitywnie
zapoczątkowane na ziemi” (AG, 21.06.1989).
3. Wszyscy wierzący są wezwani do modlitewnego oczekiwania na Zesłanie Ducha Świętego.
Jednak więcej czasu na modlitwę poświęcają ci, którzy taki charyzmat otrzymali i taką słuŜbę pełnią
we wspólnocie. To prawdziwa słuŜba, dzięki której członkowie wspólnoty otrzymują duchowe
umocnienie. W Roku Wiary starają się oni jeszcze bardziej pogłębić wewnętrzne przekonanie o mocy
modlitwy. Dziś jest dla nich dzień, w którym wspólnota parafialna dziękuje im za tę słuŜbę
i równocześnie prosi, aby razem z innymi grupami przygotowywali to wielkie wydarzenie, które
nastąpi juŜ za parę dni. Ich formą przygotowania jest modlitwa pełna wiary, zdolna przemienia serca,
otwierająca ludzi na Boga, wypraszająca im łaskę odkrycia miejsca w Kościele i Ŝyciowych zadań, do
których ich Bóg powołał.