D - Sąd Rejonowy w Siedlcach

Sygn. akt VII W 631/15
WYROK ZAOCZNY
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 17 grudnia 2015 r.
Sąd Rejonowy w Siedlcach VII Wydział Karny w składzie:
Przewodniczący: SSR Małgorzata Semeniuk
Protokolant: st. sekr. sąd. Magdalena Wereda
w obecności oskarżyciela – ---po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 17 grudnia 2015 r. w S.
sprawy B. T. z domu M. córki S. i K. z domu W.
urodzonej (...) w Ł.
obwinionej o to, że:
w 31.03.2015r. jako osoba zarządzająca przedsiębiorstwem w firmie (...) B. T. nie wyposażyła w Ł. kierowcy U. M.,
wykonującego transport drogowy na rzecz w/w firmy, w zaświadczenia, o których mowa w art. 31 ustawy z dnia 16
kwietnia 2004 r. o czasie pracy kierowców za okres: 3.03 – 30.03.2015 r. oraz w świadectwo kierowcy dotyczące
kierowców niemających obywatelstwa państwa członkowskiego Unii Europejskiej
tj. o czyn z art. 92 ust. 3 w zw. z art. 87 ust. 1 ustawy z dnia 6.09. 2001 r. o transporcie drogowym (t.j. Dz.U. 2013 r.,
poz. 1414 ze zm.) oraz w zw. z art. 31 ustawy z dnia 16.04.2004 r. o czasie pracy kierowców (dz. U. nr 92, poz. 879, z
późn. zm.) określone pod lp. 1.2, 1.3 zał. Nr 2 ustawy o transporcie drogowym
ORZEKA:
Obwinioną B. T. uznaje za winną dokonania zarzucanego jej czynu wyczerpującego dyspozycję art. 92 ust. 3 w zw. z
art. 87 ust. 1 ustawy z dnia 6.09. 2001 r. o transporcie drogowym (t.j. Dz.U. 2013 r., poz. 1414 ze zm.) oraz w zw. z art.
31 ustawy z dnia 16.04.2004 r. o czasie pracy kierowców (dz. U. nr 92, poz. 879, z późn. zm.) określone pod lp. 1.2,
1.3 zał. Nr 2 ustawy o transporcie drogowym i za czyn ten na podstawie art. o czyn z art. 92 ust. 3 w zw. z art. 87 ust.
1 ustawy z dnia 6.09. 2001 r. o transporcie drogowym (t.j. Dz.U. 2013 r., poz. 1414 ze zm.) 92a kw wymierza jej karę
grzywny w wysokości 1.000/ tysiąca/ złotych;
Zasądza od obwinionej na rzecz Skarbu Państwa 100/ sto/ złotych tytułem opłaty oraz kwotę 100 /sto/ złotych tytułem
pozostałych kosztów sądowych.
Sygn. akt VII W 631/15
UZASADNIENIE
W oparciu o zebrany w sprawie materiał dowodowy Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny :
W dniu 31 marca 2015 roku funkcjonariusze kontrolni z Wojewódzkiego Inspektoratu (...) z O. w miejscowości E.
dokonali kontroli drogowej pojazdu (...) nr (...) wraz z naczepą marki (...). Pojazdem załadowanym warzywami
kierował Białorusin U. M../ prawo jazdy, odpis zapisu tachografu, dowód rejestracyjny pojazdu /k1-7/. Posiadał
aktualną umowę o pracę z dnia 30.03. 2015 roku na roczny okres czasu /k 9/,oraz aktualne świadectwo kierowcy
uprawniające do wykonywana zarobkowego przewozu drogowego rzeczy na podstawie licencji wspólnotowej także
wydane w dniu 30. 03. 2015 roku /k 12/.
B. T. prowadząca firmę (...)_POL” posiada licencję ważną do 22.04. 2018 roku /k-8,9/.
B. T. będąc prawidłowo wezwana w postępowaniu przygotowawczym nie złożyła wyjaśnień zaś wezwanie na rozprawę
było dwukrotnie awizowane, dlatego Sad uznał je za doręczone prawidłowo.
Wykroczenie które popełniła B. T. jest wykroczeniem formalnym , niezależnie od tego że kierowca może zostać
za wykroczenie ukarany mandatem, tzn. będąc zarządzającą przedsiębiorstwem nie wyposażyła kierowcy w pełny
zestaw dokumentów tj. kierowca w trakcie kontroli nie okazał zaświadczenia o działalności oraz wykresówek
potwierdzających czas wolny kierowcy za okres od 30.03. 2015 roku do 30. 03. 2015 roku do godz. 17-ej.
Poza tym kierowca nie posiadał przy sobie świadectwa kierowcy dotyczącego kierowców nie mających obywatelstwa
państwa członkowskiego Unii Europejskiej , które określone jest pod lp. 1.2 w załączniku nr 2 ustawy z dnia 6 września
201 roku „o transporcie drogowym”.
Kierowca –obywatel Białorusi nie okazał do kontroli wymaganego świadectwa kierowcy.
Okoliczności popełnienia wykroczenia są oczywiste, gdyż kierowca nie posiadał przy sobie dokumentów ,które jednak
w terminie późniejszym zostały okazane. Bez znaczenia jest tu fakt ,że było to zapewne pierwsze zlecenie jakie
wykonywał na polecenie B. T. , gdyż świadectwo jak i umowę o pracę otrzymał dzień przed kontrolą. B. T. będąc
zarządzającą przedsiębiorstwem , ponosi jeszcze większa odpowiedzialność aniżeli sam kierowca gdy „wypuszcza” w
trasę swego pracownika, w dodatku obywatela innego państwa.
B. T. zachowaniem swoim wyczerpała znamiona wykroczenia określonego w art. 92ust 3 ustawy o transporcie
drogowym ,który wskazuje ,że :
1. Kierujący wykonujący przewóz drogowy z naruszeniem obowiązków lub warunków przewozu drogowego, podlega
karze grzywny w wysokości do 2000 złotych.
2. Wykaz naruszeń o których mowa w ust. 1, oraz wysokości grzywien za poszczególne naruszenia określa załącznik
nr 1 do ustawy.
3. Osoba zarządzająca przedsiębiorstwem lub osoba zarządzająca transportem w przedsiębiorstwie, o której mowa w
rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1071/2009, a także każda inna osoba wykonująca czynności
związane z przewozem drogowym, która naruszyła obowiązki lub warunki przewozu drogowego albo dopuściła,
chociażby nieumyślnie, do powstania takich naruszeń, podlega karze grzywny w wysokości do 2000 złotych.
4. Wykaz naruszeń o których mowa w ust. 3, oraz wysokości grzywien za poszczególne naruszenia określa załącznik
nr 2 do ustawy.
Natomiast art. 87 ust 1 w/w ustawy wskazuje ,że podczas wykonywania przewozu drogowego kierowca pojazdu
samochodowego, z zastrzeżeniem ust. 4, jest obowiązany mieć przy sobie i okazywać, na żądanie uprawnionego organu
kontroli, kartę kierowcy, zapisy urządzenia rejestrującego samoczynnie prędkość jazdy, czas jazdy i czas postoju,
obowiązkowe przerwy i czas odpoczynku oraz zaświadczenie, o którym mowa w art. 31 ustawy z dnia 16 kwietnia 2004
r. o czasie pracy kierowców, a ponadto wykonując transport drogowy — wypis z zezwolenia na wykonywanie zawodu
przewoźnika drogowego albo wypis z licencji;
Załącznik nr 2 do w/w ustawy wskazuje ,że niewyposażenie kierowcy w świadectwo kierowcy i inny dokument o którym
mowa w art. 87 ust 1 ustawy wymagany w związku z realizowanym przewozem- zagrożony jest karą grzywny 1.000
złotych.
Wysokość wymierzonej grzywny mieści się w granicach zagrożenia przewidzianego dla tego wykroczenia. Wymierzona
kara grzywny jest adekwatna do wagi popełnionego wykroczenia ,będzie też działała prewencyjne by w przyszłości
swoje obowiązki pracodawcy wykonywała bez naruszania w tym względzie przepisów prawa .
Orzeczenie o kosztach uzasadnia art. 118 § 1 kpw.
Mając powyższe na względzie Sad orzekł jak w wyroku.