SZTUKA ROMAŃSKA

Po upadku Imperium Rzymskiego i pięciu wiekach regresji
potęgowanej wędrówką ludów oraz wojnami z Arabami i Normanami, po
umocnieniu się państwa Franków Karola Wielkiego nastąpił powolny
rozwój gospodarczy i kulturalny Europy w oparciu o feudalizm oraz
religię chrześcijańską.
Pomiędzy IX a XII w. istniał międzynarodowy styl w sztuce:
surowy, poważny, o religijnym charakterze. Służył m. Inn: kultowi
relikwii, powstającym klasztorom, wyprawom Krzyżowców. Posługiwał
się „językiem obrazów” opowiadającym historię zbawienia w większości
niepiśmiennym wiernym.
Architektura: Budowle sakralne posiadały funkcjonalne, proste,
geometryczne sylwetki; stawiane były najczęściej z kamienia na planie
krzyża lub rotundy i „orientowane”. Przeważała konstrukcja bazylikowa.
Wnętrza kościołów były przykryte sklepieniem kolebkowym. Przy
świątyniach stawiano wieże. W ścianach, aby nie osłabiały konstrukcji
,umieszczano niewielkie okna (czasem podwójne lub potrójne- tzw.
biforium i triforium) W późniejszym okresie na okna zakładano witraże.
Niektóre kościoły posiadały walory obronne. Na przełomie tysiącleci
powstały pierwsze opactwa- dowód nie tylko rozwoju religii, czci
oddawanej relikwiom ale też bogactwa zakonów. Wielkie sanktuaria np.
Santiago de Compostella, Cluny, Monte Cassino straciły swoją
ascetyczną formę stając się bardzo rozbudowanymi założeniami.
Rzeźba: Kamienne rzeźby związane były ściśle z architekturą.
Zdobiły kapitele kolumn, portale i sarkofagi, rzadko przedstawiały
sylwetki ludzi. Proporcje postaci były umowne (nie dbano bardzo o
realizm). Głównym tematem, podobnie jak i we wszystkich innych
dziedzinach sztuki, były sceny religijne.
Malarstwo: ILUMINATORSTWO – służyło głównie dekoracji
ręcznie pisanych ksiąg, kronik psałterzy, mszałów itp.
Vezelay 1104 r.
Opactwo
w Cluny XII w.
Maria Laach
w Andernach
Tkanina z Bayeux